Gagnrýni eftir:
The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Greinilegt að allir unnu heimavinnu sína Ég mana alla sem kalla sig kvikmyndaaðdáendur að segja að þessi mynd líti ekki yndislega vel út einungis út frá nöfnunum sem koma að henni. Fyrir mig er þetta eins aðlaðandi hlaðborð og þau gerast. Steven Spielberg leikstýrir, Peter Jackson framleiðir með honum og handritið er í höndum snillinganna Steven Moffat (Coupling, Sherlock), Joe Cornish (Attack the Block) og Edgar Wright (Shaun of the Dead, Scott Pilgrim). Eins og það hljómi ekki nógu óviðjafnanlega spennandi þá skulum við strá nöfnum yfir eins og John Williams, Daniel Craig, Simon Pegg, Nick Frost og Andy Serkis (Mo-Cap meistarinn sjálfur) svo ekki sé minnst á það að myndin er byggð á þekktu fyrirbæri sem ég hef persónulega haft dálæti á síðan ég hætti að skríða. Og ef þú þekkir ekki fleira en eitt af þessum nöfnum þá geturðu því miður ekki sagt að þú sért kvikmyndaaðdáandi.
Tinnaævintýrin eftir Hergé (borið fram “ehr-zjei” - enda belgískt) eru engar gullstangir í sögu bókmenntanna en þau eru óneitanlega klassísk út og inn. Maður getur ekki annað en elskað yfirdrifnu en fjölbreyttu ævintýrin (sem breiðast út í allar mögulegu áttir, frá fjársjóðsleitarfantasíu til vísindaskáldskaps), aulahúmorinn, karakteranna, litríka teiknistílinn, pólitísku ádeiluna og ofureinföldu heimssýnina. Ég hálf vorkenni bandaríkjamönnum fyrir að hafa ekki þekkt jafnmikið til þeirra og við Evrópubúar. En þá kemur auðvitað voldugasti kvikmyndagerðarmaðurinn í Hollywood eins og kallaður og lagfærir það, eða gerir að minnsta kosti aðdáunarverða tilraun til þess.
Spielberg sýnir Tinnaævintýrunum ekki bara virðingu heldur knúsar hann fyrirbærið fast að sér eins og ekkert sé dýrmætara í heiminum. Hergé djókaði oft með það að honum hafi fundist Spielberg vera eini maðurinn sem ætti að leikstýra Tinnamynd og það komment gat ekki mögulega hitt betur á. Leikstjórinn veit hvað hann er að gera og gjörsamlega fattar Tinna á nokkurs vafa. Stíllinn er réttur, húmorinn er réttur, fílingurinn er réttur og leikararnir ekki síður. Meira að segja kreditlistinn er svo réttur að maður veit á fyrstu mínútunni að heildin sé í góðum höndum. Ég mun aldrei segja að myndin sé nógu fullnægjandi til að vera kölluð hágæða- eða tímamótamynd, en ég skal hvítur hundur heita ef þetta er ekki ævintýralega skemmtileg ræma sem heldur glæsilegum dampi og er greinilega meira en örlítið trú uppruna sínum.
Handritið tryggir að nóg sé að gerast og að aldrei sé of langt á milli fyndinna lína eða góðra "visual" brandara. Moffat, Cornish og Wright tóku saman þrjár bækur - Krabbinn með gylltu klærnar, Fjársjóður Rögnvaldar rauða og Leyndardómur Einhyrningsins (döö…) - og vöfðu þær gallalaust saman í 100-og-eitthvað mínútna rússíbana sem þýtur hjá og skilur mann eftir viljandi meira. Ég held að ég hafi verið miklu meira svekktur en ánægður þegar kreditlistinn í lokin rúllaði þar sem ég vildi strax fá næstu mynd (nennið að drífa ykkur?!). Þið megið semsagt búast við endi sem er hvorki cliffhanger né fullnægjandi lokun á sögunni. Hann er þarna einhvers staðar mitt á milli.
Útlitið er alveg fullkomið! Það tók mig smátíma að komast yfir það hvað Tinni er óhugnanlega raunverulegur - með áherslu á orðið “óhugnanlega” - en yfir heildina er hönnunin nákvæmlega eins og hún á að vera. Motion-Capture teiknimyndastíllinn tók nokkur stór skref á því tímabili sem Robert Zemeckis tileinkaði sér hann, en hér er eins og það sé loksins búið að fullklára hann. Spielberg/Jackson-teymið gat ekki annað en trompað spilin hans Zemeckis, hvað þá með fagmennina hjá Weta sér til aðstoðar. Útlitið nýtist þrefalt betur með teikningar Tinnabókanna í huga og þar sem öll myndin er tölvuteiknuð er hægt að gera ýmsa hluti með kameruna sem væri ómögulegt í alvöru tökum. Hasarinn er almennt fínn en eftir eltingarleikinn í þorpinu í Norður-Afríku var ég nálægt því að vera kjaftstopp. Það er langt, langt síðan Spielberg gerði seinast mynd sem var ekkert nema pjúra ævintýraafþreying og velti sér ekkert upp úr persónutengdu drama eða þýðingarmiklum móral. Þetta er besta afsökunarbeðni sem hann gat komið með eftir Indy 4.
Leikararnir hitta allir beint í mark. Jamie Bell er til fyrirmyndar sem titilkarakterinn með samkynhneigðu hárgreiðsluna. Gáfur hans komast fljótt til skila og það sem mikilvægara er að manni líkar strax vel við hann þótt hann neyðist aðeins of oft til að útskýra söguþráðinn upphátt (sem gerðist reyndar líka alltaf í bókunum, kallast þvingað “exposition”). Andy Serkis er brilliant og rúmlega það sem Kapteinn fyllibytta (ekki algengur persónugalli í bandarískum fjölskyldumyndum). Hann fær allar bestu línurnar og samleikur hans við Bell verður æðislegur um leið og þeir mætast fyrst. Frost & Pegg sýna einnig enn eitt skiptið hvers vegna þeir eru eitt alöflugasta gríntvíeykið í dag, og slá hvergi feilnótu sem Skaptarnir. Það hefði verið mjög auðvelt að gera þessa aula að píndum karakterum en hér eru þeir aldrei í slíkri hættu. Ég krefst þess að sjá meira af þeim í næstu lotu.
The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn er hreinræktuð afþreyingarmynd sem reynir aldrei að vera annað en það sem hún á að vera. Tinnaaðdáendur fá nákvæmlega það sem þeir vilja - nema þeir séu, af einhverjum ástæðum, á móti tölvutækninni - og örlítið meira í kaupbæti. Nördatilvísanir eru t.d. MJÖG margar, og ef þú sérð til þeirra þá ertu augljóslega aðdáandi. Þeir sem hafa ekkert séð þennan dreng áður munu samt geta skemmt sér eins og vitleysingar yfir svona einföldu, gamaldags fjöri í nýjum búningi, þótt þeir verða kannski ekki jafnörlátir og við sem þekkjum þetta. Hergé hafði rétt fyrir sér með leikstjórann, en hefði hann séð hvað handritshöfundarnir gerðu góða hluti með innihaldið held þá ég að hann hefði misst vitið úr ánægju.
Mjög gott bíó allavega. Ég held mig bara við það, enda ætti fyrsta málsgreinin í rauninni að duga til að sannfæra þig um að kíkja á myndina.
8/10
The Skin I Live In0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Vote for Pedro The Skin I Live In er mynd sem sigrar hvort sem þér líkar vel við hana eða ekki, og það er vegna þess að það er ekki hægt að neita því að hún situr rosalega í manni eftir áhorfið. Hinn einstaki Pedro Almadóvar tæklar hérna sína fyrstu hrollvekju, þar sem óþægindin eru reyndar efnisleg og sálfræðileg en ekki sjónræn (hugsið Alfred Hitchcock með smá Cronenberg-fíling). Flestir sem hafa skrifað um þessa mynd eru sammála um að það sé mjög erfitt að gera það án þess að segja frá því sem einkennir söguna mest, og það er það sem flestir eru líklegastir til þess að ræða um eftirá. Frekar kýs ég þó að vera óljós í stað þess að trítla í kringum mikilvæga plottpunkta. Trúið mér nefnilega þegar ég segi að því minna sem þið vitið um myndina fyrirfram, því betra.
Hingað til eru voðalega fáar myndir á þessu ári sem hafa setið jafn lengi í mér og þessi, og ég tek það fram að þessi umfjöllun er skrifuð mörgum dögum eftir að ég sá hana. Myndin er svo yndislega brengluð, næstum því hneykslandi, og fer í rosalega djarfar (og nett truflandi) áttir. Almodóvar heldur rennslinu góðu og eyðir engum tíma í það sem skiptir ekki máli. Í upphafi sögunnar veit áhorfandinn sama og ekkert og hægt og rólega fara upplýsingarnar að flæða úr öllum áttum, og aldrei með löngu millibili. Handritið verður þess vegna aldrei óáhugavert eða dautt og góða efninu er lyft á enn hærra plan með glæsilegri kvikmyndatöku, áhrifaríkri tónlist og leik sem er svo óhugnanlega sannfærandi að maður fær létta gæsahúð. Upplýsingabrjálæðið hefur þó pínu neikvæð áhrif á seinustu senurnar, en um leið og við vitum nákvæmlega allt saman finnst manni eins og endirinn hafi verið aðeins of máttlaus miðað við rest. Myndin fjarar meira út í stað þess að gefa manni rothöggið sem maður var farinn að búast við.
Aftur á móti eru leikararnir sama og fullkomnir hérna, þar sem Antonio Banderas og Elena Anaya eiga auðvitað mesta hrósið skilið. Banderas hefur, svo ég viti til, aldrei nokkurn tímann leikið betur á öllum ferlinum. Hann tekur öflugt hlutverk og gerir allt sem hægt er að gera við það og meira til. Maður tekur hreinlega aldrei augun af þessum karakter vegna þess að hann er heillandi og að öllu leyti óútreiknanlegur. Reyndar dettur mér ýmis önnur lýsingarorð í hug líka en ég vil ekki nefna þau og hætta á því að spilla fyrir öllu því góða. Anaya tekur sömuleiðis að sér hryllilega kröfuhart og djarft hlutverk. Það lítur þó út fyrir að þessi kona sé meira en reynd í djörfum hlutverkum, og með myndir að baki eins og Room in Rome og Sex y Lucia er þetta ósköp eðlileg vinna fyrir hana. Leikkonan er ófeimin, óaðfinnanleg en umfram allt óendanlega falleg. Bæði Banderas og Anaya eiga það sameiginlegt að eiga persónur í myndinni sem gjörbreytast í áliti áhorfandans því lengra sem líður á myndina. Ansi mikið.
Sagan er svo mikil tilfinningaleg hringekja að maður veit aldrei hvert myndin ætlar að fara næst, sem gerir hana í senn ótrúlega spennandi þótt lágstemmd sé. Kynlíf spilar einnig stóran þátt þar sem líkamleg þráhyggja er eitt stærsta umfjöllunarefnið í henni. Nekt er líka mikið notuð, þá aðallega til að undirstrika það, og tengist beint við fáeinar kynlífssenur, sem eru allar grimmdarlega óþægilegar á einn hátt eða annan.
Þó svo að það séu helmingslíkur á því að flestir kunni að meta þessa mynd, þá hvet ég samt kvikmyndaunnendur til að kíkja á hana bara upp á forvitni að gera. Hún er nógu kexrugluð til að halda athygli þinni smávegis jafnvel ef þú myndir ekki fíla hana yfir heildina. Persónulega mun ég ábyggilega kalla þetta eina af betri myndum ársins 2011 þegar uppi er staðið, en jafnvel ef það gerist ekki er hún umhugsunarlaust ein sú eftirminnilegasta.
8/10
The Three Musketeers0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Milla Jovovich og Skytturnar þrjár og hálf Eins og það sé ekki þegar nógu pirrandi að Paul W.S. Anderson skuli vera með mjög svipað nafn og einn uppáhalds leikstjórinn minn, þá þarf hann enn eitt skiptið að fara í mínar fínustu með því að eyðileggja möguleikana fyrir enn einu gæðaefninu, ef svo má orða það. Við erum að tala um leikstjóra sem hefur oft fengið frábært efni í hendurnar en tekur síðan frústrerandi ákvarðanir sem koma í veg fyrir að góð mynd verði til úr vinnubrögðum hans. Gleymum því ekki að þetta er sami maður og gerði PG-13 útgáfurnar af Mortal Kombat og Alien vs. Predator. Mér er svosem sama þegar hann tekur vond handrit og gerir úr þeim vondar bíómyndir með ágætum hasar og stíl, en þegar hann misþyrmir Skyttunum þremur eins og graður unglingur þá verður enn sorglegra að sjá afraksturinn.
Undanfarið hefur aðeins tvennt verið áberandi hjá Anderson: Hann elskar að ofnota slow-motion (því það er svo kúl, er það ekki?) og nýtur þess í botn að monta sig yfir því hvað eiginkonan hans er heit. Milla Jovovich hefur staðið sig vel áður sem leikkona en hún hefur líka staðið sig hörmulega, oftar. Í myndum eins og Resident Evil er mér meira eða minna skítsama um frammistöðu hennar, en þegar Anderson treður henni í mynd eins og The Three Musketeers - sem hún virðist alls ekki eiga heima í - þá kemur hann bara verr út.
Aukahlutverk hefði sloppið en maðurinn gefur henni eins mikið að gera og sagan leyfir. Flest öll slow-mo skotin eru með henni, og þá í atriðum sem eiga að vera ofsalega töff en koma bara tryllt asnalega út, eins og Alice úr Resident Evil hafi allt í einu birst í búningadrama. Konan hlýtur að vera algjört villidýr í rúminu, ekki nema Anderson sé bara svona kúgaður eiginmaður. Hann þarf að læra að taka mann eins og Steven Spielberg til fyrirmyndar. Ekki gerði hann þau mistök að nota Kate Capshaw endalaust aftur eftir fyrstu myndina þeirra saman. Í staðinn hélt hann sjálfsvirðingu sinni og vissi að hún væri óþolandi.
Jovovich er samt alls ekki það eina sem dregur myndina niður, LANGT frá því. Hún er samt klárlega sú manneskja sem passar minnst inn í myndina, og hreimurinn hennar (eða skorturinn á slíkum) er meira áberandi heldur en hjá Logan Lerman. Það er samt ýmislegt sem þessi mynd gerir rétt, og þrátt fyrir nokkrar undantekningar þá er ég nokkuð hrifinn af leikaravalinu. Matthew MacFadyen, Luke Evans (sem gæti auðveldlega verið bróðir James McAvoy) og Ray Stevenson eru vel valdir í hlutverk þríeykisins, Lerman er ekki slæmur, Daninn Mads Mikkelsen kemur vel út sem kvikindið Rochefort og Christoph Waltz er orðinn hámenntaður í illmennahlutverkinu.
Það vantar svosem ekki að leikararnir smelli flestir í hlutverk sín en þeir koma þó ekkert alltof vel út vegna þess að handritið er í orðsins fyllstu merkingu SORP (í Caps lock-stöfum og læti). Sagan er sundurtætt, línurnar stirðar, framvindan óhnitmiðuð, endirinn einkennilega ófullnægjandi og persónurnar allar tvívíðar og óspennandi, sama hve mikið er reynt að bæta úr því. Það er eiginlega ekkert gott hægt að segja um þetta handrit burtséð frá áhugaverðum plottþráðum sem komu beint frá Alexandre Dumas sjálfum, og kannski nokkrum sniðugum hugmyndum, eins og að troða loftskipum í söguna. Voða Jules Verne-legt.
Anderson kann að beita myndavélinni og leika sér með útlit í gegnum tæknibrellur (3D-kortin og stílíseruðu skotin voru býsna svöl), en hann er greinilega með engan gæðastandard á handrit og einnig alveg ónýtur með leikara, nema þá sem eru nógu góðir til að geta bjargað sér frá vondum línum. Leikarar eins og Jovovich, Til Schweiger og sérstaklega Orlando Bloom eru alveg úti á þekju hérna og hef ég sjaldan séð þau jafn hlægileg. Hinir eru allir ágætir en handritið gerir ekkert skemmtilegt með karakterana. Skytturnar sjálfar hefðu getað verið þrefalt skemmtilegri persónur en þær voru og sama má segja um illmennið. Þó svo að Christoph Waltz sé góður leikari með einn óaðfinnanlegan leiksigur að baki (og þá í hlutverki illmennis) þá þýðir það ekki að hann standi sig snilldarlega í öllum sambærilegum hlutverkum sem bjóðast honum. Þetta er þriðja myndin á bara þessu ári þar sem ég sé hann leika vonda kallinn (hinar voru The Green Hornet og Water for Elephants) og stóð hann sig prýðilega í tveimur þeirra. Í þessari mynd skildi hann ekkert eftir sig og fellur meira að segja í skugga Tims Curry, sem lék sama hlutverk bara betur í samnefndu myndinni frá ’93. Það voru nú reyndar langflestir betri þar ef út í það er farið. Líka betri mynd.
Eins svakalega, svakalega vond og þessi mynd er þá má hún samt eiga það að vera nógu aulalega skemmtileg á köflum til að koma í veg fyrir að hún skrapi botninn. Anderson sýnir hasarnum nógu mikinn áhuga, leikararnir gera það sem þeir geta og vegna orkunnar get ég ómögulega sagt að mér hafi leiðst. Stundum varð myndin svo hallærisleg og yfirdrifin að hún breyttist ósjálfrátt í guilty-pleasure afþreyingu.
Ég hefði jafnvel gefið þessu metnaðarfulla klúðri hátt í sjöu í einkunn ef hún hefði ekki fretað svona framan í andlitið á mér í lokasenunum. Af óskiljanlegum ástæðum ákveður handritið að fresta því að ljúka sögunni á fullnægjandi máta og býr í staðinn til einhvern versta sequel bait-endi sem ég hef séð á öllu árinu. Í lokin verður Anderson svo upptekinn að því að stilla upp mögulegri framhaldsmynd að hann virðist ekkert spá í því að hann er að svíkja áhorfendur í leiðinni. Og mér er skítsama þótt að þetta sé afþreyingarmynd frá leikstjóra sem hagar sér eins og unglingur, það er fyrir neðan allar hellur hvað lokasenan reynir mikið á trúverðugleika áhorfandans. Ónefnda aðalpersónu er þarna um að ræða.
Alveg eins og eiginkonan hans þá er Anderson alveg á kolvitlausu setti. Með öðrum leikstjóra og að sjálfsögðu öðrum handritshöfundi hefði hiklaust verið hægt að gera eitthvað rosalega skemmtilegt úr þessu, alls ekkert ósvipuðu Pirates of the Caribbean og Sherlock Holmes. Leikaravalið er nógu skothelt, sviðsmyndirnar góðar, búningar sannfærandi og kamerumaðurinn greinilega flinkur. Þessi mynd er að vísu ekki jafn hörmuleg og The Musketeer, sem Peter Hyams gerði árið 2001, en hún er kílómetrum frá því að vera jafn fullnægjandi og ’93-myndin þar sem Kiefer Sutherland, Oliver Platt og Charlie Sheen léku Skytturnar. Hún var skrambi góð bara. Þessi er óvenjulega þolanleg sorphrúga sem er í senn hallærislega skemmtileg. En sorphrúga engu að síður.
5/10
Eigum við síðan að ræða það hvað rammarnir með persónunöfnunum komu illa út? Spes líka hvernig bara Skytturnar og Milla Jovovich voru kynntar en enginn annar karakter, sama hversu mikilvægur. Æ, Paul.
Footloose0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Meira af skinkum, minna Bacon Hvernig er hægt að endurgera Footloose án þess að ætlast til þess að maður hlæji ekki pínulítið að senunni þar sem aðalpersónan brýst út í öfgafullan tjáningardans til að fá tilfinningalega útrás? Og allir sem sáu vanmetnu perluna Hot Rod með Andy Samberg eiga ósjálfrátt eftir að hugsa til senunnar sem gerir stórkostlega grín að þessu. Senan í gömlu myndinni þar sem Kevin Bacon (í óþægilega þröngum buxum) hoppar, skoppar og sveiflar sér út í allar áttir (bókstaflega!) er að mínu mati stórkostleg vegna þess að hún er óviljandi hlægileg og fyrir vikið ekkert annað en klassísk. Þetta óviðjafnanlega atriði má þó eiga það að vera með grípandi tónlist undir og aðdáunarverðar líkamshreyfingar.
Þetta sama atriði í endurgerðinni er alveg jafn fyndið og er skelfilega erfitt að dást ekki að danshreyfingunum. Vandinn er hins vegar sá að tónlistin passar bara ekki við senuna, að minnsta kosti ekki á sama hátt og Never með Moving Pictures gerði í frummyndinni. Þetta er ein mikilvægasta senan í allri myndinni og ef endurgerðin nær ekki að toppa þá upprunalegu á þeim sviðum sem skipta máli þá er furðulega lítill tilgangur með henni.
Footloose-endurgerðin er alls ekki svo slæm, reyndar býsna fín. Hún er hvorki betri né síðri en sú gamla. Myndirnar hafa svipaða kosti og galla, en vegna þess að 2011-myndin er hálfgert afrit þá get ég ekki sagt að ég styðji hana í botn. Afþreyingargildið er svosem í lagi, og ef þú ert ekki grjótharður Footloose-aðdáandi þá mun þér bara líða eins og þú hafir verið að horfa á sömu mynd aftur með nútímalegum tökustíl, öðruvísi tísku, nýjum leikurum og öðrum smávægilegum breytingum. Ég hafði ekki séð Beikonmyndina í nokkur ár og ég fékk svakalegt déjà vu-högg þegar ég hefði frekar viljað sjá sömu sögu í betri búning og með meira viðbættu efni. Þá hefði þessi endurgerð skipt einhverju máli.
Myndin vill rosalega vel. Hún reynir að sýna hlýju og er augljóslega metnaðarfull í dansdeildinni. Það sést að leikstjórinn Craig Brewer hafi sýnt efninu mikinn áhuga og ber hann mikla virðingu fyrir því. Hann vitnar bæði í gömlu myndina og uppfærir hana fyrir ungt fólk í x-kynslóðinni sem finnst alltof púkalegt að horfa á bíómyndir sem voru gerðar áður en það var fætt. Voðalega er þetta samt undarlegt val á mynd fyrir leikstjóra eins og Brewer. Þeir sem sáu Hustle & Flow og/eða Blake Snake Moan hljóta að skilja hvað ég á við.
Stöku sinnum er mikil orka til staðar, oftast í hópsenum (giskið af hverju), og stundum lekur myndin af seiðandi kynþokka en þegar dramað tekur við fer áhugi manns að síga. Leikararnir eru allir fallegir og liprir en þeir sem eru sjónskertir gætu séð að flestir voru valdir út af danshæfileikum frekar en leikhæfileikum. Mér fannst ég vera andlega fjarlægur hverri einustu persónu og naut samveru þeirra þokkalega en án þess að vera nokkurn tímann heillaður af þeim. Ég væri samt að ljúga ef ég myndi ekki segjast sakna Beikonins örlítið. Nobody puts Bacon in the corner!
(Nei, alveg rétt, það var hin myndin)
Hefði þessi Footloose-útgáfa ekki verið svona tilfinningalega köld (þó svo að hún reynir að vera það ekki) og svona undarlega lík uppruna sínum (sumir rammarnir eru meira að segja nákvæmlega eins) þá hefði hún getað heppnast stórvel og léttilega toppað Beikonmyndina. Hún þurfti ekki svo mikið til, en mikið ósköp er ég samt þakklátur að hún hafi ekki komið eins illa út og ógeðfellda Fame-endurgerðin.
6/10
Borgríki0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Harður Óli Eftir að hafa misst vitið úr leiðindum yfir Kurteisu fólki og tímabundið sturlast vegna stefnuleysi myndarinnar Stóra planið þar áður var ég óviss um hvort ég myndi nokkurn tímann leggja í það að horfa á aðra mynd eftir Ólaf (De Fleur) Jóhannesson. Eins og marin eiginkona sem stöðugt sækist í meira heimilisofbeldi ákvað ég að gefa Borgríki tækifæri. Og fyrir að hafa setið í gegnum allar myndir leikstjórans án þess að geta mælt með einni einustu ákvað hann að verðlauna þolinmæði mína með mynd sem er ekki bara í allt öðruvísi geira, heldur mun skipulagðari, beittari og betur strúktúruð.
Reykjavík-Rotterdam (bráðum Contraband) var fyrsti íslenski spennuþrillerinn sem hægt var að taka alvarlega. Borgríki gengur upp útaf svipuðum ástæðum; Maður kaupir hana og sagan heldur manni áhugasömum alla leið, sem er miklu meira en hægt er að segja um megnið af íslenskum kvikmyndum og hvað þá íslenskum þrillerum (hí á þig, Köld slóð!) eða spennuþáttum. Myndin er hrá og ansi grípandi á köflum. Aldrei dauð sena eða langdreginn kafli. Atriðin eru nú reyndar flestöll í styttri kantinum, sem hjálpar flæðinu rosalega. Sagan hoppar skemmtilega á milli ýmissa karaktera, sem allir eru partur af athyglisverðu tengslaneti og þrátt fyrir alvarlegan skort á persónusköpun er spennandi að fylgjast með röðum atburða.
Keyrslan á myndinni, lúmskt öflugt hefndarplott og skotheldur leikur úr öllum áttum er það sem gerir ræmuna að þeirri langbestu sem Óli hefur gert, semsagt burtséð frá þeirri staðreynd að hún er bara ekki átakanlega leiðinleg frá A-Ö. Óli vinnur einmitt afskaplega vel með það sorglega litla fjármagn sem hann hafði og felur það þokkalega (sérstakt samt hvernig myndgæðin á þyrluskotunum voru áberandi slakari heldur en alls staðar annars staðar). Klipping og myndataka er annars nokkuð traust þótt stíllinn sé langt frá því að vera ferskur.
Þegar um svona fína marga leikara eru að ræða í bíómynd getur maður annaðhvort sigtað út þá sem eru góðir og slæmir eða bara sagt að allir séu traustir þegar tilfellið er þannig. Í rauninni er það þannig hérna þó mig langi til að gefa Sigga Sigurjóns afskaplega djarft klapp á bakið fyrir að hrista lífið úr Spaugstofuímynd sinni. Ég verð þó að hrista dálítið hausinn yfir því hvað breski fagmaðurinn Jonathan Pryce var að gera þarna. Hann þjónar litlum tilgangi og kemur út eins og hann sé bara til staðar til að áhorfendur sjái að leikstjórinn hafi fengið virtan erlendan leikara í myndina sína. Ekki ósvipað því þegar Michael Imperioli sást í Stóra planinu af engri spes ástæðu en bara til að auglýsa sig, og það sést langar leiðir að leikarinn hafi ekki eytt miklum tíma á settinu.
Borgríki er ekki að gera margt sem við höfum ekki séð áður og betur gert, en hún stendur sig engu að síður vel í því sem hún gerir rétt. Smá meira kjöt á beinin hefði getað gert myndina að nánast frábærum og áhrifaríkum krimmaþriller. Persónurnar eru aldrei neitt meira en tvívíðar í besta falli og dregur það talsvert úr áhrifunum þegar kemur að t.d. ofbeldinu. Hjá sumum sleppur það en aðrar eru alveg lausar við allan fókus. Nokkrar fá ekki einu sinni hnútanna sína hnýtta á fullnægjandi hátt. Ég ætla nú samt að vera gjafmildur að þessu sinni og segja að Óli hafi komið mér þægilega á óvart þrátt fyrir ókosti sem auðvelt er að telja upp. Vonandi getur ameríska endurgerðin lagfært þessa galla.
7/10
The Thing0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Hvorki metnaðar- né glórulaus Það er mjög auðvelt að gera þau mistök að halda að þetta sé endurgerð John Carpenter-myndarinnar frá 1982 (sem er sjálf endurgerð annarar myndar frá 1951) þegar hún er í rauninni forsaga sem er beintengd við hana. Reyndar eru aðstandendur lítið að hjálpa til með því að skíra nýju myndina nákvæmlega sama nafni. Kannski eru undirheiti orðin eitthvað úrelt. Ég get þó ekki ímyndað mér annað en að það myndist talsverður ruglingur í kringum þessa titla seinna meir, og eina leiðin til að greina myndirnar í sundur er að láta ártalið fylgja með í sviga. Í eftirfarandi texta mun ég að minnsta kosti hafa pínu gaman að því að nefna báðar myndirnar, og sést ágætlega hversu hallærislegt það er að vera með samnefndar systkinamyndir.
Orð fá því ekki lýst hvað það hefði verið mikill kellingaskapur að endurgera þá íkonísku mynd sem The Thing ('82) var og er. Hún er hin fullkomna endurgerð í sjálfu sér og þar af leiðandi glimrandi gott dæmi sem sýnir hvernig skal gera slíka rétt. The Thing ('11) fer hins vegar í allt aðra átt í stað þess að feta í sömu fótspor og The Thing ('82). Það sem hún gerir er langt frá því að vera kellingaskapur. Þvert á móti er hún skuggalega kjörkuð þar sem hún reynir að vera bein hliðstæða háttsettrar hryllingsmyndar, stækkar hana síðan og þræðir sig við söguna á mun betri hátt en margir þorðu að vona. Hún hefur sama andann, fullt af tilvísunum en samt rými til að bæta við nokkrum nýjungum þrátt fyrir að vera risastór eyðufylling á efninu sem sú gamla stillti upp.
Þetta á sér varla fordæmi! Við erum að tala um mynd sem frábærlega nær að límast við 29 ára gamla klassík eins og ekkert sé eðlilegra, og ef það væri ekki svona svakalegur munur á tæknibrellunum þá myndu saumarnir varla sjást. Leikstjórinn Matthijs van Heijningen Jr. (gaur, breyttu um nafn ef þú ætlar að "meika það" í Hollywood!) er sko ekkert að sluksa hérna. Það sést að hann sýnir The Thing ('82) svakalega mikla virðingu og reynir eins og hann mögulega getur að gera mynd sem á skilið að vera forverinn sem hörðustu aðdáendur eiga að taka í sátt. Ég ætla alls ekki að segja The Thing ('11) sé jafngóð og The Thing ('82), en mikið djöfull tekst henni að gera margt rétt.
Frá opnunarlógóinu í byrjuninni til stafaletursins og tónlistarnotkuninnar finnur maður fljótt fyrir því að myndin sækist eftir sama fíling, sem gerir það að verkum að þér líður eins og þú sért að horfa á eina risastóra skrímslamynd þegar þú horfir á báðar saman (og hvílíkt double-feature! Þ.e.a.s. ef þið endið á þeirri gömlu). Aðdáendur eiga sömuleiðis eftir að fagna þegar þeir sjá hversu vel tengingarnar þræðast við gömlu myndina og toppnum er eflaust náð í lokasenunni. Ef þú elskar The Thing ('82), þá get ég næstum því lofað þér að þú fáir smá gæsahúð. En ef við drögum nördafullnæginguna til hliðar þá má sjá að myndin er afar vel unnin, hröð og spennandi. Sem hryllingsmynd er hún óþæginleg á réttum stöðum og notar bregðusenur sparlega og aldrei til að pirra mann. Brellurnar eru einnig fjandi góðar þótt þessar gömlu praktísku séu miklu, miklu eftirminnilegri.
Handritið þjáist svolítið fyrir þau tilfelli þar sem myndin reynir aðeins of oft að endurskapa þær frábæru senur sem fyrri myndin hafði. Stundum finnst manni eins og sé bara verið að apa eftir sömu atburðarás eins og ekkert betra sé í boði. Aðallega er það miðkafli myndarinnar sem drattast og finnur maður aðeins of mikið fyrir déjà vu þarna, en fyrsti og seinasti kaflinn bjargar því fyrir horn með því að gefa okkur nokkrar skemmtilegar nýjungar. Mary Elizabeth-Winstead er síðan fín í klassíska Ripley-hlutverkinu (það er nú ekki hægt að hugsa um annað þegar saklaus gella berst skyndilega við ógeðslegar geimverur), en Kurt Russell er hún svo sannarlega ekki. Oftar en ekki var mér nokkuð sama um hana þó ég hafi fundið vel fyrir óttanum hennar. Aðdáendur verða líka ánægðir að sjá það að þeim er ekki hlíft undan ógeðinu frekar en fyrri daginn.
The Thing ('11) virðist samt ekki bara virka heldur standast blóðprufuna með stæl. Hún stendur þokkalega á eigin fótum, sem þýðir að nýju kynslóðirnar eiga að geta notið hennar án þess að þekkja hina myndina, en það gerir það bara þeim mun skemmtilegra að kynnast henni eftirá. Ég vil samt líta á þessa mynd sem skotheldan, en alls ekki gallalausan, forrétt fyrir eina af mínum uppáhalds hryllingsmyndum. Skellið þessum réttum saman og þá eru ansi skemmtilegir þrír klukkutímar í vændum.
Þeir sem eru ekki jafn kröfuharðir og ég geta búist við því að hækka þessa einkunn upp um einn heilann. Þeir sem eru ekkert skólaðir í The Thing munu ábyggilega ekki hoppa hæð sína jafnmikið og við.
7/10
Hetjur Valhallar - Þór0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Góður húmor, veik saga Ef þessi mynd hefði misst algjörlega marks og verið eftirminnilega leiðinleg að mati flestra þá myndi hún samt komast í sögubækur íslenskrar kvikmyndagerðar fyrir það eitt að vera fyrsta íslenska tölvuteiknimyndin í fullri lengd - og dýrasta kvikmyndaframleiðslan á Íslandi þegar þessi texti er skrifaður. Það er nokkuð gaman að sjá hvað þrívíddarkompaníið Caoz hefur komið langa leið með svona fáa titla að baki, og Hetjur Valhallar: Þór lítur nefnilega svo vel út að hún lætur Litlu lirfuna ljótu, fyrsta verk fyrirtækisins, líta út fyrir að vera ennþá meira prump heldur en hún er. Caoz tekur þar af leiðandi ekki bara stórt skref núna í vinnubrögðum heldur heila rútuferð. En peningafjall á það nú yfirleitt til að vera svona sterkur driftkraftur.
Sem betur fer er myndin nógu fín til að láta það ekki líta út eins og aðstandendur hafi verið að fjármagna einhverja geysilega flotta tilraun sem öskrar: "Sjáið hvað við getum gert! Finnst ykkur þetta ekki flott??" Myndin er reyndar glæsilega unnin með líflegum, litríkum teiknistíl og tussuflottri grafík sem gleymir ekki smáatriðum. Það sem einkennir myndina jafnmikið fyrir mér er hversu góðan húmor hún hefur. Hún er reglulega steikt, flippuð og fyndin og í ýmsum tilfellum hló ég upphátt án þess að ná að hemla mér. Óskar Jónasson hefur tekið þátt í alls konar gríni, bæði góðu (Sódóma RVK, Fóstbræður) og slæmu (Stelpurnar) og alls konar inn á milli, en hér hefur hann sleppt sér alveg og í mörgum tilfellum sprautað smá húmor í handahófskennda ramma af engri ástæðu en bara til að lífga upp fjörið. Þór fer sumsé í góða kladdann hans.
Fyrir þá sem ekki vita (af einhverjum ástæðum) þá er myndin upphaflega skrifuð og teiknuð með tilliti til enskrar raddsetningar, og annað en meirihluti landsmanna mun gera þá kaus ég að sjá myndina á ensku. Mig langaði að sjá þá útgáfu af myndinni sem verður drefið úti í heimi, þá útgáfu sem brandararnir eru skrifaðir fyrir og þar að auki vildi ég helst horfa á þá útgáfu sem bauð ekki upp á þessa týpísku Ladda-talsetningu. Það feilar aldrei að það sé leitað til mannsins í hvert sinn sem teiknimynd býður upp á kómíska og hæper aukapersónu sem fylgir aðalhetjunni. Fyrir mér virkaði þetta naumlega fyrstu 800 skiptin en svo fékk ég bara nóg. Og persónulega tel ég ólíklegt að við séum ekki með fullt af öðrum fínum raddleikurum þarna úti sem geta verið hressir og fyndnir.
Hetjur Valhallar: Þór virkaði ágætlega á ensku fannst mér, þótt stærsti ókosturinn hafi verið sá að munnhreyfingarnar pössuðu oft ekki við talsetninguna. Skekkjan var alls ekki mikil, en í mörgum tilfellum nógu áberandi til að það færi ekki framhjá manni (Caoz passar þetta næst - vona ég). Það sem gerir myndina samt bara fína og kemur í veg fyrir að gera hana skothelda er fyrst og fremst þunn, sjarmalaus og óspennandi saga ásamt klisjukenndu illmenni sem minnir óvenjulega mikið á Izmu úr The Emperor’s New Groove, bara án brandaranna. Óskar hefði líka alveg mátt stuða meiri orku í atburðarásina þó svo að það sé hvergi dauða eða leiðinlega senu að finna. Brandararnir ganga oftar en ekki upp og ég er hrifinn af því hvað persónurnar eru skemmtilega fjölbreyttar.
Þeir sem tóku því persónulega hvað Marvel-myndin Thor hrærði mikið í norrænu goðafræðinni geta brosað breitt þegar þeir sjá hvað við íslendingar erum trúir okkar eigin rótum (já, þrátt fyrir talandi hamarinn). Myndin er ansi skemmtileg og vel heppnuð að ýmsu leyti. Óskar gerir sér grein fyrir því að það eru fullorðnir viðstaddir í salnum ásamt börnum sínum og passar að halda tóninum alls ekki of barnalegum. Hún er ekki langt frá sjöu í einkunn en það breytir því ekki að fjölskyldur ættu alveg að gefa sér einn og hálfan tíma í hana. Mér finnst að það sé hlutverk okkar landsmanna að styðja íslensk kvikmyndaverk þegar metnaður er auðsjáanlegur og afraksturinn ekki niðurdrepandi og flýttur. Þór á alveg skilið peninginn ykkar svo lengi sem þið búist ekki við einhverjum heimsmeistara. Hugsið meira um hann sem seinþroska gæjann sem komst lengra í lífinu en við þorðum að vona.
6/10
Midnight in Paris0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Allen á góðum degi Woody Allen hefur í gegnum áratugina verið maður sem fólk annað hvort dýrkar eða hreinlega þolir ekki, en það eru svosem engar nýjar upplýsingar. Ég hef alltaf verið lúmskur aðdáandi þó svo að það sé vafalaust hægt að saka manninn um að sækja aðeins of oft í gömlu vinnubrögð sín, einhæfan stíl og þar að auki kemur hann aldrei með neitt brakandi ferskt nema með margra ára millibili. Ég hef ekki séð margar slæmar myndir eftir hann (og þetta kemur frá manni sem hefur séð þær flestallar) en síðustu tvo áratugi hafa þær ekki verið nema skítsæmilegar oftast, eða í besta falli fínar, með kannski nokkrum framúrskarandi myndum inn á milli. En bara nokkrum.
Midnight in Paris er pottþétt langbesta myndin frá þessum manni síðan hann gerði Match Point árið 2005 og fyrsta myndin hans í mörg ár sem ég myndi vilja horfa á oftar en einu sinni. Hún er heillandi, fyndin, skörp, yndislega furðuleg og skemmtileg út í gegn. Hún sýnir hversu góður penni Allen getur verið þegar hann fær loksins nýja og skemmtilega hugmynd. Hérna höfum við mynd sem er á yfirborðinu tímaflakksfantasía en eyðir engu púðri í að velta sér upp úr henni. Lögmálin eru aldrei útskýrð, sem er soddan snilld. Sagan veit hverjar þemurnar eru og er tímaflakk einungis notað sem bakgrunnur. Ekta Allen-steik, hvað annað?
Leikararnir eru allir ómótstæðilegir (já, allir! Að telja þá upp tæki alltof langan tíma) og hinn einfaldi, dæmigerði tökustíll leikstjórans hentar Parísarumhverfinu glæsilega, enda er borgin nánast gerð að sérstæðum karakter. Ef þú ert báðum áttum með hvort þú eigir að kíkja til borgarinnar eða ekki, þá er ég nokkuð viss um að þessi mynd hjálpi ákvörðun þinni.
Það er spurning hvernig myndin hittir í mark hjá þeim sem eru ekki Allen-aðdáendur/þolendur en þeir sem kunna að meta bjartar, viðkunnanlegar og heldur óvenjulegar ævintýrasögur - ef svo má að orði komast - eiga alveg erindi inn á þessa. Skilaboð myndarinnar eru reyndar afskaplega augljós og áttar maður sig aðeins of fljótt á því hvað hún er að reyna að segja. Burtséð frá því mæli ég eindregið með henni og geng jafnvel svo langt að kalla þetta eina af þeim betri sem ég hef séð á öllu árinu.
8/10
Contagion0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Fallega, ófríða fræga fólkið Það er alveg sama hvað Steven Soderbergh gerir, það er alltaf þess virði að kíkja á. Fleiri leikstjórar mættu alveg prófa jafnmikið af fjölbreyttu hlutum og hann. Því miður hef get ég ekki sagt að allar myndirnar hans séu góðar, og satt að segja hef ég meira verið hrifinn af mainstream-myndunum hans (að hluta til vegna þess að þær eru oft eitthvað svo ó-mainstream á sama tíma, ef það skilst) heldur en þessar djúpu og listrænu. Þær reyna oft meira á sig og skilja mann eftir frekar kaldan. Soderbergh-myndir eiga það samt oft sameiginlegt að mínu mati að vera andlega fjarlægar.
Contagion er rosalega traust mynd; Vel skrifuð, grípandi á sumum stöðum, skuggaleg á öðrum en almennt raunsæ og athyglisverð. Hún er sennilega ein sterkasta mynd sem hefur verið gerð um veirufaraldur. Helsti gallinn við hana er aðallega sá að maður tengist persónum myndarinnar voða lítið og festist þar af leiðandi ekki jafnmikið inn í dramanu þegar sumir fá vírusinn. Svo gengur það oft og gerist í svona stjörnuprýddum "ensemble" myndum að sumir leikarar fá heilar persónuarkir á meðan aðrir fá bara hálfkláraða prófíla. Sá karakter sem nær best sambandi við áhorfandann er trúlega sá sem Fat… Matt Damon leikur.
Leikararnir eru allir til fyrirmyndar en það er ekki við öðru að búast vegna þess að Soderbergh hefur alltaf verið frábær á því sviði. Hlutverkin eru heldur ekki þessi hefðbundnu sem maður sér í mainstream-myndum og einnig er ljóst að leikararnir séu ekkert feimnir við það að vera örlítið ljótari á skjánum en venjulega. Fólk er oft ófarðað í nærmyndum og að sjúga upp í nefið með sjúskað hár. Síðan eru nokkrir aðeins "þykkari" en yfirleitt og Jude Law fær meira að segja ógeðslega framtönn af engri sérstakri ástæðu. Ég hætti ekki að stara á hana.
Tónlistin er hörkugóð, myndatakan flott og klipping og stíll kemur vel út, en það eru svosem kostir sem fylgja langflestum Soderbergh-myndum. Þeir sem þekkja ekki nafnið eru ábyggilega þeir sem fara ekki oft í bíó. Ef þú ert ein/n af þeim þá vonast ég innilega til þess að þú búist ekki við annarri Outbreak. Þin hin getið átt von á veiruútgáfunni af Traffic sem er bara aðeins styttri, breiðari og minna stílíseruð. Hún fær mann gjarnan einnig til að brjóta heilann yfir því hversu miklar skepnur við manneskjur erum inn við beinið þegar lífið er í húfi.
7/10
Real Steel0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Átti góða möguleika Það er hægt að gera ýmsa brandara um Real Steel, en aðeins einn er svo augljós að allir eiga sem hafa séð myndina (eða eitthvað úr henni) eiga eftir að keppast við það að benda fyrst á hann: Þetta er kvikmyndaútgáfan af Rock 'em Sock 'em-róbotadótinu sem maður sá alltaf í æsku, en myndin vill bara ekki viðurkenna það. Mjög klassískt leikfang, og ef þið viljið vita uppskriftina að þessari mynd þá skuluð þið sjá fyrir ykkur Rocky með þannig köllum, vöðvana á Hugh Jackman og allar helstu feðgaklisjur sem Spielberg hefur nálgast.
Myndin er alls ekki slæm en heldur ekki góð. Hún hefur reyndar alveg þrusufína kosti, eins og góðar brellur, skemmtilega bardaga, flotta myndatöku og líflegan Hugh Jackman. Myndarlega vöðafjallið sýnir hlutverki sínu mikinn áhuga og verð ég sjálfur að játa það að karakterinn hafi verið talsvert óvæntur.
Myndin segir þessa dæmigerðu sögu skíthælsins sem er lélegur faðir í fyrstu en öðlast smám saman sál því lengri tíma sem hann eyðir með syni sínum. Ég hef séð tonn af myndum með þessum söguþræði, en það sem lætur Real Steel skara aðeins framúr er að Jackman eykur stælana sína þrefalt meira en þykir eðlilegt. Mér finnst á köflum drepfyndið hvað karakterinn hans er ófyrirgefanlega mikill skíthæll, og þetta hefði þótt mjög djarft ef við værum að horfa á meinlausa PG-mynd. Myndin lætur einmitt eins og hún sé að reyna að vera algjör krakkamynd, fyrir utan allt ofbeldið og "attitjúdið."
Við erum að ræða um PG-13-mynd sem liggur pikkföst á milli tveggja ólíkra markhópa. Það er eins og hún sé að reyna að vera eins mjúk og saklaus og einhver Disney-súpa en einnig dökk og hrá eins og Transformers-myndirnar. Ég hefði alveg viljað þetta síðarnefnda vegna þess að hún er stundum óvenju hörð og hefði hún gengið aðeins lengra með það myndi ég ábyggilega kalla hana góða þótt klisjukennd sé. Tónninn er alltof mjúkur í þeim senum sem reyna að vera sætar og hjartnæmar en það kemur alls ekki á óvart frá leikstjóra eins og Shawn Levy. Maðurinn hugsar hvorki um orðspor né virðingu. Hann er bara í Hollywood til að græða og vera ófyndinn. Real Steel er stærsta tilbreytingin hans til þessa, en allt það góða við myndina kemur honum ósköp lítið við.
Myndin er reyndar alveg brandaralega löng og svakalega lengi að henda sögunni í gang. Þessi galli springur samt alveg framan í myndina á lokahálftímanum, en þá er eins og myndin hafi loksins áttað sig á því hvað hún er hæg. Þá byrjar frásögnin að hlaupa hratt yfir mikilvægustu senurnar, ljúka öllum vandamálum sögunnar á klunnalegan hátt (var svo bara aldrei minnst á það aftur að Jackman seldi krakkann sinn í byrjuninni??) og drífa sig beint að lokabardaganum, sem er samt hraðspólað líka í gegnum. Við fáum ekkert nema bara fyrstu og seinustu lotuna. Persónan hennar Evangeline Lilly dregur myndina líka talsvert niður. Hún er svakalega leiðinleg og í rauninni gerir leikkonan ekkert til að berja smá lífi í hana. Rómantíkin hjá henni og Jackman er sömuleiðis þvinguð og skortir allan fókus.
Róbotaslagsmálin eru annars bara helvíti góð, og ég er viss um að krakkar, sérstaklega ungir strákar, eigi eftir að kalla sig sátta eftir þessa. Myndin hefði getað orðið meira aðlaðandi ef það sæi markvissari leikstjóri um verkið. Það er saklaust afþreyingargildi í henni fyrir utan ýmsa leiðinlega kafla, en hún fuðrar fljótt úr minninu og versnar örlítið því meira sem maður hugsar um hana.
