Gagnrýni eftir:
Myrkrahöfðinginn0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Ég hef gaman af kvikmyndum. Og það sem meira er, ég hef gaman að fara í bíó. Upplifunin að sitja í myrkruðum sal og berja augum nýja (eða gamla) kvikmynd er einstök og sjaldnast líður mér jafnvel og þegar byrjunarkreditarnir rúlla og ljós og skuggar flytja mig inn í undraheima bíómyndanna. Það þarf frekar mikið til að ég sjái eftir bíóferð, því hversu slæm sem myndir ná að verða má oftast finna einhvern jákvæðan flöt á þeim og ef ekki, þá eru slæmheitin oft jafngott umræðuefni. En Myrkrahöfðinginn.... Eftir fyrstu 15 mínúturnar hugsaði ég svipað og varðliðarnir í þýsku birgjunum við Normandý ströndina er þeir sáu fyrstu herskip bandamanna nálgast, "Þetta á eftir að versna áður en það batnar". Og viti menn, það var rétt. Myndin er hörmung, fyrir þá sem eru í tímaþröng og nenna ekki að lesa lengra. Öll uppbygging miðar að því að svala þeirri undarlegu fornmiðaldarfíkn sem Hrafn hefur ekki getað losað sig við í gegnum árin. Manntetrið virðist byrja með það að leiðarljósi að hafa nóg af nektaratriðum og subbulegum blóðsúthellingum, og seint og síðar meir hendir hann inn einhverju sögulíki. Píslarsaga séra Jóns hefði kannski orðið öðrum og betri leikstjóra betra yrkisefni en Hrafn er ennþá fastur í Böðlinum og Skækjunni, og hver veit, kannski vinnur hann útfrá einhverri patent formúlu til að tryggja myndum sínum sýningar í sænska ríkissjónvarpinu. Það sem hryggir mann mest við allt heila klabbið er það að fyrir hvern Hrafn sem að tekst að narra nokkrar millur út úr Kvikmyndasjóði, eru fjölmargir leikstjórar með ágætis handrit sem þurfa frá að hverfa. Hrafninn fer með kvartmilljarð króna í bull og vityleysu og sauðsvartur almúginn situr eftir með sárt ennið og auma sál. Myndin fær mína hálfu stjörnu fyrir fallegar og vel teknar útisenur, og hinn helminginn fær Hilmir Snær fyrir ágætis viðleitni. Eitt mun ég þó aldrei skilja en það er ákvörðun Hrafns að láta peningabuddu Sjálfstæðisflokksins, Kjartan Gunnarsson, leika Brynjólf Biskup. Hrafn hefði nú að minnsta kosti getað fengið leikara með snefil af hæfileikum til að leika þúsundkallinn...... Það sem situr í manni eftir að hafa séð ósköpin er sú tilfinning að maður hafi verið rændur af frekar subbulegum ættingja, sem eitt sinn þótti nokkuð efnilegur en er núna sokkinn í tóma vitleysu. PS: Ég vill 900 kallinn minn aftur!