Revenge of the Nerds 1984
They've been laughed at, picked on and put down. But now it's time for the odd to get even! Their time has come!
90 MÍNEnska
Lúðarnir í Adams miðskólanum ákveða að gera uppreisn og berjast gegn yfirgangi "vinsælu" krakkanna.
Aðalleikarar
Leikstjórn
Klassísk snilld 
Revenge Of The Nerds er án efa einhver áhugaverðasta gamanmynd sem ég séð og einn sú frumlegasta allra tíma (já stór orð). Leikstjóri myndarinnar og einn af handritshöfundunum er Jeff Kanew og ber hann myndina upp með stolti. Myndin var gefin út 1984 og var fyrst gefin út í Bandaríkjunum.
Svo ef við förum aðeins í myndina þá hefur hún nánast allt til að vera frábær gamanmynd: Drepfyndin, djörf (þrátt fyrir að vera ekki einu sinni ekki einu sinni PG-12 í Bandaríkjunum), mikill tilgangur og að þokkabóti virkilega skemmtileg. Söguþráðurinn fer aldrei í neitt rugl og þessi mynd er gott heimadæmi fyrir muninn á "nerds" og "jocks", og að mínu mati, mikill tilgangur þar á ferð.
Leikarahópurinn er víðamikill og frábær. Robert Carradine og Anthony Edwards fara á kostum með aðalhlutverkin, og eru þeir mjög fyndnir og nördalegir, ásamt fleirum í þessum flokki þeirra. Ted McGinley fer líka mjög vel með þetta aukahlutverk sem hann fær og er alveg tilvalin sem þessi "douchebag". John Goodman kíkir einnig við í myndinni og er fyndið að sjá muninn á honum fyrir mörgum árum. Svo eru fullt af öðrum sem stóðu sig með prýði, en ég nenni nú varla að rita þá alla niður.
Ef það er eitthvað sem get sett út á, þá er það stíll myndarinnar, því hún á það svolítið til að verða einhæf. Örlítill veikur blettur, en voru ekki langflestar gamanmyndir á þessum tíma með áberandi stíl?
Þessi mynd er frábær til áhorfs og ég hvet alla til að líta á hana ef þið rennið augum yfir hana. Hún er óborganlega fyndin, flippuð, kynþokkafull, vel leikin, virkilega skemmtileg og best af öllu, ekki tilgangslaus. Ekki láta þessa fara framhjá þér.
9/10, og já ég er ekki að djóka.
Revenge Of The Nerds er án efa einhver áhugaverðasta gamanmynd sem ég séð og einn sú frumlegasta allra tíma (já stór orð). Leikstjóri myndarinnar og einn af handritshöfundunum er Jeff Kanew og ber hann myndina upp með stolti. Myndin var gefin út 1984 og var fyrst gefin út í Bandaríkjunum.
Svo ef við förum aðeins í myndina þá hefur hún nánast allt til að vera frábær gamanmynd: Drepfyndin, djörf (þrátt fyrir að vera ekki einu sinni ekki einu sinni PG-12 í Bandaríkjunum), mikill tilgangur og að þokkabóti virkilega skemmtileg. Söguþráðurinn fer aldrei í neitt rugl og þessi mynd er gott heimadæmi fyrir muninn á "nerds" og "jocks", og að mínu mati, mikill tilgangur þar á ferð.
Leikarahópurinn er víðamikill og frábær. Robert Carradine og Anthony Edwards fara á kostum með aðalhlutverkin, og eru þeir mjög fyndnir og nördalegir, ásamt fleirum í þessum flokki þeirra. Ted McGinley fer líka mjög vel með þetta aukahlutverk sem hann fær og er alveg tilvalin sem þessi "douchebag". John Goodman kíkir einnig við í myndinni og er fyndið að sjá muninn á honum fyrir mörgum árum. Svo eru fullt af öðrum sem stóðu sig með prýði, en ég nenni nú varla að rita þá alla niður.
Ef það er eitthvað sem get sett út á, þá er það stíll myndarinnar, því hún á það svolítið til að verða einhæf. Örlítill veikur blettur, en voru ekki langflestar gamanmyndir á þessum tíma með áberandi stíl?
Þessi mynd er frábær til áhorfs og ég hvet alla til að líta á hana ef þið rennið augum yfir hana. Hún er óborganlega fyndin, flippuð, kynþokkafull, vel leikin, virkilega skemmtileg og best af öllu, ekki tilgangslaus. Ekki láta þessa fara framhjá þér.
9/10, og já ég er ekki að djóka.
Ég kann þessa mynd næstum alveg utan af en ég verð aldrei þreyttur á henni. Ég er búinn að komast að þeirri niðurstöðu að Revenge of the Nerds er besta grínmynd sem gerð hefur verið. Ég elska þá alla, Booger, Gilbert, Louis, Poindexter, Wormser, Lamar, Takashi og svo auðvitað Ogre! Það er eitthvað guðdómlegt jafnvægi við þessa mynd sem er fullkomið. Hún er fyndin allan tímann en samt nær maður tengslum við persónurnar. John Goodman er frábær sem vondi þjálfarinn og Ted McGinley er svo leiðinlegur, á góðan hátt, sem Alpha Beta leiðtoginn að mann langar helst að kýla hann. Íþróttakeppnin í lokin er fullkomið climax með ropkeppninni, bjór-þríhjólakappinu og gay spjótkastinu. Svo er bara þessi 80´s sjarmi svo ómótstæðilegur. Horfið á þessa mynd árlega!
“Step aside momma, I wanna see some of that muff!”