Já, og meðan ég man… Ég held að Danny Elfman hafi aldrei selt sig jafnmikið út og hér. Rosalega væmin og týpísk tónlist.
5/10
PS.
Real Steel hefði satt að segja verið töff titill á næstu Wolverine-mynd.
L7: Hrafnar, Sóleyjar 0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Gott grín. Hvar er alvöru myndin? Það er alltaf jafn spes að stíga út af kvikmynd sem er bæði ofboðslega fyndin og lætur manni einnig líða eins og einhver hafi slegið mann í fésið með símaskrá með reglulegu millibili í einn og hálfan tíma. Mér finnst reyndar sanngjarnt að reyna að sjá sem flestar myndir með hlutlausu hugarfari, og áður en ég settist niður til að berja augum á þessa mynd þá vonaðist ég eftir hinu besta en bjó mig undir það versta (sagan hljómaði ágætlega en trailerinn var hryllilegur).
Það síðasta sem ég átti þó von á var eitthvað sem myndi brjóta blað í sögu íslenskra kvikmynda, en í mínum augum er það einmitt það sem þessi mynd gerir. Mér leið eins og þegar ég sá fyrst Blossa, Stellu í framboði eða Heiðina, fyrir utan það að Hrafnar, sóleyjar og myrra er miklu, miklu fyndnari. Hún er það hlægilegasta sem ég hef séð koma frá okkar landsmönnum í asnalega langan tíma. Hún er svar Íslands við The Room, nema hún er ekki eins skemmtileg.
Tilraun til þess að gera mynd sem er aðallega ætluð börnum og fjölskyldum hefur misheppnast sárlega og í staðinn varð úr þessari framleiðslu sundurtætt þvæla lítur út eins og hún hafi verið skrifuð af sjö ára barni, skotin af manneskju með sjónskaða, klippt af einstaklingi sem hefur verið að læra á Windows Movie Maker í fyrsta sinn og leikstýrð af einhverjum sem kann ekkert á senuuppbyggingu eða tilfinningalegan þunga. Hver einasta (ég ýtreka: HVER EINASTA) sena fellur alveg gjörsamlega flöt og sumar eru svo vandræðalega meðhöndlaðar að ég gat ómögulega haldið aftur hlátrinum. Svo sat ég þögull sem gröfin yfir þeim atriðum sem reyndu að vera fyndin. Ég held að ég hafi brotnað tvisvar, þökk sé Hannesar Óla. Hann er sá eini í stórum leikarahóp sem kemur ekki svo illa út þótt hann sleppi ekki alveg frá nokkrum pínlegum mómentum.
Ég hef sjaldan séð jafn klunnalega samsetta sögu sem er sögð á íslensku, og þessi mynd lætur Sveppamyndirnar líta út eins og Toy Story-þríleikurinn í samanburði. Samskipti persónanna skipta manni engu vegna þess að leikstjórarnir, sem eru einnig höfundar bókarinnar, vita ekkert hvað snýr upp eða niður. Þar að auki er leikurinn ósannfærandi að öllu leyti og keypti ég aldrei atriði sem áttu að vera fyndin, heillandi, dramatísk eða spennandi.
Hinir ótrúlegustu hlutir gerðust líka oft í sögunni án nokkurra útskýringa og þegar myndin vissi ekkert hvert átti að stefna þá reddar hún sér bara með því að búa til plott-tvista sem eru asnalegir og ódýrir. Það eða atriði sem nákvæmlega ekkert vit var í (hvað var málið með lögregluna sem handtók alltaf alla út af engu?!?). Ég hef reyndar ekki lesið samnefndu bókina, þannig að ég veit ekkert hvort myndin fylgir henni vel eða ekki. Ég skynja samt að það hafi verið athyglisverð saga inni í þessu öllu, en það er ekki séns að hún hefði komist þokkalega til skila með metnaðarleysi af þessu kalíberi. Eða kunnáttuleysi öllu heldur.
Það er alls ekki hægt að taka það nógu skýrt fram hvað kvikmyndatakan og klippingin er mikil móðgun á augun. Bluescreen-skot og tæknibrellur strá einnig smá salti í sárið en ekkert jafnmikið og "listrænu" stílbrögðin sem komu alltaf upp úr þurru og gerðu senurnar bara vandræðalegri á alla vegu. Ég skil heldur ekki hvernig leikstjórarnir gátu samþykkt hljóðsetninguna. Tónlistin er alveg heimskulega lágstillt á þeim stöðum þar sem hún ætti að vera hærri, og svo að auki eru flestöll döbbin skelfilega áberandi.
Í alvöru talað samt! Er Tommy Wiseau með einhvern kvikmyndaskóla sem ég er ekki var við? Vinnubrögð þessarar myndar eru eitthvað sem myndu gera þennan mann afskaplega stoltan. Hver þarf svosem tilfinningaríka sögu þegar maður getur hlegið eins og villtur hestur á öllum vitlausu stöðunum?
Hrafnar, sóleyjar og myrra er hreinræktað, íslenskt sorp sem á að vera virt viðlits, bara til þess að þú sjáir hversu óendanlega hallærisleg hún er. Hún er sko ekki að fara að hverfa úr minninu mínu á næstunni og bara það að hugsa til hennar lætur mig hlæja.
2/10
PS. Ég fatta aldrei þær myndir sem birta titilinn á skjánum tvisvar sinnum áður en myndin byrjar. Lítur út eins og villa í klippingunni sem stafar af kæruleysi aðstandenda.
PPS. Af hverju kom það aldrei fram hvað titillinn þýðir??
Abduction0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Átti aldrei séns frá fæðingu Aldrei hefði mig grunað að ég ætti einhvern tímann eftir að horfa á bíómynd með stórfínum leikurum á borð við Alfred Molina, Sigourney Weaver, Jason Isaacs, Mikael Nyqvist og Mariu Bello þar sem þau eru notuð til skrauts á meðan Sharkboy-leikarinn (sem seinna varð að Jakob varúlfi) er settur í sviðsljósið sem einhver hasarstjarna. Þetta er í rauninni besta óbeina paródía sem ég hef séð og hún tekur sig svo sjúkt alvarlega að kjánahrollurinn varir út nánast alla myndina. Reyndar er Abduction tæplega þolanleg á fyrstu 20 mínútunum. Þá er eins og við séum inni í allt annarri mynd. Svo eftir að plottið loksins byrjar og svokallaða spennan hrekkur í gang, þá fyrst byrjar manni að verkja fyrir alvöru.
Myndin er bæði hallærislega léleg og alveg mökkleiðinleg. Hver einasta sena öskrar "been there, done that" og leikararnir eru flestir alveg jafn áhugalausir og leikstjórinn. Ef ykkur fannst John Singleton vera latur og metnaðarlaus þegar hann gerði 2 Fast 2 Furious, bíðið þá bara eftir að sjá vinnubrögðin hans hér. Maður myndi aldrei halda að þessi viðurstyggð sé leikstýrð af sama manni og gerði Boyz n the Hood. Aldrei fann ég fyrir einhverri spennu. Ég festist aldrei við sætisbrúnina þegar hasarinn byrjaði, hélt aldrei með hetjunni svo ekki sé minnst á það hvað mér var slétt sama um hvert söguþráðurinn stefndi eða hver svörin væru sem aðalpersónan leitaðist eftir.
Taylor Lautner greyið reynir sitt allra besta, greinilega ómeðvitaður um hversu hörmulegt handritið var. Það er eins og framleiðendur hafi platað hann til þess að halda að þetta væri eitthvað beitt og spennandi bara til þess að stríða því tímabundna tískufyrirbæri sem hann er. Þó svo að Robert Pattinson hafi rétt svo náð að standa á fætur eftir að Twilight-æðið hófst, þá er ekki sjálfsagður hlutur að Lautner, mótleikari hans, geti það líka. Pattinson valdi t.d. krefjandi hlutverk í Remember Me og mikilvægt burðarhlutverk í Water for Elephants. Hann stóð sig sig með prýðum í báðum myndunum. Aftur á móti þá valdi Lautner Valentine‘s Day og svo þessa til þess að sanna fyrir fólki að hann væri ekki bara brosmild vöðvahrúga með ónáttúrulega langan háls.
Lautner er ekki einu sinni svo skemmtilega lélegur að hann á séns í költ-status, eins og aðrar hasarhetjur kvikmyndasögunnar sem höfðu sinnt sínu vel þrátt fyrir að leika illa. Lautner er bara áberandi vitlaust staðsettur. Þessi Bourne-ímynd bara hentar honum ekki, og auk þess er hann bara ekkert aðlaðandi sem stjarnan í aðalhlutverkinu. Málið dautt!
Abduction hefur fáa sem enga alvöru kosti, og þótt að svo væri er afraksturinn svo alvarlega kæfður af göllum sínum að myndin hefði strax dottið í sundur ef hún hefði jafnvel reynt eitthvað á sig. Ekki einu sinni nær einhver af ofannefndu leikurunum að gera neitt til að bjarga þessu (Hr. Molina: hvernig gastu þetta??). Myndin hjólar í svo margar klisjur að það er eins og hún sé að eltast við það að skrapa botninn, og hún hefði verið jafnmikið hökkuð niður fyrir 25 árum síðan vegna ófrumleika. Svo er hún bara kjánaleg, ótrúverðug, fyrirsjáanleg og almennt séð lætur hún sístu Bourne-myndina líta út fyrir að vera listaverk eftir Kubrick í samanburði. Meira að segja titillinn er þurr og óspennandi. Hann á sér heldur ekkert samhengi við atburði myndarinnar.
Þér mun verkja í veskinu í marga daga ef þú eyðir krónu í þetta drasl.
2/10
The Lion King0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Ég kalla þetta hrifningu, ekki ást 
(Ath. Ég hef oft séð þessa mynd en þessi umfjöllun er skrifuð eftir að hafa horft á 3D-útgáfuna í bíó - fyrsta áhorfið mitt á myndinni í rúmlega fimm ár)
Það er ýmislegt við föstu uppskriftir Disney-teiknimynda sem hefur farið svolítið í taugarnar á mér en þær eru þrátt fyrir það margar bara ansi fínar, sumar jafnvel stórkostlegar (þó ég gæti talið þær upp með annarri hendi). Eitt það besta sem ég get sagt um The Lion King er að hún bregður sér eitthvað smávegis frá formúlunni, en ekkert eitthvað rosalega mikið. Hún er samt sem áður frábærlega teiknuð fjölskyldumynd sem hefur góða tónlist, fína raddsetningu, ýmsa skemmtilega karaktera og tvær senur sem eru svo flottar að gæsahúðin bítur mann alveg í beinið.
Frá því að myndin kom fyrst út hefur jákvæða orðspor hennar farið vaxandi með hverju ári og í dag ertu álitinn eitthvað sálarlaus og þroskaheftur fyrir að telja hana ekki vera eina bestu mynd sem hefur verið varpað upp á bíótjald. Ætli það séu til einhverjar sálfræðibækur sem segja að það sé eitthvað líffræðilega að þér ef þú grést ekki yfir hinu ævintýranlega fræga Mufasa-atriði?
Fannst mér atriðið sterkt? Já, svona temmilega. Saug ég upp í nefið? Ekki alveg, nei. Ég vona að það geri mig ekki að einhverju vélmenni. En ef svo er, þá bið ég ykkur um að líta bara á Wall-E! Hann var vélmenni, og þar að auki huggulega mjúkur karakter í sér sem hafði sérstakt dálæti á söngvamyndum og reglusömu kvenfólki. Ég er svosem ekkert mikið öðruvísi.
Þeir sem kalla þessa mynd meistaraverk eru samt aðeins of blindaðir af skæra ljósinu sem helstu kostirnir varpa. Sjálfur dýrka ég upphafsatriðið óendanlega mikið. Andinn er eitthvað svo dásamlegur, teikningin vönduð og tónlistin ekkert annað en fullkomnun. Algjört listaverk þessar fyrstu mínútur (ekki skrítið að þær hafi verið notaðar sem einn af fyrstu trailerunum fyrir myndina á sínum tíma) og í rauninni er barnalegi tónninn sem kemur síðar fyrir oft úr takt við þetta fallega og alvarlega. Það kemur fyrir en að vísu sjaldan. Hin senan sem ég dái, þó ekki alveg eins mikið, er kolklikkaða söngnúmerið hjá illmenninu. Það lekur svo mikil illska af því atriði að við sjáum jafnvel hýenur marsera með fætur hátt á lofti eins og nasistar með blóðþorsta. Persónulega finnst mér myndin aldrei ná að toppa þessi tvö atriði. Hún kemst nálægt því með áðurnefnda Mufasa-atriðinu og síðan öðru sem sýnir þann karakter haga sér eins og alvöru ljón.
Saga myndarinnar er góð en í rauninni bara nokkuð dæmigerð og baðandi í augljósum Shakespeare-töktum. Rómantíkin slær ekki á neina hjartastrengi því hún fær mjög flýttan og óáhugaverðan fókus og sálarkrísa aðalpersónunnar náði ekki til mín eins og hún hefur víst átt að gera. Sagan er svo mikið strípuð niður í grunnatriði að maður fær aldrei að komast almennilega í hausinn á Simba. Persónuörkin hans mátti vera aðeins betur skrifuð og einnig finnst mér afskaplega furðulegt hvað hann er fljótur að jafna sig eftir dramatískasta atriði myndarinnar. Er hann kannski bara svona áhrifagjarn að það nægir bara að éta pöddur og leyfa hippum að lesa yfir þér lífslexíum? (Þó svo að þeir hafi augljóslega ekki upplifað sama sársauka og kom fyrr fram í myndinni)
Ojæja…
Reyndar finnst mér Simba og Nala vera afskaplega óathyglisverðar persónur, sérstaklega miðað við það að flestallir aðrir eru mjög skemmtilegir og eftirminnilegir; Mufasa er harður nagli, Zazu er fyndinn auli, Timon er fyndinn hálfviti, Pumbaa er elskulegt svínaflón, Scar er biturt en illgjarnt grey og samspil hýenanna verður aldrei þreytt. Þessar persónur gera myndina góða og bæta mikið upp fyrir bæði það sem vantar og það sem kemur hálf hallærislega út. Dramatíski eldurinn sem kviknaði í lokauppgjörinu var aðeins t.d. of mikið. Ég mun heldur ekki skilja hvað allir sáu svona svakalega gott við lagið Can You Feel the Love Tonight. Það liggur líka við að gredduundirtónarnir í atriðinu séu áþreifanlegir.
Þó svo að ég sé ekki sammála því þá skil ég fullkomlega af hverju fólk elskar The Lion King. Mér finnst hún bara ekki hafa sama sjarmann og Aladdin og klárlega ekki Beauty and the Beast, svo einhverjar séu nefndar. Það þarf bara örlítið meira en bara til að heilla mig ef ég á að ganga svo langt með að kalla Disney-mynd einhverja snilld. Helst eitthvað aukakrydd sem gerir týpíska þroskasögu að framúrskarandi verki. Herra Miyazaki veit alveg hverju ég sækist eftir.
7/10
Red State0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Ertu að f#%"$! grínast, Kevin? Kevin Smith hefur aldrei flokkast sem kvikmyndagerðarmaður í mínum huga. Hann er skarpur, fyndinn en á sama tíma örlítið barnalegur handritshöfundur sem hefur ansi vel náð að festa hversdagsleikann á filmu ásamt því að vera góður að velja leikara (mínus Linda Fiorentino og Tracy Morgan). Smith hefur lengi viljað getað sýnt að það búi alvöru leikstjóri í honum en ekki bara latur bíó- og myndasögunörd sem reykir gras allan daginn og gerir myndir handa sömu aðilunum aftur og aftur, sem oftar en ekki eru nákvæmlega eins og hann í persónuleika.
Fyrsta tilraunin, Jersey Girl, misheppnaðist smá. Hún meinti vel, hafði gott hjarta en einnig klisjukennt og yfirdrifið væmið handrit. Eftir hana snéri Smith sér aftur að því sem hann gerir best og pungaði út tvær hrikalega skemmtilegar myndir (Clerks II og Zack & Miri - sem voru VÍST góðar!) sem voru honum alveg jafn persónulegar og Jersey Girl en höfðu frábæran húmor og miklu meira til að segja. Í smástund hélt ég að Smith hefði áttað sig á því að fjölbreytni væri ekki hans stíll. Meira að segja Michael Bay áttaði sig á því sama eftir að hafa drepið alla úr leiðindum með Pearl Harbor. Á síðasta ári ákvað Smith að prófa sig áfram í "buddy-cop" mynd af gamla skólanum en misheppnaðist aftur. Hvers vegna? Útaf því að handritið var ófyndin klisjukássa og leikararnir reyndu annað hvort alltof mikið á sig eða bara ekki neitt.
Nú í þriðja sinn ætlar Smith að reyna að sanna fyrir öllum að hann geti gert eitthvað öðruvísi og það fer svosem ekki á milli mála að Red State sé hans djarfasta tilraun til þessa. Því miður er þetta líka mest frústrerandi myndin sem hann hefur nokkurn tímann gert. Hún er ekki jafn leiðinleg og Cop Out, en hún gerði mig svo reiðan eftirá að ég var í smástund farinn að halda að Smith væri að djóka í okkur öllum.
Það góða við Red State liggur aðallega í hugmyndum hennar. Söguþráðurinn, um leið og maður er búinn að finna hann, er nokkuð athyglisverður í fyrstu og myndin vekur upp ýmsar umræður um ofsatrú og réttlæti í nafni biblíunnar. Michael Parks (sem er skelfilega vanmetinn leikari) er sömuleiðis rafmagnaður sem vafasamur leiðtogi kirkjugrúppu sem finnur sín eigin mörk um hvernig skal fylgja kristinnu trúnni. Það sýður nánast upp úr þessum manni hrein mistúlkuð geðveiki og þó svo að hlutverkið sé grunnt (og sumstaðar eru senurnar með persónunni alltof langar) fer Parks alla leið með það. Melissa Leo er líka nokkuð góð sem hin álíka sturlaða dóttir hans og John Goodman gerir sitt albesta með það sem honum er gefið. Ég held að flestum eigi eftir að líka best við karakterinn hans.
Tökustíll myndarinnar er skemmtilega fjölbreyttur. Stundum erum við föst í hefðbundinni indie-mynd en á öðrum tímapunkti er eins og Joe Carnahan (þegar hann var nýbyrjaður) eða Neveldine/Taylor-tvíeykið hafi tekið við framleiðslunni. Kvikmyndatakan endurspeglar skemmtilega óþægindi aðstæðna og í slíkum ákvörðunum sér maður að Smith hefur eitthvað vaxið sem leikstjóri. Hljóðvinnan er einnig helvíti góð.
Þar sem Red State fellur í sundur er eiginlega allsstaðar annars staðar, og handritið er númer eitt, tvö og þrjú. Til að byrja með þá er öll bévítans sagan einhver mesta óskipulagða óreiða sem ég hef séð síðustu misseri. Myndin hefur enga hugmynd um hvar fókusinn hennar liggur, hvaða persónur skipta mestu máli eða hvaða skilaboðum hún vill koma á framfæri í lokin. Smith virðist heldur ekki hafa minnstu hugmynd um hvernig mynd hann hefur reynt að gera. Hún auglýsir sig sem hrollvekja en gæti varla verið lengra frá þeim geira. Það eru kannski í mesta lagi tvær ákafar og taugatrekkjandi senur sem ættu kannski í indí-hrollvekju en annars er myndin að hendast á milli þess að vera svört gamanmynd, ádeila, steikt hasarmynd og lögguþriller. Ekkert af þessu gengur upp og þegar maður sér að handritið er sífellt að blekkja mann með því að kynna til leiks glænýjar persónur missir maður tökin á því að fylgja atburðarásinni og á endanum gefst maður upp.
Þegar myndin er cirka hálfnuð hættir hún að snúast um ofsatrú, fórnir og fordóma og breytist í risastóra kaótíska skothríð. Frásögnin er þarna í miklu rugli vegna þess að sérsveit kemur næstum því bara algjörlega upp úr þurru og í kjölfarið breytist sagan úr einni í aðra. Þessi óvenjulega frásögn hefði samt getað virkað ef áhorfandinn næði að tengja sig við eitthvað af persónum myndarinnar en þær koma bara allar og fara og ekki með neinum sérstökum tilgangi. Á fyrstu 20 mínútunum fylgjumst við með þremur greddudrifnum menntskælingum (tveir af þeim léku saman í Sky High), svo tekur illa ofsatrúaða fjölskyldan við og eftir það, þegar myndin er hálfnuð, er Goodman kynntur til leiks eins og hann sé aðalpersónan. Svo bætist við einhver aukasöguþráður um stelpu úr fjölskyldunni sem vill bjarga ungbörnunum en það verður aldrei að neinu. Eruð þið að ná því hvað þetta er sundurtætt allt saman??
Myndin nær aldrei að byggja upp neina spennu um leið og skothríðin byrjar, og ástæðan er ekki flóknari en sú að manni er skítsama um HVERN EINASTA karakter. Goodman er svosem viðkunnanlegur, en maður fær aldrei þá tilfinningu að maður eigi að halda með honum.
Smith missir samt allt niður um sig í lokasenunum, eins og hann hafi ekki pælt neitt í því hvernig ætti að ljúka þessari steypu. Hann stríðir okkur með býsna kjarkmikilli (en einnig heldur kjánalegri) úrlausn sem breytist síðan ekki í neitt annað en svindl-endi þar sem ein persónan neyðist til að útskýra allt sem gerðist í raun. Endirinn er hin versta blanda af hallærislegri tilviljun og deus ex machina-reddingu. Þarna fórstu yfir strikið, Kevin!
Mér finnst hneykslandi að mynd sem hefur svona beittan og djarfan grunn skuli breytast í svona hatursverðan brandara. Ég hélt allan tímann athygli til að sjá hvert þetta allt saman stefndi, svo ég get alls ekki sagt að mér hafi leiðst, en myndin versnaði bara og versnaði þegar lengra leið á hana. Klippingin fær heldur ekkert húrrahróp, en hún gerði mig brjálaðan sumstaðar.
4/10
Johnny English Reborn0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Ekkert nýtt sem hefur ekki feilað áður Ég myndi segja að svona 75% af öllum framhaldsmyndum sem koma út eru tilgangslausar og stundum er maður svo gáttaður af hverju sumar þeirra fóru í framleiðslu að hálfa væri haugur. Johnny English Reborn er ein af þessum "þurftum-við-í-alvörunni-aðra-svona?" myndum. Ég mundi varla einu sinni eftir fyrstu myndinni þangað til ég komst að þessari. Heil átta ár þarna á milli, sem gerir þetta að ennþá handahófskenndara framhaldi en þegar The Legend of Zorro kom skyndilega út sjö árum á eftir forvera sínum. Myndin er samt alls ekki drasl, bara… óþörf. Hún gerir allt sem maður býst við af henni, og það meina ég ekki á góðan hátt í þessu tilfelli.
Fyrri Johnny English-myndin var voða týpísk spæjaragamanmynd sem fór beint eftir Bond-paródíu uppskriftinni. Sumt var fyndið í henni, annað ófyndið og þrátt fyrir að vera stutt þá var hún u.þ.b. lengri en hún þurfti að vera. Reborn-myndina mætti varla kalla framhald eða sjálfstætt ævintýri og meira óbeina endurgerð. Hún byggist öll í kringum einn brandara: Titilkarakterinn og hálfviti sem einhvern veginn gerir alltaf aðstæður verri og vandræðalegri. Kannski er ég bara svona kröfuharður en oftast vill ég fjölbreyttan húmor þegar ég horfi á gamanmynd. Ég get ekki hlegið að sama hlutnum eftir að honum hefur verið veifað framan í mig í hálftíma.
Ég veit ekki alveg hvernig skal flokka þennan húmor. Þetta er svona blanda af dæmigerðu bandarísku misskilningsgríni og breskum farsa sem þykist vera snjall en er það ekki. Johnny English er allt annað en snjöll, hnyttin eða sniðug. Þetta er ein þessara mynda sem hefur ábyggilega ekki tekið langan tíma að skrifa. Takið bara einhverja handahófskennda Bond-mynd, strípið söguþráðinn aðeins niður og bætið við slapstick-gríni eða annars konar vitleysu að hætti Atkinsons inn í hverja einustu senu. Engar aðrar breytingar, bara þetta.
Að utanskildum Rowan Atkinson er enginn hérna sem tekur sitt hlutverk alvarlega, eða sýnir því nokkurn áhuga. Atkinson er áberandi hress í hálfvitaskap sínum en fyrir utan kannski gaurinn sem lék hjálparhellu hans (pínu skondinn karakter) eru allir aðrir í myndinni hálf sofandi. Enginn sem kom að myndinni (ekki einu sinni leikstjórinn) sýndi verkinu neina trú nema aðalleikarinn og það er líklegast bara svo hann liti ekki út eins og ennþá fífl með því að reyna eitthvað á sig. Áhorfendur koma til að sjá hann með hamagang og asnaskap, og hann yrði ekki í góðu áliti hjá þeim ef hann lítur ekki út fyrir að nenna þessu.
Ég virði Atkinson oft sem grínista en ég hef persónulega aldrei fattað vinsældir Herra Beans. Sumt af því hefur verið fyndið en oft á tíðum líður mér bara eins og Atkinson sé að gretta sig, gera fyndinn hljóð og vera með aulastæla svo krakkar og þeir sem hlæja að öllu borgi fyrir að sjá þetta. Geðheilsan hjá Mr. Bean er mér líka alltaf jafnstórt spurningarmerki, og á ég oft erfitt með að fatta hvort maðurinn sé með Asperger eða bara hreinlega þroskaheftur. Ef það er einhver djúp ádeila í þessu þá er ég allavega ekki búinn að sjá hana. En það er svosem allt, allt annar handleggur. Johnny English er þó ekki ósvipaður karakter, og á meðan ég horfði á báðar myndirnar spurði ég sjálfan mig í mörgum tilfellum: "Af hverju er þetta gimp að starfa sem njósnari??" Einhvern veginn fór ég semsagt að pæla meira í lógík heldur en að hlæja. En ég hafði svosem ekkert annað að gera.
Ef fyrsta Johnny English myndin er einhver snilld að þínu mati þá mun þér líka alveg jafn vel við þessa (kannski aðeins minna). Myndin virkar ekki samt á mann eins og mikil framhaldsmynd (frekar en flest allar Bond-myndirnar fyrir árið 2006) og ef þú ákveður að gefa myndinni séns án þess að þekkja til forverans þá þarftu bara eitt að vita: Blackadder-aðdáendur skulu forðast þetta. Mr. Bean-aðdáendur verða mjög hrifnir hins vegar. Það er risastór gjá þarna á milli þessara þátta ef um er einhvern greindarmun að ræða. Þú ættir að vita hvert þú flokkast. Og ef þú ert hvorki fyrir Blackadder né Mr. Bean þá er vel ljóst að Johnny English mun ekki gera mikið fyrir þig annað en að taka af þér dýrmætan tíma.
4/10
Algjör Sveppi og töfraskápurinn0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Góð barnamynd eða fljótt unnin peningaryksuga? Þegar kemur að mynd eins og þessari er ekki mikið hægt að segja. Þetta er ein af örfáum myndum sem er 100% gagnrýnendavarin útaf því að allir sem vita af tilvist hennar eru löngu búnir að ákveða hvort þeir ætli að sjá hana eða ekki. Þeir sem hafa séð báðar hinar Sveppamyndirnar, og líkað rosalega vel við þær (af einhverjum ástæðum), eru eflaust búnir að ákveða sig með þessa. Ég býst fastlega við því að 98% af þessu fólki eru líklegast undir 10 ára aldri og þekkja ekki góðar eða slæmar myndir í sundur. Aftur á móti eiga þeir sem hafa lítið sem ekkert álit á þessum myndum eða gáfust hugsanlega upp eftir að hafa gefið síðustu mynd séns eiga, ekkert erindi hingað.
Ef Leitin að Villa og Dularfulla hótelherbergið komu þér í gott skap þá eru miklar líkur á því að þessi geri það líka. Þótt ég myndi aldrei nokkurn tímann skella einhverjum toppmeðmælum á hana þá var ég persónulega hrifnari af annarri myndinni heldur en fratinu sem sú fyrri var. Í hnotskurn eru samt allar þrjár myndirnar eins; handritsvinnan er óvönduð, hasarinn illa myndaður, brellurnar lélegar, tónninn yfirdrifinn og auglýsingar halda að þær séu faldar (66° Norður í þetta sinn - ekki mjög lúmskt). Leikararnir eru samt fínir og þegar kjánahrollurinn hverfur getur húmorinn verið nokkuð ágætur.
Bæði kostir og gallar þessa "þríleiks" sveiflast með hverri mynd, og í tilfelli Töfraskápsins eru t.d. green screen-senurnar svo ódýrar að maður fær illt í augun. Leikstjórinn Bragi Þór Hinriksson hefur ekkert bætt sig heldur með hasarinn en sem betur fer hefur barnaskapurinn farið aðeins minnkandi síðan hann gerði fyrstu myndina. Drengirnir Sveppi, Gói og Villi smella enn og aftur vel saman en eru voða sjaldnar fyndnir í þessari umferð. Ekki einu sinni Villi, sem hingað til hefur staðið sig eins og einhvers konar smábarnasnillingur. Einu skiptin sem ég hló upphátt voru í atriðum með Ladda og Steinda. En ekki samt taka mark á mér þar sem ég tilheyri ekki markhóp myndarinnar, og það virðist ekki vera ætlunarverk Braga að ná langt út fyrir hann.
Börn dýrka Sveppamyndirnar vegna þess að þær eru fullar af hamagangi og hugmyndum sem maður sér venjulega aldrei í íslenskum myndum. Með aðeins meira fjármagni hefðu þessar hugmyndir litið betur út á skjánum segi ég, en þegar uppi er staðið er mér slétt sama um þessar myndir. Þær gegna sínum tilgangi og foreldrar krakkanna eru sáttir vegna þess að þær eru jákvæðar, einfaldar, saklausar og fljótar að renna í gegn. Ég væri þakklátastur fyrir þetta síðasta ef ég færi til að horfa á svona mynd.
5/10
Algjör Sveppi og dularfulla hótelherbergið0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Miklar framfarir. Villa í forsetann! 
Aldrei bjóst ég við því að sjá einhvern tímann íslenska barnamynd sem kæmi með fullt af óbeinum en hryllilega áberandi tilvísunum í mynd eins og The Shining, en þar kom þessi mynd mér hressilega á óvart. Reyndar veit ég ekki hvort ég ætti að skammast mín fyrir það eða ekki en Algjör Sveppi og dularfulla hótelherbergið þótti mér ekki bara aðeins betur heppnaðri bíómynd heldur en sú fyrsta (sem ég var alls ekki hrifinn af), heldur fyndnari og hnitmiðari. Auðvitað fékk ég samt líka kjánahroll á meðan henni stóð, þá aðallega í fyrstu og seinustu senunni, en tónninn er markvissari, söguþráðurinn meira líkur… tja… alvöru söguþræði og samspil þeirra Sveppa, Góa og Villa er undarlega skemmtilegt.
Aðstandendur virðast enn og aftur hafa skemmt sér konunglega í vinnunni sinni en sem betur fer leið mér ekki eins og Dularfulla hótelherbergið væri einungis gerð fyrir smákrakka, þótt hún sé það. Stíll myndarinnar og tónn fangar barnalega sakleysið á oft mjög skarpan máta og nýtir hún sér öll tækifæri sem gefast til að kæta fullorðna með fyndnum innskotum sem gera grín að öllu efninu. Fyrri myndin var bara kjánaleg og barnaleg en þessi kemur meira út eins og fjölskyldumynd sem tekur sig ekki par alvarlega, og virkar mun betur fyrir vikið.
Reyndar fannst mér flæðið frekar óstöðugt og myndin teygir vel á efninu sínu þrátt fyrir rétt svo 70 mínútna lengd. Það verður samt aldrei leiðinlegt að horfa á strákana, og heldur ekki Guðlaugu Ólafsdóttur, sem ofleikur eins og enginn sé morgundagurinn (á góðan hátt). Þröstur Leó er líka nokkuð fyndinn í hlutverki exposition-gæjans og Pétur Jóhann fær nokkuð góða litla senu alveg í endann. Sá sem vafalaust á þessa mynd er að vísu enginn annar en naglbítinn Vilhelm Anton. Ég veit ekki hvort sá maður sé bara svona góður að spinna eða handritið hafi bara gefið honum bestu línurnar, en hann er alveg næstum því frábær sem samnefnda mannabarnið. Karismað lekur af honum og þar að auki kaupi ég þennan leikara best af öllu þríeykinu sem 8 ára dreng. Gói er síðan í öðru sæti og (viti menn) Sveppi trónir í þriðja.
Myndin þjáist samt örlítið fyrir mistæka klippingu og (alveg eins og síðast) ódýrar tæknibrellur, sem reyndar fóru ekkert í mig nema í green screen-atriðum. Við erum auðvitað að ræða um mynd sem fyrst og fremst er ætluð börnum og á ég mjög erfitt með að sjá fyrir mér einhverja áhorfendur skella þessari mynd í DVD tækið án þess að einhver krakki sé nálægt (nema viðkomandi áhorfendur séu ekki alveg edrú). Dularfulla hótelherbergið er svosem ekki jafn viðburðarrík og forveri sinn, sem gæti þýtt að börn munu ekki fíla hana eins mikið, en hún reynir að minnsta kosti aðeins betur og það er eitthvað sem gamlingi eins og ég kann að meta.
6/10
Algjör Sveppi og leitin að Villa0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Alíslenskur kjánahrollur Ég vil ekki hljóma eins og sjálfumglaður mongólíti en ég get ekki ímyndað mér að það sé svakalega erfitt að búa til bíómynd sem nær auðveldlega til barna, ekki síður þegar þekktur barnaskemmtikraftur fer með aðalhlutverkið. Margir gera sér grein fyrir þessu og þess vegna reyna bestu kvikmyndargerðarmennirnir töluvert meira á sig svo eldri hópar séu ekki skildir útundan með ekkert til þess að gera annað en að athuga klukkuna á korters fresti. Sjálfum finnst mér æðislega gaman að horfa á góða barnamynd sem sýnir fullorðnum viðlit, en þá er hún sennilega ekki lengur barnamynd, heldur fjölskyldumynd.
Börn hlæja að næstum því öllu ef reynt er að þóknast þeim með húmornum sem þau oftast kunna við. Listinn yfir tegundir brandara sem börnin fíla er ekki mjög langur, og oftast ef nógu mikið af slapstick-gríni er til staðar þá haldast þau límd við skjáinn eins og gamlar konur við Leiðarljósi. Þess vegna ef menn ætla að búa til úrvalsbarnamynd sem talar sama tungumál og börn án þess að leggja einhvern aukametnað í verkið þá er það útilokað að hópar eldri en kannski 9 ára (segjum það bara) geti nokkurn tímann notið hennar til botns. Það er yfirleitt sagt að allir krakkar séu með lélegan bíómyndasmekk á ungum aldri og það er ekki erfitt að skilja hvers vegna.
Algjör Sveppi og leitin að Villa er ekki mikið að sækjast eftir hylli frá fullorðnum, en hún þarf þess svosem ekkert. Hún veit hver markhópur sinn er og á litlu landi eins og Íslandi nægir það alveg til að hún skili sér í plús. Í fáeinum tilfellum blikkar myndin öðru auganu framan í okkur gamla pakkið, en að megnu til er metnaðarleysið fulláberandi til að hægt sé að telja þetta góða bíómynd, eða svo mikið sem skemmtilega bíómynd, sem hún vill frekar vera. Hún er reyndar góð barnamynd, en það þýðir bara að börnin vaxi upp úr þessu seinna meir. Slíkt er sjaldan hægt að segja um góðar fjölskyldumyndir.
Þar sem þessi mynd er ekki að setja sér há markmið þá vil ég ekki kryfja hana of djúpt, þótt það sé hægara sagt en gert. Öll svokallaða sagan er einn langur og óvandaður hamagangur frá byrjun til enda. Handritið er illa unnið, en ég efast ekki um að aðstandendur séu meðvitaðir um það. Allar svokölluðu hasarsenur myndarinnar eru óvandaðar og orkulausar og tölvubrellurnar eru eins og eitthvað úr amatör stuttmynd sem maður finnur á YouTube. Er nokkuð svo ósanngjarnt af mér að búast við betra jafnvel þótt þetta sé íslensk mynd?
Reyndar eru nokkur ágætlega fyndin atriði dreifð út myndina með löngu millibili. Atriðið sem lýsir kvöldfréttunum frá sjónarhorni barns var nokkuð snjallt og senurnar þar sem fjórði veggurinn er rofinn virka einnig prýðilega. Einkahúmor er að vísu mikið til staðar og ljóst er að allir sem komu nálægt þessari mynd skemmtu sér eins og leikskólabörn. Stundum var þetta samt fullmikið af "þið-eruð-að-vísa-í-ykkur-sjálf" atriðum. Vilhelm Anton (Villi) syngur t.d. lag eftir sjálfan sig og segist einnig vita fullvel hvað naglbítur er (200,000 naglbítar. Augljóst, ekki satt?). Ég get nefnt fleiri dæmi, en það væri sóun á orðafjölda.
Sveppi veit alveg hvað hann syngur, og hann má eiga það að standa sig vel enda barngóður og með fína útgeislun. Villi er að vísu langbestur en með betra handriti og leikstjórn gæti Sveppi alveg haldið heilli mynd á floti. Guðjón Davíð (Gói) er stundum fyndinn en reynir stundum líka fullmikið á sig. Egill Ólafs og Auddi Blö eru prýðilegir í smáhlutverkum en fyrir utan þá eru langflestir aðrir bara grátlega slæmir. Ein fallegasta skvísa landsins er þar meðtalin.
Myndin verður sem betur fer ekki óáhorfanleg fyrr en í kringum seinustu 20 mínúturnar og þá eykst kjánahrollurinn hratt, og hann byrjaði nú snemma um leið og Sveppi kemur með hlægilegt plögg og treður því ofan í hálsinn okkar hvaða bíó er best. Sú staðreynd að myndin sé meðframleidd af eigendum Sambíóanna er greinilega vel falin (*hóst*). Ég veit samt að þessi mynd var ekki gerð fyrir mig. Þeir fullorðnu sem hafa hátt álit á henni hljóta að vera annaðhvort skildir aðstandendum eða einhverjir sem horfa alltof sjaldan á bíómyndir. En að minnsta kosti eru börnin sátt. Það skiptir einhverju.
4/10
PS.
Feitur mínus á tónlistina. Af hverju í ósköpunum var notað stef úr Minority Report?!? Endilega kíkið einnig á trailerinn fyrir gömlu Rocketeer-myndina og segið mér hvort þemalagið í Sveppa og tónlistin þar hljómi svipuð :)
Warrior0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Besta klisjumynd sem ég hef séð lengi! Skortur á frumleika er enginn dauðadómur fyrir kvikmynd en það fer mikið eftir efninu hvort slíkt dragi heildina mikið niður eða ekki. Klisjur eru aðeins alvarlegra vandamál og þegar maður sér eitthvað sem maður hefur margoft séð áður, og gert betur, þá dettur fókusinn aðeins. Það gerist ekki nema í örfáum tilfellum með gríðarlega löngu millibili að maður sjái kvikmynd sem fer eftir uppskrift og nær samt að hafa þau áhrif á mann eins og maður hafi orðið vitni af einhverju ótrúlega fersku.
Warrior rotaði næstum því úr mér vitið og sannaði fyrir mér að hún væri einmitt slík mynd. Hún er svakaleg klisja í sjálfu sér og langt frá því að vera óútreiknanleg, en hún virðist heldur ekkert að fela það. Í staðinn nýtir hún sér þá styrkleika sem hún hefur, leggur heilmikið púður í það sem liggur á borðinu og útkoman verður eitthvað það öflugasta slagsmáladrama sem ég hef séð í áraraðir. Og fyrir alla þá sem töldu The Fighter vera hágæðamynd, bíðið bara þangað til þið sjáið hvernig þessi ráðskast með ykkur tilfinningalega. Ekki ósvipaðar myndir, fyrir utan það að þessi hefur alvöru pung.
Bestu myndirnar af þessari tegund (eins og t.d. Raging Bull, Million Dollar Baby o.fl.) eru þær sem gera allt sem gerist utan slagsmálahringinn jafn áhugavert ef ekki meira svo heldur en það sem á sér stað inni í honum, og þar hittir Warrior alveg í mark. Myndin er frekar hæg og tekur sinn tíma til að hrökkva í gang, en það er viljandi gert og hiklaust nauðsynlegt til að áhorfandinn eyði smátíma með persónunum áður en mikilvægustu atburðirnir eiga sér stað í seinni hlutanum. Slagsmálaatriðin sjálf eru hörð, átakanleg og stundum óbærilega spennandi (jafnvel þau sem við vitum hvernig eiga eftir að enda). Þau myndu hins vegar engu skipta ef manni væri ekki jafn annt um þessa karaktera, og persónutengslin og sérstaklega gallar þeirra sem myndin snýst um er aðallinn í sögunni. Þolinmóða uppbygging myndarinnar gerir það sem koma skal miklu meira taugatrekkjandi um leið og maður sér hvert sagan stefnir, og það er ansi fljótt.
Leikstjórinn hittir á allar réttu nóturnar þegar kemur að því að láta dramað virka. Síðan er handritið býsna höggþétt og leikurinn ekkert annað en óaðfinnanlegur. Ég hef haft gríðarlegt dálæti á Tom Hardy alveg síðan ég sá hann stela senunni í hinni annars ómerkilegu Star Trek: Nemesis (þar var hann grannur og sköllóttur). Eftir að hafa fylgst með leiksigur hans í Bronson, töffaratöktunum hans í Inception og núna vélsöginni sem hann leikur í Warrior er ég öruggur um að þetta sé einn sá metnaðarfyllsti og aðdáunarverðasti sem hægt er að finna í dag. Hardy og mótileikari hans, Joel Edgerton, eru hér um bil fæddir í þessi hlutverk. Sögur um lítilmagna (þ.e. svokallaðir underdogs) geta oft verið áhrifaríkar, og hérna höfum við tvo. Við finnum til með báðum aðilum á ólíkan máta. Baksagan hjá Hardy er óljósari en hjá Edgerton í upphafi sögunnar en hvernig leiðir þeirra liggja saman býr til einhvern albesta endasprett sem ég hef séð í bíó á öllu árinu. Fjölskyldudeilurnar í The Fighter, eins sterkar og þær voru, eiga ekkert í þessa mynd.
En ef Hardy og Edgerton eru hér um bil fullkomnir, þá verð ég að segja að Nick Nolte er aðeins betri. Honum tekst að breyta ótrúlega gölluðum einstaklingi í gríðarlega sympatíska persónu, og nokkrar senurnar sem hann fær eru líklegar til þess að græta aldraða feður úr öllum áttum og jafnvel fá hin hörðustu vöðvatröll til að sjúga upp í nefið. Ég get heldur ekki sett út á Jennifer Morrison (þessi fallega gella úr House sem lítur alltaf út fyrir að vera reið en er það ekki) eða nokkurn annan sem fer með aukahlutverk í myndinni.
Enn og aftur, Warrior er öskrandi klisja með mikið af kunnuglegum töktum og ef menn ætla að hakka hana í sig með því hugarfari þá er það mjög auðvelt. Ég hika þó ekki við að segja að þú sért gerður úr steini ef þessi mynd hvorki hreyfir við þér eða heldur þér pikkföstum þegar bæði andlegu og líkamlegu átökin byrja. Kvikmynd þarf ekki að brjóta blað í sögu kvikmynda til að fá þig til að segja: "Kræst, hvað þetta var góð mynd!" Hún þarf auðvitað að hafa eitthvað almennilegt í boði í staðinn. Warrior hefur helling, en hún er umfram allt nautsterk og hélt ótruflaðri athygli minni allan tímann.
9/10
Batman Returns0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Tekur hetjuna í mjög djarfar áttir Jú jú, The Dark Knight er án efa bestasta og myrkasta Batman-myndin sem hefur nokkurn tímann litið dagsins ljós þegar þessi texti er ritaður, en ef um væri að ræða hvaða mynd um Leðurblökumanninn væri sú kaldasta, óvenjulegasta og grimmasta, þá held ég nú að Batman Returns sé ótvíræður sigurvegari. Ég get ekki annað en verið nokkuð hissa yfir því hversu eðlilega ég hef komið út uppeldislega séð, þrátt fyrir að hafa séð þessa mynd 5 ára að aldri í fyrsta sinn, og þá í BÍÓ, fjandinn hafi það.
Myndin er hlaðin þemum og atriðum sem maður sér venjulega ALDREI NOKKURN TÍMANN í ofurhetjumynd sem er ekki bönnuð nema innan 13 ára í heimalandi sínu. Listinn er jafn langur og hann er sérkennilegur, en yfir lengdartímann fáum við t.d. senu þar sem fólk kastar barnavöggu ofan í holræsi, fjölmargar morðtilraunir af öllum gerðum (þ.á.m. eina þar sem konu er þrykkt út um glugga af efstu hæð), nauðgunartilraun, barnarán, ungbarnarán, tilvísanir í ungbarnadrukknun og síðast en ekki síst illmenni sem frussar blóði af og til. Svo skulum við heldur ekki gleyma öllum kynferðislegu undirtónunum; allt S&M leðurblætið hjá Batman og Catwoman svo ekki sé minnst á það að Penguin er gangandi standpína frá byrjun til enda. Sá karakter fer ekki leynt með það hversu kynferðislega bældur hann er, en eins furðulega og það hljómar þá skilur maður hegðunina. Ef ég liti svona út og hefði búið í holræsum í 33 ár með mörgæsum þá myndi ég eflaust farast úr greddu í návist Kattarkonunnar. Guð má vita hvað hann hefur gert með helmingnum af þessum dýrum.
Þangað til að Sweeney Todd kom út árið 2007 leit ég á Batman Returns sem myrkustu og kvikindislegustu myndina sem Tim Burton hafði gert. Myndin er samt líka ein af þeim sem bera helstu merki leikstjórans. Gotneska andrúmsloftið ásamt stíl þýska expressionismans er angandi allan tímann, og Burton notar sjaldan sem aldrei skæra liti. Sviðsmyndahönnunin hjá Bo Welch er líka alveg ómetanleg. Andrúmsloftið verður kaldara, drungalegra en í senn meira grípandi með hjálp frá Danny Elfman-tónlistinni, sem á nánast alltaf þátt í því að gera myndirnar hans Burtons mun betri en þær hefðu verið án hennar. Fyrri hluti '90s áratugarins býður upp á eittvað það besta sem Elfman hefur gert á öllum sínum feril. Þar erum við að tala um Edward Scissorhands, The Nightmare Before Christmas og Batman Returns, og í þessari mynd tók hann tónlistina sem hann samdi fyrir fyrstu myndina árið '89 og betrumbætti hana töluvert. Mikilfengleg orkestra heyrist hér um bil út alla myndina og vegna hennar verður myndin eitthvað svo óþægileg, en á æðislega dáleiðandi hátt.
Margir hafa sagt að fyrsta Batman-mynd Burtons hafi ekki verið sérstaklega mikið í stíl við myndasögurnar, og ég efast ekki um að þessi sé síður þannig. En þó svo að ég hafi ekkert rosalega hátt álit á fyrri myndinni í dag (óvandað handrit, varla nein saga og lélegt tvist með morðingja foreldranna) þá dáist ég mikið að þessari tilteknu túlkun á Batman-sögu og mér finnst alltaf gaman að sjá einhvern taka þekkta fígúru í allt aðrar áttir en maður er vanur að sjá. Þetta er kannski ein af ástæðunum af hverju fólk tók svona misvel í myndina á sínum tíma; Það bjóst bara enginn við svona sálfræðilega flókinni, efnislega ljótri og hreint út sagt niðurdrepandi mynd. En hvað er svosem að því að fíla það?
Stærsti vandinn við myndina er aðallega bara sá að Burton sýnir Bruce Wayne frekar lítinn áhuga. Mig minnir að við fáum ekki almennilega að eyða tíma með Bruce sjálfum fyrr en rúmur hálftími er liðinn af lengdinni. Illmennin og sérstaklega hinar útskúfuðu og misskildu persónur hafa alltaf forgang í Burton-myndum (hann þarf endalaust alltaf að spegla slíkar persónur við sjálfan sig. ÓKEI, VIÐ FÖTTUM ÞAÐ!). Wayne er líka gerður að svo óspennandi karakter, og svo þegar þörf eru á Batman þá kemur hann til að redda málunum. Burton finnur t.d. ekkert fyrir Wayne til að gera í upphafssenunni sinni annað en að sitja heima hjá sér í myrkri með hugsandi svip áður en Leðurblökumerkið skín framan í hann. Michael Keaton er samt vafalaust með bestu Batman-röddina, að mínu mati.
Sem betur fer eru þrjú illmenni í Batman Returns sem fá dreifða athygli í stað þess að leikstjórinn einblíni bara á eitt, eins og í seinustu mynd. Christopher Walken, Michaelle Pfeiffer og Danny DeVito eru öll reyndar meiriháttar, og hryllilega vanmetin. Persónur þeirra eru líka áhugaverðar og ólíku samskipti aðalpersónanna í heild sinni eru það einnig. Hver þeirra hefur sitt sterka mótív og prófílarnir eru athyglisverðir: Batman er ringlaður og ástfanginn af geðveikri gellu, Penguin er ljótt, óheppið grey, Catwoman er bara brjálæðislega reið út í heiminn og Max Schreck (Walken) er algjört kvikindi og ekkert annað.
Hasarinn er einnig aðeins vandaðri en í '89-myndinni þótt Burton kunni ekki alveg að leikstýra góðum slagsmálasenum. Þetta sleppur samt vegna þess að handritið gengur upp í skuggalegum absúrdleika sínum. Við erum að ræða um mynd sem hefur "climax-senu" þar sem fullt af mörgæsum marsera með eldflaugar bundnar við sig, eins og það sé ekki til eðlilegri sjón í bíómynd.
Christopher Nolan verður alltaf meistarinn sem náði Batman rétt, alveg frá persónunni til hugmyndafræðinnar. Batman Returns tekur myndasöguefnið og gerir eitthvað rosalega óvenjulegt úr því, og mér finnst það bara hið besta mál ef afraksturinn er góður. Þetta er eina myndin í gömlu seríunni sem ég kýs að horfa á með reglulegu millibili. Verst að leikstjórinn missti mikinn kjark eftir að þessi féll ekki í kramið hjá áhorfendum. Síðan þá hefur hann oftast haldið sig á öruggu svæði.
8/10
Drive0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Hægur bruni sem heldur manni límdum Drive er ein af þessum myndum sem á algjörlega eftir að bræða kvikmyndaunnendur. Hún er múdí, villt, óútreiknanleg og gjörsamlega koksandi á stíltengdum gotteríum sem gera hinar ómerkilegustu senur að einhvers konar listaverki. Þar að auki er leikstjórnin markviss, leikurinn óaðfinnanlegur, handritið beitt og frásögnin fersk og óhefðbundin. Keyrsla myndarinnar og atburðarás er nokkurs konar blanda af film noir og hráum vestra af gamla skólanum, og nöfn eins og Michael Mann og Sergio Leone koma strax upp í hugann. Flæðið í myndinni á einmitt ekki eftir að hitta í mark hjá mörgum, þá aðallega þeim sem horfa ekki mikið á kvikmyndir, og ef stíllinn grípur þig ekki á fyrsta hálftímanum er ólíklegt að það sem eftir er geri það.
Samspil leikaranna, rólegi tónninn og ekki síst einkennilega tónlistarnotkunin gerir það að verkum að maður er á köflum hálfpartinn í leiðslu og þótt ég gangi ekki svo langt að kalla myndina einhverja snilld, þá eru engu að síður nokkur brilliant atriði í henni sem munu lengi geymast í hausnum á mér.
Reyndar hefur öll myndin þannig áhrif að hún situr talsvert lengi eftir í minninu og verður eiginlega betri eftir því meira sem ég hugsar um hana. Upplifunin sem hún leynir á sér bætir ánægjulega upp fyrir lítið efnisinnihald og payoff-endi sem er næstum því ófullnægjandi og kraftlaus. Myndin nýtir sér sniglahraða sinn til að læðast upp að manni á bestu stöðum með óvæntu (og huggulega grafísku) ofbeldi sem maður bregst við eins og maður sé á staðnum. Spennuuppbyggingin í myndinni er annars meistaralega góð og spilar leikstjórinn glæsilega með lágstemmda tónlist og langar þagnir. Ekki vissi ég að bankaránssena gæti t.d. verið svona spennandi án þess að maður sjái nokkuð annað en flóttabílstjórann bíðandi fyrir utan. Magnað atriði! Leitt að lokasenurnar voru ekki á sama pari.
Danski fagmaðurinn Nicolas Winding Refn er orðinn einn af þessum leikstjórum sem ég skammst mín ekki fyrir að hafa uppgötvað fyrr af einhverju viti. Ég hef séð eitthvað af fyrri verkum hans en lítið pælt í leikstjóranum sjálfum, en eftir að hafa séð þann gígantíska áhuga sem hann dælir í Drive fer það ekki á milli mála að ferillinn hans er eitthvað sem þarf að grandskoða á ný. Trúlega erum við að ræða um einhvern vanmetnasta kvikmyndagerðarmann síðustu ára, og það sést að Refn setur sinn stimpil á hverja einustu senu og finnur sér alltaf leið til að gera efnið sem áhugaverðast. Það má þó vera að heildarsvipurinn rámi í Leone og Mann, en það er einnig keimur af Sam Peckinpah og David Cronenberg. Hver einasti rammi er samt útpældur, efnislega og myndatökulega séð, og er greinilega séð til þess að þér líði aldrei eins og þú sért staddur á Hollywood-svæðinu.
Leikararnir eru sömuleiðis rafmagnaðir alla leið. Af öllum svokölluðu "pretty boy" leikurum sem eru starfandi í dag er Ryan Gosling án efa sá kjarkmesti. Það tók hann ekki langan tíma að jarða ímynd sína sem nýi Hollywood-súkkulaðistrákurinn eftir The Notebook. Myndir eins og The Believer, Half Nelson, Blue Valentine, þessi og meira að segja Crazy Stupid Love sýnir að þessi maður getur tæklað nánast hvaða hlutverk sem er. Við erum að ræða um strákinn sem bætti á sig 27 kg fyrir The Lovely Bones án þess að spyrja neinn (honum fannst það bara henta persónunni) sem hann var síðan rekinn fyrir. Í Drive er Gosling alveg til fyrirmyndar og ég er viss um að hann hafi tekið hlutverkið lengra en stóð en í handritinu. Hann er eins og Clint Eastwood í spagettívestrunum, bara með 10 sinnum stærra hjarta. Karakterinn hans er dularfullur, harður, mjúkur, óstöðugur og almennt risastórt spurningarmerki og Gosling feilar ekki á einu einasta sviði.
Aukaleikararnir gefa stráknum ekkert eftir, og það segir í rauninni heilan helling. Bryan Cranston, Carey Mulligan, Ron Perlman, Oscar Isaac og Albert Brooks eru öll stórkostleg. Brooks stendur samt mest upp úr aukaleikurunum. Jafnvel Christina Hendricks gerði meira en gott úr agnarsmáu hlutverki og fær í staðinn einhverja minnisstæðustu senuna í allri myndinni.
Þegar öllu er á botninn hvolft hef ég ekki nema eitt að segja: Gefðu myndinni tækifæri ef þú vilt taka þér langþráð frí frá meginstraumnum. Hún er að minnsta kosti ein sú besta sem ég hef séð á þessu ári hingað til.
8/10
Fright Night0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Gamalt þýðir ekki endilega alltaf betra Ég myndi líta á þessa nýju Fright Night-mynd hornauga ef í henni hefði verið gert það sama og í meirihluta amerískra endurgerða, að nota sama handrit og gera allt upp á nýtt með nýjum leikurum og nútímalegri brellum og tökustíl. Í rauninni bjóst ég ekki við neinu öðru þar sem myndin hefur að öllum líkindum farið í framleiðslu til að vera með í vampíruæðinu undanfarið og einnig til græða á nostalgíunni sem fylgir upprunalegu költ-myndinni frá 1985. Öll merki um ósvikinn metnað voru ekki sjáanleg fyrr en ég var byrjaður að horfa á nýju myndina og þá sá ég að hún hafði næstum því allt sem ég ætlast til af góðri endurgerð.
Sagan er mjög svipuð en býr til pláss fyrir nýjungar og að mínu mati lagfærir eitthvað af helstu göllunum sem sú gamla hafði. Einnig eru þemurnar nokkuð ólíkar og persónusköpun aðalkaraktersins betri. Nú er enginn varúlfur, engin gúmmíleðurblaka og í þokkabót er keyrslan á atburðarásinni á þægilegri hraða (allt "það-trúir-mér-enginn" plottið er heilmikið stytt niður, guði sé lof). Chris Sarandon, sem fór með hlutverk vampírunnar Jerry fyrir 26 árum síðan, var eftirminnilegur á sinn hátt en mér finnst Colin Farrell helmingi betri í sama hlutverki. Hann er svalari, óhugnanlegri og miklu meira heillandi á réttum stundum. Hann ber höfuðið hátt og pissar mörgum lítrum á kvennagullið Robert Pattinsson og karakterinn hans sem kallar sig vampíru. Christopher Mintz-Plasse, McLovin sjálfur (eða kannski Red Mist?), orðar það best í myndinni þegar hann líkir honum við hákarlinn úr Jaws. Gaman samt að sjá Sarandon þarna í gestahlutverki.
Handritshöfundurinn Marti Nixon er alveg á heimavelli hérna. Buffy-aðdáendur þekkja nafnið, og orð fá því ekki lýst hversu þægilegt það er að sjá aftur vampírur sem eru ekki með tilfinningalegar flækjur eða algjörir aumingjar. Leikstjórinn Craig Gillespie, þekktastur fyrir hina ljúfu Lars and the Real Girl, virðist hafa það í sér að vera hinn fínasti "genre" leikstjóri og sést það nánast að hann hafi skemmt sér alla leið með þennan subbulega hrærigraut. Hann tekur þétt handrit og meðhöndlar tónaskiptinguna afar vel. Myndin er fyndin á réttum stöðum, spennandi á réttum stöðum og misstígur sig sjaldan sem aldrei þegar senur taka sig alvarlega. Mér gengur illa með að muna hvenær ég sá seinast svona asskoti skemmtilega vampírumynd. Tónlistin og kvikmyndatakan hittir líka alveg í mark og gerir B-mynda stemmarann betri. Ég mana ykkur samt að hugsa ekki til Children of Men í einni ákveðinni bílasenu.
Farrell er samt ekki sá eini sem sigrar hliðstæðu sína. Að utanskildum Roddy McDowall (sem gjörsamlega ÁTTI frummyndina) eru allir nýju leikararnir betri en þeir sem léku í eldri útgáfunni. Anton Yelchin er traustur, David Tennant (sem tekur við af Peter Vincent-hlutverkinu, sem McDowell lék) stelur sínum senum og McLovin sjálfur fær loksins að sýna aðeins öðruvísi hlið að sér. Breska beibið Imogen Poots skilar sínu einnig ósköp vel og lætur mann alveg kaupa það að hún hrífist af nördanum Yelchin. Toni Collette er sú eina sem virðist ekki sýna rullunni sinni sama áhuga og aðrir, en það er alls ekki óskiljanlegt. Persóna hennar er á hliðarlínunni út alla myndina.
Það er tvennt sem handritið klikkar á sem hindrar hina skotheldu áttu sem myndin hefði getað hlotið í einkunn. Myndin teygir svolítið á trúverðugleikann þegar aðalkarakterinn (Yelchin) nær hetjulega að redda sér einkaviðtali við persónuna Peter Vincent, sem Tennant leikur. Orðið langsótt kemur upp í hugann þegar maður sér 16 ára dreng svona auðveldlega fanga athygli frægs skemmtikrafts. Hinn mínusinn kemur nákvæmlega þeirri persónu við þegar handritið vippar upp "baksögu" hennar og tengir býr til tengingu við annan karakter. Það er rétt svo minnst á þetta nálægt endanum en svo verður ekkert úr því. Handritshöfundurinn hefði átt að slútta þessu aukaplotti alveg. Það er eitthvað svo hallærislegt og vandræðalegt að sjá bara einhverjar leifar af því.
Ég get þó ekki annað en þakkað Colin Farrell fyrir að hafa minnt mig á það að vampírur geta verið töff. Ef ófrumlegur en blóðugur subbuskapur með léttum óhugnaði, miklu gríni og smá unglingarómantík er eitthvað sem þú telur hljóma vel, þá skaltu taka á móti þessari Fright Night-endurgerð með galopnum örmum. Hún er það sem hún vill vera og skammast sín ekkert fyrir það. Væri ekki fínt ef allar tilgangslausu endurgerðir yrðu gerðar af svona miklum áhuga?
7/10
30 Minutes or Less0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Hröð og hlægileg. Gleymist samt fljótt 
30 Mintues or Less neyðist til þess að bíta í það súra epli að flokkast sem ein af þessum gamanmyndum sem rétt svo missir af því að vera hörkufín skemmtun og verður í staðinn bara rétt svo "fín." Það vantaði ekki möguleikana. Hún hefur ágæta hugmynd, hressa leikara og leikstjóra sem fyrir stuttu leit út fyrir að vera á bullandi uppleið eftir hina frábæru Zombieland. Skringilega vill svo til að ein ástæðan af hverju þessi mynd missir rétt svo marks er sú að leikstjórnin klikkar pínulítið á kómískri tímasetningu, og þar að auki er handritið (ef við gerum semsagt ráð fyrir því að slíkt hafi verið til staðar) bara ekki nógu frumlegt, sniðugt eða fyndið til að efniviðurinn geti skilað af sér einhverju fersku og rosalega skemmtilegu.
Við höfum öll séð þessa mynd áður, eða öllu heldur mynd af svona sniði (atburðarás sem spannar yfir stuttan tíma og smalar nokkrum aulum í eltingarleik, þar sem peningar eru oftast það sem allir sækjast eftir). Hún lendir í klassíska "screwball comedy" flokkinum og virðir sem betur fer þá óskrifuðu reglu að best sé að halda sögunni á röskum hraða og lengdinni helst undir 90. Athyglin hjá manni deyr aldrei en mér líður samt eins og þessi hefði átt að vera miklu fyndnari og villtari en hún var. Ég hló samt við og við.
Jesse Eisenberg er orðinn að einhvers konar óvæntum meistara og það er gífurlega gaman að sjá hann svona léttan, orkuríkan og fyndinn aftur eftir kröfuharðan leiksigur í The Social Network. Venjulega er gæinn alltaf töluvert lágstemmdur en hér fær hann að hlaupa sig sveittan, fá kvíðaköst og taka fullan þátt í öllum hasarnum sem er í gangi. Hann var ekki einu sinni svona sprækur í Zombieland. Eisenberg er samt bara einn af fjórum leikurum sem hirðir mestallan skjátímann. Hinir eru Aziz Ansari (sem venjulega hefur farið svakalega í taugarnar á mér, en ekki eins mikið hérna), Danny McBride og Nick Swardson. Hver og einn sýnir áberandi áhuga í þátttöku sinni (og "harðhausataktarnir" hjá Michael Peña stóðu skemmtilega upp úr - hefði alveg mátt vera meira af þessum manni) en satt að segja keypti ég engan karakter í myndinni nema Eisenberg. Þetta væri svosem fyrirgefanlegt ef húmorinn hefði brillerað. Oftast er mér skítsama um smágalla í gamanmyndum ef brandararnir ná að halda flugi.
Þessi mynd gæti skellt spikfeitu glotti á þig í 80 mínútur, en líklegast bara ef þú gerir tiltölulega litlar væntingar til hennar. Settu þér bara þá reglu að ef þú hefur ekkert hlegið innan við fyrsta hálftíma myndarinnar, gefðu þá bara skít í restina. Annars ertu í fínu lagi.
6/10
Colombiana0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Besson er franskur meistari meðalmennskunnar Ef ég væri með jafn töff nafn og Olivier Megaton þá væri ég eflaust líka að reyna að spreyta mig áfram sem hasarleikstjóri. Þessi maður sýndi með Transporter 3 og núna Colombiana að hann er efni í einn slíkan en eins og svo margir aðrir - sérstaklega þeir sem hafa unnið fyrir Luc Besson - er hann dreginn niður af staðlaða og bragðlausa efninu umvefur hasarinn. Myndin verður því lítið annað en ein af þessum áhættusnauðu spennumyndum sem rétt svo heldur áhuga manns en týnist svo í minningunni næsta dag. Bara eins og meirihlutinn af efninu sem Besson framleiðir.
Maður þarf ekki annað en að lesa söguþráðinn til að sjá það að Colombiana er öll angandi af klisjum. Besson sækir talsvert í sínar eigin myndir og má finna fyrir keim af bæði Léon og Taken, en því miður er afraksturinn ekki jafnæðislegur og hann hljómar. Handritið er götótt, oft á tíðum yfirdrifið, húmorslaust, ótrúverðugt (og sú lýsing hjá mér kemur hasarnum nánast ekkert við. Spáið í því!) svo ekki sé minnst á það að ekkert kemur manni á óvart í allri atburðarásinni nema ein sú hallærislegasta tilviljun sem ég hef séð í mynd frá kompaníi Bessons. Eins og ég hef áður sagt get ég sætt mig við sumar tilviljanir, en í einni ákveðinni senu þar sem besti vinur "kærasta" aðalpersónunnar stelur GSM-síma til að keyra plottið áfram er næstum því borðliggjandi að handritshöfundarnir hafi skrifað sig í holu og ekki kunnað að grafa sig betur úr henni.
Myndin er hins vegar langt frá því að vera tímasóun. Peningasóun kannski ef þú borgar fullt verð fyrir hana en þökk sé Zoë Saldana (sem neglir bæði kynþokkann og hörkuna) breytist þetta í ósköp þolanlega afþreyingarmynd. Hröð keyrsla og nokkrar fínar ofbeldis- og morðsenur skemma heldur ekki fyrir. Cliff Curtis er líka oftast góður og aðrir leikarar gegna einhliða hlutverkum sínum prýðilega þótt ég hafi ekkert verið ofsalega hrifinn af aukaplottinu með Michael Vartan. Aðeins beittara og skemmtilegra handrit hefði getað breytt því og græjað myndinni aðeins meiri sál. Persónusköpun aðalgellunnar var einnig ábótavant. Sjálfur er ég alveg bandbrjálaður í svona hefndarmyndir á góðum degi en hérna tókst mér ekki alveg að halda með henni eða hvetja hana áfram, sem maður gerði svo sannarlega í til dæmis Léon og Taken.
Segjum vídeómeðmæli í besta falli. Það er ýmislegt gott í Colombiana en jafnvel það sem gengur upp skarar alls ekki nógu mikið framúr til að tryggja einhver hörkumeðmæli á heildarpakkann. Ég hefði nú haldið að mynd sem leyfir líkamanum hennar Zoë að njóta sín svona mikið yrði nú aðeins athyglisverðari og meira spennandi en þetta.
5/10
Crazy, Stupid, Love.0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Nálægt því að vera gæðamynd Að geta labbað út af rómantískri gaman(drama)mynd sem fer ekki alfarið eftir föstum reglum er eitthvað sem maður getur aldrei fengið nóg af, og hvað slíkar myndir varða er Crazy Stupid Love sennilega sú óvæntasta sem ég hef séð síðan Going the Distance, sem var fyrir ári síðan. Ástæðan er sú að hún er öðruvísi, hreinskilin, oft rosalega fyndin (og þá reglulega, út í gegn - sem gerist ekki oft) og ómótstæðilega heillandi yfir heildina. Hún er aðeins í lengri kantinum en rúllar óvenjulega vel engu að síður.
Kostirnir lyftast síðan á hærra plan þegar maður sér hversu góðir allir leikararnir eru í sínum hlutverkum og það kemur sömuleiðis mikið á óvart að persónurnar eru langflestar athyglisverðar. Flæðið, innihaldið og uppbyggingin minnir einstaka sinnum á rómantískar "ensemble" myndir í líkingu við He's Just Not That Into You og Valentine's Day, nema með töluvert smærri persónufjölda og miklu einbeittari frásögn í kjölfarið. Ef það væri ekki fyrir tvo hundleiðinlega galla myndi ég glaðlega telja að þessi mynd ætti séns í að vera ein sú besta sem ég hefði séð á árinu.
Venjulega læt ég það í friði að kafa út í söguþræði mynda. Mér finnst það oftast vera sóun á plássi og orðafjölda, nema í tilfellum eins og þessu þar sem mikilvægt er að útskýra í stuttu máli um hvað myndin fjallar svo hægt sé betur að útskýra gallana sem draga hana niður.
Myndin fjallar um miðaldra mann, Cal Weaver að nafni, sem stendur í miðjum skilnaði eftir 25 ára hjónaband - eftir að konan hans heldur framhjá honum - og á hann vægast sagt í miklum erfiðleikum með að komast aftur á stefnumótamarkaðinn. Til að bragðbæta söguna er þrettán ára sonur hans yfir sig ástfanginn af sautján ára barnapíu sinni, sem er í raun sjálf hrifin af pabbanum. Cal kynnist kvennagullinu Jacob, sem sýnir honum hvernig karlmenn eiga að klæða sig og næla sér í kvenfólk. Fyrrum eiginkona Cals sér fljótt allt aðra hlið á manninum og verður stóra spurningin sú hvort skilnaður hafi nokkuð verið rétta ákvörðunin.
Ég þoli illa tilviljanir í bíómyndum, nema kannski í gamanmyndum þar sem ekki á að taka atburðarásina mjög alvarlega. Kannski get ég sætt mig við nokkrar smáar eða eina gígantíska í versta falli (fer allt eftir hvernig tenging hennar er við söguna) en Crazy Stupid Love er næstum því drifin af stórum tilviljunum og notfærir sér þær meira að segja tvisvar sinnum í hálfgerðu "plott-twist" formi og koma þær oftast persónutengingum við. Reyndar skal ég alveg játa það að ég sá engan veginn fyrir mér hvert myndin stefndi með karakterinn hennar Emmu Stone, og svarið við því var djöfull óvænt en tilheyrir samt sama vandamáli. Sama með Marisu Tomei, þrátt fyrir að hún hafi verið æðislega fyndin í sínu litla hlutverki.
Leikarahópurinn er almennt óaðfinnanlegur. Steve Carrell sýnir aftur þá frábæru hlið sem seinast sást í hinni vanmetnu Dan in Real Life, og Little Miss Sunshine þar á undan. Ég hef samt aldrei séð hann standa sig betur en hér og tekst manni að finna til með honum og styðja hann strax frá fyrstu senunni. Maður kemur svo mikið til með að halda með Cal í gegnum skilnaðinn að álit manns á fyrrverandi eiginkonunni hans, sem Julianne Moore leikur, minnkar næstum því með hverri senu. Af óskiljanlegum ástæðum ætlast handritið til þess að við viljum sjá Cal og hans fyrrverandi sættast aftur og enda saman í lokin. Mér finnst alls ekki að sagan hefði átt að fara þá leið. Þetta hindrar alla þá þróunarmöguleika sem persónan Cal hefði getað haft, eins og t.d. að líkjast Jacob - "læriföður" sínum - meira, á meðan Jacob verður sífellt mýkri.
Handritsgallarnir hefðu dregið heildina meira niður ef allt annað hefði ekki verið ljómandi fínt. Eins og Carrell sé ekki nógu góður ásamt restinni af leikhópnum þá er Ryan Gosling hátt í fullkominn sem hinn höggþétti Jacob, sem lekur af sjálfsöryggi og töffaraskap. Samband hans við Cal og samspilið sem þeir Gosling og Carrell eiga er hugsanlega áhorfsins virði eitt og sér. Emma Stone heldur áfram að sýna að það býr alvöru leikkona í henni á meðan Julianne Moore minnir mann á að hún sé það og yngstu leikararnir gefa þeim eldri lítið eftir. Mikið svakalega fékk samt Beikonið lítið til að gera. Það er varla hægt að kalla þetta hlutverk.
Þeir John Requa og Glenn Ficarra gera mjög góða hluti með leikstjórnina. Þeir eru löngu komnir á radarinn hjá mér sem eitt af þessu leikstjórateymi sem spennandi verður að fylgjast áfram með, þótt það verði seint hægt að segja að Crazy Stupid Love sé jafn "edgy" mynd og Bad Santa (sem þeir reyndar skrifuðu bara en leikstýrðu ekki) og I Love You, Phillip Morris. En alveg jafngóð og þær engu að síður. Aðeins betri meira að segja. Þeir hefðu kannski átt að aðstoða aðeins með handritið. Dan Fogelman stóð sig vel með það en tilviljanirnar í sögunni koma ekki út eins og annað en handritsreddingar á köflum. Það var alveg efni til staðar til þess að gera eitthvað framúrskarandi úr þessu og afraksturinn ber ýmis merki um helbera snilld. Ég t.d. skrækti úr hlátri eins og þroskaheftur bavíani yfir tiltekinni senu þar sem allar helstu persónurnar koma saman á mettíma.
Myndin er næstum því frábær, en jafnvel þó svo að hún sé það ekki er þetta fyrirtaks deitmynd sem ég get mælt með fyrir ung pör, gömul pör, þá einhleypu og jafnvel alla þá fýlupúka sem eru orðnir þreyttir á hefðbundinni Hollywood-rómantík. Ég efa líka að hinir almennu áhorfendur séu jafn smámunasamir og ég, svo ég segi bara njótið ykkar vel!
7/10
The Adjustment Bureau0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Stefnir í réttu átt en missir fljótt dampinn Ég held að það sé ekki hægt að búa til mynd eftir (smá)sögu Philips K. Dick án þess að hún verði EITTHVAÐ áhugaverð, og hingað til hafa þær allar verið athyglisverðar á einhvern máta en ekki endilega allar góðar. The Adjustment Bureau fær hiklaust einhverja vildarpunkta fyrir að vera örlítið spennandi og hlaðin ýmsum skemmtilegum hugmyndum. Með öðruvísi leikstjórn og smá yfirferð á handritið hefði þessi mynd getað náð aðdáunarverðum hæðum en tónn myndarinnar er algjörlega rangur, sem gerir myndina meira kjánalega heldur en dularfulla, og atburðarásin fer svo mikið úr böndunum þegar lengra líður á söguna að maður er allan tímann fastur á hliðarlínunni í stað þess að vera þátttakandi í því sem er að gerast.
Myndin fangaði athygli mína strax frá byrjun og hélt mer ábyggilega í góðan hálftíma. Ég átti reyndar alltaf dálítið erfitt með að taka mennina með hattana alvarlega en engu að síður fékk ég mjög flotta uppstillingu með góðum samræðum og trúverðugri kemistríu hjá Matt Damon og Emily Blunt. Söguþráðurinn lofar góðu þangað til hann breytist í hallærislegan hlaupagang (sem er reyndar smekkfullur af sniðugum pælingum um frjálsan vilja) sem er vafinn utan um ástarsögu sem ég var bara ekki alveg að ná að festa mig við. Stundum koma kaflar sem verða svo óspennandi að manni byrjar að leiðast og svo eru ýmsar senur sem eiga að vera spennandi og alvarlegar en verða bara óviljandi skondnar. George Nolfi, sem er handritshöfundur sem prufar að leikstýra í fyrsta sinn, reynir að sækjast eftir einhvers konar retró-noir stíl sem kemst bara ekki almennilega til skila. Tónlistin eftir Thomas Newman er líka ferlega dæmigerð og stundum aðeins of niðurdrepandi.
Matt Damon er góður að venju. Emily Blunt er traust. Anthony Mackie er ansi minnisstæður og sömuleiðis þeir John Slattery og Terence Stamp. Áhugann frá leikurunum vantar svo sannarlega ekki og þær senur sem hitta ekki alveg í mark verða betri einungis með aðstoð frá fólkinu á skjánum. Nolfi notfærir sér líka umhverfið eins og það sé stakur karakter í sjálfu sér. Þetta jaðar meira að segja við það að vera 100 mínútna auglýsing fyrir New York-borg.
The Adjustment Bureau er án efa sú mynd frá Philip K. Dick sem mun höfða hvað mest til stelpna. Damon gerist svo háður draumastúlkunni sinni í myndinni að hinir rómantísku (og ekki alltof kröfuhörðu) gætu bráðnað svolítið. Þeir sem eru hins vegar ekki pínu mjúkir í sér munu bara líta á hegðun hans í myndinni sem óheilbrigða. Sjálfur sé ég að það sé efni í gæðamynd í þessu öllu en afraksturinn er voða lítið annað en ágæt mynd sem mun hitta vel til þeirra sem eru ekki vanir öðruvísi myndum og vilja eitthvað auðmelt og notalegt. Dick-aðdáendum til mikillar mæðu er myndin óvenjulega grunn miðað við hugmyndirnar og vangavelturnar. Afþreyingargildið er sæmilegt, en það mun líða ansi langt þangað til ég sækist í það að glápa á myndina aftur.
6/10
Back to the Future0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Tímamótamynd. Gjörsamlega dýrka hana! 
Í æsku minni horfði ég rosalega oft á þrjá ólíka þríleiki: Gömlu Star Wars-myndirnar, Indiana Jones og Back to the Future, og sá þríleikur sem ég horfði hiklaust langmest á var þessi síðastnefndi. Mörgum þætti þetta ábyggilega skrítið eða a.m.k. finnst mér það tiltölulega sérstakt að ég vildi oftar eyða tíma með Marty McFly í staðinn fyrir Luke Skywalker eða Indy.
Sem krakki elskaði ég hugmyndirnar í þessum myndum. Það var líka alltaf nóg að gerast, persónurnar eru ógleymanlegar og DeLorean-bíllinn var ábyggilega efstur á blaði hjá mér yfir það leikfang sem ég þráði mest í heiminum (á eftir Ghostbusters-bílnum, sem ég átti). Eftir því sem ég eldist meira fór ég að kunna smám saman að meta myndirnar þrjár meira, á allt öðrum sviðum, og þótt ég geti ómögulega munað hvenær ég sá þær fyrst þá hef ég aldrei nokkurn tímann fengið leið á þeim síðan. Ég mun ekki hika við það að sjá til þess að ófædd börnin mín kynnist þessum myndum.
Ég horfi á þennan þríleik ábyggilega einu sinni á ári núna. Vissulega get ég nefnt bíómyndaseríur sem eru miklu betri, en þessi verður alltaf í sterku uppáhaldi. Samt, eins og gengur og gerist með flesta sem hafa ólæknandi áhuga á kvikmyndum þá breytist oft álit manns á þeim myndum sem maður ólst upp með. Þangað til ég var kominn með lágmarksvit á bíómyndir var Back to the Future: Part II alltaf í mesta uppáhaldi hjá mér (líklegast vegna þess að bíllinn gat flogið í henni - það er svona að vera heimskur smákrakki), þótt hinar hafi ekki verið langt á eftir. Í dag segi ég það sama og flestir: Sú fyrsta er klárlega sú albesta, og þeir sem þekkja gott handrit og vel skipulagða sögu geta ekki sagt annað.
Back to the Future er kannski aðeins of upptekin stundum við að vera sniðug og vitna í menningartengda hluti sem áhorfandinn fattar en persónurnar ekki. Svo að auki er endalaust hægt að taka þá umræðu um hversu heimskuleg vísindalögmálin eru. Allt þetta þykir mér samt vera líka partur af sjarma myndarinnar. Hún er augljóslega gamanmynd og eldist að mínu mati alveg gríðarlega vel. Persónurnar eru hér um bil allar frábærar, leikararnir gallalausir hver í sínu lagi og samspil þeirra enn betra. Handritið er samt sem áður helsta gullið hvað kostina varðar. Sagan er dúndurskemmtileg, athyglisverð alla leið, mjög fyndin, undarlega spennandi, meistaralega samsett (með miklu tilliti til "set-up, pay-off" reglunnar) og byggir upp einhvern best heppnaða lokaþriðjung kvikmyndasögunnar að mínu mati, a.m.k. hvað gamanmyndir varða. Þar er frásögnin sífellt að þrepa sig upp frá einum endi til þess næsta og maður helst alltaf jafnlímdur við sætið; Frá tímapunktinum þar sem skólaballið byrjar til mögnuðu senunnar þar sem George McFly (Crispin Glover í besta hlutverki ferils síns) mannar sig upp, svo tónleikanna og að lokum þegar Marty reynir að koma sér aftur heim.
Tónlist Alans Silvestri er ekkert annað en æpandi klassík, og með öllum líkindum einhver sú minnisstæðasta og mest grípandi sem ég hef heyrt í bíómynd. Silvestri hefur að mínu mati aldrei komist á sama stall og helstu meistararnir í kvikmyndatónlist - þó svo að hann hafi oft og mörgum sinnum reynt það - en Back to the Future-tónlistin er vafalaust eitt það besta sem hann hefur samið á ferlinum. Í hvert sinn sem aðalstefið hrekkur í gang kemst maður í svakalegan fílíng, og þá ekkert minna en t.d. þegar maður heyrir þemalagið í Indiana Jones-myndunum. Þetta er eitt af þessum stefjum sem fær mann til að vilja keyra ofsalega hratt þegar maður heyrir það.
Eftir meira en 25 ár er enn hægt að njóta þessarar myndar og þeir sem eru með fóbíu gagnvart myndum sem eru áberandi gamlar (já, slíkt fólk er víst til!) munu ekkert þurfa að kvarta vegna þess að saumarnir sjást varla. Myndin er vissulega angandi af ‘80s-stílnum, en það er hvort eð er tilgangurinn og vinnur það alls ekkert gegn henni. Þetta er skylduáhorf í orðsins fyllstu merkingu, og svo er eiginlega skylda að loka sögunni með því að horfa á hinar tvær myndirnar. Þær eru alls ekki jafn góðar (ástæðan liggur í þremur orðum: Ekki. Jafn. Heillandi.) en bráðskemmtilegar þrátt fyrir það. Númer tvö er að mínu mati örlítið betri en sú þriðja vegna þess að hún gerir hugmyndaríka hluti á meðan lokamyndin nýtur sér meira eða minna sama söguþráð og fyrsta myndin. Flestir eru að vísu ekki alltaf sammála mér þarna.
Pjúr og einfalt; Þetta er nákvæmlega ein af þessum myndum sem þú átt að horfa á með reglulegu millibili. Og skildi það ólíklega vilja til að þú hafir ekki ennþá séð hana, þá skaltu hypja þig frá skjánum og kippa því í lag eins og skot!
9/10
Final Destination 50 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Sama uppskrift, dass af nýju hráefni. Lítill munur Það er því miður venja hjá hryllingsmyndaseríum að gera sama hlutinn aftur og aftur, en Final Destination-serían er sú eina sem ég veit um sem hefur fjórum sinnum endurgert fyrstu myndina. Á sínum tíma fannst mér hún frumleg og vel heppnuð og að vissu leyti er hún það ennþá. Bara verst að það er ekki hægt að horfa á hana án þess að hugsa til þess að þessari ágætu hugmynd hefur verið misnotað fram og aftur þangað til að ekkert nema pirringur kemur upp í hugann þegar maður hugsar til hennar. Aðstandendum myndanna finnst pyntingarklámið greinilega vera orðið þreytt og óspennandi. Drápsklám virðist vera málið!
Final Destination 5 hefur sinn skammt af kostum og mér til gríðarlegrar ánægju kom hún aðeins betur út heldur en draslmyndin sem sú fjórða var. Opnunarsenan þar sem brúin hrynur í sundur er skemmtilega brjáluð og vel gerð, og svo eru dauðaatriðin líka hugmyndaríkari heldur en síðast. Mér finnst eitthvað svo skrítið við það að leggja sérstaka áherslu á það að hrósa dauðaatriðum í bíómynd, en í þessari seríu gerir maður oftast ekkert annað en að bíða og sjá hvernig næsta fórnarlamb fær að kenna á því. Okkur er hvort eð er sama um allar persónur. Ég fékk samt leið á þessari formúlu þegar ég horfði á mynd nr. 2.
Það þekkja þetta allir núna:
- Uppstilling - SLYS!!
- Úps, þetta var bara sýn hjá einum karakter.
- Hann forðar sér ásamt öðru fólki sem eltir hann. Allir pirrast þangað til að þeir verða vitni af slysinu.
- Útför. Fólk er enn áttavillt.
- "Handahófskenndir" dauðdagar byrja, og myndin brosir framan í þig eins og smákrakki sem er nýbúinn að læra á koppinn.
- Aðalkarakterinn fer eitthvað að bulla um mynstur.
- Fleiri dauðdagar sem allir eru byggðir upp þannig að þú heldur að eitthvað eitt gerist, en svo gerist eitthvað allt annað til að "sjokkera" þig.
- Myndirnar enda oftast á því að persónurnar halda að þær hafa náð að svindla á dauðaáætluninni en svo kemur annað í ljós.
Final Destination 5 fer sterkt eftir uppskrift nema þangað til í lokaþriðjungnum. Þá allt í einu ákveður hún að krydda upp á þetta með því að bæta einhverju nýju hráefni í þetta. Á þeim tímapunkti þar sem ég fann fyrir einhverju öðruvísi var ég byrjaður að líka við það sem ég sá. Ég man ekki hvenær það gerðist seinast í Final Destination-mynd þar sem ég vissi ekki nákvæmlega hvert hún stefndi.
Allt "dreptu-eða-vertu-drepinn" plottið var nokkuð áhugavert en verst er að myndin notfærði sér það ekki fyrr en á seinustu stundu, þegar mjög lítið var eftir af myndinni. Hefði þessi hugmynd verið kynnt fyrr þá er ótakmarkað hvað nýju möguleikarnir hefðu getað gert myndina svo miklu betri. Endirinn fannst mér svo nokkuð ódýr og asnalegur, og var þá mjög góðri hugmynd sóað bara með því sem gerðist þá.
Leikararnir eru allir grútlélegir nema þrír einstaklingar: David Koechner ("Whamee!"), Miles Fischer (óformlegt afkvæmi Christians Bale og Tom Cruise) og P.J. Byrne (klassíski lúðinn. Bara fyndnari núna). Flestir fara allir með sínar línur eins og stjarfar dúkkur og verða alvarlegustu senurnar sjaldnast sannfærandi. Drápin eru heldur ekki jafn hugmyndarík miðað við hversu langt er liðið á þessa seríu. Sá allra eftirminnilegasti viðkemur fimleikastelpu. Annars held ég að þriðja myndin eigi enn heiðurinn á ógeðfelldustu drápunum. Segir það ekki svolítið að seinustu tvær myndirnar (eða fjórar!) hafi verið ónauðsynlegar og rúmlega það?
Titillinn á fjórðu myndinni LAUG!
4/10
The Change-Up0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Byrjar illa en batnar svo með tímanum Ef The Change-Up er eitthvað sem kemur þér reglulega á óvart þá er ég nokkuð hræddur um að þú hafir ekki horft á mikið af bíómyndum. Hún vekur upp ákveðinn undirgeira sem hefur reglulega legið í dvala síðan á níunda áratugnum: líkamsskiptamyndir. Stöku sinnum fáum við eina slíka en voða sjaldan sér maður þær heppnast vel, og ástæðan er oftast sú að formúlan missir alveg dampinn áður en helmingur er liðinn af lengdartímanum. Við vitum líka alveg hvert þetta stefnir allt saman og það hefur gjarnan áhrif á dramað, allavega í þeim tilfellum þar sem það myndast. Helsti styrkleiki sem líkamsskiptamynd getur haft er gott skemmtanagildi og spillir góður húmor svosem ekki fyrir neinu.
Þessi mynd missir samt ekki beint dampinn í fyrri helming heldur er hún skelfilega ófyndin strax frá byrjun. Opnunarsenan setur alveg réttan svip á það sem koma skal. Hún inniheldur óhugnanlegt, tölvugert ungabarn lemjandi hausnum fram og aftur (ekki spyrja!), tölvugerðan endaþarm (?!) og að lokum nærskot af Jason Bateman að fá tvær kúkaslettur fljúgandi framan í fésið á sér. Þetta er akkúrat þessi týpa af húmor sem Adam Sandler hlýtur að tilbiðja, og ef þér finnst þetta hljóma fyndið þá er bókað að restin af smekklausa gríninu eigi eftir að lama þig af hlátri. Smekklaust grín tapar stundum kryddinu ef það er einungis notað til að sjokkera áhorfendur. Húmorinn í The Change-Up er barnalega grófur og missir gjörsamlega marks út af mistækri leikstjórn. Ryan Reynolds fær sinn venjulega skerf af ágætum línum, en almennt er húmor myndarinnar alveg úr takt við síðari helminginn. Þá ákveður myndin allt í einu að skipta um gír og breytist í ofurlanga mynd sem reynir að vera hjartnæm. Það fyndna er að henni tekst það, eða næstum því.
Seinni hlutinn á þessari mynd, sem fókusar minna á misheppnuð vandræðalegheit og meira á persónuþróun, er mun, mun betri en sá fyrri. Persónurnar hætta að láta eins og hatursverð kvikindi og meira eins og einstaklingar sem hafa sál og samvisku. Bateman og Reynolds eiga einnig góðan samleik og þrátt fyrir að svona 10 mismunandi litlir söguþræðir séu í gangi á sama tíma (plottið með faðirinn, plottið með samrunann, kynþokkafulla ritarann, eiginkonuna og hjónabandið, dótturina og eineltið, misheppnaða leikaraferilinn, brúðkaupsafmælið…) þá heldur hún áhuga manns. Hún þjáist heldur ekkert fyrir það að vera fyrirsjáanleg þótt hún sé það. Ef mynd af þessu tagi siglir í réttu átt þá skiptir ferðin meira máli heldur en áfangastaðurinn. Ég get heldur ekki sagt það nógu oft hversu brennandi heit Olivia Wilde er, og nærvera hennar í seinni helmingnum gerði meira fyrir myndina í heild sinni en ég hefði þorað að halda.
Leikstjórinn David Dobkin stóð sig vel með Wedding Crashers og sú mynd slapp vel með fáeina grófa brandara og persónur sem voru skíthælar í fyrstu en breyttust í lokin. Það er spurning hvort jólamyndin Fred Claus hafi sogað allt góða grínið úr honum en augljóslega mun ég aldrei geta sagt að húmorinn sé sterkasta hlið þessarar myndar. Hann er ekki alfarið hræðilegur, en stundum reynir hann svo mikið á sig að mann langar til að lemja hausnum aftur og aftur í fyrsta vegginn sem maður sér. Sum atriðin virka ekki einu sinni eins og þau séu í réttri mynd. T.d. ein teiknimyndaleg sena þar sem Bateman (með persónuleikann hans Reynolds) reynir að koma í veg fyrir að ungbörnin sín geri eitthvað hættulegt í eldhúsinu, og það sem á sér stað beint eftirá er einfaldlega ekkert annað en truflandi. Ekki vond hugmynd að hryllingsmynd ef út í það er farið.
Góðu brandararnir verða til úr einlægu atriðunum og nokkur þeirra eru ansi krúttleg og flest nógu góð til þess að breyta áliti mínu á myndinni eftir að hún fór að gera eitthvað annað en að hneyksla. Um leið og hún verður alveg orkulaus á öllu flippinu tekur við hin fínasta klisjumynd sem hefur smá "fílgúdd-væb." Ef hún hefði haldið þessu sama striki og hún gerði í fyrri hlutanum þá hefði einkunnin eflaust lent á fjarka. Hefði húmorinn verið betri er klárt mál að þessi hefði rokið í góða sjöu.
6/10
PS. Brjóstin á Leslie Mann (frú Apatow) og Oliviu eru feik! Sköpunarverk tölvubrellna þar á ferð. Undarlega sannfærandi miðað við hversu lélegar brellurnar eru annarsstaðar í myndinni. Örvæntið hins vegar ekki, því fröken Wilde fer úr að ofan í Alpha Dog. Frú Apatow mun með öllum líkindum aldrei gera það héðanaf.
Já, ég veit! Við karlmenn erum soddan svín :)
Spy Kids: All the Time in the World0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Beint á vídeó með svona lagað! (Eftirfarandi umfjöllun er uppsett sem opið bréf til leikstjórans – í þágu gríns, að sjálfsögðu)
Kæri Robert Rodriguez (mætti ég kannski bara kalla þig Rob Rod?).
Alveg frá því ég man eftir mér hef ég verið einlægur aðdáandi þinn. Handritshæfileikar hafa aldrei verið miklir (þess vegna eru bestu myndirnar þínar byggðar á efni einhvers annars) en það hefur verið oft – en ekki alltaf – bætt upp með hörkufínu afþreyingargildi og skemmtilegu ofbeldi. Það er hálf sársaukafullt að horfa upp á mann eins og þig breytast í einhæfan og metnaðarlausan barnamyndaleikstjóra sem virðist ætla alltaf að slá tvær flugur í einu höggi með þessum krakkamyndum, með því að gera þær nógu ódýrar til að þær skili auðveldlega inn hagnaði og líka til að vera besti pabbi í heimi með að segjast gera þær fyrir börnin þín (öll fimm). Allir græða nema áhorfendur og sérstaklega foreldrar barnanna sem þurftu að sitja í gegnum seinustu fjórar myndirnar þínar. Ég mun aldrei segja að Spy Kids 3 hafi verið góð mynd, en hún slapp fyrir horn. Eftir henni fylgdu Sharkboy & Lavagirl, hin glataða Shorts og núna Spy Kids "endurræsingin," sem er alveg jafn slæm ef ekki aðeins verri.
Þessar þrjár myndir eru allar óvenju svipaðar hvað vinnubrögð varða; illa leiknar, illa skrifaðar, smábarnalegar og bara almennt pirrandi til áhorfs. Boðskapurinn er jafn þvingaður í þeim öllum, húmorinn fyrir neðan allar hellur (mikið rosalega finnst þér þú vera sniðugur með alla þessa orðaleiki sem kalla sig brandara), framleiðslan áberandi ódýr (alveg sama hversu sláandi umhverfin eru þá sé ég alltaf bara leikara fyrir framan grænt tjald) og enginn virðist reyna neitt á sig nokkurn tímann. Fullorðnu leikurunum er augljóslega skítsama og krakkarnir reyna sitt besta til að vera ekki óþolandi – en með misgóðum árangri auðvitað. Stundum bera myndirnar merki um skemmtilegt hugmyndaflug en þyngd gallana hrynur oftast á það sem á einhverja möguleika. Maður þarf ekki nauðsynlega að tækla bíómynd eins og sjö ára krakki myndi gera bara til að ná til markhópsins. Faglega unnin barna- og fjölskyldumynd ætti að geta náð til þeirra sem eru þriggja ára og sömuleiðis níutíu og þriggja.
Hvert fór maðurinn sem gerði The Faculty, From Dusk till Dawn og Sin City? Ég sá alvöru leikstjóra í þeim manni, og staðreyndin að þú hafir gengt mörgum mismunandi framleiðsluhlutverkum (kamerumaður, klippari o.fl.) gerði þig bara enn aðdáunarverðari. Hvers vegna að selja sig svona út? Er það of mikið vesen að leggja lágmarks metnað í þessar undanförnu barnamyndir fyrst það er svona öruggt að þú græðir á þeim? Eða taka allavega meira en klukkutíma í að skrifa handritin? Greinilega ertu farinn að huga minna að orðsporinu þínu sem leikstjóri heldur en þú gerðir. Ég er forvitinn að vita hvað Quentin Tarantino, góðvini þínum og samstarfsmanni, finnst um þessi léttu verk þín. Hvernig ætli kurteisishláturinn hans hljómi?
Spy Kids: All the Time in the World setur sér það markmið að höfða eins sterkt til smákrakka í húmor sínum og hún getur. Þetta er svosem ekki slæmt, fyrir utan það að börnum finnst oftast allt fyndið og tilraunirnar eru vægast sagt yfirdrifnar. Kannski er ég sjálfur bara orðinn alltof snobbaður fyrir brandara sem tengjast ælu(pokum), kúkableiu(m) og prumpi. Mér finnst stórfurðulegt að leikararnir gátu haldið andliti án þess að líta út fyrir að þjást í gegnum þetta. Krakkarnir tveir eru reyndar ekkert alslæmir og reyndar eru þeir aðeins þolanlegri heldur en Jessica Alba (sem virðist EKKERT hafa gert af viti síðan Sin City). Fínir menn eins og Jeremy Piven og Joel McHale (úr snilldarþáttunum Community) eru annars bara að niðurlægja sig í hlutverkum sem þeir sýna einkennilega mikinn áhuga. Ég býst þó við að Ricky Gervais hafi komið skást út sem talandi vélhundur. Mér líður eins og spuninn hans hafi gefið það sterklega til kynna að hann vissi að þessi mynd væri slæm.
Rennum aðeins yfir þetta samt. Spy Kids-myndirnar eru núna orðnar fjórar og ennþá er bara komin ein Sin City bíómynd. Það er eitthvað ansi mikið að þessu hjá þér, Robert minn. Jú jú, fyrstu tvær Spy Kids-myndirnar voru fínar en satt að segja fannst mér þær ekki standast enduráhorf neitt voða vel. Þær náðu samt alveg til mín og voru stöku sinnum nokkuð snjallar. Ég skil ekki alveg tilganginn í að endurræsa þína eigin seríu með nýjum karakterum (þessir eldri eru að vísu settir í gestahlutverk) þegar voða lítið nýtt er á boðstólnum. Helsta breytingin er þroskastigið, eins og þú hafir ákveðið að endurgera fyrstu myndina fyrir þá sem fannst hún virka of fullorðinsleg.
Ég ætla að ljúka þessari umsögn með því að segja þér að álit mitt á þér hefur minnkað smátt og smátt undanfarin ár. Það er smá högg á hjartað, en ég lifi það af. Það væri fínt ef þú gætir bætt mér þessar 80 mínútur upp með einhverri geggjaðri "bad-ass" mynd á næstunni. Mér veitir ekki af því eftir að hafa horft á mynd sem inniheldur setninguna "Never underestimate the power of puke."
Hættulega mikill sannleikur í þeim orðum, eins og þessi mynd sýnir.
Aðeins fáeinar hönnunarhugmyndir og Ricky Gervais kemur í veg fyrir falleinkunn. Gangi þér vel næst.
Bestu kv.
Tommi
3/10
Og já! Lyktaspjaldið er eitthvað mesta drasl gimmick sem ég hef lengi vitað um. Myndin þjáist líka fyrir allar þessar bjánalegu áherslur á lyktir, sem gerir hana rosalega háða þessu feilaða spjaldi.
The Greatest Movie Ever Sold0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Langur brandari sem heldur samt athygli Þeir sem sáu fyrstu Iron Man-myndina hafa örugglega ekki gleymt senunni þar sem Tony Stark snýr aftur frá Afghanistan í sársauka og segir að það fyrsta sem hann vill er "amerískur ostborgari." Strax í næsta atriði sést Jon Favreau afhenda Robert Downey Jr. Burger King poka (þar sem merkið snýr að sjálfsögðu að myndavélinni) sem hann síðan eignar sér alveg án þess að deila með sér. Síðan er miklu meira áberandi dæmi í myndinni I, Robot þar sem Converse-skórnir hans Will Smith eru næstum því gerðir að heilum aukakarakter. Mjög snemma í myndinni sést Smith opna skókassann, horfir svo ofan í hann og dáist ("A Thing of beauty" minnir mig að hann hafi sagt). Eins og það sé ekki nógu pínd auglýsing neyðist Smith stuttu síðar til að segja það beint út hvaða skótýpa þetta er og frá hvaða ári hún er. Persónur horfa oft á skóna og er það ekki fyrr en þeir eru eyðilagðir þar sem Smith verður fyrst alveg bandbrjálaður. Og þetta er m.a.s. eftir að bílnum hans hefur verið rústað.
Allir sem bera einhver merki um þroska vita að í svona tilfellum eru vörurnar ekki settar inn í myndirnar vegna þess að það stendur í handritinu. Öllu heldur eru þær settar inn á síðustu stundu og skelltar á þann stað sem merkjaeigandinn er sáttastur með (annars borgar hann ekki sinn hluta í framleiðslufjármagninu). Sem betur fer fljúga svona faldar auglýsingar ekki alltaf í smettið á manni, en það er óneitanlega sárt að sjá það þegar bíómyndir breytast ósjálfrátt í TV-spotta fyrir vörur sem koma efnisinnihaldinu ekkert við.
Mér finnst frábært að sjá Morgan Spurlock tækla mynd sem fjallar um vörumerkingar og það öfgafulla stig sem auglýsingar eru komnar á. Spurlock er nú þekktur fyrir að gera sérstakar tilraunir, oftast með sjálfan sig í miðjunni, og núna hefur hann ákveðið að fjármagna heila mynd með því að nota einungis fyrirtæki vörumerkja sem styrktaraðila. Þetta er fyrst og fremst gert í grínsskyni og líka til að senda einhver skilaboð til Hollywood. Það áhugaverða við þessa framleiðslu er að svona 70% af lengdartímanum fer í það að sýna hvernig lokaafraksturinn varð til, sem er gríðarlega spes! Við erum semsagt að horfa á Spurlock afla sér pening og semja um það sem við erum að horfa á. Jimmy Kimmel fleygir þau orð í myndinni þar sem hann kallar þetta "Inception heimildarmyndanna." Mikið vildi ég nú að svo væri.
Ef þessi mynd væri Inception-heimildarmyndanna (nokkuð stórt "ef" en segjum að svo væri) þá væri hún markviss, skipulögð og með ákveðinn skerf af nýjungum. Þó svo að fjármögnunin og svipur myndarinnar í heild sinni sé nokkuð óvenjulegur þá er voðalega lítið sagt sem kemur manni á óvart. Það er sumt sem ég vissi ekki, en stundum leið mér eins og Spurlock væri bara að púsla því besta sem hann gat úr efni sem var aldrei neitt rosalega áhugavert til þess að byrja með. Ég hefði alls ekki grenjað það að fá meiri fókus á Hollywood-hliðina. Menn eins og J.J. Abrams, Quentin Tarantino, Peter Berg og Brett Ratner poppa hér upp og virðast allir hafa sitt að segja um áhrif stórfyrirtækja í bíómyndum. Allt áhugaverðar pælingar (finnst t.d. magnað að Ratner skuli vera mesti "sell-out" leikstjórinn af þeim, einfaldlega vegna þess að það kemur ekkert á óvart) og sumar stafa það akkúrat út það sem maður hefur alltaf haldið. Verst er að hvert viðtal endist í mjög stuttan tíma. Gæti alveg trúað því að það hafi verið meira af efni til. Abrams segir t.d. ekki nema eina setningu.
Það eru ýmsir kaflar í myndinni sem virðast ekki hafa neitt merkilegt að segja og stundum líður manni eins og Spurlock hefði getað gert eitthvað frábært úr þessu hefði hann gefið sér meiri tíma í verkið. Það er hellingur af góðu efni til staðar, og ég er ánægður að góða efnið sé í meirihlutanum. Spurlock þarf samt að gera hellings heimavinnu ef hann á einhvern tímann að toppa fyrstu myndina sína, Super Size Me. Sú mynd, eins og allar sem hann hefur nú gert, sagði manni lítið nýtt en henni tókst engu að síður að opna augu manns. Þar að auki var hún frábærlega samsett, fjölbreytt, fyndin, skipulögð og hafði markviss skilaboð. Önnur myndin hans, Where in the World is Osama bin Laden, var soddan tímasóun að mínu mati, og það eina sem tæplega kom í veg fyrir drepleiðinlega mynd var líflega nærvera kvikmyndagerðarmannsins. Spurlock má samt alltaf eiga það að vera mjög góður með hraða. Hann eyðir aldrei of miklum tíma í ákveðið málefni og flakkar stöðugt fram og tilbaka til að lengdartíminn rúlli betur. Hingað til hefur kallinn aldrei farið langt yfir 90 mínútna markið.
Ég get samt ekki neitað því að Spurlock er ægilega hress og skemmtilegur gaur til þess að fylgjast með. Hann er alltaf léttur á því, viðkunnanlegur og fyndinn og það er einmitt það sem gerir The Greatest Movie Ever Sold nokkuð góða. Senurnar þar sem hann selur sig alveg út og leikur í "þvinguðum" auglýsingum sem koma inn á milli voru æðislegar, og ég grenjaði næstum því úr hlátri þegar hann kom með grófari hugmyndir á fundi til að auglýsa POM Wonderful ávaxtasafa. Product placement-innskotin hjá honum út myndina voru líka stundum meiriháttar fyndin.
Eins og gengur og gerist samt í heimildarmyndum er maður alltaf óviss um hvar sannleikurinn endar og einfaldur leikur byrjar. Það skiptir samt engu máli í þessu tilfelli því myndin kemur flestu til skila sem hún ætlar sér, bæði í gríni og alvöru. Stundum vekur hún kannski upp fleiri spurningar heldur en hún svarar en afþreyingargildið er alveg á sínum stað og maður getur ekki annað en dáðst pínulítið að Spurlock fyrir að vera fyrstur til þess að gera eitthvað sem fáum öðrum hefði dottið í hug að gera; Að selja sig út og gera grín að því um leið.
7/10
Ég tel nú samt enn að Wayne's World hafi best náð að gera grín að product placement-ruglinu, og þá í rétt svo einu atriði.
Conan the Barbarian0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Blóðug þunnildi Ég styð þá hugmynd í botn að endurgera Conan the Barbarian, ekki síður ef hún setur sér það markmið að vera meira trú uppruna sínum (sem Ahnuld-myndin frá 1982 var svo sannarlega ekki). Það er aftur á móti ómögulegt að segja að slík mynd skili sér prýðilega þegar hún er í höndum leikstjóra sem stöðugt þykist vera að gera eitthvað sniðugt með það sem hann hefur áhuga á, en í raun og veru er hann bara fastur í formúlum og endurtekur sig sóðalega mikið.
Marcus Nispel, sem fór reyndar ágætlega af stað í upphafi ferilsins með annarri endurgerð (hint: keðjusög + morðingi + Jessica Biel), er orðinn að einum sá latasta sem maður finnur þrátt fyrir að nóg af subbulegu ofbeldi sé um að vera í myndunum hans. Augljóslega laðast maðurinn að hryllingsmyndum og "epískum" hasarmyndum þar sem berbrjósta menn sveifla sverðum með miklum látum. Fyrsta myndin hans kom mér nokkuð á óvart á sínum tíma en eftirá fór hann ekki bara að spreyta sig aftur í formúlubundinni slasher-mynd, heldur slasher-endurgerð (Friday the 13th), og það var eftir að hann gerði hina afleitu (en óviljandi drepfyndnu) Pathfinder, sem er alveg klunnalega lík þessari nýju Conan-mynd að mörgu leyti. Og ég sem hélt að hinn álíka lati John Moore væri langt kominn með endurgerðar-vírusinn. Greinilega ekkert miðað við Nispel.
Conan the Barbarian er að vísu önnur tilraunin til þess að segja þessa sögu, en bara svo fólk átti sig á því þá er hún ekkert að reyna að feta í fótspor Schwarzenegger-myndarinnar (svona ef þið skilduð líta á þá mynd sem einhvers konar guðatákn, sem óvenjulega margir gera). Þessi mynd reynir að fara meira eftir verkum Roberts E. Howard, sem er góð stefna í sjálfu sér því ég hefði engan veginn nennt að horfa á aðra útgáfu af gömlu myndinni. Kannski hefði það samt verið betra því myndin sem ég fékk í staðinn var grunn og spennulaus uppskriftarhrúga sem hafði einungis nokkrar djúsí ofbeldissenur og fínan aðalleikara.
Það þarf svosem ekki mikið til að toppa Ahnuld, sérstaklega þegar hann var rétt að byrja að leika, en fyrrum módelið Jason Momoa fetar ansi vel í fótspor hans, þótt hann sé bara eins góður og handritið leyfir honum að vera. Titilkarakterinn er hræðilega þróaður og sumir frasarnir sem hann fær eru nánast hlægilegir (hann sleppur þó best af öllum leikurunum þar sem hann talar ekki jafnmikið og aðrir). Momoa er kannski fullfarðaður og glansandi til að selja villimennsku sína en hann er alveg nógu grimmur, massaður og sjálfsöruggur til að maður taki hann í sátt. Aðrir leikarar eru allt frá því að vera áhugalausir upp í það að njóta sín aðeins of mikið. Hvorugt kemur á óvart því hlutverkin eru öll klisjukennd og einhliða, þannig að best hefur verið að annaðhvort gera gott úr litlu eða pína sig í gegnum þetta. Ron Perlman er e.t.v. á skjánum bestur þó svo að hann sé langt frá því að reyna á sig. Stephen Lang, sem svínvirkaði sem illmennið í Avatar, er yfirdrifinn og hallærislegur hérna. Enginn er samt jafnpirrandi og hún Rose McGowan. Greyið stelpan reynir að stela senunni við hvert tækifæri, en ljóti farðinn, glötuðu línurnar og frekjulegi tónninn í röddinni hennar gerir hana að stærsta svarta bletti myndarinnar.
Síðan er Rachel Nichols þessi hefðbundna “kona í klípu,” og þ.a.l. ekkert annað en staðalímynd með stór brjóst (sem við fáum reyndar að sjá, en verst er að hún notaði staðgengil – SKAMM!!). En talandi um brjóst, þá virðist myndin hafa alveg eitthvað af þeim handa okkur villimönnunum, ásamt tonn af blóði. Þetta væru gleðitíðindi ef atburðarásin væri ekki svona ómerkileg eða sagan svona sundurtætt og illa samsett. Það er rosalega flýttur blær á myndinni, eins og hún nenni ekki að eyða tímanum sínum í annað en ofbeldi. Myndin hefði kannski getað sloppið með guilty-pleasure meðmæli ef ofbeldið væri alltaf safaríkt og skemmtilegt, en það er að megnu til bara fjandi leiðinlegt. Stundum var ég farinn að sýna tónlistinni hjá Tyler Bates mun meiri áhuga heldur en því sem var að gerast á skjánum. Hvað segir það eiginlega??
Það er gaman að sjá hversu mikið er lagt í framleiðsluna stundum og auðvitað ber maður smá virðingu fyrir því þegar mynd af þessari tegund styðst við eins lítið af tölvubrellum og hún getur. Conan the Barbarian lyktar samt af metnaðarleysi út í gegn og ég held að þeir sem njóta hennar best séu strákpjakkar sem eiga eftir að skríða á gelgjuna. Brjóstin og blóðið sér til þess að halda þeim kátum.
4/10
The Smurfs0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Rétt strumpar yfir meðalmennskuna Það eru tveir ákveðnir Hollywood-leikstjórar, sem sérhæfa sig annað hvort í pirrandi gamanmyndum eða ennþá verri fjölskyldumyndum, sem hafa farið í mínar fínustu taugar núna í ansi mörg ár. Annar þeirra er Shawn Levy (hann bar m.a. ábyrgð á Big Fat Liar, Pink Panther-endurgerðinni og Night at the Museum 1 & 2) og hinn er Raja Gosnell. Hinn síðarnefndi er þó reyndar ögn skárri en að megnu til framleiða þeir dúnmjúkar skítahrúgur sem ætlaðar eru smábörnum eða fólki með svo lága greind að þeim finnist allt áreynslulaust grín vera fyndið. Það skásta sem ég get sagt um Gosnell er að honum hefur tekist að batna frá því þegar hann byrjaði, en alveg sama hversu mikla sápu ég nota þá tekst mér ekki að þvo af mér óhreinindin sem voru t.d. Home Alone 3 eða Big Momma’s House. Ég óttaðist innilega að þessi maður, með allan sinn "listræna" metnað, myndi eyðileggja fyrir mér það sem ég hélt mikið upp á í æsku.
Þegar ég var smákrakki heyrðist jafnoft í Ladda í sjónvarpinu mínu og Leiðarljósi (uppáhald múttu í denn), ef ekki oftar. Venjulega horfði ég alltaf á bíómyndir og þætti á ensku en Strumparnir voru algjör undantekning. Ég horfði milljón sinnum á þessar teiknimyndir og tel þær í dag vera langt frá því að vera með því vandræðalegasta sem ég ólst upp við. Þetta er fínasta barnaefni með góðri siðferðisvitund og skrautlegum karakterum með fjölbreytta persónuleika. Mjög saklaust og sykrað. Ekkert að því. Í rauninni get ég notað alveg sömu lýsingu á bíómyndina. Það sem kemur hins vegar í veg fyrir risastóra nostalgíusprengju í mínum augum (fyrir Ladda-leysið) er ógurlega amerískur sykurpúðatónn og einhver klisjukenndasti söguþráður sem til er. Þessi ofnotaða "fish out of water/við-verðum-að-komast-aftur-heim" saga er næstum því jafngömul og Strumpafyrirbærið sjálft, og það að myndin gerist að megnu til í New York er ekki beinlínis að hlaða hana frumleika.
The Smurfs er samt mörgum skrefum frá því að vera óáhorfanleg bíómynd. Hún er kannski refsidómur fyrir þá sem hafa lítið þol fyrir öllu saklausu og sætu en við hliðina á öðrum svokölluðum "hybrid" myndum sem sameina alvöru leikara við tölvuteiknaðar skrípafígúrur (t.d. Alvin and the Chipmunks, Hop eða Yogi Bear!) þá er hún skylduáhorf. Þó svo að myndin sé oft yfirdrifin og barnaleg þá passar hún upp á það að eldra liðið fái stundum eitthvað af bröndurum fyrir sig (skondið að sjá þarna litla tilvísun í Brokeback Mountain). Síðan verð ég alltaf jafn feginn þegar ég sé barnamynd af þessari týpu sem tekst að missa sig ekki í einhverjum prumpuhúmor og það hjálpar heilmikið til að karakterarnir hérna skulu ekki bara vera þolanlegir, heldur býsna viðkunnanlegir. Gat ég sagt það sama um Alvin eða Yogi? Oj, nei!
Talsetningarnar eru nokkuð líflegar og það er ánægjulegt að sjá að enginn af mannfólkinu gerir neitt annað en að skemmta sér. Reyndar finnst mér eins og flestir séu að reyna að krydda upp á þetta arfaslaka handrit með spuna og grínskotum á sumt innihaldið (Katy Perry - sem talar fyrir Strympu - vitnar meira að segja í sjálfa sig). Neil Patrick Harris er skemmtilegur að venju og snýr einmitt oft út úr efninu og segir það sem áhorfandinn er oft að hugsa (gaman t.d. að því sé ekki leynt hvað Strumpalagið er böggandi). Harris er stór plús og sömuleiðis Hank Azaria, sem er augljóslega ófeiminn við það að vera meira en örlítið "over-the-top" sem misheppnaði skúrkurinn Gargamel - sem ég mun alltaf kalla Kjartan. Azaria tekur sig ekki alvarlega í eina sekúndu og fannst mér það akkúrat við hæfi. Myndin er miklu meira sjálfmetvituð en ég bjóst við, og þess vegna spái ég að fólk fái mun sjaldnar kjánahroll en það gæti átt von á.
En ef Strumpalagið og yfirþyrmandi krúttleiki persónanna fer ekki í taugarnar á þér þá eru alveg líkur á því að *földu* auglýsingarnar geri það (var ekki Hop búin að tækla Guitar Hero-plöggið??). Orðaforðinn reynir líka eflaust á þolinmæði sumra, en alveg eins og stefið þá er minnst á það í djóki. Ef menn ætla sér þó að fara að æla yfir þessu þá get ég ekki annað en sagt: "Þetta er Strumpamynd! Við hverju býstu?" Í allra versta falli get ég þó mælt með þessari mynd fyrir þá sem eru í leit að góðum drykkjuleik (takið einn sopa í hvert sinn sem einhver notar staka orðið "Smurf," en heilt skot þegar það er tengt við annað orð). Sjálfur hló ég allavega örlítið meira en ég þori að viðurkenna.
The Smurfs er sumsé meinlaus mynd, þrátt fyrir ákveðið hugmyndar- og metnaðarleysi, og nær að vera einmitt það sem hún vill vera. Tölvuvinnan er einnig hörkugóð og teiknimyndafílingurinn mátulega mikill. Krakkar munu vafalaust njóta hennar í botn og fullorðnir ættu ekki að rotna svo lengi sem þeir viti eitthvað um Strumpana fyrirfram og hvernig persónur þetta eru. Svo eru margir af eldri kynslóðinni sem eiga eftir að finna fyrir smá nostalgíufiðring. En bara smá.
6/10
Cowboys and Aliens0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Hin fínasta blanda þrátt fyrir gallanna Ég hreinlega skil ekki hvers vegna Hollywood hefur ekki tekist betur að búa til bíómyndir sem sameina þá tvo geira sem nördinn í mér elskar mest. Einu amerísku sci-fi vestrarnir sem mig rámar í - fyrir utan kannski Serenity - eru Wild Wild West, Jonah Hex og Priest, og það eru myndir sem mig langar helst ekki til að horfa á aftur. Þetta á ekki að vera svona erfitt, eða hvað? Greinilega virðist Jon Favreau vera miklu nær því að skilja hvað það er sem manni eins og mér langar til að sjá í svona samsuðu. Hann er auðvitað nörd og það skiptir líklegast öllu að leikstjórarnir séu það þegar svona tilraunir eru gerðar. Cowboys & Aliens reynir kannski að vera örlítið meira en hún er inn við beinið, en henni tekst prýðilega að sameina geiranna og sjá til þess að maður gangi sáttur út.
Reyndar hef ég aldrei verið sérstaklega hrifinn af Favreau sem leikstjóra. Sem leikari er sagan allt önnur og á því sviði á hann mjög auðvelt með að stela senunni. Sem kvikmyndagerðarmaður er hann oftast bara jafn góður og handritin eru sem hann styðst við. Helsti styrkur hans er sá að hann er mjög góður að velja og meðhöndla leikara en að mínu mati hafa allar myndirnar hans mátt hafa gengið í gegnum smá fínpússun hvað handrit varðar. Iron Man-myndirnar hittu t.d. ekki alveg í mark hjá mér útaf þessari ástæðu og persónulega vil ég meina það að besta myndin hans Favreau sé jólaperlan Elf. Ég set þessa samt í annað sætið og satt að segja sé ég talsverðar framfarir hjá honum núna, en veikasti hlekkur myndarinnar kemur mestmegnis handritinu við. Það er dálítið neyðarlegt þegar heilir fimm einstaklingar eru titlaðir fyrir því.
Cowboys & Aliens er í rauninni mjög dæmigerður vestri sem hefur verið blandaður við staðlaða vísindaskáldsögu í Spielberg-stíl. Hefði Favreau valið sér aðeins aðra af þessum myndum hefði afraksturinn örugglega ekki orðið tímans virði, en í sameiningu er soddan fjör í þessu.
Myndin byrjar ótrúlega vel og fannst mér fyrstu 30 mínúturnar lofa bara virkilega góðu. Daniel Craig sýnir enn og aftur hversu grjótharður hann er (enda Steve McQueen endurfæddur - nema hann brosti oftar), Harrison Ford fær fyrsta alvöru hlutverkið sitt í mörg, mörg ár og aukaleikar fá einnig að láta ljós sitt skína. Fyrsta geimveruinnrásin er skemmtileg og sekkur maður inn í annan þriðjung myndarinnar með gríðarlegum áhuga. Það er hins vegar akkúrat í kringum þennan miðhluta þar sem myndin fer dálítið sígandi og breytist í voða hefðbundna sögu þar sem hópur persóna þarf að komast frá punkti A til B (bætið svo við heldur asnalegu plott-tvisti þarna inn á milli). Þarna hættir myndin að verða hörkugóð og verður bara ágæt. Svo tekur hún aftur smá kipp á seinustu 20 mínútunum, en þrátt fyrir það finnst manni ekki eins og eitthvað mikið nýtt sé í gangi. Miðað við fersku grunnhugmyndina hefði maður nefnilega helst viljað einhverjar nýjungar þarna í endann.
Ég gef samt myndinni fullt af jákvæðum stigum fyrir að ná að haldast á floti þegar hún stýrist af svona alvarlegum tón. Þessi ákvörðun hefði auðveldlega getað skilað frá sér vandræðalegri niðurstöðu sem hefði verið líklegri til að skapa kjánahroll heldur en eitthvað jákvæðara. Jafnvel titillinn virðist gefa til kynna að myndin sé engan veginn að taka sig alvarlega. Smá meiri húmor hefði alls ekki eyðilagt neitt, segi ég, en þarna erum við einmitt með merki um að leikstjórinn sé að reyna að miða aðeins ofar en að matreiða pjúra afþreyingarmynd. Hann vill að við elskum allar persónurnar og sogumst inn í átökin. Gallinn er bara sá að átökin fara nánast beint eftir formúlum, og einu tvær persónurnar sem fá einhverja smá dýpt eru þær sem Craig og Ford leika. Þeir eru líka langbestir á skjánum og eiga þau helstu atriði sem standa upp úr.
Umbúðirnar eru alveg skotheldar; Sviðsmyndirnar, búningarnir, kvikmyndatakan (Matthew Libatique er líka einn sá fremsti í dag), tónlistin, tæknibrellurnar. Geimveruhönnunin er kannski ekki sú frumlegasta, en hún kemur engu að síður vel út. Ég sætti mig allavega betur við hana hér en í Super 8. Cowboys & Aliens gengur samt upp þegar uppi er staðið. Hún er aðeins meira af gamla skólanum heldur en undanfarnar hasarmyndir sumarsins en fyrir mitt leyti er það ekkert til að setja út á. Ég hefði litið á þetta sem eina af mínum uppáhaldsmyndum ef ég væri í kringum 10 ára. Kúrekar að berjast við geimverur hljómar óneitanlega töff. Það hljómar sömuleiðis töff að hugsa til þess að kúrekarnir séu leiknir af Bond og Indy (ásamt bráðskemmtilegum aukaleikurum á borð við Sam Rockwell, Paul Dano og Clancy Brown). Smá meiri yfirferð á handritið hefði getað gert myndina virkilega góða og algjör endurskrifun með aukið tillit til nýjunga hefði getað gert þetta að einhverju mögnuðu. Á endanum sætti ég mig svosem við það að hafa bara fengið mjög fínt bíó en ekki neitt verra.
7/10 - Létt sjöa.
Rise of the Planet of the Apes0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Serkis eignar sér miðlungsmynd Hugmyndin um að núllstilla Planet of the Apes-seríuna (í annað sinn, tæknilega séð) er alls ekki slæm. Gamla serían hafði fullt af skemmtilegum hugmyndum en bara ekki alveg fjármagnið eða metnaðinn í að gera þeim mikið réttlæti. Ég mun einnig seint segja að Tim Burton-myndin hafi verið hræðileg en ljóst var að ekkert rými gafst til að segja almennilega sögu, og það er eitthvað sem þessi mynd reynir að gera. Sú saga er mátulega athyglisverð og góður grunnur til að byggja eitthvað skemmtilegt ofan á en á endanum fékk ég frekar bragðlausa upphafssögu sem var einstaka sinnum athyglisverð og grípandi en mestmegnis spennulaus og flöt. Hún dettur líka í bannsettu forsögugryfjuna og kemur þess vegna aldrei á óvart og fer nánast beint eftir númerum (eitthvað sem t.d. X: First Class gerði ekki).
Rise of the Planet of the Apes (sem er hallærislega teygður titill og hefði átt að haldast óbreyttur áður en þrjú orð voru bætt við hann til að auglýsa betur tenginguna við vörumerkið) er óformleg endurræsing seríunnar sem notar eitthvað af gömlu hugmyndunum og gengur sömuleiðis upp sem forsaga upprunalegu myndarinnar frá 1968 (sem greinilega þýðir það að sjokk-endirinn í henni hefur misst allt sitt óvissugildi). Það sem gerir Rise of the Apes (alveg rétt, ég kýs frekar að kalla hana það!) þess virði að fórna tímanum í eru tæknibrellurnar, Andy Serkis og lokahálftíminn – sem sýnir nákvæmlega það sem titillinn vitnar í. Allt hitt er annaðhvort ágætt eða ekkert spes.
Brellumeistararnir hjá Weta Digital eru stöðugt að keppast við Industrial Light & Magic sem flottasta brellukompaníið og að mínu mati hafa þeir reynst sterkastir í að skapa persónur alveg frá grunni. Raunverulegasti karakterinn hjá ILM í dag er líklegast Optimus Prime, en Weta-gæjarnir náðu fullkomlega að skapa fleiri stafrænar, óaðfinnanlega útlítandi persónur á áratugi, frá Gollum til King Kong og Neytiri. Núna bætist við simpansinn Caesar (túlkaður af Serkis sjálfum, vitaskuld) í þann hóp. Tölvuvinnan í þessari mynd er reyndar misjafnlega sannfærandi (skiljanlegt miðað við rétt svo 90 milljón dollara kostnaðinn – sem er ekkert miðað við flestar stórmyndir), og stundum er mjög svo áberandi að Caesar og hinir aparnir séu gangandi pixlar. Svo koma önnur tilfelli þar sem útlitið er næstum því 100% gallalaust og þegar maður sér vinnuna sem fór í að gera loðfeldinn fullkominn, svipbrigðin trúverðug og hreyfingarnar náttúrulegar þá fer það ekki á milli mála að maður sé að horfa á eitthvað sem maður kaupir strax. Caesar er þ.a.l. alvöru karakter, ekki tölvubrella, og í umsjón Serkis öðlast hann alvöru líf.
Serkis er náttúrulega ekkert annað en keisari Motion Capture-tækninnar. Hann skapaði Gollum og hefur augljóslega mikla reynslu af því að apa eftir... öh... apa. Rise of the Apes er algjörlega hans mynd og í rauninni einn mesti leiksigurinn hans. Þegar Caesar er á skjánum nær sagan eitthvað smávegis að slá á tilfinningalega strengi, en þá bara vegna þess að þeir sem leika mennskar persónur sýna hlutverkum sínum engan rosalegan áhuga, fyrir utan þá John Lithgow og Tom Felton (sem leikur í rauninni bara Draco Malfoy með bandarískan hreim). Venjulega er James Franco gífurlega heillandi og skemmtilegur leikari þegar hann leyfir sér það en í þessari mynd gefur hann sig ekkert fram. Frammistaðan sleppur en áhugaleysið sést langar leiðir, ekki nema það sé bara svona gríðarlega erfitt að leika á móti manni á fimmtugsaldri sem leikur apann. Þau Brian Cox og Freida Pinto sýna andlit sín af og til en eru skömmustulega vannýtt og virðast ekkert fá neitt merkilegt til að gera. Það kemur mér á óvart að gæðaleikari eins og Cox skuli sætta sig við svona takmarkaðan skjátíma.
Ég fann heldur ekki alveg fyrir kraftinum í sögunni þótt ég hafi fundið fyrir því að hann ætti að vera þarna. Ýmsar senur missa dálítið marks og það gengur ekki alltaf upp þegar myndin þykist vera að gleðja aðdáendur með því að vitna í upprunalegu bíómyndina. Klassíski Charlton Heston-frasinn var þar á meðal heldur vandræðalega skotinn inn. Annars má hafa gaman af brjáluðu apahjörðinni sem hleypur í gegnum San Francisco-borg í lokasenunum. Vel gerður og nokkuð kaotískur hasar þótt ég hafi aldrei verið við sætisbrúnina á meðan honum stóð. Mig langaði einnig í meira. Þetta var frekar lítill hvellur miðað við hvað afgangurinn á myndinni var mikil uppbygging. Persónan hennar Freidu Pinto hefði svo jafnvel mátt sleppa til að gefa sambandinu hjá Lithgow, Franco og apanum meira rými. Þeir þrír skipta sögunni mestu máli og er dramað byggt í kringum þá. Ég skil að það þætti ósanngjarnt að hafa engan kvenmann í allri myndinni en hún þjónaði sögunni næstum því ekkert.
Efniviðurinn hérna er samt svo góður að það hefði verið léttilega hægt að gera eitthvað mun áhrifaríkara úr honum, en þá fyrst og fremst með meiri handritsvinnu. Myndin leggur aðeins of mikla áherslu á lykilpersónuna, í rauninni svo mikið að mestallt fólkið í kringum hana dettur alveg úr augsýn – sem er slæmt. Leikstjórinn virtist heldur ekki leggja blóð, svita og tár í verkið miðað við sumar frammistöðurnar og ýmsar meðhandlanir á senum, og hvað Serkis varðar er ég viss um að sá maður hafi bara leikstýrt sér sjálfum.
Það er samt hellingur til þess að líka við og sjálfur styð ég þessa nýju Apaplánetuseríu þótt þessi hafi ekki verið upp á marga fiska. Endaatriðið (í miðjum kreditlistanum) er líka fjandi góður stimpill á að þetta gæti breyst í eitthvað spennandi. Helst þá vona ég að stúdíóið skipti um leikstjóra ef haldið verður áfram.
5/10
Friends with Benefits0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Góðir leikarar og góður húmor í góðri klisjumynd Núna líður mér eins og ég sé að skrifa um sömu myndina í þriðja sinn eftir að hafa horft á þrjár mismunandi útgáfur þar sem lokaþriðjungurinn er örlítið breyttur í hvert sinn. Fyrst var það Love & Other Drugs, svo kom No Strings Attached og núna höfum við Friends with Benefits. Þessi fyrstnefnda mun mest skara fram úr vegna þess að hún tók áhættur, var pökkuð raunsæi og verðlaunaði okkur með fullt af skotum af brjóstunum á Anne Hathaway (svo sannarlega gera litlu hlutirnir lífið betra). No Strings og Friends with Benefits eru næstum því sama myndin. Þær vilja vera grófar en samt mjúkar á sama tíma og vilja ná til unga fólksins en samt vera með sorakjaft við og við. Báðar eru bitlausar klisjur sem hafa sömu skilaboð. Eftir nokkur ár munu margir rugla þessum myndum oft saman og spyrja eitthvað af eftirfarandi spurningum:
- "Var það þarna myndin með Ashton Kutcher og Milu Kunis, eða er ég að rugla??"
- "Bíddu, ha? Ástin mín, við vorum búin að sjá þessa mynd. Er það ekki annars?"
- "Æ, hvað hét aftur myndin? No Friends Attached? Nei. Strings with Benefits? Ohh, nei…"
Þeir sem ekki horfa mikið á bíómyndir eiga mjög auðvelt með að rugla ósvipuðum myndum saman, og þegar svona keimlíkar myndir koma með svona stuttu millibili þá er bókað að einhver hausverkur sé í nánd. Kaldhæðnislega fann ég afar sérstaka tengingu á milli beggja mynda; Í No Strings Attached léku Asthon Kutcher og Natalie Portman bólfélagana, í þessari eru það Justin Timberlake og Mila Kunis. Timberlake kemur þessu nánast ekkert við (nema grínið sem hann tók á Punk’d teljist með) en einhverjir ættu að muna að Kunis sló sér upp með Kutcher í That ‘70s Show og átti eina minnisstæðustu lesbíusenu í allri kvikmyndasögunni með Portman í Black Swan. Það er sorglegt hversu lítið þær tvær fækka fötum í þessum kynlífsdrifnu gamanmyndum sínum miðað við hugrekki þeirra í einni Aronofsky-mynd. Hvað með að fá bara eina svona bólfélagamynd í viðbót og setja bara þær tvær í aðalhlutverkin? Skellið henni svo í þrívídd og þá erum við komin með mynd sem gæti jafnað Avatar í aðsókn!
Allavega…
Burtséð frá mínum fantasíum þá get ég sagt að Friends with Benefits hafi náð markmiðum sínum betur heldur en No Strings Attached. Þessi hefur einfaldlega betra handrit og yngri, sprækari leikstjóra (þ.e. Will Gluck – sem gerði hina æðislegu Easy A í fyrra). Þau Timberlake og Kunis eru sömuleiðis fullkomin saman. Þau gera hlutverkin sín skemmtilegri. Bæði eru meira en nógu hæfileikarík og hafa sýnt oft áður að þau geta verið fyndin þegar þörf eru á því. Þau eru stærsta ástæðan af hverju þessi mynd virkar og er þess virði að sjá. Hún er reyndar líka afar fyndin á köflum.
Leikararnir skemmta sér alla leið og jafnvel þeir í auka- og gestahlutverkum. Woody Harrelson er hress og fyndinn sem aukakarakter sem auglýsir það í annarri hverri setningu að hann sé hommi. Richard Jenkins, Patricia Clarkson og Jenna Elfman eru líka öll hrikalega fín. Maður er sáttur að sjá hversu vel þessi Gluck gaur kann að nýta aukaliðið sem hann hefur í höndunum, sem fæstir gera í rómantískum gamanmyndum. Einnig eru Jason Segel og Rashida Jones miðjan á einum besta einkabrandara myndarinnar. Mjög gott!
En eins og megnið af þessum klisjumyndum gera þá sýgur þessi töluvert niður í seinni hlutanum. Við vitum náttúrulega öll hvert hún stefnir og mér finnst ekkert að því að hún sé fyrirsjáanleg. Það sem dregur myndina meira niður er hvernig hún meðhöndlar alvarleikann. Sumar senur eru bjánalega formúlubundnar og t.a.m. fáum við ofsalega kjánalega ástarsenu – sem minnir næstum því á eitthvað úr ‘80s spennumynd. Ég efa að það hafi verið viljandi því sú sena tekur sig frekar alvarlega. Ég skal hins vegar segja að þeir hlutir sem hrjá myndina mest koma alls ekki í veg fyrir að hún skilur mann eftir í góðu skapi.
Þetta er búið að vera hingað til steindautt ár fyrir gamanmyndir. Þessi og Bridesmaids eru víst þær bestu að mínu mati. Hvorug er frábær en báðar þess virði að sjá.
7/10
Captain America: The First Avenger0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Vel heppnaður ofurkani Sjálfstæða Marvel-stúdíóið tekur hér með seinasta skrefið í átt að stærstu ofurhetjumynd allra tíma eftir að hafa kitlað nördana inni í okkur síðan sumarið 2008. Augljóslega þegar þessi texti er skrifaður hefur hvorki undirritaður né nokkur annar hugmynd um hvernig afraksturinn mun koma út (það eru enn margir mánuðir til stefnu) en spennan í átt að ofurhetjusamkomunni sem ber heitið The Avengers er óneitanlega mikil. Og þetta kemur frá einhverjum sem var ekki einu sinni aðdáandi Iron Man-myndanna eða The Incredible Hulk. Sú mynd sem náði mest til mín var Thor, með sinni glæsilegu útlitshönnun, tvískipta tón og vægast sagt heillandi aðalleikara (smá "man crush" hérna megin víst). Í sterku öðru sæti kemur Captain America inn sem sú mynd sem gerði mig spenntari gagnvart því sem koma skal. Aldrei hefði ég búist við því að þær tvær Marvel-hetjur sem mér var mest sama um í æsku ættu eftir að verða traustustu Avengers-liðsmennirnir. Ekki móðgast, herra Downey.
Þó svo að þessar fimm Marvel-myndir séu í rauninni að byggja upp þennan einstaka nördagraut hjá Joss Whedon þá skiptir fyrst og fremst máli að myndirnar gangi upp sem sjálfstæðar einingar í stað þess að vera einungis uppstillingar, og flestum hefur tekist það. Captain America gerir það samt e.t.v. best vegna þess að sagan afmarkar sig í allt annað tímabil og notar "vísbendingarnar" (nærvera Howards Stark t.d.) sem góðgæti til að stækka heiminn smátt og smátt í staðinn fyrir að láta það líta út eins og uppbygging. Myndin er vissulega hlaðin hasar og látum - miklu meira heldur en Thor og Iron Man-myndirnar – og tapar svo sannarlega ekki athygli manns á þeim sviðum, en það sem hitti hvað mest í mark var Chris Evans. Einlæga frammistaðan hans, hvolpalega sakleysi persónunnar Steve Rogers og vilji hans fyrir því að gera eitthvað rétt fyrir þjóð sína gefur myndinni nokkuð hlýjan kjarna. Maður heldur vafalaust upp á þennan karakter og fylgir honum alla leið.
Myndin er samt alls ekki að fróa sér yfir bandaríska fánanum og hamra ofan í okkur þau skilaboð að alvöru hetjurnar séu fæddar í Ameríku. Hún nýtir sér meira að segja öll þau tækifæri sem hún getur til að gera grín að því öfgakennda tákni sem Kapteinninn er. Það róar mann líka talsvert niður að sjá að flestar aukapersónurnar eru frá mismunandi löndum. Í höndum einhvers annars hefði samt persónuleiki hetjunnar alveg getað týnst en Evans græjar henni mikilli sál og nýtur góðs stuðnings frá frábærum aukaleikurum, alveg eins og Hemsworth gerði í Thor. Að utanskildum hermönnunum sem fylgja ofurhetjunni (semsagt Howling Commandos, fyrir ykkur sem þekkja þetta) og fá hroðalega litla athygli þá eru flestar aukapersónurnar nokkuð minnisstæðar. Hayley Atwell er krúttleg og sjálfsörugg sem eina kvenkyns persónan sem gerir meira en að brosa. Í svona myndum falla stelpur oft í þá gryfju að lenda bara í klípu og slefa yfir hetjunni, en ekki hér. Það er alltaf gaman að sjá slíkan karakter sem fer ekki bara gegn stereótýpu, heldur tekur smá þátt í hasarnum.
Hvað illmennið varðar verður að segjast að Red Skull er eins einhliða og þau gerast. Það má vel vera að hann sé klassískur í augum aðdáenda, en það hefði miklu skipt að gefa honum eitthvað örlítið meira en þetta týpíska "god complex." Ég held þó að enginn hefði getað túlkað þennan mann betur en Hugo Weaving og því fær hann jafnstórt hrós og glæsilega bifreiðin hans. Bestir eru samt þeir Stanley Tucci, Tommy Lee Jones og eftirnafni hans, Toby (dýrka þennan leikara!). Þeir þrír eru allir svo góðir að ég er næstum því öruggur um að þeir tryggi það að eldri hópar geti notið myndarinnar miklu betur en flestar aðrar Marvel-myndir. Svo kemur Dominic Cooper nokkuð vel út sem Howard Stark. Hann passar það að herma ekki of mikið eftir Downey en maður tekur samt eftir sameiginlegum töktum. Feðgatengingin ætti ekki að fara framhjá neinum sem hefur starfandi heila.
Veikustu hliðar myndarinnar koma aðallega leikstjórninni við hjá Joe Johnston og ákveðnum handritsgalla. Johnston hefur aldrei verið í miklu uppáhaldi hjá mér, og fyrir utan Captain America er The Rocketeer sú eina mynd sem mér líkaði virkilega vel við eftir hann. Kaldhæðnislega eru þær einmitt býsna svipaðar. Þær hafa gott afþreyingargildi og ákveðinn nostalgíutón sem smellpassar við sögusviðið. Johnston kann á hasar og brellur – bæði tölvugerðar og praktískar – en samt er hann ekki alveg nógu góður með tilfinningar í sínum myndum. Það eru nokkur augnablik í þessari mynd sem mér fannst eiga vera kraftmeiri en þau voru. Leikararnir gerðu sitt allra besta, og maður sá það strax, en ég fékk aldrei þá tilfinningu að leikstjórinn væri að vanda sig nóg. Tónlist Alans Silvestri var sömuleiðis fín en heldur kunnug og langt frá því að vera minnisstæð, annað en tónlistarnúmerið sem Alan Menken samdi. Allt montage-ið í kringum það er líklegast albesti kaflinn í allri myndinni.
Frásögn myndarinnar dettur aðeins niður á sjálfsstýringu í seinni hlutanum, en ekki á of alvarlegan hátt. Hasarfíklarnir munu alls ekki kvarta, en þeir sem vilja góða sögu munu taka eftir því að hún fuðrar dálítið upp um leið og skothríðin byrjar og Evans kominn í almennilega búninginn sinn – sem er annars prýðilega hannaður. Annars fer ekki á milli mála að allt sem virkar í þessari mynd svínvirkar og hún er almennt langt frá því að teljast ófullnægjandi. Hún hefur rétta andann og er í hnotskurn bara drullugóð sumarsprengja. Og já, þrátt fyrir þá absurd sjón í fyrri hlutanum að sjá andlit Chris Evans límt á lítinn, horaðan líkama þá kemur sú steikta brella bara hreint ágætlega út. Allavega betri fljótandi haus heldur en sá sem Ryan Reynolds átti þegar hann fór í Green Lantern-búninginn.
7/10
Cars 20 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Þokkaleg dótaauglýsing Áður en fjallað er um Cars 2 er eiginlega nauðsynlegt að útskýra aðeins hvernig hún varð til og hvers vegna. Tilvist hennar lýsir sér nokkurn veginn svona:
Fyrri Cars-myndin frá 2006 var (af óskiljanlegum ástæðum) einhvers konar draumaverkefni hjá John Lasseter, einum af stofnendum Pixar-kompanísins, þrátt fyrir að vera samsuða af Days of Thunder og Doc Hollywood og hreint út sagt lyktandi af klisjum alla leið. Það eina sem myndin gerði nýtt var að breyta hverri einustu lífveru í bifreið. Ég gerði fyrst þau mistök að hugsa út í smáatriði varðandi þennan heim (og hvað það er sem heldur köggunum lifandi!) en svo fattaði ég að Lasseter væri í rauninni bara að koma með eitthvað sætt, saklaust, lærdómsríkt og litríkt handa börnunum. Persónulega finnst mér samt nokkuð skondin tilhugsun að einn helsti frumkvöðull teiknimyndafyrirtækisins sem ég dái útaf lífinu sé sísti leikstjórinn af öllum þeim sem hafa tæklað þar mynd í fullri lengd.
Nánast þrír af hverjum fjórum kvikmyndaáhugamönnum hafa hingað til sagt að Cars sé slakasta Pixar-myndin. Það gæti breyst núna með Cars 2 þó svo að það sé ekki alveg mín skoðun. Allavega, þátt fyrir að vera hæg í keyrslu þá græddi fyrri bílamyndin alveg sjokkerandi upphæðir peninga á leikföngunum sem voru framleidd. Krakkar eru bilaðir í þau! Disney hefur hoppað hæð sína og einhvern veginn náðist það að sannfæra Pixar-menn að vippa upp framhaldsmynd. Fyrirmælin hafa sennilegast verið þau að gera myndina hraðari, fjölbreyttari og viðburðarríkari. Skyndilega er hasar farinn að ráða ríkjum og séð var svo sannarlega til þess að nógu mikið af karakterum sæjust svo hægt væri að gera fleiri leikföng. Það er líka ein lykilástæða sem skýrir hvers vegna Mater – öskrandi sveitalubbastaðalímynd – er gerður núna að aðalpersónunni. Hann er vinsælastur.
Satt að segja lít ég á Cars 2 sem afar merkilega mynd fyrir Pixar-teymið. Hún er fyrsta "sell-out" myndin þeirra!
Myndin hefur tvennt sem kemur í veg fyrir að hún gæti nokkurn tímann talist léleg. Tölvuvinnan er hátt í mögnuð og myndin er stútfull af hugmyndaríkum hasarsenum, sem byggjast samt í kringum sama brandarann aftur og aftur (ímyndið ykkur James Bond-mynd þar sem Bond-bíllinn kemur í stað persónunnar). Stundum er myndin tussuskemmtileg enda ofboðslega orkurík (sem verður aldrei hægt að segja um hina) og einstaka sinnum fyndin, en svo kemur alltaf veikasti hlekkurinn og stígur inn á sviðið: Larry the Cable Guy, eða nánar til tekið röddin hans.
Kannski er ég enn bara ekki búinn að fyrirgefa honum sársaukann sem fylgdi myndunum Witless Protection og Health Inspector (en hana sá ég ekki alla) en Larry fer oft rosalega í mig. Mater er saklaus og ágætur karakter svosem, sérstaklega í skömmtum, en hann er ekkert meira en aukapersóna því hann er alltof einhæfur. Við höfum líka nógu oft séð söguna um glórulausa fábjánann sem flækist inn í njósnaaðgerðir og tekst að blekkja alla í kringum sig án þess að vita nokkuð hvað hann er að gera. Sem betur fer er nóg um að vera í myndinni til að gera Mater ekki að þátttakanda í hverri einustu senu.
En þrátt fyrir einhæfa aðalpersónu og takmarkaðan metnað er erfitt að líka illa við Cars 2. Það er auðvelt að fara í fýlu út í hana fyrir að vera ekki jafn snjöll og The Incredibles eða Wall-E, eða jafn fyndin og Up og Toy Story-myndirnar. Ég læt það hins vegar í friði. Þó svo að ástæðurnar tengjast varningasölu þá finnst mér alltaf gaman að sjá framhald sem gerir öðruvísi hluti en forveri sinn, og í þessu tilfelli er hraðinn og tónninn miklu betri. Myndin er nógu lífleg og vel unnin til að tryggja meðalgott skemmtanagildi og ég er tiltölulega viss um að börn eigi eftir að elska hana. Og ef þú vilt sjá eitthvað sem kætir ungana þína án þess að deyja úr leiðindum sjálf(ur), þá er þetta miklu betri kostur en margt annað. Þetta er kannski ekki Pixar á sínum besta degi, en Pixar engu að síður.
6/10
Green Lantern0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Myglugræn óreiða Guði sé lof fyrir Christopher Nolan! Hann sýndi okkur ekki bara að það væri í góðu lagi að búast við alvöru, vandaðri kvikmynd af rándýru efni sem væri byggt á myndasögu (í stað þess að stilla einungis væntingar fyrir auðmelt og fljótgleymt poppkornsbíó) heldur er hann hingað til búinn að vera keisari DC stúdíósins, sem er farið að haltra aðeins á eftir Marvel að mínu mati. Green Lantern gerir þessu merki sínu enga greiða, en sem betur fer get ég sagt að hún sé ekki jafn slæm og Jonah Hex og Catwoman. Myndin reynir að segja sögu sína með miklum áhuga og er sjónrænt séð afar metnaðarfull, en hún er illa skrifuð, klunnalega samsett og líður fyrir svipuð vandamál og fyrsta Fantastic Four-myndin hafði (semsagt stanslausa uppbyggingu og lítið "payoff"). Og það er ekki alveg myndin sem aðrar ofurhetjumyndir vilja líkjast.
Þrátt fyrir að vera ýktari að öllu leyti þá vill þessi mynd svo mikið vera eins og Batman Begins. Og alveg eins og í henni þá er eitt af meginþemunum meira að segja ótti, og hetjan okkar glímir við hann á meðan illmennið nýtir hann sér til vopns. Bætið svo við vannýttu aukaillmenni, einu stykki æskuvinkonu sem hetjan er hrifin af og þá fer þetta að hljóma meira eða minna eins og uppskrift. En í stað þess að vera eins og bestu DC-myndirnar sem einblína á persónusköpun, frásögn og eðlileg mannleg vandamál þá endar Green Lantern með því að vera formúlubundin upphafssaga sem reynir að heilla mann en tekst samt ekki að gefa okkur eina einustu senu sem mætti kalla minnisstæða eða grípandi. Mér leist prýðilega á hetjuna sjálfa og leið allan tímann eins og hún ætti miklu betra skilið en þetta. Ég efa ekki að aðdáendum líði eins.
Myndin reynir að gera aðeins of mikið á of litlum tíma. Sum atriðin eru bjánalega stutt og svo eru önnur í eðlilegri lengd. Þetta orsakar því að myndin flæðir ekkert alltof vel og hrekkur heldur aldrei í skemmtilega gírinn sem maður vonast eftir. Ég veit ekki hvort ég eigi að kenna handritinu um lélegan flutning á upplýsingum, framleiðendum fyrir að hafa skorið myndina niður í klippiherberginu eða leikstjóranum fyrir óvandaða meðhöndlun á efninu. Heildarlengdin rétt slefar yfir 100 mínútur þegar hún hefði auðveldlega getað þraukað hátt í hálftíma í viðbót. Maður spyr sig samt hvort það hefði gert eitthvað betra miðað við kjánalegu samtölin sem maður þarf stundum að þola.
Ég hef ekki lesið Green Lantern-myndasögurnar en ég get alveg ímyndað mér að fantasíuheimurinn í þeim sé sneisafullur af skemmtilegum hugmyndum. Margar þeirra skila sér í gegn hérna, en myndinni liggur svo mikið á að flakka á milli atburða að maður fær varla að njóta bestu og flottustu senanna. Sagan reynir að útskýra allt sem hún getur á stuttum tíma til að áhorfandinn skilji geimveruheiminn og hvernig hann virkar en eftir smátíma verður manni bara slétt sama um þetta allt saman. Tölvuteiknuðu umhverfin eru vissulega flott og brellurnar almennt fínar þótt ég sé á þeirri skoðun að Green Lantern-búningurinn hefði mátt vera aðeins betur unninn. Í sumum skotum lítur Ryan Reynolds út eins og fljótandi haus. Myndin kostaði u.þ.b. það sama og Transformers: Dark of the Moon og þar gat maður miklu betur séð peninginn sem fór upp á skjáinn.
Reynolds sýnir hlutverkinu samt mikinn áhuga, en maður býst svosem ekki við öðru frá einhverjum sem er sagður vera mikill aðdáandi fyrirbærisins. Handritið kemur aftur á móti í veg fyrir að hægt sé að kalla hann eitthvað góðan því sumir frasarnir sem hann fær eru svo hallærislegir að hinir virtustu leikarar gætu ekki látið þá hljóma sannfærandi. Hlutverkið er ekki einu sinni vel skrifað og það eina sem er í boði fyrir leikarann er að vera hann sjálfur eða stöðugt niðurdreginn. Mark Strong stendur sem fyrr undir eftirnafni sínu og hefur býsna sterka nærveru, en hlutverkið hans býður ekki upp á margt annað en kynningu svo framhaldsmyndin (ef hún verður gerð) geti tekið við. Blake Lively lítur þokkalega út en er einstaklega óspennandi og klisjukenndur karakter á alla vegu. Hún leikur konu í klípu sem er álíka hrifin af aðalkarakternum og hann af henni. Ég tel að það gerist varla dæmigerðara en það í svona mynd.
Peter Sarsgaard er sá eini sem fær persónu sem er eitthvað nálægt því að vera áhugaverð, en myndin hleypur svo mikið yfir frásögnina að hann verður aldrei neitt meira en tvívíður skúrkur (sem öskrar eins og kelling, óvenju oft). Ég þoldi hins vegar ekki hvað það verður lítið úr honum. Handritshöfundarnir vissu greinilega ekkert um hvað átti að gera við hann svo þeir losuðu sig við hann fullsnemma og á vægast sagt aumingjalegan hátt. Svo er sagan oft að gefa til kynna að Reynolds, Lively og Sarsgaard áttu einhvers konar vinasamband fyrir viðburði myndarinnar en það er aldrei farið út í það af neinu viti, jafnvel þó svo að sá bakgrunnur virðist skipta sögunni miklu máli. Enn eitt merkið um lélegt handrit, kærulausa framleiðendur eða nærsýnan leikstjóra.
Ljóst er að þessi mynd hafi ekki verið neitt nema feitur launaseðill fyrir Martin Campbell. Ég hef sjaldan séð mann taka jafnmiklar sveiflur í leikstjórastólnum þegar kemur að spennu- eða hasarmyndum. Stundum er hann með áhugann á réttum stað og kann heldur betur lagið á góðum hasar og stöðugu afþreyingargildi. Svo koma slæmu dagarnir hans, og þá er hann bara hreinlega latur og leiðinlegur. Ég trúi ekki að ég myndi frekar horfa aftur á Vertical Limit heldur en þessa, og hún er almennt talin ein af slakari myndum leikstjórans. Green Lantern er samt ekki beinlínis léleg mynd því það eru nokkrar ágætar senur í henni og sama hvernig hún kemur út á endanum þá sér maður að hún að minnsta kosti reyndi, þótt hún hafi greinilega ekki reynt sitt besta.
Þetta er einmitt þannig mynd sem á að vera skemmtileg, spennandi, fyndin og töff. Hún er því miður voða sjaldan skemmtileg, aldrei spennandi, bara einstaka sinnum fyndin (ef Reynolds á ekki a.m.k. nokkra góða brandara í bíómynd þá er hann mikið veikur) og verst er að hún er ekki jafn töff og hún ætti að vera. Hefði líka kaotíski hasarinn í lokin verið í aðeins meira en einhverjar 5 mínútur þá hefði myndin hugsanlega náð fimmu í einkunn, en fyrir að vera svona skelfilega ófullnægjandi mynd á marga vegu verður hún að síga örlítið niður. Hún versnar líka smám saman í minningunni því meira sem ég hugsa um hana.
Og já, "deus ex machina" endirinn var heldur ekkert alltof vel séður.
4/10
Ég trúi því varla að The Green Hornet (HIN græna hetjumyndin á árinu) hafi verið svo miklu, miklu skemmtilegri en þessi. Semsagt Reynolds sigraður af Rogen? Ái.
Arthur0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Ónauðsynleg - og hálf sofandi - endurgerð Ég er ekki á móti endurgerðum nema þegar þær eru í hættu á því að skemma eitthvað íkonískt eða þegar þær hafa ekkert merkilegt til að bæta við gamla efnið. Seint mun ég segja að upprunalega Arthur-myndin hafi verið eitthvað æðisleg, en ég get þó sagt að sú mynd hafi algjörlega verið í eigu Dudleys Moore, þrátt fyrir óþolandi hlátur. En tilhugsunin að sjá einhvern annan í því hlutverki sem hann gerði minnisstætt væri næstum því eins og að sjá einhvern annan en Peter Sellers leika Bleika pard... æ já, alveg rétt. Djöfullinn!
Russell Brand er ekki leiðinlegur grínisti og hann sýndi það í Get Him to the Greek að hann kynni að vera alvarlegur inn á milli fíflalátanna. Verst er samt að hann er oftast fenginn til að leika sjálfan sig, og í þessari Arthur-endurgerð sá ég aldrei neinn annan en Russell Brand sem væri búið að tóna talsvert niður. Ég get svosem lifað með það þótt þessi grófari er án efa skemmtilegri en stærsti feill myndarinnar er einfaldlega tilvist hennar. Betra hefði verið að búa til einhverja allt öðruvísi bíómynd fyrir Brand til að leika barnalegan milljónarmæring vegna þess að þessi mynd breytir hvort eð er ýmsu en fer samt nógu mikið eftir uppruna sínum til að verða ekki að neinu öðru en klisjukenndri og fyrirsjáanlegri Hollywood-froðu, og hún gerir tilraunir til þess að vera sjarmerandi en verður bara þreytandi í staðinn.
Brand er auðvelt skotmark og ég held að hann fari létt með að fara í taugarnar á mörgum. Ég hef enn smá trú á manninum þótt hann hafi ekki gert mikið til að bjarga þessum nýja Arthur. Það er samt ekki Brand að kenna að myndin virkar ekki, heldur iðjulausa handritinu og áhugalausri leikstjórn, og það að sjálfsögðu veldur því að myndin verður aldrei nokkurn tímann fyndin. Hún fékk mig til að brosa stöku sinnum en flestöll "kómísku" atriðin féllu beint í gólfið, og oftar en ekki leið mér eins og myndin hafði ekki einu sinni áhuga á því að vera fyndin (sem er sárt þar sem henni er leikstýrt af manni sem gerði haug af bráðfyndnum Modern Family-þáttum). Hún vill vera viðkunnanleg, afslöppuð og krúttleg. Ekkert af þessu virkar, og hvað fáum við þá í staðinn? Kvikmynd sem gegnir sama hlutverki og svefntöflur. Ég tel það samt persónulegan sigur fyrir mig að haldast vakandi.
Helen Mirren og Luis Guzmán gera sitt besta til að gera myndina betri og ég væri að ljúga ef ég segðist ekki vera dálítið skotinn í Gretu Gerwig, en enginn er í raun þess virði að minnast á þegar myndinni er lokið. Þau gera ekki nóg því handritið gefur þeim ekki nógu athyglisverða prófíla. Hver einasti karakter er líka gangandi klisja. Jafnvel þeir sem hafa ekki séð upprunalegu myndina vita strax frá fyrstu senunum hvert sagan stefnir og það veldur sjálfsagt meiri pirringi þegar kemur í ljós að leiðin þangað er svo formúludrifin að hún tekur eiginlega á. Ég myndi jafnvel halda að klisjurnar væru einhvers konar djókur ef handritið væri fyndnara eða snjallara. Heildarniðurstaðan er tilgangslaus en ekki óbærileg endurgerð þótt hún sé alveg meistaralega líflaus, oft leiðinleg, langdregin, ófyndin og alveg steindauð á þeim sviðum sem skipta mestu máli. Nokkur prik fara til leikaranna sem vilja vel.
4/10
Horrible Bosses0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Nokkuð fyndin en skortir bit Þegar ég sest niður til að horfa á mynd eins og Horrible Bosses þá finnst mér hún þurfa að vera reglulega fyndin, ef ekki þá skemmtileg allan tímann, svo hún sé tímans virði. Það er auðvitað alltaf kostur þegar gamanmyndir stýrast af ferskum og flugbeittum handritum en því miður er það ekki tilfellið hérna. Myndin hefur skemmtilega dökka grunnhugmynd sem nær léttilega til allra þeirra sem hafa átt erfiðan yfirmann í gegnum ævina (og viljað myrða hann...) en atburðarásin er allan tímann eitthvað svo kunnugleg og söguþráðurinn fer sjaldnast þær leiðir sem við höfum ekki farið áður. Ég myndi að vísu gefa myndinni hrós fyrir að vera nokkuð ófyrirsjáanleg, en miðað við mynd sem er næstum því drifin af heppilegum tilviljunum þá finnst mér mjög hæpið að gera það.
Horrible Bosses finnst mér vera soðin saman úr þremur fáránlega fyndnum en samt ólíkum gamanmyndum: Költ-uppáhaldinu Office Space, '80s klassíkinni Ruthless People og hinni oflofuðu - en samt meinfyndnu - The Hangover. En ef húmorinn er góður þá skipta ófrumlegheit og handritsgallar minna máli, en myndin er bara ekki eins fyndin og hún heldur að hún sé. Hún er reyndar oft ansi spaugileg en voða sjaldan sprenghlægileg. Bestu atriðin eru flest í seinni helmingnum (sem gerir þann fyrri ekkert alltof frábæran) svo ekki sé minnst á það að flestir albestu djókarnir eru sýndir í trailerunum. Það á svosem ekki að þurfa að bitna á gæðum myndarinnar en það er nú ekki eins og þetta sé einhver stórmynd sem flestir sjá hvort sem er. Semsagt, ef trailerarnir kitla þig þá geturðu séð myndina og vitað bestu atriðin fyrirfram, eða forðast allt kynningarefni og taka bara sénsinn blindandi. Ef þú getur það, veldu þá seinni kostinn, jafnvel þótt myndin sé augljóslega engin snilld.
Ég var aldrei ástfanginn af heimildarmyndinni The King of Kong eins og margir aðrir og hef fátt gott að segja um gamanmyndina Four Christmases. Það er þó auðséð að leikstjóri þessara mynda, Seth Gordon, þroskist eitthvað sem kvikmyndagerðarmaður með hverri mynd, og Horrible Bosses er það best heppnaða frá honum hingað til, sérstaklega hvað samspil leikara varðar. Jason Bateman, Charlie Day og Jason Sudekis mynda ágætt þríeyki sem "fórnarlömbin" þrjú og gera gott úr efninu sem þeir hafa (sem er, satt að segja, mjög lítið). Þeir eru samt allir samt nákvæmlega eins og við höfum séð þá áður; Bateman leikur sama karakter og við höfum alltaf séð hann leika, Day er alveg eins og í þáttunum It's Always Sunny in Philadelphia (sem má túlka á bæði góðan og slæman hátt - fer eftir hvernig þið höndlið hann) og Sudekis er… tjah… Sudekis. Hann er reyndar bestur þremenninganna.
Vondu yfirmennirnir (leiknir af Kevin Spacey, Jennifer Aniston og Colin Farrell) eru talsvert skemmtilegri karakterar heldur en svokölluðu góðu gæjarnir. Spacey og Farrell eru frábærir og það er nokkuð gaman að sjá Aniston loksins gera eitthvað nýtt, bæði með því að breyta ímynd sinni úr sakleysingja yfir í spólgraða tussu, og líka með því leika í mynd sem er ekki ómerkilegri en tannburstinn minn. Af yfirmönnunum þremur botnaði ég samt minnst í hennar persónu og fannst leikkonan aldrei selja hana nógu vel. Gestaleikararnir sem komu bara og fóru gerðu samt óvenju mikið við stuttan skjátíma. Jamie Foxx fær t.d. nokkrar góðar línur og Ioan Gruffudd leikur ábyggilega súrustu persónuna í allri myndinni, en túlkar hana grafalvarlega.
Handritið er samt stærsta vandamálið. Ekki nóg með það að það taki ýmislegt úr öðrum myndum heldur hristir maður alveg hausinn yfir því hversu ótrúverðug atburðarásin er. Tilviljanir eru þónokkuð margar og svo náði ég aldrei að trúa því hversu lítið þurfti til að sannfæra aðalkarakteranna um að vilja drepa yfirmennina sína. Þetta er að vísu gamanfarsi og oftast á maður ekki að leitast eftir raunsæi í slíkum, en persónulega hefði mér þótt það koma betur út ef drengirnir hefðu reynt ýmsar aðrar aðferðir til að losna við yfirmennina áður en morðtilraunir komu til greina. Söguþráðurinn ber merki um að hér sé kolsvört gamanmynd í uppsiglingu, en þar er hún að vekja upp falskar væntingar því hún fer í staðinn bara öruggu leiðina og verður aldrei jafn djörf og hún hefði getað orðið. Handritið fer ekki einu sinni með karakteranna eins og alvöru persónur. Þetta eru bara þunnir og illa skrifaðir aulabárðar með enga rökhugsun. Manni er alveg sama um þá þótt það sé kannski gaman að fylgjast með leikurunum. Já, þetta er tvennt ólíkt.
Sennilega er þetta fínasta afþreying fyrir þá sem búast ekki við of miklu. Hún var ekkert grípandi en alveg nógu athyglisverð til að halda mér í sætinu, og þrátt fyrir að húmorinn hitti misoft í mark þá er nógu mikið af uppákomum sem hífa heildina rétt upp úr meðalmennskunni.
6/10
Zookeeper0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Bæði Kevin James og við eigum betra skilið Eftir hörmungina sem hét Paul Blart: Mall Cop mun ég framvegis alltaf fyllast sterkum kvíða áður en ég geng inn á aðra svokallaða grínmynd með Kevin James í aðalhlutverki, sérstaklega ef hún kemur beint úr smiðju Adams Sandler. Við skulum bara orða það þannig að Happy Madison kompaníið gerir ekki beint hinar beittustu og ferskustu gamanmyndir. Reyndar hef ég satt að segja ekkert á móti James sjálfum, og persónulega finnst mér hann langtum skárri heldur en margir aðrir félagar Sandlers, t.d. David Spade og Rob Schneider. James er satt að segja frekar viðkunnanlegur bangsi sem getur verið stórfínn í aukahlutverkum og verið m.a.s. nokkuð fyndinn þegar hann fær gott efni til að vinna úr. En eftirbragðið sem Mall Cop skildi eftir hefur ábyggilega skemmt mig að innan, og ég óttast að það muni hafa áhrif á ófædd börnin mín.
Ég hef sjaldan gengið út af slakri mynd jafn ánægður. Zookeeper er heimskuleg, fljótgleymd klisjumygla sem er óþarflega löng og oftast ófyndin en hún er sem betur fer miklu þolanlegri heldur en Mall Cop, og ekki nærri því jafn einhæf í húmor. Þetta er samt sem áður mynd sem stýrist af svo aulalegu plotti að maður þorir varla að horfa á sum atriðin. Í stuttu máli gengur þessi mynd út á mann sem hefur ekki enn jafnað sig á sambandsslitum fyrrverandi kærustu sinnar (þrátt fyrir að heil 5 ár séu liðin – JESÚS!) og fær hjálp frá talandi dýrum til að fá hana aftur. Já, þið lásuð rétt. Og ég sem taldi Kevin James vera örvæntingafullan í myndinni Hitch...
Ein stærsta ástæðan af hverju myndin er ekki hörmuleg er sú að það er hryllilega erfitt að líka illa við James sem leikara, og sama hversu mörgum ófyndnum myndum hann leikur í þá er það aldrei hann sem dregur þær niður. Hann er einlægur, mjúkur (ekki bókstaflega, eða jú, það líka) og það er auðvelt að halda með honum. Það er ekki spurning um að hann eigi mun betri handrit skilið vegna þess að þau sem hann hefur fengið í hendurnar undanfarið krefjast þess að hann þurfi að reyna fullmikið á sig til að vera fyndinn. Í Zookeeper lætur hann fitubrandara mestmegnis í friði en hann þarf samt að sökkva ansi langt niður til að kitla hláturtaugarnar í salnum. Maður er heldur ekki lengi að spyrja sig hversu heimskur karakterinn hans er stundum fyrir að taka svona oft mark á því sem dýrin segja honum að gera. Þú þarft allavega að vera langt eftirá í þroska ef þú sérð ekkert rangt við það að míga á plöntu á veitingastað til að merkja svæðið þitt, haldandi að það hafi góð áhrif á framhaldið. Aðalpersónan tekur upp alls kyns hegðanir dýra án þess að kanna sína eigin geðheilsu áður en hann framkvæmir þær.
Eins óhreinn og mér finnst ég samt vera fyrir að segja það þá voru nokkrir brandarar bara nokkuð ágætir. Það er að vísu langt á milli þeirra en myndinni tekst undarlega vel að sækjast eftir hlátri án þess að pína út svipuðum smábarnahúmor og við erum vön frá fjölskylduvænum Happy Madison-myndum. Einnig er merkilega sjaldgæft að sjá mynd um talandi dýr án þess að kúk og piss brandarar tíðkist reglulega, og hér eru slíkir í algjöru lágmarki. Það er aftur á móti nóg af píndum senum sem fá mann til að vilja lemja hausnum í næsta vegg, og sú fyrsta sem kemur upp í hugann er ein þar sem James fer með górillu á T.G.I. Fridays. Leikstjórinn (Frank Coraci – sem gerði m.a. eina bestu Sandler-myndina, The Wedding Singer) er ekki að fela hrifningu sína gagnvart þeim stað þar sem hann vitnaði líka í hann í seinustu mynd sinni, Click. Þar var það þó auglýsing sem var fyndinn brandari á sama tíma. Hérna er það bara auglýsing.
Oftast hef ég lítið þol fyrir myndir þar sem dýr tala mikið, en raddirnar í Zookeeper eru svo spes að það verður enn erfiðara að hata myndina. Það kemur mér minna á óvart að heyra t.d. Nick Nolte tala fyrir górillu - því nú til dags sér maður varla mun á leikaranum og dýrinu – en að heyra Sylvester Stallone og Cher talsetja ljón sem gefa Kevin James stefnumótaráð... Það er eitthvað sem varla er einu sinni hægt að ímynda sér.
Zookepper er auðvitað viss tímasóun, en ef þú ætlar að horfa á hana með krökkum get ég lofað þér því að það er til margt mun verra þarna úti. Skárra að sitja í gegnum þetta heldur en Furry Vengeance eða Marmaduke. En notist ekki nema í algjörri neyð.
4/10
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 20 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Nánast fullkominn lokasprettur! Ég hef aldrei átt eins erfitt með að kveðja rándýra bíómyndaseríu – og ég skal naga af mér handlegginn ef einhverjar milljónir manna geta ekki sagt það sama. Ég man að nostalgíunnar vegna fannst mér leiðinlegt að segja bless við Star Wars-seríuna árið 2005, en jafnvel á þeim tímapunkti var maður ekki viss um hvað manni fannst um þá sögu eftir að skapari hennar fokkaði svo illilega í henni. Reyndar tæmdi seinasta Lord of the Rings-myndin úr mér fáeina líkamsvökva, bæði að norðan og sunnan, en þríleikurinn spannaði augljóslega ekki yfir þann árfjölda sem Harry Potter hefur gert. Ég er líka harður aðdáandi bókanna og hef verið hæstánægður með flestar myndirnar í seríunni (annað en væluskjóðurnar sem kvarta endalaust undan öllum þeim smáatriðum sem var sleppt – hvernig væri að fókusa á hið jákvæða í smástund??), sem segir auðvitað að þetta er ekki alveg hlutlaus gagnrýni.
Yfirleitt finnst mér samt ósanngjarnt að bera bækur saman við bíómyndir en í vissum tilfellum líkaði mér betur við þær Potter-myndir sem eru byggðar á bókum sem ég var ekkert alltof ástfanginn af (t.d. Goblet of Fire og Half-Blood Prince). Ef skal samt segjast eins og er þá er ég miklu meira kvikmyndanörd heldur en bókanörd og þess vegna eiga myndirnar smá sess í litla hjarta mínu. Sem heild eru þær ótrúlega vel unnar, skemmtilegar, fjölbreyttar í tón og stíl og sagan hefur að mínu mati fengið hörkugóð skil hvort sem ofsatrúaðir aðdáendur bókanna séu sammála eða ekki. 14 ára var ég þegar ég settist í bíó á Philosopher's Stone. Ég var nýorðinn 24 ára núna þegar ég horfði á seinasta hlutann. Sorgar- og gleðitárin renna dálítið saman í eitt nú að þessu loknu, og ef þessi ólukkulegi galdrastrákur hefur snert þig jafn mikið (*fliss) ef ekki meira þá er bókað að þér mun líða eins.
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 er umhugsunarlaust langsterkasti kaflinn af öllum 8 myndum seríunnar. En miðað við það að öll uppbyggingin er loksins að baki og spennan komin í hámark er ósanngjarnt að búast við öðru. Og vegna þess að David Yates situr enn í leikstjórastólnum veit maður að lokauppgjörið er í öruggum höndum um leið og myndin byrjar. Sá maður hefur staðið sig eins og hetja með seinustu þrjár/fjórar myndir seríunnar, og manni líður hálfpartinn eins og það hefðu allt eins getað verið þrír/fjórir mismunandi fagmenn á bakvið hverja og eina. Yates kóperar aldrei sama stílinn og heldur öllu fersku. Hasarsenurnar hans eru þær allra bestu og dramatíkin er meðhöndluð eins og hann hafi sjálfur skrifað bækurnar. Þetta er ástæðan fyrir því að Part 2 er eins og botnlaust nammihlaðborð. Það hefur tekið leikstjórann meira en 6 ár að komast að þessum endastað og hann sér til þess að sóa ekki einni einustu mínútu. Hressandi tilhugsun ef þú ert einn af þeim sem fannst ekkert merkilegt gerast í seinasta kafla.
Myndin er akkúrat þessi rússíbani sem maður óskaði eftir; gjörsamlega pökkuð af hasar og hægir aldrei á sér nema hún hafi góða ástæðu til þess. Hún byrjar rólega í nokkrar mínútur en eftir það rýkur svoleiðis af stað og sleppir þér ekki fyrr en alveg í endann. Hogwarts-orrustan er kannski ekki alveg jafn breið og átakanleg og hún var í bókinni en hún er engu að síður eftirminnileg, yfirdrifið skemmtileg og hlaðin sjónarspili brellna sem nauðga næstum því augunum þínum, á góðan hátt. Ég get heldur ekki sagt að myndin sé þessi fullkomni endasprettur sem hittir á allar réttu nóturnar þótt barnið í manni vilji að hún sé það, en hún er alveg skrambi nálægt því. Segjum 90% fullnægjandi, en það er samt sem áður alveg meira en nóg til þess að tryggja það að aðdáendur sitji yfir henni með gæsahúð allan tímann og gangi út af henni sáttari en kaþólskur prestur í barnasundlaug.
Öll lætin þýða samt ekkert ef örlög persónanna (bæði aðal- og auka) ná ekki til þín, og þar liggur helsti styrkur lokakaflans. Myndin er tilfinningalega tæmandi á alla vegu og þegar maður skellir persónum sem maður hefur þekkt svona lengi í einn risastóran bardaga er erfitt að festast ekki inn í dramanu. Ég öfunda þá örlítið sem hafa ekki lesið seinustu bókina og hafa þ.a.l. ekki minnstu hugmynd um hverjir lifa af eða deyja. En þrátt fyrir að þekkja söguna fyrirfram, þá sogaðist ég inn í átökin eins og smástelpa. Sem unnandi bókarinnar er dálítið svekkjandi að sjá hversu litla athygli sumar hliðarpersónurnar fá, en það er samt sem áður séð til þess að þær mikilvægustu fái sín móment (harðhausaverðlaunin fara hins vegar til Molly Weasly, með Neville Longbottom í sterku öðru sæti). Fókusinn helst allan tímann á Harry og Voldemort, sem óhjákvæmanlega leiðir að einvígi á milli þeirra, og ég get ekki sagt að það hafi skilað sér mikið öðruvísi en ég vildi.
Leikararnir gefa sig fram hundrað-og-tífalt. Meira að segja þeir sem hafa aldrei kunnað að leika reyna sitt besta til að gera kraftinn sterkari í sögunni. Daniel Radcliffe hefur komið vægast sagt langa leið, og þrátt fyrir fáeina vankanta hér áður fyrr þá er hann og hefur alltaf verið rétti maðurinn í þetta hlutverk, jafnvel þó svo að hann hafi átt furðulega erfitt með að gráta á kameru (kannski lítur hann bara svona skringilega út þegar hann gerir það). Rupert Grint hefur alltaf komið best út af "krökkunum" og Emma Watson varð betri með hverri umferð, alveg eins og Radcliffe. Ég get ómögulega sett út á leikhæfileikana þeirra hér, en ég held þó reyndar að flestir geti verið sammála um að hann Alan gamli Rickman steli senunni í þessari lotu. Hann fær ekki bara bestu senuna í myndinni, heldur eina bestu senuna í allri seríunni.
(ATH. Ef þú veist ekkert um seinasta kaflann í bókinni þá myndi ég hoppa yfir næstu málsgrein)
Eftirmálinn er að vísu nokkuð stórt spurningarmerki, en hann er sennilega umdeildasti parturinn af bókinni líka. Sumir hötuðu hann svo sterkt að þeir afneituðu honum, aðrir elskuðu hann og allt þar á milli. Mér fannst hann alltaf aðeins of sykraður þótt þetta hafi verið svosem ágætis slaufa hjá J.K. Rowling til að binda utan um heildarseríuna og sömuleiðis sjá til þess að það væri ekkert rými fyrir framhald. En ef þú hataðir þennan kafla í bókinni þá efa ég að myndin breyti áliti þínu á honum. Það breyttist aðeins hjá mér og fannst mér senan bara nokkuð krúttleg og heillandi, en ég get hins vegar ómögulega sagt að útlitið hafi skilað sér fullkomlega. Reynt er með bestu getu að láta Radcliffe, Grint, Watson og co. líta út fyrir að vera hátt í fertug með stafrænni hjálp en afraksturinn var tiltölulega ósannfærandi, og á mörkum þess að eyðileggja senuna. Í besta falli hefði ég keypt Grint sem 29 ára gaur á meðan Watson var nánast ekkert breytt undir þessari svokölluðu förðun. Pínu neyðarlegt, en tónlistin og tenging manns við hana gerir endinn þolanlegan og örlítið hjartnæman.
Barátta á milli góðs og ills gerist sjaldan meira djúsí en þetta. Ég get auðveldlega fullyrt að Part 2 sé frábær bíómynd í sjálfu sér og rúmlega það. Hún mun auðvitað gera lítið fyrir þig ef þú hefur ekkert fylgst með sögunni hingað til, en fyrir okkur hin þá verðlaunar hún þolinmæði okkar með látum. Allt það góða sem hinar höfðu hefur þessi líka, og þá í tröllaskammti. Hún er meira að segja óvenju fyndin þrátt fyrir myrku atburðina sem eiga sér stað. Ég verð samt eiginlega að skipa ykkur að horfa á báða Deathly Hallows-helmingana saman við hvert tækifæri sem þið getið. Þú færð meira út úr sögunni þannig, tilfinningalega. Fyrri helmingurinn þjáist líka meira ef þú sérð þá mynd sem staka einingu, upp á flæðið að gera, en ef þú lítur á þetta sem fjögurra og hálfs tíma mynd þá færðu mun epískari upplifun út úr þessu öllu. Ég veit vel að þig langar meira til þess. Mundu bara að harka af þér lokasenuna og, ef þú ert aðdáandi bókanna, ekki velta þér upp úr breytingum eða styttingum. Ef þú gerir það þá missirðu algjörlega af öllu því magnaða sem þessari mynd tekst að gera. Öflugri fantasíumynd hef ég allavega ekki séð í áraraðir. Rowling getur held ég verið bara nokkuð sátt.
9/10
Transformers: Dark of the Moon0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Stórskemmtileg brelluorgía Michael Bay þarf alltaf að toppa sig. En það er hins vegar með ólíkindum hvað hann nær að gera það vel. Þegar fyrsta Transformers-myndin kom út var maður orðlaus yfir brellusýningunni og hvorki vantaði hávaðann né brjálæðið. Svo kom framhaldið út tveimur árum seinna sem lét forvera sinn líta út eins og upphitun. Bay hækkaði í öllu og jók magnið á hverju einasta hráefni. Ég lét það að vísu ekkert koma mér á óvart. Hann gerði svipað með Bad Boys II. Transformers: Dark of the Moon er fyrsti þristurinn sem hann gerir á ferlinum sínum og menn geta aðeins rétt ímyndað sér hversu langt hann gengur til að sjá til þess að markhópurinn fái miklu stærri skammt af fjörinu sem borgað er fyrir. Fyrsta myndin er t.d. farin að líta út eins og Woody Allen-mynd í samanburði við þessa.
Kannski ég taki það stutt fram að ég var mikið Transformers-barn í æsku. Ég átti eitthvað af leikföngunum og horfði mikið á teiknimyndirnar sem í dag þykir mér afskaplega hallærislegar - þótt barnið inni í mér neiti að viðurkenna það. Bíómyndirnar finnst mér betri vegna þess að hasarsenurnar bjóða upp á alls kyns absúrdleika sem manni hefði aldrei dreymt um að sjá áður en tölvutæknin varð eins og hún er í dag. Fyrsta myndin var skemmtileg en sýndi alltof lítið af vélmönnunum og of mikið af leiðinlegum persónum til að gera hana nógu fullnægjandi. Bayhem-stíllinn þjónaði heldur ekki hasarnum oft vel, sérstaklega í endann. Myndavélin var stanslaust að pana út í allar áttir á óþæginlegum hraða og klippingin reyndi oft á þolinmæðina. Ég þurfti að horfa á myndina í annað eða þriðja sinn til að sjá sumstaðar hverjir börðust við hverja. Vélmennin líta oftast eins út þegar þú sérð hvern og einn í rétt svo sekúndu.
Ég er ábyggilega sá eini í heiminum sem líkaði aðeins betur við hina marghötuðu Revenge of the Fallen. Ástæðan er einfaldlega sú að hún fækkaði heilmikið í mennsku persónunum, hafði mun stabílli tökustíl og meira af vélmönnum til að slást um athyglina. Ég skil samt fullvel af hverju mörgum finnst sú mynd vera drasl; Sagan var svo illa úthugsuð að Optimus Prime sjálfur hefði getað keyrt í gegnum plottholurnar. Bay reyndi líka aðeins of mikið að ná til allra aldurshópa með húmor sem var bæði smábarnalegur og ónauðsynlega grófur. Ég fékk samt allt sem ég vildi út úr mynd sem er fyrst og fremst byggð á leikföngum, og ef mynd setur sér ekki æðra markmið en að vera heilalaus skemmtun þá nenni ég ekki að kryfja hana of mikið. Leikstjórinn hefur samt sjálfur viðurkennt mistök sín með framhaldsmyndina og í kjölfarið lofaði hann að þriðja myndin yrði mun betri. Hann stóð svo sannarlega við það loforð.
Það þarf ekki að hugsa sig tvisvar. Dark of the Moon er lang, LANGbesta myndin í seríunni. Það segir kannski ekki neitt fyrir suma en ég get lofað ykkur að hún er miklu sjálfsöruggari, metnaðarfyllri, heilsteyptari og myrkari en hinar tvær. Bay minnkar heiftarlega í barnaskapnum og pirrandi aukakarakterum og bætir mikilvægu hráefni inn í þennan kostnaðarsama brellugraut sem hefur mikið vantað áður: spennu! Ég er heldur ekki frá því að þetta sé best heppnaða hasarmyndin frá Bay (ásamt The Rock) og með öllum líkindum mest "intense" myndin hans síðan Armageddon.
Ekki samt halda að ýmis dæmigerð einkenni leikstjórans séu ekki á sínum stað, og til að geta notið myndarinnar til fulls þarf maður að þola frekar pínda rómantík, ýmsa bjánalega frasa, fullt af (Lenovo) auglýsingum, stórskrítin móment frá hinum furðulegustu leikurum og MJÖG mikla lengd miðað við þunna sögu. Myndin er líka svo lengi að drulla sér í gang að maður er við það að missa þolinmæðina. Það er í fyrstu óvenjulegt hversu lítill hasar er í fyrri helmingnum en um leið og maður finnur fyrir hvert allt þetta stefnir veit maður að Bay er að geyma allt það besta þangað til í seinni hlutanum, og þar sleppir hann sér lausum sem aldrei fyrr. Ég grínast ekki með það, allur seinni hlutinn á þessari mynd er með því brjálaðasta sem báðir Michael Bay og Steven Spielberg hafa snert. Myndin breytist úr hægfara samsærismynd í einhverja klikkuðustu og sennilega eina skemmtilegustu mynd sem ég hef séð um geimveruinnrás. Ég sat alveg stjarfur yfir þessu ofbeldi og fékk varla tíma til þess að anda inn á milli. Þetta er ekkert ósvipað lokahasarnum úr fyrstu myndinni nema að hann er lengri, flottari, grimmari, fjölbreyttari, miklu betur unnin og eyðileggingin er svona fimmfalt meiri. Í hnotskurn er þetta allt það sem ég hefði viljað fá út úr Battle: Los Angeles en fékk aldrei.
Þar sem þetta fjallar hvort eð er um risavaxin vélmenni frá geimnum er leikstjórinn strax orðinn meðvitaður um að áhorfandinn viti að raunsæi er ekki til í þessum heimi og þess vegna býr hann til alveg rosalega yfirdrifnar aðstæður sem samt ná að trekkja á manni taugarnar. Öll senan með hrynjandi bygginguna er án efa það magnaðasta sem ég hef séð í öllum þremur Transformers-myndunum, og klárlega sú sena sem er mest spennandi. Ég lifði mig inn í hana vegna þess að þar fylgjumst við meira með mannfólkinu heldur en vélmennum. Hræðslan er trúverðug og þetta hefði alveg eins getað komið úr hvaða annarri Michael Bay-mynd. Handritið (sem er einungis skrifað af Ehren Kruger í þetta sinn – sem er venjulega glataður penni) treður einnig óvenjulega mikið af tilfinningum í þessa mynd og af óskiljanlegum ástæðum kemur það ekkert alltof illa út. Ýmsar senur reyna aðeins of mikið en engu að síður sést langar leiðir að Bay sýndi áhuga fyrir því að græja sögunni smá sál. Hinar reyndu það en úr því varð bara kjánahrollur.
Leikararnir hafa aldrei heldur verið skemmtilegri í Transformers-mynd. Megan Fox er farin, Ramon Rodriguez er farinn (mörgum til mikillar ánægju) og Witwicky-foreldrarnir fá ekkert annað en gestahlutverk (aftur – mörgum til mikillar ánægju). Shia LeBeouf er áfram ofvirkur en langt frá því að vera leiðinlegur eða óþolandi. Sama saga með John Turturro. Nýju andlitin eru síðan meira en velkomin. Frances McDormand og John Malkovich gerðu reyndar ósköp lítið en ég skal viðurkenna að hafa notið þess að hafa Patrik Dempsey, Ken Jeong og Alan Tudyk í litlum hlutverkum. Tudyk fannst mér drepfyndinn í flestum sínum atriðum sem þýsk, samkynhneigð hjálparhella með "skuggalega" fortíð ("zat is ze old me..."). Victoria's Secret-fyrirsætan Rose Huntington-Whitely hleypur í skarðið fyrir Fox og er að mínu mati örlítið betri leikkona en hún þótt persónuleiki sé í algjöru lágmarki. Sem skraut gegnir hún hlutverki sínu andskoti vel. Í fyrsta skotinu hennar er myndavélin nánast á milli lappana á henni og þess vegna finnst mér ekkert að því að góna á útlínur hennar. Fyrst kvikmyndatökumaðurinn má það, af hverju ekki ég?
Hvað brellubrjálæði varðar er Transformers: Dark of the Moon það flottasta sem ég hef séð síðan Avatar, sem þýðir að enginn á að sætta sig við annað en að sjá hana á risastórum skjá með dúndur hljóðkerfi. Myndin er auðvitað ekkert annað en grunn, hávær og skrípaleg vitleysa en ég ítreka það enn og aftur að þetta er mynd byggð á LEIKFÖNGUM, og sem slík held ég að það sé ómögulega hægt að gera betur en þetta. Ef þú hefur ekki skemmt þér yfir hinum myndunum (eða a.m.k. nr. 1) þá er ekki séns í logandi helvíti að þú fáir mikið út úr þessari þótt þú munir óneitanlega viðurkenna að hún sé sú best heppnaða. Gagnrýnendur og kvikmyndasnobb munu fyrirlíta þennan þríleik, en þetta er hvort eð er hreinræktað, vitfirt poppkornsbíó frá A-Ö, og sérsniðið handa krakkafíflinu í okkur öllum. Farið nú og skemmtið ykkur! Búið ykkur samt undir langa setu.
8/10
(Ath. Tæp átta)
Eitt samt: Stafræni Kennedy-inn var ansi vond hugmynd.
Bad Teacher0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Grá gamanmynd sem vill vera svört (ATH. Nokkrir helstu gallar myndarinnar koma ákveðnum "spoilerum" við, ef spoilera skyldi kalla. Myndin fer að vísu engar leiðir sem við vitum ekki af, en til öryggis vildi ég henda þessari viðvörun upp)
Það er nokkuð gaman að sjá hátt í fertuga Cameron Diaz gera eitthvað sem maður sér ekki stórstjörnur gera oft, með því að taka að sér vafasamt aðalhlutverk þar sem hryllilega erfitt er að líka við persónuna. Hún sýnir dekkri hlið að sér og beitir kynþokkanum vel, eða allavega það sem eftir er af honum. Persónulega hefur mér ekki fundist hún heit í meira en 10 ár (það er eitthvað við Jóker-brosið hennar sem fælir mig burt), en það kemur myndinni svosem ekkert við. Hún fær annars góða hjálp frá skrautlegum aukaleikurum, og sumir þeirra eru jafnvel skemmtilegri en hún. Það sem dregur myndina almennt niður er hins vegar ófrumlegt, að megni til ófyndið handrit sem kemur aldrei nokkurn tímann á óvart og hræðsla við það að ganga fulllangt yfir strikið, eins og þessi mynd hefði átt að gera.
Bad Teacher fer meira eða minna eftir skráðum reglum og hefðum og það er í sjálfu sér leiðinleg tilhugsun þótt hún tapi aldrei þokkalega afþreyingargildi sínu. Hún reynir að sýna smá tennur en er hvorki nógu djörf né kvikindislega fyndin þegar uppi er staðið. Hún er stundum fyndin, stundum villt en ekki nógu mikið til að vera minnisstæð. Úrlausn sögunnar er ekkert sérstaklega fullnægjandi heldur og mér finnst alveg vanta trúverðuga persónuþróun hjá Diaz. Ég hafði gaman af því að horfa á hana en mér leið eins og handritið hafi ekki þorað að gera hana nógu slæma. Þetta er nú einu sinni svört kómedía og miðað við titilinn býst maður ekki við öðru (lítið bara á Bad Santa og Bad Lieutenant og sjáið hvað þær gáfu okkur).
Mér á ekki að þurfa að líka vel við persónu til að ég fíli hana. Ég sá Diaz aldrei sem annað en sjálfselskt fífl en satt að segja varð ég fyrir vonbrigðum með þá litlu, klisjukenndu breytingu sem hún fékk. Ekki bara vegna þess að hún virkar ekki, heldur er slík breyting nákvæmlega það sem áhorfandinn á von á. Ég skal gefa handritinu smá hrós fyrir að mýkja karakterinn ekki á þann ameríska hátt sem við erum vön, en engu að síður tíðkast breytingin svo seint inn í myndina að hún verður ennþá tilgerðarlegri. Þeir hefðu frekar bara átt að fara með persónuna í svipaða eða sömu átt og í Bad Santa. Það hefði verið e.t.v. ferskara.
Hefði samt Diaz hirt mestu athyglina ein hefði ég ekki verið miklu neikvæðari á heildarniðurstöðuna. Ég get ekki undirstrikað það nógu vel hvað aukaleikararnir gera mikið fyrir þessa mynd, og ég er viss um að margir þeirra hafið samið flesta sína brandara sjálfir. Hver og einn, frá Justin Timberlake til Lucy Punch og Eric Stonestreet (senuþjófurinn úr Modern Family-þáttunum) fær sitt augnablik sem maður glottir yfir eða hlær að. Það er líka notalegt að geta leitað til huggunar hjá Jason Segel því þótt Diaz spjari sig ágætlega sem titilpersónan þá reynir hún stundum aðeins of mikið að standa undir nafni. Í sumum senum var ég bara ekki alveg að kaupa hana. Annars held ég að Segel sé eini karakterinn í allri myndinni sem mætti kalla býsna eðlilegan. Timberlake aftur á móti leikur mann sem virðist svo fullkominn á yfirborðinu að maður bíður spenntur eftir að sjá hvað er í raun að honum. Ég held áfram að dást meira og meira að honum sem leikara með hverri mynd.
Það er samt hellingur af senum sem hitta í mark, og þegar liðið var á seinni helminginn var ég farinn að njóta mín betur en ég átti von á. Síðan fóru klisjurnar að detta inn og hin óhjákvæmalega breyting aðalpersónunnar fannst mér bara ódýr og illa meðhöndluð. Þar að auki var ég nokkuð svekktur yfir því hvað sagan virðist drífa sig mikið í því að klárast sem fyrst. Endirinn var svo flýttur að mér leið eins og myndin hafi hoppað yfir einhverjar mikilvægar senur. Sagan er eitthvað svo vandræðalega vafin upp, eins og hún hafi verið að renna út á tíma; Lucy Punch er t.d. bara skyndilega látin hverfa (og við fáum aldrei að sjá hana endurtaka berserksganginn sem allir töluðu um), Justin Timberlake skiptir sögunni allt í einu engu máli og áður en maður veit af því er sprottið upp alvöru neistaflug hjá Segel og Diaz. Venjulega þegar mér líður eins og eitthvað vanti svona mikið þá hef ég óvart rekist í DVD-fjarstýringuna og ýtt á skipp-takkann.
Bad Teacher er reyndar hin fínasta vídeóskemmtun en hún lyktar aðeins of mikið af afskiptasemi framleiðenda. Hún hefur ábyggilega verið heilmikið tónuð niður svo fleiri borgi sig inn og yrði þá líklegra að flestir gangi sáttari út (meirihluti folks, af einhverjum ástæðum, þolir ekki þegar myndir taka of miklar áhættur). Ímyndið ykkur ef Bad Santa hefði fengið meira framleiðslufjármagn og Tom Cruise settur í aðalhlutverkið. Þá hefði alveg örugglega eitthvað svipað gerst með hana. Diaz áttar sig greinilega ekki á því að ef hún ætlar að vera vonda gellan, þá nægir ekki bara að reykja gras og sofa í tímum heldur þarf hún að ganga alla leið með hlutverkið. Svo þýðir ekkert að taka rulluna alvarlega og bakka svo út úr henni svo hægt sé að líka við persónuna betur. Billy Bob Thornton lék skítseiði sem breyttist merkilega lítið en manni fannst samt gaman að horfa á hann vegna þess að karakterinn var fyndinn og sorglegur.
Ég mun samt segja að Bad Teacher er næstum því þess virði að horfa á, ef ekki bara til að sjá Justin Timberlake "dræ hömpa" Diaz. Senan varð svo strax mun fyndnari þegar ég mundi að þau voru einu sinni par í alvörunni.
6/10
Beastly0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Óaðlaðandi gelgjufroða Beastly er nákvæmlega það sem þú færð út ef þú tekur hina klassísku sögu um Fríðu og Dýrið og kvikmyndar hana fyrir unglinga, eða Twilight-hópana nánar til tekið. Hún er samt ekkert að fela það og virðist alveg vita hvað hún vill. Myndin vill vel og reynir að pína ofan í okkur hundgamlan móral og sýna að hún hafi hjarta, en hún þjáist allsvakalega fyrir slæm samtöl, ómarkvissa leikstjórn og slakar frammistöður frá ungu en fallegu fólki. Unglingamyndaglansinn með meðfylgjandi FM-tónlist kryddar beinlínis ekki upp á áhorfið heldur, eða skringilega flæðið (lengdin er ekki nema rétt rúmar 80 mínútur, með kreditlista, og myndin skiptist á því að flýta sér með sumar senur og taka sinn tíma með aðrar). Augljóst er að myndin er alls ekki að fara að ná út fyrir markhóp sinn, en hún gerir svosem enga tilraun til þess heldur og því er auðvelt að pirrast út í hana en erfitt að hata hana.
Ef þú ert semsagt ekki stúlka á aldursbilinu 10-14 ára þá mun Beastly gera skuggalega lítið fyrir þig og er satt að segja ógurleg tímaeyðsla. Það er jákvæðan punkt að finna og það mun vera hinn ávallt skemmtilegi Neil Patrick Harris. Hann gerir gott úr óspennandi aukahlutverki og lífgar aðeins upp á skjáinn þótt maður hefði viljað sjá miklu meira af honum. Skjáparið í myndinni náði aldrei að fanga umhyggju mina og ekki einu sinni nálægt því. Það verður líka svo leiðinlegt með tímanum að maður byrjar að sakna Harris meira.
Þau Alex Pettyfer og Vanessa Hudgens líta vel út (meira að segja þegar Pettyfer á að vera ljótur er hann ekki ÞAÐ slæmur) en handritið er svo illa skrifað að það er gjörsamlega ómögulegt að taka þau alvarlega. Hvorki þau né nokkurn annan. Ég hefði glaðlega þegið hallærislegu skrif Stephanie Meyer í staðinn (a.m.k. eru hennar samtöl svo bjánaleg að þú hlærð að þeim) og það er eitthvað sem enginn ætti að vilja biðja um! Svo þarf einhver að gjöra svo vel að segja Mary Kate Olsen – og kannski systur hennar líka – að frægð hennar nái ekki út fyrir ímynd brenndu barnastjörnunnar og fyrirsætunnar. Hún er einn af mörgum kjánahrollum sem ég fékk á meðan ég horfði á myndina.
Sýnishorn þessarar myndar segja þér allt sem þarf að segja. Ef þér finnst trailerinn asnalegur þá mun þér finnast myndin tvöfalt asnalegri. Ef þér leist ágætlega á þetta þá eru meiri líkur á því að þú verðir sáttur með það sem þú borgaðir fyrir. Til vonar og vara myndi ég frekar bíða eftir vídeóinu.
4/10
A Serbian Film0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Mannskemmandi mynd með skilaboðum Er hægt að dást að kvikmynd, festast í henni og hata hana á sama tíma? Ég skammast mín næstum því fyrir að segja það en A Serbian Film vakti upp fyrir mér viðbrögð í þessum dúr. Það má vel vera að þetta sé ein af sjúkustu myndum sem ég hef nokkurn tímann borið augum á, en annað en t.d. hin grútleiðinlega The Human Centipede þá gengur hún út á eitthvað annað heldur en bara sjokkið. Hún kannski leggur mestu áhersluna á það, en hún er líka vel tekin upp, þokkalega skrifuð, oft ófyrirsjáanleg og býsna spennandi. Hörð samfélagsádeila er einnig falin undir yfirborðinu. Það sem lætur mig hata myndina er talsvert magn af átakanlegum og gríðarlega ógeðfelldum senum sem munu seint hverfa úr minninu. Manni líður illa við að horfa á þetta og fyrir vikið getur maður ekki annað en hatað það. En er það ekki ætlunin??
Ég hef takmarkað álit á öllu svona "shock cinema." Slíkar myndir geta verið álíka einhæfar og ljósbláar myndir en augljóslega ekki jafn fyndnar eða útlitslega grípandi. Sumir fá kannski eitthvað pervertískt út úr því að sjá eitthvað subbulegt í grófum smáatriðum og fá þá ekkert innihald með, en ekki ég því ég hef bara ekki þolinmæðina í slíkt rugl. Margir myndu setja A Serbian Film í þannig hóp mynda en það eru bara þeir sem verða fyrir svo miklu áfalli yfir umfjöllunarefni hennar að þeir sjá ekkert annað en það ljóta. Myndin er þá akkúrat að hafa betri áhrif á þá áhorfendur en þeir þora að játa. Hún hefur nefnilega ýmislegt að segja sem vekur mann til umhugsunar með þessu öllu saman, og ef hún gengur ekki aðeins út fyrir strikið þá er hún greinilega ekkert að virka. Mjög stór partur af því slæma er heldur ekki sýnt í ramma, sem segir manni það að hún leyfir þér að nota ógeðfellda ímyndunarafl þitt í stað þess að klessa endalaust mannskemmandi nærskotum framan í smettið á manni. Ég ætla samt ekki að segja að slíkt gerist aldrei.
Myndin gengur út á athyglisverðan mann (skólamenntaður klámleikari sem er einnig giftur faðir. Spes) og leiðina hans í átt að verstu hornum helvítis. Handritið er samt ekkert að drífa sig þangað því það vill að okkur líki bara ágætlega við þessa persónu, og í rauninni tekst það. För hans er óneitanlega dularfull og taugatrekkjandi. Manni líður svakalega illa fyrir hans hönd og vegna þess að við höfum a.m.k. einhverja tengingu við þennan karakter þá spennumst við meira upp þegar allt versnar í stað þess að pirrast. Ég þoli einmitt ekki þegar mynd sýnir engum öðrum senum áhuga heldur en þessum ógeðslegu. Þessi vill vera góð bíómynd, en bíómynd fyrst og fremst. Hún er líka alveg óhuggulega vel leikin, sem gerir vissulega átökin ekkert skárri til áhorfs.
A Serbian Film er kannski sterk og heimskulega djörf mynd en hún er langt frá því að vera eitthvað meira en bara helvíti góð. Hún þjáist örlítið fyrir einfaldleika sinn því það gefur auðveldlega upp þá ímynd að hún vilji ekki vera annað en "exploitation" sjokk-mynd. Maður þarf aðeins að skoða sig um til að finna það að hún hefur skilaboð og alvöru áhuga á því að segja hneykslandi og heldur tragíska sögu. Hefði hún bætt aðeins meira kjöti á beinin hefði þetta getað orðið að einhverju dýpra. Tilgangslausa klámið (þá meina ég þetta hefðbundna, ekki pyntingarklámið) bætti heldur engu merkilegu við myndina og dró hana bara meira niður. Það nægir að vera gróf í ofbeldi og hugmyndaflugi. Hún þurfti ekkert á allri nektinni að halda. Ég er yfirleitt ekkert að kvarta undan því að sjá stynjandi stelpur í engum fötum, en helst ekki í bíómynd sem inniheldur náriðlun. Einnig sé ég ekki alveg hvernig er hægt að réttlæta ákveðna drápsaðferð sem er notuð í myndinni (án þess að skemma fyrir fjörinu þá vil ég benda á að í þessu tilfelli hefði verið gáfulegra að taka mótstæðinginn úr hálslið). Furðulegri dauða hef ég ekki séð í langan tíma, og mér varð illt í öðru auganu bara við tilhugsunina. Miðað við ástandið sem aðalpersónan var í get ég nokkurn veginn skilið ákvörðunina, en samt ekki! Þetta var aðeins of augljós tilraun til að hneyksla.
Sumum mun finnast þetta vera of mikið, og persónulega efast ég um geðheilsu einhvers sem finnst það ekki, en ef maður skoðar aðeins út fyrir kassann þá hefur myndin mjög raunsæ og grimm skilaboð. Hún hélt mér því miður föstum við skjáinn og endirinn gerði mest allt rétt. Það þýðir heldur ekki annað en að sætta sig við það að kvikindislegt fólk eins og myndin sýnir er til í alvörunni og í sjálfu sér er það mest truflandi hluturinn. Ég verð að slást í hóp þeirra sem verja myndina. Ég mun samt aldrei nokkurn tímann horfa á hana aftur.
7/10
Super 80 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Hrikalega góð Spielberg-kópía Fyrir þá nýliða sem eru ekki alveg klárir á því þá var Steven Spielberg einu sinni einn besti svokallaði "genre" leikstjórinn. Þann mann kalla ég "gamla Spielberg" og var hann ábyrgur fyrir spennandi og fjölbreytta rússíbana – þá bæði tilfinningalega og venjulega - sem náðu alveg frá vísindaskáldskap til hákarlahryllings og eltingarleikjamynda. "Nýi Spielberg" er þessi sem byrjaði að gera fullt af Óskarsmyndum inn á milli. Sá er vafalaust betri kvikmyndagerðamaður (Schindler's List er líka ein allra besta mynd sem ég hef séð!), en hinn er sennilegast örlítið skemmtilegri. Þessi nýi hefur samt reynt að feta aftur í fótspor þess gamla en oft með missterkum árangri. Annars dýrka ég þá báða, þrátt fyrir að kallinn þjáist oft fyrir vandamál sem bitna oftast á lokasenunum sínum. Super 8 er án efa stærsta ástarbréfið til gömlu Spielberg-myndanna sem ég hef nokkurn tímann séð, sem er frekar einkennilegt miðað við það að hann er einn helsti framleiðandi hennar.
Það er súrrealískt hvað J.J. Abrams er áberandi ástfanginn af fyrri verkum stjóra síns, og nokkrum af hans nýrri. Handritið hans er hinn furðulegasti nostalgíugrautur sem tekur ýmis (og oft falin) hráefni úr Jaws, E.T., Close Encounters og stráir þau yfir Stephen King-klassíkina Stand By Me með aðeins pínkulítinn vott af War of the Worlds og Jurassic Park-legum hasar. Maður spyr sig hvernig svona útkoma geti verið nokkuð annað en hugmyndasnauð og áreynslumikil en af einhverjum ástæðum tekst Abrams að setja sinn eigin stimpil á þennan tröllvaxna virðingarvott sinn. Og það gerir hann með því að hlaða sögunni passlegu magni af vel uppbyggðri spennu, smá gríni (til að minna okkur á það að þetta á að vera gaman), höggþéttu mannlegu drama sem erfitt er ekki að sogast dálítið inn í og einhverri flottustu lestarslyssenu sem ég hef séð. Þessu er síðan skreytt með trúverðugum leik – þá sérstaklega frá ungu fólki, glæsilegri kvikmyndatöku og öflugri tónlist (bæði score-i og soundtrack-i) sem setur alveg rétta andann. Spielberg-sjálfsfróunin breytist að lokum í faglega unna bíómynd sem setur mjög nýstárlegan svip á gamalt efni. Svoleiðis væri ég til í að sjá oftar frá Hollywood.
Þeir sem hafa horft á einhver sýnishorn fyrir þessa mynd eru fullmeðvitaðir að hér sé um einhvers konar skrímslamynd að ræða. Að segja að það sé eitthvað kvikindi hér á ferð í sögunni tel ég ekki vera spoiler. Sagan á bakvið hvað það er og hvaðan það kemur er aftur á móti allt annar handleggur, og hana læt ég í friði. Það sem heillaði mig samt mest við Super 8 var kjarnasagan, sem gengur út á samskipti tveggja ólíkra feðra, barna þeirra og tengsl þeirra við óheppilegt slys. Myndin er gjörsamlega pökkuð af tilfinningum (og greinilega feðratengdum vandamálum – það gerist ekki meira klassískt Spielberg heldur en það!), jafnvel svo mikið að skrímslið í sögunni er algjört aukaatriði. Abrams veit samt alveg hvað hann vill og lætur aldrei melódramatík eða væmni eyðileggja fyrir sér. Það er geysilega sterk umhyggja til staðar fyrir þessari sögu sem hefur ekki sést áður í mynd frá honum, en kannski það að hann skrifar heilt kvikmyndahandrit sjálfur í fyrsta sinn hafi eitthvað um það að segja. Stundum var mér m.a.s. sama um hvað það var sem gekk laust um bæinn, ég var orðinn svo hrifinn af persónunum og samskiptum þeirra. Enginn leikari stóð sig illa, sama hversu ungur eða óreyndur. Áhrifamestu senuna átti samt hin 13 ára Elle Fanning (Joel Courtney var þarna líka), og það var óhuggulega stutt í það að táraflóð hennar hefði smitast yfir á mig. Rosalega geta þessar Fanning-systur grátið!
Annars hækkar Abrams sífellt í áliti með öllu sem hann gerir, sem sýnir að hann á eftir að verða einn sá besti í sínu fagi í framtíðinni. Ef við látum sjónvarpsmiðilinn í friði (ég datt því miður út úr Lost löngu áður en það kláraðist) og skoðum aðeins kvikmyndaferilinn hans hingað til þá er auðséð að hann betrumbætir sig alltaf aðeins með hverri mynd. Mission: Impossible III – klárlega besta myndin í þeirri seríu - sýndi að hann kynni að búa til fjölbreyttan hasar með einkennandi tökustíl, en rólegu senurnar voru kannski aðeins of stirðar. Svo kom Star Trek, og þá gekk hann lengra með stílinn sinn og dramað var strax orðið betra. Super 8 sameinar alla þá kosti sem hann hefur smalað til sín og bætir hann nýjum við eins og ekkert sé eðlilegra.
Abrams sér einnig til þess að myndin sé jafnmikill rússíbani á þínar tilfinningar og persónanna. Þú hangir á alvarlegu senunum með límdum áhuga en þegar kemur að hörðum spretti undan skepnu sem þú veist ekkert um verður myndin rosalega spennandi, eiginlega á mörkum þess að vera taugatrekkjandi. Abrams meðhöndlar líka spennuuppbygginguna og fjölskylduvæna óhugnaðinn eins og alvöru fagmaður; Engar fyrirsjáanlegar bregður, engin svindl og hann dettur aldrei í þá gryfju að sýna ófétið of snemma til að hætta á því að drepa óttann. Hann hefur þá mikið lært af þeim mistökum sem *hin* skrímslamyndin úr smiðju hans, Cloverfield, gerði, með því að sýna aðeins of mikið og alltof snemma. Hérna fer hann Jaws-leiðina með því að stríða okkur reglulega – sem svínvirkar - og afhjúpar svo á hárréttum stað. Minna er svo sannarlega meira í þessu tilviki.
Það eru nokkrir hlutir sem gengu svolítið yfir strikið fyrir mig, og verst er að gallarnir hrúgast allir nálægt sama staðnum. Endirinn er aðeins of mikil Spielberg-eftirherma, sem ég meina að sjálfsögðu ekki á mjög jákvæðan hátt. Hann var góður upp að vissu marki og kom vel út fyrir söguna en maður fær þá tilfinningu að hann hafi reynt fullmikið að endurgera það sem áður virkaði. Það er líka áberandi symbolismi þarna í endann sem mér fannst jaða við það að vera hallærislegur. Abrams hefði alveg eins getað stafað það út með texta það sem var verið að reyna að segja okkur. Mér finnst frekar undarlegt hvað Super 8 tekst vel að ná öllu því erfiða rétt nema endinum. Ég get heldur ekki sagt að mér hafi fundist skrímslahönnunin verið eitthvað sérstaklega aðdáunarverð, þótt sú kvörtun sé heldur minniháttar. Ímyndið ykkur samt Cloverfield-skrímslið, bara 10 sinnum minna og tvöfalt steraðra. Lúkkið slapp samt alveg, en með frumlegri hönnun hefði það orðið miklu minnisstæðara.
Þessi mynd ætti skilið grjótharða áttu ef ég hefði verið tilfinningalega búinn á því eftir að hafa horft á hana. Ég er ánægður að sjá Abrams vaxa svona mikið sem kvikmyndagerðarmann (hann mætti samt aðeins minnka þetta "lense flare" æði sitt), en á meðan Super 8 sýnir mestu hæfileikana sem hann hefur hingað til sýnt þá fylgja nokkrir ókostir því að reyna að líkjast átrúnaðargoði sínu of mikið. Spielberg ætti að vita það sjálfur. Hann reyndi að sýna bestu Kubrick-taktana sína þegar hann gerði A.I. fyrir einhverjum áratugi síðan. Sú mynd fór vel af stað og hitti á réttu nóturnar þangað til að leið að lokasenunum, sem voru hörmulegar. Þessi er aðeins betur heppnuð en þjáist alveg jafn mikið þegar uppi er staðið. Semsagt fjandi góð en ekki súper-geðveik.
7/10
PS. Fylgist með kreditlistanum.
Mary and Max0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Einstök og elskuleg Mary and Max er í hnotskurn skuggalegur og einkennilegur fjársjóður. Ekki nóg með það að hún er öðruvísi, súr og tilfinningarík – sem eru þrælfínir kostir í sjálfu sér - heldur er hún alveg ein sinnar tegundar, frábærlega unnin (ég hef alltaf verið stop-motion aðdáandi – alveg magnað hversu mikil þolinmæði fer í þetta!), oft æðislega fyndin og dílar í þokkabót við þung málefni sem maður sér leirbrúðumyndir venjulega aldrei gera. Stíllinn á henni er eflaust mjög fráhrindandi fyrir suma, en jafnvel ef ég myndi ekki vera hrifinn af sögunni þá myndi ég samt dást að hugrekkinu sem þessi mynd sýnir í miklum skömmtum. Hún er nú aðallega fyrir fullorðna. Helst ekki gera mistök um annað.
Venjulega kýs ég ekki að fara of mikið út í söguþræði, en þar sem þetta er lítil mynd sem á ekki skilið litla athygli vil ég útskýra hversu óhefðbundin og alvarleg sagan er. Myndin fjallar í stuttu máli um einmana átta ára stelpu, sem lifir álíka hamingjusömu lífi og klósettskál. Hún þarf að þola einelti í skólanum – þar á meðal frá kennara sínum, leiðinlegan fæðingarblett á enni sínu og vægast sagt sorglega foreldra. Algjörlega upp úr þurru byrjar hún að skrifast á við fertugan mann (sem er snilldarlega talsettur af Phillip Seymour Hoffman) sem býr í New York. Hann er lifir litlu skárra lífi enda kvíða- og offitusjúklingur með Asperger-heilkenni. Þar af leiðandi get ég fullyrt það að ég hef hingað til ekki séð furðulegri pennavini í bíómynd. Þau skiptast allavega á bréfum, mynda óvenjulega vináttu og deila lífsreynslum sínum með hinum aðilanum og kafa rækilega út í verri hliðar lífsins. Ef þér finnst þetta hljóma aðeins of þungt og alvarlegt fyrir "teiknimynd" þá er sennilegt að myndin sé ekki að fara að ná til þín. Ef ekki hins vegar, þá geturðu verið spenntur fyrir áframhaldinu því allt það þunglynda í sögunni er bara rétt að byrja.
Það kemur samt stórskemmtilega á óvart hvað myndin heldur athygli manns vel þrátt fyrir svona einfalda sögu. Og það kemur enn meira á óvart hversu mikill húmor er í henni þrátt fyrir gráa tóninn. Hann auglýsir sig samt aldrei á vitlausum stöðum og er mestmegnis innifalinn í fáfræði og barnalega sakleysi aðalpersónanna. Það líður samt aldrei langt á milli fyndinna atriða, og svo þegar myndin gerir tilraunir til þess að taka sig eins alvarlega og hún getur heppnast það bara andskoti vel. Þemurnar í sögunni eru líka rosalega góðar og mannlegar. Svo er útlitið á myndinni svo sérstætt og grípandi. Það sem ég held að ýmsum gæti þótt óþægilegt er hversu ýkt og oft á tíðum ljótt útlitið er á persónunum. Litanotkun er einnig geysilega takmörkuð (en útpæld), og svart-hvíti stíll þýska expressionismans er e.t.v. sterkari hér en maður sér t.d. í gömlum Tim Burton-myndum.
Múdið er alltaf að breytast; Stundum er myndin sæt og hjartnæm, stundum hálf ógeðfelld og sjúk en líka sorgleg og nánast alltaf stórfurðuleg. Það eina sem ég hef eitthvað út á að setja er hve hún langt gengur til þess að vera skrítin, eins og hún sé stöku sinnum að reyna aðeins of mikið að vera öðruvísi, sem hún er nú þegar. Hún ofnotar líka oft sömu tónlistina í stað þess að breyta til, og það verður aðeins of böggandi þegar maður tekur eftir því. Hún er samt svo skemmtilega skrifuð og athyglisverð og sömuleiðis sjónrænt séð skemmtileg og frekar athyglisverð í útliti. Ég mæli hjartanlega með henni fyrir alla sem horfa mikið á bíómyndir og vilja prófa eitthvað nýtt og undarlegt.
8/10
Bridesmaids0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Góð fyrir karla - frábær fyrir konur Ef þú ert karlmaður og varst jafnlítið hrifinn af Sex and the City-myndunum og ég þá myndi ég segja þér að gefa Bridesmaids séns. Hún er akkúrat það sem við vildum óska að þær myndir hefðu verið; Skemmtileg, trúverðug, raunsæ, fyndin og inniheldur auðskiljanleg vandamál svo ég tali nú ekki um hóp stelpna sem maður hefur alvöru áhuga að fylgjast með. Hún gengur þá línu að vera bæði létt-gróf kómedía (margir hafa lýst henni sem The Hangover með konum en ég er ekki alveg sammála því) og persónudrifið drama um allt það súra og sæta sem vináttur ganga í gegnum. Hljómar svolítið sykrað, en myndin leynir á sér óvæntri svartsýni og lemur mann stundum með köldum raunveruleikanum og það gerir hana að einhverri ferskustu "konumynd" sem ég hef séð í svolítinn tíma. Hún skilur mann samt eftir glottandi, sem þýðir að hún hefur smá fílgúdd sjarma við sig líka.
Ég er mjög sáttur með það að sjá Kristen Wiig loksins komast í almennilegt sviðsljós. Hún er geysilega hæfileikaríkur grínisti og er oftar en ekki með kómíska tímasetningu alveg á hreinu, a.m.k. á góðum degi. Ég veit ekki hversu oft ég hef hlegið að þessari konu í bæði stórum og smáum aukahlutverkum (og stundum gestarullum - munið eftir henni í Knocked Up? Ótrúlega fyndin týpa sem hún lék þar). Í Bridesmaids fær hún ekki bara hlutverk aðalpersónunnar heldur á hún þátt í handritinu á myndinni, sem eiginlega tvöfaldar hrósið sem hún fær fyrir hana.
Wiig leikur hér sennilega einhverja athyglisverðustu persónu sem ég hef lengi séð í mynd af þessari tegund. Venjulega eru helstu persónurnar í gamanmyndum (kvenkyns eður ei) með mjög einfaldan og dæmigerðan prófíl, og þær mega helst ekki ganga of langt siðferðislega svo áhorfandanum líki ekki illa við þær. Handritið snýr þessu gjörsamlega við. Aðalpersónan í Bridesmaids (sem er hetjulega leikin af Wiig) er óvenjulega mannleg, og þar af leiðandi HLAÐIN göllum. Hún getur verið neikvæð, þröngsýn og hegðar sér oftar en einu sinni eins og argasta Tussa með stóru T-i. Stundum er manni ekki einu sinni svo viss um að manni líki vel við hana. Ég skal játa að ég hef oft fundið fyrir svipuðu í Sex and the City, en það sem gerir aðalpersónuna hérna svo góða er að þú skilur hana innst inni, jafnvel þótt þú sért kannski ekki sammála henni. Og það að hún sé svona gölluð og erfið gerir þróunina hennar miklu ánægjulegri. Hún hættir samt aldrei að vera þess virði að horfa á, og það er svakalegt klapp á bakið sem Wiig fær fyrir það. Það er tæpt að maður hefði sýnt persónunni sömu þolinmæði ef einhver önnur hefði verið í þessu hlutverki.
Hinar leikkonurnar (s.s Maya Rudolph, Rose Byrne, Wendi McLendon-Covey, Ellie Kemper og Melissa McCarthy) gera gott enn betra með því að smellpassa í sínar rullur. Byrne er alveg einstaklega sannfærandi og lúmskt djöfulleg sem "erkióvinur" Wiig og McCarthy skemmtir sjálfri sér og áhorfandanum sem besti (og einlægasti) aukakarakterinn í allri myndinni. Ég ætti kannski að minnast á það að þessar stelpur fá allar alvöru persónuleika og aðeins meiri dýpt en búist er við. Þær eru allavega ekki jafn einhliða og þær líta út fyrir að vera í fyrstu, annað en drengirnir tveir, leiknir af Chris O'Dowd og John Hamm. Þeir eru samt nokkuð skemmtilegir báðir, hvor á sinn hátt.
Eins og vitað er þá kemur þessi mynd frá Judd Apatow-smiðjunni, og það segir manni oftast tvennt:
1. Það er bókað að myndin muni sýna persónusköpuninni jafn mikinn áhuga og grófu orðbragði og bröndurum.
2. Hún mun vera eins löng og henni sýnist, jafnvel þótt það bitni á flæðinu.
Þarna erum við einmitt komin að rótinni að stærsta og í raun eina alvarlega vandamáli myndarinnar. Myndin þjáist gríðarlega fyrir óhefðbundna lengd og er u.þ.b. korteri lengri en hún ætti að vera, sem gerir hana samstundis ófyndnari á þeim stöðum sem eiga að vera fyndnir. Venjulega finnst mér að gamanmyndir ættu ekki að fara yfir tveggja tíma línuna og Bridesmaids er aðeins of einföld til að þola slíka lengd. Sumar (spuna?)senur eru svo vandræðalega langar að mér leið eins og ég væri að horfa á grófklippta útgáfu. Ég geri mér grein fyrir því leikstjórinn (sem er sami maðurinn og skapaði hina geggjuðu Freaks & Geeks þætti) hefur verið eflaust mjög ástfanginn af leikkonum sínum, en um leið og annar hver áhorfandi ætti að geta sagt betur til um hvenær best væri að klippa yfir í næstu senu, þá er eitthvað mikið að. Í nokkrum tilfellum langaði mig til að hrópa á skjáinn: Djókurinn er búinn, HALDIÐ ÁFRAM!!
En það virðist engu skipta hvað örfáar senur fara í taugarnar á manni því myndin nær alltaf að vinna mann aftur á sitt band. Hún kemur líka undarlega oft á óvart. Maður telur sig vita fullkomlega hvert sumar senur stefna en í ljós kemur svo eitthvað allt, allt annað (ferðin til Vegas t.d.). Við vitum auðvitað langflest hvar og hvernig þetta endar allt saman, en mestallt gamanið liggur í leiðinni þangað. Ef fólk lætur ekki gjörðir og hegðun aðalpersónunnar fara of mikið í sig þá getur það átt von á hinu fínasta bíói, með óvæntum húmor og góðum móral. Ég get ekki sagt að mér hafi fundist hún stanslaust fyndin, en hún er nógu fyndin til að vinna sér inn prýðilegustu karlmannsmeðmæli. Þetta er ein af þessum myndum sem strákar gætu fílað en konur elskað. Það hefði nú getað endað verr.
7/10
Kung Fu Panda 20 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Sú fyrri er betri, en það munar ekki miklu Mikið vildi ég að fleiri framhaldsmyndir myndu gera það sama og þessi. Kung Fu Panda 2 er ekki metnaðarlaust afrit af forvera sínum heldur dekkri, hraðari og vafalaust tilfinningaríkari mynd sem hefur sama anda en gerir einnig fullt af nýjum hlutum. Aðstandendur sátu greinilega ekki auðum og lögðu almennilega vinnu í það sem þeir voru að gera, á meðan flestir framleiðendur sitja bara úti og tana sig á meðan þeir bíða eftir peningaflóðinu. Ef sagan væri örlítið breiðari þá væri þessi annaðhvort jafn góð eða betri en sú fyrsta. Ferskleikinn sem einkenndi þá mynd er ekki alveg til staðar heldur, en þó svo að nr. 2 sé aðeins síðri er hún samt sem áður þrælskemmtileg, frábærlega unnin og reglulega fyndin.
Ég er svolítill aðdáandi fyrstu myndarinnar og tel hana vera eina af bestu Dreamworks-teiknimyndunum þrátt fyrir sína galla. Eins og það sé ekki hellingur sem gerir hana góða þá fíla ég hana einnig útaf því að hún fer ekki eftir þessari dæmigerðu Dreamworks-uppskrift; Tilvísanir í poppkúltur eru fáar sem engar og tilgangslaust tónlistarnúmer í lokin er blessunarlega fjarverandi. Þær myndir fyrirtækisins sem eru lausar við slíkt gæti ég talið upp með annarri hendi, og Kung Fu Panda 2 er m.a.s. ein af þeim.
Það er sumt sem þessi mynd gerir enn betur en sú fyrri, og stundum er hún svo myrk í tón að maður dáist bara enn meira að hugrekki hennar. Ákvörðunin að kafa aðeins út í baksögu aðalpersónunnar, Po, var algjörlega sú rétta. Myndin hefði hoppað upp um nokkur gæðastig ef hún hefði líka varpað smá meira ljósi á gömlu aukapersónurnar (The Furious Five), þar sem þær voru einnig heldur útundan í seinustu mynd (Jackie Chan og Lucy Liu fá t.d. ekki nema örfáar setningar – í báðum myndunum), en það verður sennilega að bíða þangað til næst. Allavega, sá bakgrunnur sem fylgir Po er aðall sögunnar hérna og keyrir hana á þá staði sem eru dálítið skuggalegir. Og þegar við loksins fáum þá baksögu er merkilega erfitt að halda kellingatárunum aftur því hún er lúmskt sterk, næstum því á pari með bestu senum Pixar-mynda. En bara næstum því! Bláendirinn skemmir samt dálítið höggið sem baksagan gefur manni.
Myndin er samt aðeins of efnislega þunn og þess vegna á ég erfitt með að setja hana á sama stall og nr. 1. Söguþráðurinn hefði léttilega dugað í 30-40 mínútna stuttmynd og maður finnur fyrir því að hasar sé oft notaður til að toga lengdartímann svo myndin nái fullri lengd. Sú fyrri hafði ekki þetta vandamál því þar leið manni eins og það væri ákveðin saga í þróun allan tímann. Þessar hasar- og slagsmálasenur verða samt aldrei leiðinlegar. Þær eru aulalega flottar; ávallt hraðskreiðar, oft hugmyndaríkar og óaðfinnanlega skipulagðar. Grafík og litanotkun er með ólíkindum og “kvikmyndatakan” svokallaða er lífleg og með fulla þátttöku í öllu sem er að gerast. Kameruhreyfingar í teiknimyndum eru augljóslega mun frjálslegri og það er alltaf gaman að sjá þegar þær eru nýttar til fulls eins og hérna. Jafnvel þeir sem eru ekkert sérlega hrifnir af báðum myndunum munu slefa yfir útlitinu á þeim.
Raddsetning aðalpersónanna er áfram skotheld. Jack Black er klárlega skemmtilegri og fyndnari þegar hann lánar rödd sína í staðinn fyrir að slæpast um með hamagang í sorpmyndum eins og Gulliver's Travels. Ásamt tónlistarnördanum sem hann lék í High Fidelity er Po sennilega besta hlutverkið á öllum ferlinum hans. Ég er samt orðinn dálítið þreyttur á þessum sífellt ofnotuðu matar- og fitubröndurum (hvort sem þeir hafi verið partur af handritinu eða spunanum hjá Black er ég ekki klár á), en kannski ég kenni bara myndinni Mall Cop um að hafa drepið svoleiðis húmor fyrir mér. Nýju leikararnir koma annars allir vel út. Illmenni sögunnar fannst mér reyndar eftirminnilega óspennandi og klisjukennt (sérstaklega í samanburði við Tai Lung), en Gary Oldman tekst að gera páfugl eins grimman og athyglisverðan og hægt er að gera slíkan. Annars er hryllilega erfitt að toppa röddina hans Ians McShane úr fyrstu, eða flóttasenuna hans ef út í það er farið.
Lokasena myndarinnar virðist gefa til kynna að það sé meiri saga til að segja frá (svona næstum því "sequel bait" en samt ekki alveg). Svoleiðis endar fara oft í taugarnar á mér en eftir að hafa skemmt mér eins og feitur krakki í nammibaði yfir báðum Pöndumyndunum myndi ég glaðlega þiggja aðra, eða í það minnsta taka sénsinn á henni. Kung Fu Panda 2 er ekki ein af þessum barnapíum sem á bara að skemmta þeim yngstu á meðan þú finnir þér eitthvað betra að gera. Þetta er mynd sem er ætluð öllum, og miðað við tóninn á henni er alls ekkert ólíklegt að hinir eldri meti hana á allt öðru stigi heldur en börnin gera. En þeir sem voru hæstánægðir með hina munu að minnsta kosti ekki sjá eftir aurnum sem fer í þessa. Það er klárt mál.
7/10
The Hangover Part II0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Miklu, miklu verri þynnka en seinast The Hangover (Part?) II er skólabókadæmi um eitthvað sem átti aldrei að verða. Það er nógu algengt að ferskar gamanmyndir græði óvænt tonn af seðlum, og til að halda peningaflóðinu gangandi er gerð framhaldsmynd sem fer eftir margnotuðu "gefum-fólki-meira-af-því-sama-vegna-þess-að-það-virkaði-áður" hefðinni. Hana get ég svosem alveg sætt mig við, en ef myndir fara í þá áttina þurfa þær að vera nógu skemmtilegar svo ég tali nú ekki um nógu fyndnar til að maður kvarti ekki undan hugmyndaleysinu. Það sem þessi mynd gerir er aftur á móti eitthvað sem er svo ódýrt og lágkúrulegt að meira að segja hinar tilgangslausustu framhaldsmyndir myndu móðgast við tilhugsunina; Hún tekur forvera sinn, breytir um sögusvið og endurgerir hana nánast skref fyrir skref. Allir plottpunktar eru þeir sömu, atburðarásin spilast eins út og meirihluti brandaranna vísar í húmorinn sem við fengum áður.
Rennum aðeins yfir Hangover-uppskriftina og segið mér svo að þessi röð atburða eigi ekki við um báðar myndirnar:
(Spoiler, að sjálfsögðu, en ef þið hafið séð fyrstu þá skiptir það litlu máli)
- Einn vinanna er að fara að gifta sig. Myndin hefst á upphafssenu þar sem Phil (Bradley Cooper) tilkynnir gegnum síma að allt sé farið í rugl, og að brúðkaupið verði ekki að veruleika.
- Kreditlisti (sem sýnir helling af skotum af ferðastaðnum sem djammið gerist á).
- Sagan spólar tilbaka um nokkra daga, kynnir drengina til leiks og sýnir þá gera sig klára fyrir ferðarlagið (hvort sem það er Vegas eða Taíland).
- Bróðir brúðurinnar slæst í för með þeim, sumum til mikillar óánægju.
- Drykkjan hefst og næsta dag vakna þeir grautþunnir á hótelherbergi. Allt er í rústi, einn félaganna er týndur og það er dýr inni í herberginu.
- Strákarnir tékka vasana sína og reyna að rekja spor sín. Ýmis skrautlegheit byrja til að fylla upp í lengdartímann.
- Alan (Zack Galifinakis) viðurkennir að hann hafi gert eitthvað sem orsakaði minnisleysi þeirra.
- Einhvers konar vesen við glæpamenn átti sér stað nóttina áður og þeir segjast núna vera með týnda félagann. Smá ringulreið skapast og drengirnir reyna að redda því sem þeir geta til að fá hann aftur. Svo kemur í ljós að glæpamennirnir voru ekki með hann.
- Eftir allt þetta kaos fattast það að týndi vinurinn var allan tímann fastur á hótelinu, gjörsamlega máttvana.
- Brúðkaupið mun halda áfram eftir allt saman. Vinirnir flýta sér á mettíma til þess að ná því.
- Stu (Ed Helms) fær góða útrás á manneskju sem hefur vaðað yfir hann.
- Nei sko! Einn hefur fundið fullt af ljósmyndum. Hefst þá vandræðalega ljósmyndasýningin á meðan lokatextinn rúllar.
Ég er nú enginn handritshöfundur en á fimm mínútum hefði ég getað vippað upp betra efni fyrir þessa framhaldsmynd. Ég held að hvaða hugmynd sem er hefði dugað betur heldur en þessi skömmustulega endurtekning (og af hverju í helvítinu fær Doug (Justin Bartha) aldrei að vera með í þynnkunni??). Það er ekki einu sinni hægt að líta á karaktera myndarinnar sem alvöru persónur lengur. Það er engin útskýring fyrir því að þeir hegða sér allir nákvæmlega eins og áður og mér finnst afar lélegt hvað handritshöfundarnir spá ekkert í því að útskýra fjarveru Heathers Graham. Hún skipti fyrri myndinni talsvert miklu máli.
Leikaratríóið (þ.e. Cooper, Galifinakis og Helms) smellur ennþá vel, og það er að vissu leyti kostur. Myndin hefði hrapað niður um nokkur stig í einkunninni ef strákarnir hefðu verið jafn áhugalausir og leikstjórnin. Maður fær þá tilfinningu að þeir hafi reynt að gera eitthvað gott. Myndin hefur aðra kosti, eins og fáeinar fyndnar línur (aðallega frá þeim feita, sem er enn dálítið kostulegur en er alvarlega farinn að missa dampinn – þökk sé Due Date) og býsna flotta litapallettu. Hversu ófyndin þarf samt gamanmynd að vera til þess að maður fari að spá í litanotkun rammana??
Ef þér finnst The Hangover Part II vera stanslaust fyndin þá er auðvitað líklegra að þú fyrirgefir ófrumleika hennar. Ég skil samt ekki hvað er hægt að finnast svona fyndið við hana sem var ekki 10 sinnum fyndnara í hinni myndinni. Þegar maður sá hana þá hafði maður a.m.k. ekki hugmynd um hvert sumir brandararnir stefndu en hérna veistu það annaðhvort allan tímann eða hefur sterkan grun um það. Það voru aldrei nein atvik í þessari mynd sem ég hló af, bara frasar ("I wish monkeys could Skype"). Allt annað fannst mér bara þvingað og stundum gróft af engri ástæðu nema bara til að fylgja þeirri hefð að allar framhaldsmyndir þurfa að ganga skrefið lengra. Þessi þurfti alls ekki á grófari (typpa)bröndurum til að virka betur, heldur snjallara handrit fyrst og fremst. Þegar langt var liðið á atburðarásina var mér farið að leiðast svo mikið að ég beið bara eftir kreditlistanum til þess að sjá ljósmyndasýninguna. Það var líka langbesti parturinn við fyrri myndina.
Seinasta Hollywood-framhaldsmynd sem fór geysilega í taugarnar á mér fyrir að hafa endurunnið formúlu forvera sins var Meet the Fockers, sem ég sá árið 2005. En jafnvel sú mynd var ekki nema 70% afrit og gerði eitthvað af nýju þótt það hafi ekki verið mikið. Þessi er hátt upp í 90% og verður ansi fljótt fyrirsjáanleg, þurr og leiðinleg. Henni gengur líka verr með að fylla upp í lengd sína – sem er skiljanlegt miðað við "hugmyndaflugið" hér að baki – og þess vegna virkar hún teygðari en hin myndin. Leikstjórinn Todd Phillips þarf mikið að bæta sig ef hann ætlar að halda sig við gamanmyndir áfram. Núna hefur hann misstigið sig oftar heldur en ekki.
4/10 - Og ég sem hélt að Pirates 4 væri latasta og hugmyndasnauðasta framhaldsmyndin sem ég ætti eftir að sjá þetta sumar.
X-Men: First Class0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Persónusköpun fyrst, hasarinn svo Miðað við reglulegt metnaðarleysi Fox-mynda síðustu ár sem hefur mikið bitnað á gæðum undanfarinna X-Men-mynda var ég farinn að halda að ég ætti ekki eftir að sjá aðra góða mynd í þessari seríu. Að minnsta kosti ekki á næstunni og sérstaklega eftir að Darren Aronofsky hætti við Wolverine 2 (allt snillingunum hjá Fox að þakka. Þeir elska að hemla á þeim sem vilja prófa eitthvað nýtt og spennandi). Besta ákvörðunin í langan tíma hjá þessu stúdiói var að fá þá Bryan Singer og Matthew Vaughn til að snúa aftur til leiks. Þetta sannar að það er oftast betra að fá myndasögunördanna til þess að sjá um hlutina sjálfir.
Singer, eins og flestir bíógúrúar vita, leikstýrði fyrstu tveimur X-Men-myndunum (ásamt Superman Returns) og Vaughn gaf okkur blauta drauminn Kick-Ass í fyrra svo eitthvað sé nefnt. Báðir þessir menn voru fengnir til að vinna að þriðju myndinni í seríunni en á endanum sýndu þeir Fox bara miðfingurinn og fóru. Nú eru þeir komnir aftur (Vaughn leikstýrir, Singer framleiðir, báðir vinna að handritinu) og greinilega með fullt vald yfir verkinu. Ég á allavega bágt með að trúa öðru. X-Men: First Class er of góð mynd til að vera einungis unnin á Fox-færibandinu.
Ef það væri ekki fyrir eina lykilsenu í byrjun sem missir rétt svo marks (hint: krakki öskrar) og nokkra aðra smágalla þá væri þessi mynd betri en X2. Þetta er ekki bara poppkornsmynd heldur alvöru kvikmynd. Mjög vönduð, skörp og með mikla sál. Af öllum fimm myndum seríunnar er þessi sú ferskasta, þroskaðasta og best skrifaða. Hún er ansi djörf og tekur ávallt áhættuna þegar hún getur, sem gefur henni allt öðruvísi svip heldur en maður sér venjulega á Marvel-myndum, eða bara stórmyndum yfir höfuð. Hún dælir heldur ekki háværum kúlnahríðum og eyðileggingum í átt þína bara svo markhópurinn fái sinn skammt, fer síðan heim og gleymir öllu, heldur einblínir hún á söguþráð og persónutengsl með næstum því aðdáunarverðum áhuga. Hasarinn grípur aldrei fram í fyrir sögunni, og lagt er upp úr því að sjá til þess að hann þræðist aldrei óeðlilega inn í hana.
First Class er ekki einu sinni hasarmynd í hefðbundinni merkingu orðsins, og ég er ekki einu sinni svo viss um að yngri áhorfendur verði eins ánægðir með hana og eldra liðið, sem mun betur kunna að meta það hvernig Kúbudeilan vefst inn í söguna. Krakkarnir geta nú alltaf snúið aftur til Wolverine-myndarinnar því það er nóg af stanslausum barnahasar í henni – vafinn utan um algjör þunnildi að sjálfsögðu. Þessi hefur grimmari, fullorðinslegri brag á sér og er meira kjörin fyrir þá sem vilja meira kjöt á beinin. Það er samt aldrei dauðan punkt að finna þrátt fyrir rúmlega tveggja tíma lengd. Hún verður bara misáhugaverð en þó áhugaverð allan tímann. Mikil áhersla er samt lögð á mannlegu þættina, og dramað sem við fáum er furðu áhrifaríkt. Sumar senur eru þvingaðri en aðrar, en þær sem ná að vera góðar eru ólýsanlega góðar.
Það er líka mjög svo hressandi tilbreyting að sjá loksins einhvern annan en Hugh Jackman bera mesta dramað á öxlum sér og hirða megnið af skjátímanum. Wolverine er kannski harður en að mínu mati sárlega einfaldur karakter. Ég vonaðist alltaf eftir því að fá X-Men Origins-mynd um Magneto og þessi er eins nálægt slíkri og við munum nokkurn tímann fá. Erik Lensherr er svo margbrotinn og athyglisverður karakter, sem sveiflast á milli þess að vera sympatískur, viðkunnanlegur, töff, þrjóskur og ógnandi. Maður fær líka að kynnast allt annarri hlið að honum heldur en hinar myndirnar sýndu og Michael Fassbender fetar eins vel í fótspor Ians McKellen og hægt er að gera. Hann hittir á allar réttu nóturnar (þrátt fyrir að detta stöku sinnum í sinn rétta hreim), og James McAvoy er litlu síðri. Senur þar sem þeir tveir spila á móti hvor öðrum eru vafalaust með þeim bestu í allri myndinni og þær einhvern veginn lyfta henni á hærra gæðastig. Líka alltaf gaman að sjá svona dýra Hollywood-mynd styðjast við tvo semí-fræga gæðaleikara í staðinn fyrir súperstjörnur.
Leikhópur myndarinnar er þó nokkuð sérstakur, en fjölbreyttur og skemmtilegur engu að síður. Flestir koma bara vel út þótt sumir hefðu mátt fá meira að gera, en það er því miður galli sem allar X-Men-myndirnar hafa þurft að sætta sig við. En ef á að segja eins og er þá sleppur þessi miklu betur undan heldur en flestir forverarnir. Fassbender og McAvoy þurfa samt mesta fókusinn og það er í raun bara "x" mikið sem hægt er að gera við svona margar aukapersónur á tveimur tímum. Vaughn passar samt að hver og einn gegni sínu hlutverki án þess að virka tilgangslaus þótt ég geti ekki alveg sagt að sagan hafi grætt mikið á nærveru þeirra Darwin og Angel. January Jones (sem er venjulega fín í Mad Men) er sennilega sú eina sem hefði mátt skipta út hvað frammistöðu varðar, en hún lítur vel út og um leið og líkaminn hennar verður þakinn demöntum er mjög erfitt að spá í leikhæfileikum. Kevin Bacon kemur einnig á óvart sem illmennið og nýtur sín alla leið. Hann er svo kaldur og góður með sig að það verður strax auðvelt að hata hann. Ég get samt varla verið einn um það að hafa fundist það pínu spes að heyra Beikonið tala þýsku ("Wünderbar!").
X-Men-serían er samt óneitanlega komin í dálitla kássu, upplýsingarlega séð, og ef maður raðar núna atburðum saman úr öllum myndunum er fjölmargt sem bara passar ekki. Ef þið skoðið t.d. atburðarás þessarar myndar og hugsið aftur til hinna þá sjáið þið að það eru komnar risastórar "continuity" holur. Wolverine-myndin hugsaði heldur ekkert um það hvernig sú saga myndi smella við hinn þríleikinn, en það fór meira í taugarnar á mér þar vegna þess að þá leið mér eins og handritshöfundarnir hafi bara verið að drulla á hinar myndirnar án þess að pæla neitt frekar í því. Það er líka þroskaheft hugmynd að gera Logan og Sabertooth að bræðrum þegar slíkt var aldrei gefið í skyn í fyrri myndunum.
First Class gerir svipað og meira af því. Ég myndi jafnvel halda að þetta væri tilraun að reboot-mynd ef útlitshönnunin væri ekki eins eða svipuð og í hinum myndunum. Svo að auki er slatti af tílvísunum í þær, þá faldar, áberandi og næstum því svo augljósar að þær lenda beint í smettinu á þér. Þessar breytingar sem Singer, Vaughn og hinir handritshöfundarnir gera á First Class fóru samt miklu minna í mig. Þær virka ekki eins kærulausar og heimskulegar og í Wolverine, heldur meira sem úthugsaðar aðferðir notaðar til að segja góða sögu enn betur. Og þegar uppi er staðið, hverjum er ekki skítsama um það að Hank McCoy hafi sést örstutt í mannlegu formi í X2 þegar breytingin á sér greinilega stað í þessari mynd? Eða hver byggði Cerebro í raun? Ef hver einasta X-Men-mynd hefði verið meiriháttar þá myndi ég kannski - en bara kannski - skipta mér meira af þessu. Sættum okkur bara við það að þetta sé óformleg endurræsing.
Það hvílir oft þannig bölvun á prequel-myndum að þær verða merkilega óspennandi vegna þess að þú veist hvað gerist síðar og hverjir lifa af o.s.frv. Þessi mynd, aftur á móti, ber vott af ósvikinni spennu. Myndin hefur sterkan söguþráð, rétta andann og er allan tímann með heilann starfandi og áhugann í gangi fyrir hverri einustu senu. Sparlega notaður hasar skemmir heldur ekki fyrir ásamt húmor og ákaflega vel heppnuðum retró–stíl á kvikmyndatökunni og andrúmsloftinu. Maður getur ekki annað en hugsað til fyrstu Bond-myndanna frá sjöunda áratugnum. Þótt það sé að biðja um mikið þá vona innilega að komandi X-Men-myndir verði gerðar af jafn miklum metnaði og þessi. Annars er Vaughn á góðri leið núna með að vera eitt virtasta nafnið í nördaheiminum í dag.
8/10
The Mist0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Næstum því meistaraverk The Mist hefur allt sem ég vil fá út úr góðri B-hrollvekju og svo miklu, miklu meira. Til að byrja með þá er spennan mikil, andrúmsloftið taugatrekkjandi, ofbeldið mátulega subbulegt, klisjur fáar sem engar og atburðarásin stanslaust ófyrirsjáanleg. Þessir kostir hefðu dugað til að tryggja traustum meðmælum á kvikindið en í þokkabót fáum við vel skrifað handrit, athyglisverða karaktera, raunsæjar og vægast sagt óþægilegar persónudeilur, frábærar frammistöður og einhvern djarfasta endi sem ég hef nokkurn tímann séð frá þekktum leikstjóra. Hann er einnig með því grimmasta sem myndin hefur að bjóða upp á og það er ansi mikið sagt.
Þetta er alls ekki mynd sem mun leggjast vel í hvern sem er. Hún spilast ekki út eins og hefðbundnar hrollvekjur í dag (sem er gott) og viðbrögð þín við endinum munu líklegast segja mikið til um hvað þér finnst um hana í heild sinni. Mér finnst líklegra að harðir kvikmyndaunnendur eigi eftir að kunna betur að meta hana heldur en þeir sem horfa ekki mikið á bíómyndir. Myndin er bara svo stútfull af alls konar þemum, lúmskum gáfum og senum sem fara svo langt út fyrir hefðir og formúlur að margir meðaljónar eiga eftir að spyrja sig: "Bíddu, er þetta leyfilegt??"
Frank Darabont hristir af sér miðjumoðið sem hét The Majestic og kemur með enn einn Stephen King-gullmolann sem á alveg skilið að sitja á sömu hillu og Shawshank og Green Mile (The Mist myndi ég jafnvel flokka sem næstbestu mynd Darabonts - á eftir Shawshank þ.e.a.s). Ólíkar myndir að sjálfsögðu, en Darabont er langt frá því að vera út fyrir sitt þægindasvæði þar sem hann hóf ferilinn sinn við það að skrifa hryllingsmyndir (þ.á.m. hina bráðskemmtilegu The Blob, frá '88). The Mist gæti ekki verið meira tilvalið verkefni handa honum þar sem hún svalar þorsta hryllingsmyndanördans í honum og byggist á enn einni Stephen King-smásögunni. Enginn leikstjóri hefur nokkurn tímann meðhöndlað efni eftir þennan höfund jafn vel, og ástæðan fyrir því að Shawshank og The Mist virka svona vel er sú að smásögurnar eru fullkominn grunnur að efni sem hann stækkar með algerum stæl. Endirinn á þessari mynd er t.d. viðbót sem tilheyrði ekki upprunalegu sögunni og hann hækkar einkunnina um alveg heilt stig.
Myndin virkar samt svo vel vegna þess að þú getur auðveldlega sett þig í spor aðalpersónanna, og myndin gerir það einmitt fyrir þig. Áhorfandinn veit ekkert frekar en þær hvað er á seiði, og þegar eitthvað nýtt og ógeðslegt kemur í ljós þá frétta allir það á sama tíma. Sögusviðið er líka mjög einfalt (fullt af fólki innilokað í matvöruverslun - óbærileg þoka úti - stórir gluggar - Allt getur gerst! Bæði úti og inni) og spennan byggist mjög mikið í kringum hræðslu persónanna. Það er líka vel séð til þess að manni líði aldrei eins og neinn sé óhultur, sama hvort hann er úti eða inni. Við vitum að það eru skrímsli úti í mistrinu en stjórnlaus hræðsla fólks getur leitt til margt óhugnanlegra, og satt að segja var ég hræddari við mannfólkið heldur en skepnurnar.
Darabont er heldur aldrei óáreiðanlegur þegar kemur að trúverðugum leik enda eru góðar frammistöður eitt af mörgu sem einkenna myndirnar hans. Með hjálp þeirra verða hina átakanlegustu senur mun erfiðari til áhorfs og í tilfelli myndar eins og The Mist verður hún stöðugt meira ógnvekjandi og erfið því betur sem leikararnir standa sig. Hver og einn stendur sig óaðfinnanlega, og ekki nóg með það heldur skilja flestir eitthvað eftir sig. Thomas Jane, Laurie Holden, Andre Braugher, Toby Jones (sem tileinkar sér LANGbesta atriði myndarinnar. Trúið mér, þið munuð klappa!), William Sadler, krakkinn... bara bókstaflega allir standa sig eins og (skíthræddar) hetjur. Það er samt ekki hægt að tala um þessa mynd - hvorki á góðan né slæman hátt - án þess að minnast á Marciu Gay Harden. Það er heldur ekki skrítið vegna þess að hún býr til einhvern hatursverðasta karakter sem ég hef á ævi minni séð í bíómynd (jább, frá upphafi!), og sjaldan hefur mig langað eins mikið til þess að segja "haltu kjafti, kona!" og þegar ég sá þessa mynd. Leikkonan er meiriháttar og í mínum huga er Mrs. Carmody - persónan hennar - mesta ófreskjan í allri myndinni. Hún gerir líka hlutina af ásettu ráði á meðan hugsunarháttur skepnanna nær líklegast ekki lengra en að ná sér bara í mat.
Í fáeinum senum er rosalega erfitt að hrósa tölvubrellunum. Stundum líta þær bara prýðilega út en í öðrum tilfellum er dálítill "camp" fílingur á þeim. Samt, miðað við hvers konar mynd þetta er spyr maður sig hvort það hafi ekki bara verið ætlunin. Engu að síður eru nokkur tilfelli þar sem gervilegu brellurnar draga mann pínulítið úr atriðunum, og það er aldrei gott. Sem betur fer gerist það hrikalega sjaldan. Oftast eru líka aðrir hlutir sem bæta þetta upp.
Þegar á heildina er litið er The Mist úrvalshrollvekja sem veit alveg hvað hún vill vera. Hún heldur manni við efnið, fríkar mann út á réttum stöðum og sparkar hreinlega í magann á þér í lokasenunni. Hún er líka ein af örfáum nýlegu myndum sem ég veit um sem notar bregðusenur sparlega og á áhrifaríkan hátt í stað þess að fylla upp í þagnir og fá meikaðar stelpur undir lögaldri til að öskra hástöfum. Eftir að hafa séð þetta vill maður nánast að Darabont endurgeri allar King-sögurnar sem hafa farið úrskeiðis í kvikmyndaaðlögun, og þrátt fyrir minniháttar galla er myndin fjandsamlega nálægt því að kallast meistaraverk að mínu mati.
9/10
Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Löt og tilgangslaus Ég man eftir að hafa horft á fyrstu Pirates-myndina og hugsað: "Vá, ef Johnny Depp væri ekki í þessu þá yrði þessi mynd alveg skrambi ómerkileg, alveg sama hversu flott hún er." Þegar Jack Sparrow steig fyrst á sviðið féllu næstum því allir fyrir þessum sjálfhverfa róna, enda var hann hinn fullkomni hliðarkarakter (sem var einungis settur fremst á plakötin vegna þess að Depp var þekktasti leikarinn) sem þjónaði hefðbundnu sögu aðalpersónanna mjög vel. Orlando Bloom og Keira Knightley voru ágæt en fyrsta myndin hefði aldrei verið þess virði að mæla með ef þau hefðu ein hirt alla athyglina. Svo komu framhaldsmyndirnar og söguþræðirnir stækkuðu og flæktust aðeins (til hins betra, að mínu mati) en aldrei dytti mér í hug að það yrði jafn slæm pæling að setja Depp í forgrunn og sleppa turtildúfunum. Stundum þarf bara þetta ómerkilega að fylgja með svo maður geti metið það góða betur.
Satt að segja er ég á móti því að þessi mynd hafi verið gerð. Stórmyndir gerast einfaldlega ekki tilgangslausari en þetta og eina ástæðan fyrir tilvist hennar er sú að Jerry Bruckheimer vantar meiri pening (hann sá greinilega að Prince of Persia-sería var ekki í spilunum). Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides er samt tilgangslaus af góðri ástæðu, og það er sömuleiðis góð ástæða af hverju það þýddi ekkert að draga Bloom og Knightley aftur í þetta (ég ber þ.a.l. mikla virðingu fyrir þeim fyrir að snúa ekki aftur). Sagan þeirra er búin, og hún endaði bara prýðilega í seinustu mynd. Saga Jacks Sparrow ætti í rauninni líka að vera búin því karakterinn gengur bara út á það að hugsa um sitt eigið skinn, hella sig fullann og breytast í hetju fyrir slysni. Það er bara ekki mikið sem hægt er að gera með svona einfalda – en samt sem áður klassíska – persónu.
Það hefði algjörlega verið rétta leiðin að loka Pirates-bókinni með þriðju myndinni. Ég mun aldrei skilja það skilyrðislausa hatur sem sú mynd fékk, því mér fannst hún æðisleg – án efa sú besta í röðinni. Hún var bara eitthvað svo súr, skemmtileg og epísk. Miðað við mainstream Hollywood-mynd fannst mér líka mjög kjarkað af henni að vera eins flókin og hún var, þótt ég held að flestum hafi bara fundist hún of flókin því hinar myndirnar voru svo geysilega einfaldar. En burtséð frá því þá þurftum við ekki á annarri Pirates-mynd að halda. Ekki síst þegar sú mynd er svona löt, óspennandi, óheillandi, húmorslaus (að megnu til a.m.k.) og faktískt bara ófullnægjandi á flesta vegu.
Allt í einu er mér orðið drullusama um Jack Sparrow. Depp stendur sig vel ennþá og það er ánægjulegt að hann skuli ennþá fíla sig í rullunni eftir allan þennan tíma. Karakterinn sjálfur er bara orðinn fyrirsjáanlegur og þreyttur, sem sýnir að það er hægt að fá of mikið af því góða, sem er samt pínu kaldhæðnislegt vegna þess að það er voða lítið sem jafnast á við það sem hinar myndirnar gerðu. Ef eitthvað þá er alls ekki nógu mikið af hinu góða ef maður útilokar aðalkarakterinn. Það er líka ófyrirgefanlegt að mynd sem er sú fjórða í röðinni á gríðarlega vinsælli Disney-seríu skuli vera þynnri og lágstemmdari heldur en hinar þrjár. Mér finnst nefnilega ekki eins og aðstandendur hafi verið að reyna neitt á sig. Nánast allt fer eftir uppskrift og í kjölfarið vantar alveg skemmtanagildið og sálina. Þið getið sett út á þriðju myndina eins og ykkur sýnist, en viðurkennið samt að hún reyndi heilmikið á sig og prufaði nýja hluti.
Sumir geta vissulega glatt sig yfir því að Bloom og Knightley séu farin, en ég efa að það verður fagnað því lengi vegna þess að þær persónur sem komu í staðinn eru þrefalt leiðinlegri. Hér um bil allar aukapersónurnar í myndinni eru hundleiðinlegar, nema þær fáu sem voru líka í hinum þremur (þ.e.a.s. Barbossa og Gibbs). Penélope Cruz (sem lék á móti Depp í Blow) sýnir hlutverki sínu fínan áhuga og leynir á sér áhugaverðri persónu, en hún kemst ekki vel til skila því frammistaðan er flöt og óeftirminnileg. Ég fékk leið á henni eftir hálftíma, og nöldrinu hennar. Breski töffarinn Ian McShane náði ekki heldur að gera neitt sérstakt með skjátímann sinn. Venjulega hefur þessi maður afar kröftuga nærveru og rödd hans ein og sér ætti að tryggja eitt besta sjóræningjaillmenni sem maður hefur séð, en svo eyðir hann bara allri myndinni í að labba um, urra og gretta sig. Hann á að vera sjóræninginn sem allir aðrir sjóræningjar óttast, eða svo segir handritið, en ég sá neitt aldrei merkilegt við hann og hefði frekar þegið Davy Jones aftur í staðinn. Mesta tímaeyðslan fer hins vegar í tilgangslaust samband á milli trúboða og hafmeyju. Það plott tengdist heildarsögunni lítið og endirinn á því var aumur og fullkomlega áhrifalaus.
Talandi um hafmeyjur samt, þá voru þær eiginlega það eina sem On Stranger Tides gat boðið upp á sem hinar gerðu ekki, sem er fyndið miðað við það að titillinn er gróflega þýddur sem “Á ókunnugum slóðum.” Í smástund heldur maður að sagan geri eitthvað spennandi með vúdúbrúður, en það rætist ekkert úr því. Miðað við hversu umfangsmiklar hinar myndirnar voru er gjörsamlega óskiljanlegt hvað þessi er róleg og jarðbundin í samanburði. Ég er ekkert á móti þeirri stefnu ef sagan er sterk, en þar sem að þetta eru ævintýramyndir sem ætlaðar eru breiðum hópum þá er það frekar slappt að spara hasarinn í fjórðu lotunni, og allt hugmyndaflugið. The Curse of the Black Pearl, Dead Man's Chest og At World's End voru allar mjög eðlilegar sjóræningjasögur með smá kryddi. Þær gáfu okkur uppvakninga, mannætur, sæskrímsli (stór og smá), svarthol, dverg, skekktan raunveruleika og ýmislegt annað. On Stranger Tides færir okkur... reiðar hafmeyjur. Húrra...
Söguþráðurinn almennt er svakalega bragðlaus, og ég sat aldrei á sætisbrúninni bíðandi eftir að sjá hvernig hann myndi spilast út. Ekki í eina mínútu. Hasarinn er stundum mátulega fínn og hefði virkað ef þetta væri ekki þriðja framhaldsmyndin í seríu. Setningin “been there, done that” bergmálaði í kollinum mínum. Ég efast heldur ekki um að þeir sem sækjast eftir góðum stórmyndahasar verði fyrir miklum vonbrigðum með lokakaflann á þessari mynd. Lætin eru alveg í lágmarki og fjörið líka. Við sjáum einungis fullt af mönnum sem okkur er alveg sama um slást í 5 mínútur og svo er allt búið. Þetta er eins og að horfa á indí-mynd þegar maður ber þetta saman við t.d. Kraken-senurnar.
Augljóslega er ég að bera On Stranger Tides mikið saman við fyrri myndirnar en annað er nú varla hægt, sérstaklega ef þú ert aðdáandi seríunnar. Ég skemmti mér konunglega yfir þríleiknum og þó svo að ég hafi verið meira svartsýnn heldur en bjartsýnn gagnvart þessari fyrirfram, þá settist ég í bíósætið með þeirri von um að hafa gaman. En jafnvel ef ég myndi sleppa samanburði og meta þessa mynd sem staka einingu þá er hún samt hæg, langdregin og oft leiðinleg. Hvað leikstjóraskiptin varða þá bjóst ég aldrei við öðru en að Rob Marshall gæti búið til mynd sem liti frábærlega út, og þessi gerir það svo sannarlega. Sviðsmyndir, brellur og búningar eru fyrsta flokks og maðurinn kann hiklaust að stilla upp skotum. Ég held þó að hann hafi ekki alveg fattað hvað það var sem gerði hinar svona góðar. Hann sýnir hasarnum ekki jafn miklum áhuga heldur og tónlistarnúmerunum sem einkenndu Chicago og Nine. Ég vil samt ekki skella allri skuldinni á bara hann þar sem hann fékk heldur betur óvandað og þurrt handrit til þess að vinna úr. Það getur ekki verið auðvelt að búa til spennandi og stuðmiklar hasarsenur í kringum svona óathygsliverða sögu.
Pirates 4 er langbest á fyrsta hálftímanum, enda mest um að vera þá. Myndin er ekki beint léleg yfir heildina en engu að síður metnaðarlaus og stundum eirðarlaus. Þessi leti sem hún sýnir dregur hana niður úr algjöru miðjumoði í eitthvað sem er alls ekki að vera þess virði að borga fullt verð fyrir að sjá. Seinast þegar svona óboðinn gestur kom og skemmdi góðan þríleik var árið 2008, og titill þeirrar myndar endaði á orðunum Crystal Skull.
4/10
Priest0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Alltof alvarleg og bjánaleg á sama tíma Priest er ein af þessum myndum sem þú vilt geta gengið út af og sagt: "Djöfulsins stuð var þetta!" En í staðinn fær maður bara eitthvað sem fer bara beint eftir reglum, eyðir tímanum þínum án þess að svæfa þig algjörlega og skilur að lokum ekki nokkurn skapaðan hlut eftir sig. Við erum að ræða um “post-apocalyptic” vestra í myndasögustíl með vísindaskáldsöguívafi og smá vampíruhroll sem bónus. Þetta hljómar án efa eins og eitthvað sem ætti að sparka í alls konar rassa, en fyrir utan kannski vel heppnað útlit, ágætan (en samt gallaðan) hraða og fáein atriði sem eru býsna svöl (þótt ég gæti talið þau upp með annarri hendi) þá er voða lítið sem hægt er að hrósa.
Ég bjóst svosem ekki við miklum metnaði frá manninum sem færði okkur Legion seinast en það er næstum því hneykslandi hvað niðurstaðan hér er hroðalega dæmigerð. Hugmyndirnar eru svosem ekkert frumlegar heldur og þó svo að þetta kvikindi sé lauslega byggt á kóreskri myndasögu þá sést að ræturnar mega rekja til mynda eins og Blade Runner, Van Helsing, Judge Dredd, The Book of Eli ásamt fjölda öðru. Og alveg eins og Legion þá tekur þessi sig svo alvarlega að hún verður bara ósjálfrátt fyndin þegar slæmu samtölin byrja, og síðan ennþá fyndnari þegar persónurnar gera hina langsóttustu hluti í hasarsenum.
Ferskari og aðeins léttari tónn hefði skipt svo miklu og þrátt fyrir að mér líki oft við Paul Bettany, þá er hann rangur maður í aðalhlutverkið hérna. Kannski hefði hann sloppið með öðruvísi leikstíl en það sést að hann er að reyna sitt allra besta til að vera svalur. Sumir leikarar hafa þetta í sér, aðrir ekki, og í tilfelli Bettanys dugir ekki bara að dýpka röddina, breyta um hreim og vera alvarlegur á svipinn. Aðrir leikarar eru ekki mikið skárri þótt Lily Collins hafi án efa verið slökust sem frænka hetjunnar. Það er ekkert annað en brandari að hafa einhvern leika svona illa í senum sem eiga að vera spennandi. Annars er flestum bara sóað í þreytandi staðalímyndir í stað persóna. Karl Urban, Maggie Q, Christopher Plummer, Brad Dourif eiga öll betra skilið. Orðið einhliða kemst ekki nálægt því að lýsa þessum hlutverkum. Sá eini sem virtist njóta sín best var Cam Gigandet. Hann var hvorki góður né slæmur, en mikið var mér samt sama um hann.
Scott Stewart (þ.e. leikstjórinn með trúarflækjurnar) þarf líka aðeins að sýna meiri kjark og taka frumlegri ákvarðanir ef hann ætlar að halda þessu áfram. Hasarsenurnar í Preast eru ósköp daufar nema aðeins í lokin þegar maður finnur loks fyrir einhverju sem virkar eins og adrenalín. Þær eru samt mest hrjáðar af hefðbundinni slow-motion notkun, sem ég fékk gjörsamlega leið á í seinustu Resident Evil-mynd. Priest gerir einnig tilraunir til þess að vera óhugnanleg en þá með langódýrustu aðferðinni; bregðusenum. Svo hef ég það sterklega á tilfinningunni að þessi mynd hafi verið sundurskorin í klippiherberginu af stúdíóinu. Ef ekki þá efast ég um að Stewart geti nokkurn tímann fleygt frá sér góða mynd. Allavega er flæðið óvenjulega skrítið. Mér finnst ekkert að því að leyfa einfaldari mynd eins og þessari að spilast hratt svo lengi sem þér líður ekki eins og eitthvað mikið vanti, en þegar horft er á þessa líður þér eins og skimað sé yfir heilu kaflana stundum. Persónur koma og fara án kynninga og hraðinn verður fljótt svo mikill að þú dettur út úr atburðarásinni og sýnir henni aldrei nema lágmarksáhuga. Verst er samt byrjunin, sem er skelfilega sett saman. Beint eftir opnunarlógóið er þér hent inn í miðja senu sem síðan klárast áður en þú nærð að átta þig á því hvað gerðist í henni, hvar hún gerðist og hverjir voru til staðar og hvers vegna. Rétt svo mínúta liðin og strax fær maður vonda tilfinningu gagnvart restinni.
Það er samt varla hægt að kvarta undan 80 mínútna lengd þegar bíómynd er ekki að halda athygli þinni út í gegn, en ég er viss um að auka 10-15 mínútur hefðu mótað miklu heilsteyptari sögu. Það sést líka klunnalega mikið hvað hasarinn var tónaður mikið niður svo myndin gæti betur höfðað til unglingana. Það er heldur vandræðalegt hvað klippingin reynir að redda þessu mikið og sérstaklega er áberandi að hljóðvinnslan reynir að mýkja ofbeldið. Hún er alveg glötuð sumstaðar.
Því miður er lengi hægt að kafa út í þá galla sem þessi mynd hefur, en ég læt þetta duga. Hvort sem lokaafraksturinn hafi verið í höndum leikstjórans eða framleiðenda er ljóst að eitthvað mikið hafi farið úrskeiðis. En ef Resident Evil og hugsanlega Underworld-myndirnar eru með því besta sem þú hefur séð í öllum heiminum þá ætti Priest alveg að geta glatt þig og rúmlega það. Þið hinir með eitthvað vit á bíómyndum skuluð bara afþakka áhorfið samviskusamlega.
4/10
Water for Elephants0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Notaleg klisja Það kemur alltaf jafn mikið á óvart þegar maður sér leikstjóra breyta skyndilega um gír og fara langt út fyrir það svæði sem hann er þekktur fyrir. Water for Elephants er næstum því jafn mikið stökk fyrir Francis Lawrence að fara frá Constantine og I Am Legend yfir í ástarsögu - af svipaðri ætt og The Notebook - og það var fyrir Mark Steven Johnson að skilja sig frá ofurhetjumyndum (s.s. Daredevil og Ghost Rider) og gera lélegan rómantískan farsa í staðinn (When in Rome). Lawrence lendir hins vegar á fótunum í þessu stökki sínu, annað en Johnson gerði, og þrátt fyrir að þessi mynd sé ekki dúndurgóð þá er ýmislegt aðdáunarvert við hana sem gerir hana vel þess virði að horfa á.
Hvort sem manni líkar það betur eða verr þá er Robert Pattinson kominn til að vera. Það má alltaf deila um gæði frammistöðu hans í Twilight-myndunum en burtséð frá þeim er hann óneitanlega efni í traustan leikara, og Water for Elephants sýnir það bara ágætlega. Hann gerir kannski ekki mikið nýtt en manni líkar strax vel við hann og það skiptir heilmiklu máli. Reese Witherspoon er líka sæt og fín við hliðina á honum (eitthvað þykir mér samt fyndið við það að bæði tvö skulu hafa leikið í sitthvorri myndinni sem bar heitið Twilight) en senuþjófurinn er samt án efa Christoph Waltz. Skuggar Hans Landa-rullunnar sýna sig enn og aftur (sem gerðist líka í The Green Hornet) og maður verður að velta fyrir sér hversu fjölbreyttur maðurinn getur verið í enskumælandi myndum. Hann er samt eini karakterinn í þessari mynd sem fær þrívíða persónu sem er athyglisverð. Waltz er ógnandi, kvikindislegur, viðkunnanlegur og hálf sympatískur; Allt í einum pakka. Taktu burt seinasta lýsingarorðið og þá ertu eiginlega kominn með sömu uppskrift að Inglourious Basterds-hlutverkinu. Engu að síður naut ég nærveru hans í botn allan tímann.
Sagan sjálf er og það er varla staka senu að finna sem er ekki fyrirsjáanleg að einhverju leyti. Aftur á móti er lúmskan sjarma að finna í henni og leikstjórinn meðhöndlar alvarlegustu senurnar prýðilega án þess að missa sig í melódramatík. Sviðsmyndir, búningar og almennt útlit myndarinnar er sömuleiðis gallaust. Tímabil sögunnar selst mjög vel og gleymist aldrei að maður sé staddur á fjórða áratug síðustu aldar. Myndin er samt því miður dregin svakalega niður af þeim galla að það vantar alveg neistaflugið hjá sjálfu skjáparinu, og þegar kemur að ástarsögu er það augljóslega mjög stór mínus. Skortur á kemistríu þýðir að þér er í raun alveg sama um elskhugana í sögunni og stundum eru þau Pattinson og Witherspoon eitthvað svo vandræðaleg saman. Kannski 10 ára aldursmunurinn hafi eitthvað um þetta að segja. Mér líkaði alveg við þau bæði svosem, en nánustu atriðin með þeim voru þau allra leiðinlegustu. Hápunkti áhugaleysis míns var náð í skelfilega dæmigerðu ástaratriði. Væminn píanósóló fylgdi m.a.s. með.
Annars hér um afskaplega notalega mynd að ræða sem er í senn æðisleg tilbreyting frá sumarhávaðanum og þrívíddarsprengingum. Hún rennur á þægilegum hraða og tapar sjaldan athygli manns. Fínasta deit-mynd allavega, og án efa skásta ástarsagan hans Robba hingað til. Næst væri fínt að sjá hann aðeins breyta um tón.
6/10 – Stutt í sjöu.
Drive Angry0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Vantar meiri reiði Drive Angry hefur einfalt og skemmtilegt markmið í huga en það kemur furðu mikið á óvart hvað henni tekst oft illa að ná því. Hún er gerð fyrir þá sem elska hráar exploitation-myndir og ætlast ekki til þess að vera neitt annað en ýktur pakki af klikkuðu ofbeldi þar sem hasarinn og töffaraskapurinn er það eina sem áherslan er lögð á. Í rauninni var allt tilbúið á borðinu sem myndin þurfti til þess að vera ljómandi fín afþreying en maður dettur fljótlega úr gírnum þegar hún byrjar að valda vonbrigðum á þeim svæðum sem hún ætti helst ekki að gera, og það er fyrst og fremst slæmum leikstjóra að kenna. Meiri hraði, meiri grimmd, vandaðri hasaratriði, betri brellur og annar aðalleikari hefði getað snúið þessu öllu við.
Ég hefði haldið að þessi mynd væri viljandi að reyna að vera óvönduð ef ég vissi ekki að leikstjórinn, Patrick Lussier, væri svona lélegur. Hann hefur aðeins batnað frá því hann gerði My Bloody Valentine, sérstaklega hvað þrívíddartökur varða (sú leit oft ansi illa út, sérstaklega í dimmum senum). Ég las það m.a.s. að hann hafi sjálfur sagt að hann hafi lært af mistökum þeirrar myndar og maður sér strax muninn. En þó svo að Lussier viti hvað hann vill og reyni með bestu getu að skemmta blóðsjúku áhorfendum sínum þá er framkvæmdin bara slöpp, og hann virðist heldur ekki vita það hvenær leikarar sínir eru að standa sig hroðalega. Drive Angry er samt alls ekki leiðinleg mynd þótt hún hafi ekki komið beint vel út. Hún gerir sumt rétt þrátt fyrir að græða sem allra mest á einni tiltekinni frammistöðu. Það er hinn ómótstæðilegi William Fichtner sem á heiðurinn á henni.
Nicolas Cage heldur áfram að sýna kvikmyndaáhugamönnum það að fyrir hverja mynd eins og The Bad Lieutenant þarf að fylgja a.m.k. ein sem er ömurleg og önnur ekkert sérstök, og það er bara ef við erum heppin. Cage er náttúrulega einn af þessum leikurum sem getur verið ótrúlega pirrandi þegar rangur leikstjóri vinnur með honum, en það er ekkert óeðlilegt þegar um er að ræða leikstíl eins sérkennilegan og leikarinn er þekktur fyrir. Í sumum tilfellum getur Cage verið svo ákaflega hress að honum tekst að gera leiðinlegar myndir mun þolanlegri (The Sorcerer´s Apprentice t.d.) en í öðrum sér maður að hann er bara að taka þátt útaf peningnum. Drive Angry bauð klárlega upp á harðasta hlutverk hans í mörg ár (þó ég geti ekki sagt að nafnið John Milton sé gott nafn á harðhaus) en allan tímann virkar maðurinn svo áhugalaus, eins og hann sé ekki alveg að nenna þessu. Það er erfitt að halda með honum útaf þessu, og ég held að ég sé ekki einn um það að Fichtner hafi verið fimmfalt svalari og margfalt skemmtilegri til áhorfs. Sá gaur vissi alveg hverju hann var að taka þátt í.
Amber Heard gerir nákvæmlega það sem hún þarf að gera og það felur ekki mikið í sér. Hún á bara að vera heit og vera annaðhvort við hlið andhetjunnar eða í hættu svo hún geti látið bjarga sér. Beisik. Handritsvinna myndarinnar fer samt heldur betur að skíta upp á bak þegar David Morse stígur inn í söguna. Hann kemur algjörlega upp úr þurru til að leysa tímabundið vandamál og svo er hann fenginn til að skófla baksögu Cage ofan í áhorfandann. Svo bara sjáum við ekkert meira af honum fyrr en í endann, þar sem hann er enn og aftur gerður að skyndireddingu. Frekar aumingjalegt. Billy Burke gerir síðan sitt besta til að stela senunni en oftast þegar einhver reynir slíkt þá verður hann sjálfkrafa meira óþolandi. Cage ætti að kannast við það.
Mynd eins og þessi þarf samt að fara vel af stað til að maður rúlli með henni alla leið og fatti hvaða tón hún sækist eftir. Þessi gerir það ekki. Byrjunin reynir að vera töff en hún er svo hæg og klisjukennd að maður byrjar strax að hafa áhyggjur af restinni. Eina atriðið sem stóð ágætlega fyrir sínu var bílaeltingrleikur upp úr miðju en allt hitt er misjafnlega gott. Klippingin er stirð og Lussier nær oft ekki rétta flæðinu til að gera senurnar tryllt skemmtilegar. Svo er tónlistin oft illa valin. Slow motion/bullet time-æðið þreytist einnig skelfilega en þó ekki jafn mikið og ofnotkunin á 3D gimmick-inu. Lussier stenst nefnilega ekki þá freistingu að láta Cage eða einhvern annan beina byssu sinni beint að miðri myndavélinni eða láta haug af tölvugerðum hlutum skjótast í áttina að þér. Svona lagað virkar einungis þegar þú ert að horfa á ákveðnar gimmick-sýningar sem eru helst ekki bíómyndir í fullri lengd, og þetta lítur bara enn verr út þegar fólk sér svo 2D útgáfuna af myndinni. Það er heldur engin afsökun fyrir því hvað tölvubrellurnar eru vondar.
Ég fíla sko svokallað trash cinema, og myndin má vera eins kjánalega brjáluð og hún vill svo lengi sem afþreyingargildið er í lagi. Drive Angry vill aðeins of mikið vera skemmtileg vond mynd, og það endar kaldhæðnislega með því að hún verður bara vond. Hún hefur samt sína spretti þrátt fyrir það, smá húmor og nóg af subbuskap svo maður kvarti ekki. Fichtner hækkar hana sama úr fjarka í fimmu.
5/10
Paul0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Edgar, komdu aftur! Ef þú ert eins og ég og dáir Spaced, Shaun of the Dead og Hot Fuzz þá er óhjákvæmalegt að vera ekki pínulítið spenntur fyrir Paul þar sem hún hefur báða Simon Pegg og Nick Frost saman á ný. Þeir tveir eru fæddir til þess að spila á móti hvor öðrum og sem tvíeyki eru þeir með því eftirminnilegasta sem hefur komið frá Bretlandi í háa herrans tíð. Væntingar manns gagnvart Paul tjúnast dálítið upp þegar maður tekur eftir að þeir leika ekki einungis saman í henni, heldur skrifa þeir hana alveg sjálfir. Skellið svo inn í blönduna Greg Mottola, leikstjórann sem gerði m.a. Superbad og Adventureland (tvær góðar myndir með stór hjörtu), heilan graut af efnilegum aukaleikurum og segið mér svo að það sé ekki hægt að gera sér smá vonir.
Áður var Edgar Wright sá sem skrifaði handritin með Pegg en hann hefur sennilegast verið of upptekinn að gera Scott Pilgrim þegar þessi fór í framleiðslu. Eftir að hafa séð Paul er ég orðinn ansi sannfærður um að hann sé fyndnari aðilinn af þeim tveimur. Scott Pilgrim sýndi líka hvað maðurinn stendur sig vel á eigin fótum (enda mergjuð mynd) á meðan Paul nær aldrei þeim hæðum sem hún hefði svo sannarlega getað náð. Hún gaf mér aldrei þessa “hlæðu þar til þig verkjar” tilfinningu sem hún hefði átt að gera. Í besta falli hélt hún mér brosandi, með fáeinum flissum á milli. Það ófyrirgefanlega er samt það að hún virðist ekki mikið eltast við það að vera stöðugt fyndin. Hún stefnir frekar að því að vera viðkunnanleg og létt sci-fi mynd með ágætlega mörgum klisjum. Svo á köflum tekur hún sig svo undarlega alvarlega, sem er mjög súrt því ef eitthvað þá ætti hún einmitt að gera grín að sci-fi klisjunum. Shaun og Fuzz voru duldar spoof-myndir. Þær settu sér það markmið að tilheyra þeim bíógeira sem þær gerðu líka grín að. Þær tóku sig stundum alvarlega en sjaldan án þess að hafa húmor fyrir því. Gáfur fundust einnig í stórum skömmtum og tilvísarnir í fyrirmyndir þeirra auglýstu sig sjaldan. Af hverju gat Paul ekki orðið þannig líka?
Það er kannski ekki sanngjarnt að bera þessa mynd saman við Wright-myndirnar bara vegna þess að sömu leikarar eru í þeim, en þegar húmorinn er ekki það sem stendur upp úr og sagan heldur ekki jafn heillandi og hún heldur, þá er óeðlilegt að þrá ekki eitthvað örlítið óhefðbundnara og snjallara. Sagan er fyrirsjáanleg út í gegn (hugsið um flestar vegamyndir og “komum-geimverunni-heim” myndir sem þið hafið séð) og oftar en ekki þreytist eltingarleikurinn og þeir brandarar sem fylgja með honum.
Húmorinn er ekki sérlega ferskur heldur, frekar bara máttlaus og nokkuð einhæfur. Hann einkennist aðallega af sífelldum endurtekningum og tilvísunum sem eiga að kæta okkur nördana, en gallinn er bara sá að handahófskenndar tilvísanir eru ekki jafn fyndnar þegar þeim er svona oft hent út af engri sérstakri ástæðu. Sumar eru fyndnar, sérstaklega þegar þær þræðast inn í samræður eða atvik en annars er þetta bara pínlegt. Það er líka takmarkað hversu oft það er hægt að hlæja að sama typpabrandaranum á kostnað geimverunnar. Sú persóna er sömuleiðis gangandi brandari í sjálfu sér, og sennilega einhver sem hefði betur virkað í sketch en kvikmynd. Hugmyndin um blótandi geimveru sem drekkur og reykir gras er skondin, en ekki beint eitthvað sem lætur þig kafna. Tilraunir eru gerðar til þess að gera karakterinn Paul viðkunnanlegan, og þær ganga alveg upp en ég átti erfitt með að sjá fyrir mér annað en Seth Rogen í hljóðstúdíói í staðinn fyrir alvöru persónu. Ekki halda að tölvugrafíkin feli það eitthvað (þó svo að hún sé hrikalega góð samt sem áður), og hvort sem ykkur líkar það betur eða verr þá er þetta sami gamli Rogen og við höfum oft áður séð... eða heyrt í.
Frost og Pegg valda að sjálfsögðu engum vonbrigðum hvað samspil varðar og mynda trúverðug vinatengsl. Gallinn? Vantar meiri húmor! Jason Bateman, Bill Hader, John Carrol Lynch og Joe Lo Truglio eru einnig ágætir. Sami galli – ekki nógu oft fyndnir. Og miðað við hversu ýktir þeir eru oft er það í rauninni stærri ókostur í þeirra tilfelli. Kristen Wiig er rosa viðkunnanleg þótt eini tilgangur hennar er vera til staðar svo það sé smá rómantík í gangi (var brómantíkin semsagt ekki nóg??), og líka til að þrasa við andtrúanlegu pælingar aðalpersónunnar. Það er margt gott í þessum útúrsnúningum á biblíuna, en verst er að umræðurnar stefna í raun hvergi. Ég botna heldur ekki alveg í ójafna tóninum á þessari mynd. Hún er stundum ærslafull og reynir annaðhvort of mikið á sig eða bara alls ekki neitt. Svo koma langar pásur inná milli til að byggja upp hjartnæman fílgúdd endi sem er síðan bara pirrandi og hálf væminn. Persónurnar eru allar skítsæmilegar en ekki nógu minnisstæðar eða athyglisverðar til að öðlast umhyggju áhorfandans. Ég næ ekki alveg hvort helstu gallana má rekja til handrits sem er bara ekki það fyndið eða skemmtilegt, eða leikstjórnar sem feilar oft allsvakalega á kómískri tímasetningu. Ég giska bæði.
Myndin vill samt rosalega vel og ef það er eitthvað sem má sjá út frá endalausu sci-fi-tengdu tilvísunum þá er það að Pegg og Frost eru grjótharðir aðdáendur geirans. Paul átti aldrei að vera spoof-mynd á hann, heldur ástarbréf sem færir þér smá hlýju og skrípalæti í þokkabót. Hún hefði samt hiklaust átt að stefna í hina áttina að mínu mati því lokaafraksturinn er hlægilega ómerkilegur. Ef þú ert sci-fi nörd – eins og ég – þá mun þér bókað ekki leiðast yfir Paul en þú munt örugglega finna fyrir því hvað hún hefði getað orðið miklu betri.
5/10
Fast and Furious 50 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Heimskulega skemmtilegur hávaði Fast Five er eina myndin í Fjúríus-seríunni sem ég myndi segja að væri almennilega þess virði að sjá og borga fullt verð fyrir. Ég bjóst aldrei við því að nota þessi orð því venjulega fara framhaldsmyndir meira sígandi í gæðum því meira sem númeraröðin hækkar. Mér finnst líka spes að geta sagt að þessi sé í alvörunni fyrirtaks skemmtun án þess að bæta því við að það sé bara vegna þess að þú brosir yfir hversu léleg samtölin eru eða hversu alvarlega hún tekur sig. Myndin er vissulega ekkert alltof vel skrifuð og tillit hennar til eðlisfræðilegra lögmála er heldur betur fjarverandi, en hins vegar gæti manni ekki verið meira sama því keyrslan er góð, söguþráðurinn sæmilega áhugaverður, persónurnar skemmtilegar (síðan hvenær??), hasarinn miklu flottari en áður fyrr og þar að auki hefur þessi ákveðinn kost sem ég get ekki sagt að hinar höfðu: Hún er hellað spennandi!
Ég er enn að reyna að trúa því að það séu heil 10 ár liðin frá því að fyrsta myndin kom út, en það er ekki hægt annað en að segja að þessi sería hafi átt undarlega þróun. Rennum aðeins yfir hana fyrst við erum á góðum tíma.
Sú fyrsta kom alveg upp úr þurru á sínum tíma og var í rauninni óformleg endurgerð á Point Break. Mér líkaði aldrei við hana, en af einhverjum ástæðum komst þessi mynd í guðatölu hjá meðaljónum. Tveimur árum seinna kom framhaldsmynd með lúðalegan titil sem margir hötuðu en ég komst þar (aftur) í minnihluta því mér fannst hún heimskulega fín, bara vegna þess að hún tók sig minna alvarlega og bauð upp á miklu betri bílahasar en hin gerði. Enginn nema Paul Walker vildi snúa aftur, því helmingurinn af leikaraliðinu taldi sig hafa margt betra að gera. Svo kom Tokyo Drift, sjálfstæða framhaldið sem flestir geispuðu í gegnum, þ.á.m. ég. Loksins tókst að sameina gömlu leikaranna á ný þremur árum síðar (í mynd sem bar sorglegasta titilinn af þeim öllum), einfaldlega vegna þess að þeir höfðu ekkert betra að gera. Líka einkennilegt hvernig þeim tókst nánast öllum að taka asnalegar ákvarðanir á feril sínum í millitíðinni. Sá eini sem átti staka mynd sem virkilega kom vel út var Walker í Running Scared. En allavega þá var Fast & Furious afar kraftlaus endurkoma. Eins hallærisleg og sú setning hljómar þá var ég öruggur um að serían væri löngu orðin bensínlaus.
Greinilega ekki...
Ég næ ekki alveg að átta mig á því hvað það er sem lætur þessa virka svona vel, og í samanburði við hinar er þetta hágæðaafþreying. Kannski fékk Justin Lin meira frelsi til að gera það sem hann vill eða kannski áttaði hann sig á því hvað bílaklámið var orðið þreytt. Í stað þess að einblína á götukeppnir, stelpur í bikiníum og endalaust drama þá skiptir þessi um gír (pun intended) og fjallar um eitthvað allt, allt annað. Ég hef persónulega ekkert á móti bílum og gellum í bikiníum, en hinar myndirnar voru oftast ekkert að nota þessa hluti rétt nema bara í skömmtum. Fast Five notar bíladelluna og gredduna sína sparlega, en hún er meira eins og pimpaða útgáfan af The Italian Job. Þar af leiðandi fjallar hún minna um fallegt fólk sem elskar bíla og meira um krimma sem nota bíla til að framkvæma hin ótrúlegustu verkefni. Leikstjórinn breytir nánast um bíógeira, og það er meira en hress tilbreyting, augljóslega.
Myndin hægir talsvert á sér í kringum miðjuna (kemur ekki á óvart þar sem ræman er 130 mínútur, sú lengsta í röðinni hingað til) en lokaspretturinn réttir því algjörlega við með sturluðum eltingarleik sem kemur blóðinu í gang. Þessi hasar er betri, trylltari og flottari en allt það sem hinar fjórar höfðu á boðstólnum til samans. Eyðilegging hefur aldrei verið jafn mikil heldur – og ég fíla það! Alveg sama hversu heimsk þessi mynd er (og reddingarnar í plottinu eru oft alveg ólýsanlega kjánalegar) þá verður hasarinn aldrei nokkurn tímann leiðinlegur. Atriðin inn á milli eru heldur ekki jafn óáhugaverð og maður heldur fyrst. Kannski er ég bara orðinn svona vanur þessum persónum en ég fylgdi þeim alla leið án þess að gnísta tönnum yfir samskiptum þeirra. Það er líka lúmskt gaman að sjá næstum því allar helstu persónurnar úr fyrri myndunum á einum stað (plús Dwayne Johnson – sem kemur sér fljótt vel fyrir). Brómantíkin er svo sannarlega til staðar, og hún er næstum því áþreifanleg.
Fast Five tekur sig kannski ekki mjög alvarlega, en hún tekur sig samt nógu alvarlega til að maður fyrirgefi ekki alla vitleysuna sem hún kemur með af og til. Þrátt fyrir það er þessi mynd stanslaust fjör sem gefur þér nákvæmlega það sem þú vilt, hvort sem þú ert aðdáandi seríunnar eða hasarfíkill almennt. Ef þú tilheyrir fyrri hópnum og ert ósammála því þá þýðir það að þú sækist í leiðinlega dramað, og þá get ég ekki hjálpað þér. Samt held ég að allir með heilbrigt vit geti verið á einu máli um að þessi sé – og verði alltaf – lang, LANG besta myndin af öllum fimm.
7/10
Þessi Justin Lin hefur mikið stokkið í áliti hjá mér á hlægilega stuttum tíma. Hann hefur leikstýrt nokkrum bestu þáttunum í Community og núna er hann farinn að sýna hæfileika fyrir hasar sem gætu jafnað Michael Bay á komandi árum. Sjáum til.
No Strings Attached0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Venjulega óvenjuleg kúrumynd Það má vera að No Strings Attached reyni að forðast hundgömlu uppskriftir rómantískra gamanmynda í hvert skipti sem hún fær tækifæri til þess, en það þýðir ekki að hún breytist þá sjálfkrafa í góða bíómynd. Hún er aftur á móti langbesta myndin sem peningasegullinn Ivan Reitman hefur gert síðan Dave árið ´93, og sú mynd var það besta sem hann hafði gert síðan fyrsta Ghostbusters kom út. Það ætti að segja talsvert mikið um einhvern sem hefur unnið við leikstjórn í meira en 30 ár (!). Sonur hans, Jason, hefur varla unnið við þetta í hálfan áratug og strax er hann eins og Scorsese í samanburði.
No Strings Attached er afar krúttleg og saklaus, sem er frekar kalhæðnislegt vegna þess að í fyrri hlutanum þykist hún vera djörf kynlífsgamanmynd. Svo hægt að rólega dettur hún í þann gír sem allir eiga von á. Það má nokkurn veginn segja að þetta sé eins og hin vanmetna Love & Other Drugs, bara án alls þess sem gerði hana eftirminnilega. Báðar myndirnar eru byggðar upp eins og stefna í nákvæmlega sömu átt. Myndin heldur manni þó við efnið vegna þess að leikararnir ná prýðilega saman (þrátt fyrir sjokkerandi hæðamun) og þar að auki virðist sagan hafa risastórt hjarta allan tímann þrátt fyrir að myndin sé ekki alveg jafn heillandi eða gáfuð og hún telur sig vera. Hún heldur sér alveg á floti án þess að kæfa mann úr leiðindum með skítsæmilegum bröndurum (dreifðum langt á milli sena) sem og þokkalegri grúppu af aukaleikurum.
Mest var ég samt hrifinn af því hvað myndin er einlæg, og hún reynir að búa til raunverulegar persónur með alvöru tilfinningaflækjur í stað þess að hella bara yfir okkur þann formúlugraut sem við þekkjum svo vel. Natalie Portman og Ashton Kutcher eru heldur ekkert að gera þetta bara fyrir peninginn. Maður finnur alveg fyrir því að þau taki sínar persónur alvarlega og leggi sig eins mikið fram og þau geta. Það er alltaf kostur. Það eina sem vantaði var einhvern annan en Reitman í leikstjórastólinn. Hann virðist nefnilega ekki alveg vita hvenær sjarmurinn minnkar og væmnin byrjar.
Mér finnst samt hressandi að sjá svona rómantíska gamanmynd sem er ekki alfarið gerð til að lokka táningsstelpur í bíó. Reitman fær reyndar góðan þumal upp fyrir að losa sig undan þeirri freistingu að gera PG-13 mynd og í staðinn höfða til eldri hópa. Einnig skal ég hrósa handritshöfundinum fyrir að bragðbæta þetta eins mikið og hann getur með því að koma manni á óvart á þeim stöðum sem bjóða upp á það. Auðvitað er sjaldnast mikið í boði þegar kemur að þessum bíógeira. Myndin má auðvitað ekki enda illa því þá verður markhópurinn brjálaður. No Strings Attached nær þó að vera í ferskari kantinum þó svo að hún gleymist fljótt eftir að hún klárast. Þetta er einmitt svona mynd sem þú liggur latur yfir. Helst með einhverjum, hvort sem það er maki eða bólfélagi.
Ég mæli samt miklu frekar með Love & Other Drugs; Betra handrit, skemmtilegra par og áhrifaríkari saga. Auk þess fá grunnir karlmenn meira en nóg af brjóstum þar frá Anne Hathaway. Portman fækkar oft fötum hér en myndatökumaðurinn stríðir okkur of mikið til að leyfa okkur að sjá eitthvað gott.
6/10
Thor0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Hasarblaðahetjan Þór Óðinsson Ég held að ég sé ekki einn um það að hafa haldið að sú Marvel mynd sem hefði getað orðið einna hallærislegust væri sú sem fjallaði um norræna þrumuguðinn, sem tilheyrir samt sama heimi og Iron Man, Hulk og félagar. Þegar um fantasíubíómyndir er að ræða er oftast betra að hafa varann á, sama hver það er sem er við stjórnvölinn. Mín stóra spurning fyrirframvar samt sú hvort Kenneth Branagh, menningarlegi leikstjórinn sem hann er, væri að tækla þessa sögu til að koma með sinn eigin snúning á hana eða bara til að hirða safaríka launaseðilinn sem Marvel veifaði? Ég gerði ráð fyrir því versta, en stundum er það bara ekki svo slæmt að hafa rangt fyrir sér.
Thor er kannski ekki hágæðamynd en hún er skemmtun á hæsta stigi, og uppfyllir þ.a.l. helstu kröfur sem ég geri til stórmynda á sumartíma. Það eina sem þú þarft í rauninni að gera til að njóta hennar er að sætta þig við það að hún mígur svolítið á norræna goðafræði - sem ég býst fastlega við að við Skandinavíubúar tökum meira nærri okkur heldur en kanarnir. Svo þegar þú ert kominn yfir það stig að flissa yfir framburðinum á orðum eins og Mjölnir og Bifröst, tekur það fullkomlega í sátt að myndin vill bara vera töff og skemmtileg, þá ættirðu að rúlla alla leið með henni án þess að þurfa að láta þér leiðast í hálfa mínútu. Myndin ætti heldur ekki að vera lengi að grípa athygli þína. Hún er fljót að komast í gang og heldur rafrænum hraða til enda án þess að tefja með tilgangslausum uppákomum, óspennandi drama, spunasenum eða teygðri Avengers-uppbyggingu (af einhverjum ástæðum bendi ég á þig, Iron Man 2). Hún er hvorki yfirdrifin né skrípaleg heldur, eins og hún leit örugglega út fyrir að vera á blaði. Mannlegi þátturinn fær sinn fókus og það gengur aldrei brösulega að taka hana alvarlega þegar hún ætlast til þess.
Branagh veit hvað hann vill og hann nær markmiðum sínum með algerum stæl. Ég er einmitt hissa yfir hversu hraða og vel flæðandi mynd við fáum frá manninum sem gaf okkur m.a. fjögurra klukkutíma löngu kvikmyndaútgáfuna af Hamlet. Tónninn er samt alveg réttur (sem og tónaskiptingin úr alvarlegu í létt) og ég er mjög hrifinn af því hvað myndin er hlaðin fjölbreytni. Það er ansi góður díll fyrir 100+ mínútna mynd. Það líður sjaldan langt á milli kætandi atriða; Hasarsenurnar í goðaheiminum, hasarinn á jörðinni, óvænti húmorinn (hef aldrei hlegið svona mikið yfir Marvel-mynd), lúmski sjarminn, persónudeilurnar, almenn þroskasaga titilkaraktersins, allt saman kemur bara ljómandi vel út. Ég steig út úr bíóinu eins og glaður smákrakki sem gat ekki beðið eftir að komast heim til að leika sér með Thor-leikföngin sín. En fullorðna hliðin af mér (sem er víst til) var meira gáttuð yfir hversu vel heppnuð sú "ofurhetjumynd" var sem hefði með öllum líkindum getað orðið að stórslysi.
Allt þetta góða lyftist síðan upp í meiriháttar með hjálp frá þrennu: Útlitshönnuninni, kvikmyndatökunni og aðalleikaranum, Chris Hemsworth. Senurnar í Ásgarði líta út eins og bræðingur af Tolkien og Star Wars heimi. Þær eru gullfallegar, og blöndun sviðsmynda við bluescreen kemur e.t.v. betur út en í mörgum undanförnum ævintýramyndum. Kvikmyndatökustíllinn er líka svo einkennilegur oft (og þið ættuð að sjá það fljótt hversu oft skotin halla til hliðar - kallast "Dutch angle.") en samt svo undarlega ferskur. Þetta fær mann til að óska þess að leikstjórar ofurhetjumynda prufi oftar óhefðbundnari hluti með vélarnar sína. Þá kem ég að titilhetjunni sjálfri, sem er heldur betur í góðum höndum og satt að segja fullkomið dæmi um hvernig skal gera ofurhetju rétt. Alveg síðan ég sá seinustu Star Trek fyrst vissi ég að Chris Hemsworth væri alvöru efni í leikara, enda skildi hann meira eftir sig þar með 5 mínútna skjátíma heldur en ýmsir aðrir gera í heilum stórmyndum. Hann er mátulega massaður (stelpur, fagnið!), oft drepfyndinn og ávallt svalur þegar hann kemst í rétta gírinn. Mér gengur illa að finna íslensku þýðinguna fyrir "screen presence," en þessi gaur hefur mikið af því!
Sagan sjálf er ekki angandi af frumleika, þvert á móti. Við höfum oft séð þessa þroskasögu áður, en það sem gerir Thor að grípandi sögu er að þú heldur með hetjunni þinni allan tímann, þrátt fyrir merki um ákafan hroka, og illmennið er skuggalega athyglisvert. Samband þeirra er kjarninn sem liggur fyrir neðan allan glansinn á yfirborðinu. Það virkar, þótt ég hefði ekki grenjað yfir að sjá aukapersónurnar gera aðeins meira. Skrítið að sjá t.d. Rene Russo gerða að svona miklu hliðarskrauti. Leikararnir gera samt allir sitt besta með það sem þeim er gefið, sem er því miður ekki mikið. Tom Hiddleston stendur sig samt vafalaust best af öllu aukaliðinu í hlutverki Loka. Idris Elba - með sinni guðdómlegu rödd - fær langsvalasta aukakarakterinn, og framvegis þegar einhver minnist á Heimdall mun ég örugglega hugsa strax til hans. Natalie Portman fær einnig talsvert öðruvísi prófíl heldur en að vera þessi dæmigerða gella sem hetjan neyðist til að bjarga. Annars er viðtekin venja að skella inn klisjukenndri og leiðinlegri ástarsögu í Hollywood-myndir, en ekki er slíkt blóðmjólkað hér.
Litli nördinn í mér er kannski örlítið leiður yfir hversu fljótt öllu lýkur í endann en hérna er það meira merki um það hversu mikið ég skemmti mér í stað þess að vera eitthvað sem bitnar á rennsli myndarinnar. Thor er fyrir minn smekk besta Marvel-myndin sem ég hef séð í þónokkur ár núna en jafnframt sú óvæntasta og með öllum líkindum sú óvenjulegasta. Hún ber undarleg merki um góða sögu með smá dýpt, er í þokkabót óendanlega svöl á köflum og missir aldrei flugið hvað afþreyingargildi varðar. Ef ævintýramyndir með smá ofurhetjukryddi eru eitthvað sem bragðast vel að þínu mati þá áttu eftir að éta þig saddan á þessari. Lokasenan - eftir kreditlistann - trekkir mann líka ágætlega upp fyrir stærstu ofurhetjumynd allra tíma, sem kemur út á næsta ári. Í bili mun Thor alveg duga.
8/10
Eitt samt!
Ég held að aðstandendur hafi eitthvað misskilið hvaða kyni nafnið Laufey tilheyrir vanalega. Hér er það allavega notað sem karlmannsnafn (borið fram "Lá-Fí"). Vandræðalegt...
Super0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Kjörkuð en sjúklega pirrandi Það getur oft verið hundleiðinlegt að lenda í öðru sæti. Ef mér skjátlast ekki þá var Super nefnilega í miðjum tökum nokkrum mánuðum áður en Kick-Ass kom út, og ég held að flestir geti verið sammála um það að sú mynd kom umfjöllunarefni sínu ásamt satíru mun betur til skila heldur en þessi gerir. En svo maður sé sanngjarn þá er Super auðvitað langt eftirá hvað framleiðslufjármagn varðar, og ég held að hún sé einhversstaðar á milli Napoleon Dynamite og Juno í kostnaði. Frekar skrítið samt vegna þess að það er sameiginlegur bragur á öllum þessum myndum, þ.e.a.s. Kick-Ass, Napoleon, Juno... og örlítið af Falling Down kannski líka. En hvort sem manni líkar það betur eða verr þá er þetta svokölluð hipster indí-mynd. Fyrir suma segir það allt sem segja þarf.
Myndin byrjar undarlega vel og grípur athygli manns með kvikindislega svartsýnum tón og dökkum húmor. Svo missir hún dampinn og verður heldur fyrirsjáanleg, þótt fáeinar senur koma að manni eins og byssukúla í feisið (tengist Ellen Page. Segi ekki meir). Það er því miður alltof sjaldan. Húmorinn hættir annars að virka eftir fyrsta þriðjunginn og eftir situr bara köld og óþarflega grimm mynd sem er einnig álíka niðurdrepandi og aðalkarakterinn. Að vísu er hann merkilega vel leikinn af Rainn Wilson. Handritið skrifar hann á mjög spes máta, og ég meina það alls ekki á slæman hátt. Maður vorkennir honum, hatar hann, hlær að honum og hræðist hann pínu því meira sem manni finnst hann vera að missa tök á geðheilsu sinni og raunveruleika. Athyglisverður gaur, vægast sagt, en leikstjórinn virðist ekki ná því að hér hefði getað leynst margbrotin og bandbrjáluð karakterstúdía. Í staðinn er fókusinn bara stilltur annað, á talsvert ómerkilegri hluti.
Ég fatta þó ekki alveg hvað James Gunn er að segja með þessari mynd. Hann reynir að gera hana þurra, raunsæja, ljóta og oft á tíðum sjúka (þetta er nú sami maður og vann fyrir Troma og gerði einnig myndina Slither) en samt smellir hann kjánalega björtum endi á sögu sem virðist aldrei vera að stefna í þá áttina. Ekki bara er þessi endir óverðskuldaður, heldur kemur hann bara illa út. Gunn reynir sömuleiðis að koma svipuðum þemum til skila og voru í Kick-Ass en hann gengur aldrei alla leið með hugrekkið. Super hefði getað orðið að ótrúlega sturlaðri sögu um för eins manns í átt að geðveiki. Hún virðist m.a.s. ætla að fara þá leið á tímapunkti en sagan breytist svo í hálfgerða klisju, og það sem verra er, Ellen Page byrjar að taka meiri þátt í henni! Þessi gella hefur verið ákaflega misgóð að mínu mati en á vondum degi fer hún virkilega í mig. Ef ykkur fannst hún pirrandi í Juno og Smart People, bíðið bara eftir að þið sjáið hana ofvirka og ekki alveg í lagi.
Kevin Bacon og Liv Tyler eru nánast sofandi í gegnum þessa mynd og skilja nákvæmlega ekkert eftir sig í aukahlutverkum sínum. Maður spyr sig hvort þau hafi nokkuð fengið greitt fyrir vinnuna sína. Ef svo er þá hefur það ekki verið mikið. Tilþrifin sýna það. Þessi hlutverk ættu samt í rauninni að bjóða upp á eitthvað meira en þau gera (enda "illmennið" og gella hetjunnar svokölluðu). Sama saga með Nathan Fillion, Michael Rooker og Gregg Henry. Þeir þrír léku reyndar allir í Slither, svo ég gæti vel trúað því að þeir hafi bara komið til að gera leikstjóravini sínum greiða.
Það er áhugavert hvað Super reynir mikið að vera fersk og öðruvísi þrátt fyrir svona glataðan og ófrumlegan titil. Það hefði verið hægt að kalla hana ferska fyrir svona áratugi síðan en gallarnir hefðu samt verið þeir sömu. Ég myndi segja að það væri þess virði að kíkja á þessa mynd með lágt stillar væntingar útaf frammistöðu Wilsons, en leiðinlega indí-tónlistin, húmorsleysið, tilgangslausa grimmdin, Ellen Page og áhugalausu aukaleikararnir setja nokkuð öflugt stopp-merki á þau meðmæli.
5/10
Ég á enn eftir að sjá myndina Defendor með Woody Harrelson. Hún á víst að vera mjög svipuð. Vonandi betri.
Enter the Void0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Talandi um tómarúm Þegar ég ber saman titilinn við álit mitt á þessari mynd get ég ekki annað en séð fyrir mér risastórt, endalaust blikkandi neon-skilti sem stafar út orðið KALDHÆÐNI. Þegar einhver býr til bíómynd sem heitir í rauninni “Gakktu inn í tómarúmið,” sem er tveir og hálfur tími að lengd og fjallar ekki um neitt merkilegt, þá er erfitt að flissa ekki svolítið inni í sér. Ég hef að sjálfsögðu ekkert á móti art-myndum og satt að segja tek ég á móti öllu sem er öðruvísi og anti-mainstream með opnum örmum. En þá þarf auðvitað að vera meira á bakvið verkið en heldur einungis kynlíf ásamt yfirdrifinni ljósa- og litanotkun. Leikstjórinn þarf líka helst að koma betri skilaboðum á framfæri í staðinn fyrir: “Sjáið hvað ég get gert margt sniðugt með kamerunni minni.”
Enter the Void dáleiddi mig reyndar fyrsta hálftímann, og hélt áhuga mínum alveg þangað til að klukkutími eða svo væri liðinn. Ástæðan er líklegast sú að á þessum tíma er eitthvað í þróun allan tímann, en eftir að ákveðin sería af flashback-atriðum er búin, þá spyr maður sig “hvað svo?” Restin af myndinni er hæg (og þá meina ég artý-hæg, ekki hæg á góðan hátt) og sóðalega stefnulaus. Ég beið alltaf eftir því að hún kæmist á sama skrið og þegar hún byrjaði en því lengra sem leið á hana fór hún bara að verða drepleiðinleg, og ónauðsynlega gróf. Það eru ansi margar senur sem sýna fólk gerandi ýmislegt sem ég hefði mun frekar verið til í að gera sjálfur en að horfa á þessa mynd, eða a.m.k. þennan seinni helming.
Óneitanlega er þetta samt einhver alflottasta mynd sem ég hef séð síðustu ár, myndatökulega séð. Ef þetta væri spurning um að gefa kvikmynd einkunn fyrir fersk og ágeng stílbrögð þá væri þessi án efa komin með fullt hús stiga. Franski brjálæðingurinn Gaspar Noé virðist enn og aftur nærast á því að vera kallaður djarfur, en hann gerði seinast “fílgúdd” myndina Irreversible, sem ég er hræddur um að ég muni aldrei gleyma. Markmið þessa manns er greinilega að ögra áhorfendum sínum og hann nýtur þess klárlega í botn að búa til mynd sem skiptir þeim í tvo hópa: Þá sem fíla myndirnar hans alla leið, og þá sem eru bara ekki alveg með. Ég neyðist til að setja mig í seinni hópinn en samt sem áður kýs ég að hallast meira að myndinni en frá henni. Hún er stöðugt útlitslega áhugaverð og frásagnarlega séð er hún mjög krefjandi og sniðug. Noé gerir hina ótrúlegustu hluti með myndavélina sína og stillir upp skotum sínum með harðri nákvæmni oft. Einna töku skotin sem endast í margar mínútur eru einnig vægast sagt aðdáunarverð. Það er afskaplega erfitt fyrir mig að hata mynd sem er svona faglega gerð, en ég skil þá fullkomlega sem gera það samt.
Efnislega skil ég alveg hvað Noé er að gera (passið að fylgjast vel með samræðunum á fyrstu 20 mínútum myndarinnar, annars eruð þið alveg týnd) en mér finnst hann bara ekki gera það alltof vel. Kubrick-áhrifin eru gegnsæ allan tímann og ljóst er að einhver hafi verið aðeins of ástfanginn af ljósasýningunni í Space Odyssey og áköfu nektarnotkuninni í A Clockwork Orange því hér er stanslaus veisla af sambærilegum þáttum, bara 10 sinnum villtara. Ég skil samt ekki alveg hvers vegna þessi leikstjóri finnur fyrir þeirri stjórnlausri þörf að bomba í okkur tripp-atriðum sem endast alltof lengi og gefa manni hausverk, í stað þess að klippa myndina aðeins niður og gera hana einbeittari. Í alltof mörgum tilfellum beinist myndavélin að skæru ljósi í fáránlega langan tíma og það reynir á þolinmæðina þegar enginn tilgangur er með því nema að flakka á milli staða á stílískan hátt. Upphafskreditlistinn undirstrikar það hversu mikil tilraun er gerð til að valda þér óþægindum af engri sérstakri ástæðu. Þessi byrjun fannst mér heldur ekkert passa við myndina enda skuggalega mikið úr takt við hraða hennar. Flogaveikir skulu passa sig!! Og gamalt fólk.
Það er ansi margt hægt að segja um Enter the Void, hvort sem það er gott, slæmt eða mjög slæmt. Hún er svo sannarlega öðruvísi og á marga vegu einstök. En sama hversu vel leikin, sjúk, erfið eða klikkaðslega flott hún er þá gengur henni illa að fylla upp í tímalengd sína. Efnislega er hún ekki það athyglisverð heldur þegar uppi er staðið.
6/10 – Þó svo að hún hafi ekki verið fyrir mig gæti vel verið að þið Hollywood-hatarar munuð éta hana upp til agna. Ég gef henni gjafmild stig fyrir sterka kosti.
Titanic II0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Skítahrúga í fimmta veldi 
Það er ekki hægt að hata eitt framleiðslufyrirtæki meira heldur en The Asylum. Aðstandendur þar gerðu myndir eins og Transmorphers, The Day the Earth Stopped, Mega Piranha og Mega Shark vs. Giant Octopus svo einhverjar séu nefndar. Ekki skamma sjálfan þig ef þú hefur aldrei heyrt um þær.
The Asylum er einn stærsti ruslagámurinn sem til er í heiminum. Ef þú ert semi-þekktur leikari og ert farinn að finna sjálfan þig í mynd eftir þetta stúdíó, þá er hvergi hægt að fara nema upp þó svo að skömmin myndi fylgja þér alla ævi. Þetta er framleiðslufyrirtæki sem er skítsama um gæði þess efnis sem það framleiðir og snýst það eingöngu um að græða, og þá oftast með því að gera svokallaðar Mockbuster-myndir. Þær ganga út á það að blekkja hina heimskustu einstaklinga í að kaupa eitthvað sem líkist eða hljómar svipað og annað mainstream-efni sem græddi fullt af peningum. Dreamworks gerði t.d. Transformers og græðir háhýsi af seðlum, þá kemur Asylum og býr til Transmorphers, svo mestu fávitarnir halda að fyrirbærin séu eitthvað tengd.
Metnaður er aldrei lagður í myndirnar. Aldrei! Ekki einu sinni lágmarks metnaður, heldur er einungis séð til þess að hvað sem er í gangi á skjánum sé á hreyfingu. Myndirnar hafa þó alltaf sameiginleg einkenni; Söguþráðurinn skiptir aldrei neinu máli og er hann alltaf notaður sem grunnur fyrir heimskulegar hasarsenur, og hasar ásamt brellum er án efa með því kjánalegasta sem þú munt sjá á allri þinni ævi. Leikararnir leggja ekkert á sig (en hvers vegna ættu þeir svosem að gera það þegar aðstandendum er sjálfum slétt sama um verkin?) og það kemur ekki annað til mála en að handritin séu skrifuð á pizzukassa, og ég er viss um að þeir kassar voru seinast notaðir þegar framleiðendur reyktu gras og hámuðu í sig mat til að fagna því hversu heimskulega vel kompaníinu gengur stundum.
Ég sækist aldrei eftir því að horfa á þessar myndir, ekki einu sinni til að skemmta mér yfir því hversu slæmar þær eru. Bestu lélegu myndirnar eru oftast þær sem urðu þannig óviljandi, á meðan þessar myndir dóu hreinlega bara í fæðingu. Ég vil taka það sérstaklega fram að mér var manað til að horfa á Titanic II, en hún fær heiðurinn á því að vera þriðja myndin sem ég sé frá þessu ljóta fyrirtæki. Spurningin hvort hún hafi verið slæm eða ekki er algjörlega óviðeigandi. Þegar ég heyri af því að einhver nákominn mér hefur sett Asylum-mynd í DVD tækið sitt, þá kýs ég frekar að spyrja: Hversu langt náðiru áður en þig langaði til að stinga gaffli í augað á þér??
Titanic II er hingað til alls ekki versta Asylum-myndin sem ég hef séð, einfaldlega vegna þess að hún virðist ekki hafa verið skrifuð, skotin og klippt af 10 ára dreng. Við fáum heldur ekki orgíu af brellum sem líta út eins og eitthvað sem Weta hefði skitið út þó svo að þær séu nálægt því oft. Þrátt fyrir þetta fáum við heldur ekkert mikið skárra, og satt að segja hefði ég frekar viljað þennan kjánahroll fram yfir það sem ég fékk í staðinn. Myndin er bara LEIÐ-IN-LEG, punktur! Hún tekur sig svo afskaplega alvarlega að ég er byrjaður að halda að The Asylum hefur annað hvort reynt af miklum krafti að gera góða mynd með alvöru persónum, eða bara að reyna að kópera það sem þeir héldu að fólk sem elskaði “alvöru” Titanic myndina vildi fá út úr henni. Það er ekki séns að þú sért aðdáandi Cameron-myndarinnar ef þú hefur ósvikinn áhuga að sjá þessa mynd.
Þessi hörmungarmynd reynir samt ekki bara að apa eftir Titanic, heldur gerir hún líka tilraun til þess að apa eftir The Poseidon Adventure og The Day After Tomorrow. Það þarf ekki að spyrja sig um það hvernig þetta kemur allt út. Því lengra sem leið á hana (og trúið mér, hún byrjar að dragast á langinn MJÖÖÖÖG snemma) því meira fór Stopp-takkinn á fjarstýringunni að kalla mitt nafn, en þar sem ég tel mig vera sannan karlmann ákvað ég að klára áskorun mína. Mér finnst samt eins og við ættum að hafa mínútuþögn fyrir Bruce Davison. Ég trúi ekki að ég sé að nota þessi orð en hann hefði verið betur staddur í Uwe Boll-mynd. Leiðinlegt að litla hlutverkið hans í X-Men hafi verið hápunkturinn á ferlinum.
En aldrei, aldrei, aldrei sjá þessa mynd, í hvert skipti sem einhver félagi ykkar vill horfa á lélega mynd bara til að hlæja að henni, tékkið þá fyrst hvort þetta sé Asylum-mynd. Það skiptir öllu.
1/10
Hanna0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Elskaði fyrri hlutann, ekki þann seinni Að horfa á þessa mynd er eins og að deita virkilega töff, fyndna og öðruvísi stelpu sem fangar strax athygli sína. Þú nýtur hverrar einustu mínútu með henni og ert jafnvel byrjaður að elska hana fullsnemma án þess að þora að segja það upphátt. Síðan eftir smátíma kemur í ljós virkilega leiðinlegur galli sem breytir hér um bil öllu áliti þínu á henni. Umhyggjan deyr skyndilega og eftir stendur rosalega góð minning sem er samt ekki það fyrsta sem þér dettur í hug þegar þú hugsar um hana. Þannig er hún Hanna mín, og ég á bágt með að jafna mig á því hvernig hlutirnir enduðu hjá okkur miðað við þessa fullkomnu byrjun.
Áður en menn fara að halda að eitthvað við þessa mynd hafi hreinlega kramið hjartað í mér þá vil ég fyrst segja að ég hika ekki við að mæla með henni, enda líkaði mér mjög vel við hana. Efnislega séð er ekki margt nýtt í boði hérna, en það er ljóst að leikstjórinn (sem er hinn gríðarlega fjölhæfi Joe Wright - leikstjóri tveggja prýðilegra búningamynda) viti það. Í staðinn eru helstu styrkleikar þessarar myndar alveg skothelt handrit með hnyttnum samtölum, öflugar frammistöður og stílbrögð sem auglýsa sig svakalega en eru engu að síður svo töff að þú getur ekki annað en fests við skjáinn.
Kvikmyndatakan og klippingin setja svo flottan svip á myndina og með hjálp frá rafmagnaðri tónlist frá Chemical (fyrrum Dust...) Brothers öðlast hún einkennilegan stíl sem gerir hana ótrúlega ferska og stöðugt athyglisverða (Danny Boyle yrði mjög sáttur). Miðað við þessa lýsingu mætti halda að þetta væri býsna hefðbundið stílflipp nema bestu kostirnir við meðhöndlunina hér er sú að klippingin er alltaf í takt við keyrslu eða tilfinningar sögunnar, og myndatakan er oftar en ekki kyrrstæð eða með gott flæði á hreyfingunni, í stað þess að vera með endalaust böggandi hristing. Kamerumaðurinn (sem reyndar hefur unnið með Boyle) náði allavega hafa öðlast frá mér jafnmikla hrifningu og unga aðalleikkonan. Einna töku skotið sem endar á því að Eric Bana lemur nokkra gaura í klessu er þess hróss virði eitt og sér.
Myndin er alveg meiriháttar í fyrri hluta. Ég myndi kalla hana skylduáhorf ef hún hefði haldið þessum dampi út alla lengdina. Það er samt erfitt að vita hvort þetta sé meira handritinu eða leikstjórninni að kenna en myndin missir alveg mikla orku þegar líður að lokaþriðjungnum, nánast svo mikið að hún veldur hreinlega bara vonbrigðum í lokin. Manni fer líka að standa sífellt meira á sama um persónurnar og aðstæður um leið og fleiri svör fara að koma í ljós. Hata þegar það gerist!
Verst er samt hvað öll heildin fer mikið sígandi því lengra sem líður á seinni hlutann. Það er t.d. vegna þess að þér líður allan tímann eins og eitthvað meira sé verið að byggja upp heldur en við fáum. Myndin fer það vel af stað að það er ómögulegt að búast við öðru, og þar að auki hefur hún eiginlega engan söguþráð svo maður býst frekar við einhvers konar sturlaðri persónusköpun eða skilaboðum sem við síðan fáum ekki. Alveg eins og titilpersónan þá er myndin bara köld og undarlega tilfinningalaus þegar uppi er staðið, en samt aldrei nokkurn tímann leiðinleg eða nálægt því.
Leikararnir eru allir mjög góðir og uppfylla öll skilyrði sín vandlega og af áhuga, en það er kannski ekki við öðru að búast frá manni sem er þekktur fyrir vel leiknar dramamyndir. Saoirse Ronan er sjálf fullkomin í titilhlutverkið og það er ekki stakasta mínúta í allri myndinni þar sem þú kaupir hana ekki sem stórhættulegan morðingja. Eric Bana, sem tekst alltaf að vera jafn viðkunnanlegur í mínum augum, gerir sinni rullu góð skil og fær aukastig fyrir sannfærandi og á köflum eitursvalar barsmíðar. Það tekur að vísu smá tíma að venjast því að heyra ástralann tala með þýskum hreim. Svipað á við um Cate Blanchett. Hún er auðvitað æðisleg leikkona og allt það, en það er óneitanlega skrítið að heyra hana tala með suðurríkjahreim. Sá leikari sem skildi einna mest eftir sig reyndist þó vera Tom Hollander. Ímyndið ykkur drullusokkinn sem hann lék í Pirates-myndunum ef David Lynch eða Wim Wenders hefði leikstýrt senunum hans. Það er eitthvað svo óttalega truflandi við hans nærveru þrátt fyrir að hann geri mjög lítið. Lagið sem fylgir honum neitar líka að fara úr heilanum mínum.
Það er svo margt við Hönnu sem hægt er að elska. Hún er skemmtileg, fersk, "edgy" og með dúndrandi takt sem mætti finnast oftar í svona myndum. Þessi orka sem hún keyrir á er næstum því aðdáunarverð en um leið og kemur í ljós að myndin fjallar í rauninni ekki um neitt fer spilaborgin hægt og rólega að falla. Ekki alveg samt, en góður hluti af henni. Einhver skilaboð eða persónuleg tengsl við innihaldið hefðu getað skipt svo miklu en á endanum get ég bara gefið myndinni létt meðmæli, í staðinn fyrir þau grjóthörðu sem ég hélt á tímabili að hún myndi fá.
7/10
Og já, fyrir ykkur sem hafa pælt í því jafn mikið og ég, þá er nafn aðalleikonunnar borið fram SHEER-Shuh. Óskiljanlegt, ég veit.
Scream 40 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Grimmt og gott bíókvöld Mér finnst að þessi mynd hefði í rauninni átt að heita Scream 3 og sú mynd sem kom út árið 2000 átti aldrei að verða til. Ekki bara er þessi fjórða mikið betri, heldur er efnisleg tenging við sú þriðju nánast engin. Þú gætir horft á fyrstu tvær myndirnar og svo þessa án þess að missa af nokkru merkilegu. Ég held jafnvel að það sé viljandi gert af Kevin Williamson enda skrifaði hann allar myndirnar nema þriðju. Ég efast ekki um að hann sé sammála um það að sú mynd hafi svert dálítið nafn seríunnar, og því snýr hann aftur í næstum því jafn góðum gír og þegar hann skrifaði fyrstu tvær. Ekki alveg samt, en nógu nálægt því til að myndin teljist fullnægjandi.
Það er bara ekki hægt að fjalla um Scream 4 án þess að minnast á það hvað manni fannst um hinar. Sjálfur myndi ég aldrei taka mark á umfjöllun um hana nema við gagnrýnandinn værum á sömu blaðsíðu með þær. Fyrsta myndin er auðvitað meiriháttar og mér finnst sú önnur jafnvel betri þó svo að það muni einungis um hársbreidd á skordýri. Þær eru báðar svo snjallar, fyndnar og spennandi og ég dýrka hvernig við kvikmyndanördarnir fáum jafn mikið út úr þeim hryllingsmyndaaðdáendur, ef ekki meira. Handrit Williamsons náðu að vera hnyttin og gáfuð án þess að drukkna í egói og sjálfsöryggi. Og þó svo að mér hafi aldrei beint fundist þetta svakalega hrollvekjandi myndir, þá voru þær stundum óbærilega spennandi. Síðan kom Ehren nokkur Kruger, sem er að mínu mati einn slakasti handritshöfundurinn í Hollywood (flettið hann upp. Mun fleiri vondar myndir að baki en ágætar), og hann snéri hér um bil öllu við sem Williamson gerði rétt.
Scream 3 var alltof góð með sig og það skein svo þreytandi mikið í gegn hvað henni fannst hún vera snjöll. Díalógurinn var ekki lengur hnyttinn og skemmtilegur heldur pirrandi og asnalegur. Gömlu persónurnar voru skyndilega orðnar flatar á meðan þær nýju voru jafn óþolandi og samtölin (tek það gjarnan fram að Parker Posey fer svakalega í mig). Atburðarásin var spennulaus, tónlistin alveg mökk leiðinleg, lokafléttan veik og endaspretturinn ekkert skárri. Alveg síðan ég sá þessa mynd fyrst hef ég haft kvikindislega lágt álit á henni og þegar ég ber hana saman við gæðin á fyrstu tveimur myndunum, þá hata ég hana ennþá meir. Wes Craven fannst mér meira að segja vera furðulega latur þessa umferð en ef þið skoðið þessa mynd ásamt Cursed og My Soul to Take, þá sjáið þið að greyið kallinn hefur átt ansi slæman áratug að baki.
En þá, loksins í fjórðu málsgrein, snúum við okkur að fjórðu myndinni. Ég var skeptískur fyrirfram því hvorki Williamson né Craven eru svipaðir í dag og þeir voru á tíunda áratugnum. Afraksturinn sýndi mér svo að þeir leyna enn góðu efni á sér. Maður tekur auðvitað eftir því að mennirnir séu farnir að hrörna svolítið. Handritið virkar með þeim endalausu tilvísunum og földu nördabröndurum sem það hefur en samt dettur það stöku sinnum í þá gryfju að reyna aðeins of mikið. Þetta gerist sem betur fer ekki oft, en maður finnur fyrir því þegar myndin þykist vera sniðug í stað þess að vera þannig eðlilega. Craven fær líka svolítinn skell á sig fyrir að ná ekki svipaðri spennuuppbyggingu og hann gerði áður. Það vantar tilfinninguna sem lætur þig hanga gjörsamlega á sætisbrúninni eða lemja sessunautinn þinn af spennu. Endirinn er að vísu undantekning, en á vissum tímapunkti líður þér eins og myndin sé að verða búin og þá hrekkur hún skyndilega í háan gír og verður hreint út sagt brjáluð, og dásamlega kjánaleg á sama tíma. Þessi endir náði - án gríns - að breyta viðhorfi mínu gagnvart allri myndinni. Ég hélt að mér hafi fundist hún fín þegar fór að líða að lokum, en eftir þessa senu var ég viss um að hún væri algjörlega þess virði að mæla með!
Af öllum Scream-myndunum er þessi líka sú fyndnasta. Það skyggir auðvitað á alvarleikann stundum en skemmtanagildið missir engin stig þrátt fyrir það. Ég var mjög ánægður með hraðann á myndinni enda fer hún fljótt af stað (með sjúkt fyndnu “upphafsatriði” – sem sýnir fullkomlega hvers konar húmor við getum átt von á framundan) og er almennt meira í takt við fyrstu myndina heldur hinar. Þar af leiðandi tefur hún ekki eins mikið og nr. 2 átti stundum til með að gera (en á hinn bóginn er hún alls ekki jafn taugatrekkjandi) og við skulum ekki fara út í þriðju nánar hvað keyrslu varðar. Ég geispa bara við það að hugsa til hennar.
Það er bara svo skemmtilegur meta-fílingur á Scream 4 að það er erfitt að skemmta sér ekki bara örlítið. Útlitsfríðu leikararnir standa sig einnig flestir vel og það sem skiptir mestu máli er að ráðgátan er alltaf einu skrefi á undan þér. Þú heldur að þú hafir áttað þig á öllu en samt tekst Williamson að koma þér á óvart á réttum tímum. Venjulega missa svona myndir líka oft kraftinn þegar þú veist öll svörin en ég naut þess í botn hvert þessi fór eftirá. Skoðun hennar, eða réttara sagt leikstjórans og pennans, gagnvart reboot-myndum og endurgerðum kemst einnig til skila á svo skemmtilegan máta að það er eiginlega þess virði að klappa yfir.
Þú veist annars alveg hvað þú ert að fara á og ef þú ert Scream- eða hryllingsmyndaaðdáandi almennt ætti þetta að vera gargandi stuð fyrir þig allan tímann. Taktu ruglið í sátt, dragðu vini þína og njótið ykkar.
7/10
PS.
Ég verð mjög sár ef Craven og félagar hætta ekki hér, því þetta er akkúrat trausti endirinn á seríunni sem hin myndin átti að gefa okkur. Segið núna með mér í sameiningu: STOPP!
Morning Glory0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Notaleg mynd sem þú gleymir fljótt Það er eitthvað svo sorglegt við það að svona ómerkileg vídeómynd eins og Morning Glory skuli vera hugsanlega besta myndin með Harrison Ford í tæpan áratug. Hann er næstum því búinn að vera verr staddur heldur en De Niro að því leyti að hann er búinn að vera fastur í endalausri meðalmennsku og oft einhverju mun verra. Ég held að seinasta fína myndin með honum hafi verið K-19 en sú mynd var allt annað en eftirminnileg. Þar á undan held ég að sigurvegarinn hafi verið Air Force One, og sú mynd var guilty-pleasure í besta falli. Þegar maður hugsar um allt ómerkilega draslið sem kom þarna á milli (Random Hearts, Hollywood Homicide, Firewall, Indy 4, Extraordinary Measures o.fl. o.fl.) þá getur maður ekki annað en fundið fyrir smá sársauka í sálinni. Í æsku minni var þetta einhver besti og svalasti leikari í heimi. Síðan hvenær breyttist hann í þennan óspennandi fýlupúka með muldrar alltaf eins og einhver róni?
Kaldhæðnislega er það einmitt þessi fýlupúki sem bjargar þessari mynd fyrir horn. Ekki það að hún sé eitthvað léleg beint, langt í frá, heldur er hún bara svo horbjóðslega ómerkileg að ég næ varla að jafna mig á því. Hún er dúnmjúk, fyrirsjáanleg og kemur með flýtta og aðeins of hentuga úrlausn í lokin en hún græðir samt aukastig á góðu leikaravali (guð blessi þig, Jeff Goldblum) og fínasta húmor. Ford gamli tekst undarlega vel að kæta mann með því að vera neikvæður og sjálfselskur. Þetta er svipað og hann reyndi að gera í Hollywood Homicide (trúi ekki einu sinni að ég muni eftir þeirri mynd) bara miklu fyndnara. Hann er að vísu ekki alfarið í forgrunninum hérna heldur er það hin ávallt líflega Rachel McAdams sem fær þá áskorun að halda sögunni á floti. Orkan í henni er allt annað en fráhrindandi, sem er heppilegt því hún hefði svo auðveldlega getað farið hina leiðina með þessari frammistöðu og verið meira pirrandi heldur en Katherine Heigl á vondum degi. Hún er klaufsk, uppáþrengjandi og talar mikið en það er eitthvað við metnaðinn í henni og óvænta sjarmann sem fékk mig til að halda svolítið með henni.
Aðrir leikarar gera ógurlega lítið en hressa nærvera þeirra bætir heilmikið upp. Diane Keaton, Jeff Goldblum og John Pankow eru frekar skemmtileg og Patrick Wilson er viðkunnanlegur að venju þrátt fyrir að hlutverk hans hafi verið augljós uppfylling. Það er eins og myndin hafi ekki verið alveg viss um það í fyrstu hvort hún vildi breytast í rómantíska gamanmynd eða skrautlegan farsa um fjölmiðlaheiminn. Á endanum ákvað hún að halda sig við það síðarnefnda. Ég vil líka minnast á það að Modern Family-aðdáandinn í mér hefði óskað þess að Ed O´Neill fengi meiri skjátíma. Hann er frábær á þeim litla tíma sem hann hefur.
Með J.J. Abrams sem meðframleiðanda hefði alveg verið hægt að gera eitthvað betra úr þessu. En orðum þetta bara svona: Morning Glory er alls engin Network og Anchorman er hún svo augljóslega ekki heldur. Hún sækist eftir einhvers konar milliveg þarna og gjörsamlega stappar inn auka rómantískum söguþræði til að höfða til fleiri kvenna. Hún feilar ekki á þessum markmiðum sínum en málið er bara að hún þyrfti að vera beittari og almennt ferskari til að mér stæði ekki eins mikið á sama um hana.
Fínt samt að sjá Ford rísa hægt og rólega aftur upp. Vona að maðurinn sanni sig í Cowboys & Aliens næst.
6/10
Hop0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Alvin-aðdáendur munu hoppa hæð sína Ég get alveg sætt mig við það að sumar barnamyndir eru bara ekki gerðar til að ná til breiðra hópa. Stundum vilja stúdíóin bara græða á markhópnum þegar þeir sjá hversu auðvelt það getur verið. Í tilfelli myndar eins og Hop þá vita aðstandendur að þeir geta lokkað smákrakkana í bíó vegna þess að þetta er páskamynd frumsýnd í kringum páskatímann, og hún hefur krúttlega kanínu í mennskum klæðnaði á plakatinu. Snilldin við það að markaðssetja bíómynd til ungra barna er líka sú að hún græðir í rauninni tvöfalt vegna þess að foreldrar þurfa oftast að fara með þeim. Þetta er skuggalega auðfenginn peningur þegar maður spáir í því. Maður tekur líka fljótt eftir því að þessi mynd reynir að haga sér eins og jólamynd, nema hún skiptir “stórhátíðunum” út svo hún skari meira fram úr. Þetta þýðir að myndin verður þá reglulega sýnd í sjónvarpi í kringum páska (þá fara fleiri dollarar að rúlla inn), alveg eins og jólamyndir - a.m.k. þessar frægu amerísku - eru stöðugt sýndar ár eftir ár.
Hop er kannski ekki mynd fyrir mig en hún er akkúrat það sem hún á að vera: Einföld, saklaus, barnaleg og klisjukennd. Við fullorðna fólkið höfum séð þessa sögu oft áður, fyndnari og ófyndnari en hérna, en það jákvæðasta sem ég get sagt er að þetta er langt frá því að vera það versta sem þú gætir setið með börnunum þínum yfir. Hún er t.a.m. aðeins skárri heldur en Alvin and the Chipmunks, sem segir mér að leikstjóranum fer eitthvað batnandi. Ekki það að ég haldi í mér andanum af spennu eftir næstu mynd hans.
Myndin er leikstýrð af Tim nokkrum Hill, og er hann skólabókadæmi um færibandsleikstjóra sem hugsar bara um aurinn. Maður skilur það svosem enda vantar mann oft pening. Það vilja heldur ekkert allir í bransanum verða næsti Spielberg og þegar þú færð svona góða útborgun út úr einhverju jafn metnaðarlausu og þessu ætti ekki að vera mikil ástæða til þess að breyta um atvinnustefnu. Smekksmenn kalla þetta að selja sál sína og því miður er haugur af svona fólki til í Hollywood. Hill er einn af þessum mönnum sem er bara þekktur fyrir eitt, og ef þú ert að gera barnamynd eftir uppskrift um talandi tölvugert dýr þá er hann maðurinn í verkið (tek það fram að hann gerði líka meistaraverkið Garfield: A Tale of Two Kitties). Hop er samt vaflaust skásta myndin hans af því hún hefur þrennt: flotta tölvugrafík sem smellur prýðilega við öll umhverfi, skondið cameo frá vönum manni og hálf ofvirkan James Marsden.
Ég veit ekki alveg af hverju það er en Marsden er bara einn af þessum leikurum sem mjög erfitt er að líka ekki við. Honum hefur tekist að standa eftirminnilega upp úr myndum sem eru varla þess virði að nefna (Death at a Funeral t.d.), og þessi á klárlega heima í þeim flokki. Fyrir utan það að vera heldur gamall fyrir hlutverkið sitt (37 ára maður að leika persónu sem ætti að vera 15 árum yngri) er hann í svo háum gír allan tímann að það er næstum því óskiljanlegt. Oftast í svona myndum eru leikararnir nánast sofandi. Marsden á þokkalegt samspil við röddina hans Russell Brand en eitthvað finnst mér samt rödd sóðalega Bretans passa illa. Það er afskaplega erfitt að fylgjast með persónunni án þess að tengja leikarann beint við hana, sama hversu mikið hann reynir að tóna sig niður í stælunum. Leiðinlegt samt miðað við hversu vel hann stóð sig sem Dr. Nefario í Despicable Me, enda átti hann albestu línuna í þeirri mynd.
Annars þýðir ekkert fyrir mig að teygja þessa umfjöllun neitt frekar. Ég stórefa að þetta sé mynd sem þú ætlar þér að sjá nema þú sért foreldri, mjög ung/ur að aldri eða með Asperger-heilkenni. Börnin munu skemmta sér vel en ég neita að gefa aðstandendum eitthvað klapp á bakið fyrir að þóknast þeim markhóp útaf því að börn þekkja sjaldan góðar og slæmar myndir í sundur (þ.a.l. er þetta auðveldasti markhópur í heimi til að þóknast). Hefði Hop gefið sér örlítið meira rými fyrir fleiri fullorðinsbrandara (hún gerir fáeinar tilraunir til þess en með löngu millibili), minnkað aðeins skrípalætin í lokahlutanum og haft einhverja hlýju þá fyrir okkur hin hefði þetta getað orðið bara hin ágætasta peningaryksuga.
5/10
Í lokin vil ég óska íslenskum foreldrum góðs gengis með að útskýra fyrir börnum sínum af hverju við höfum ekki páskakanínuna á klakanum.
Source Code0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Spenntu beltin og hafðu heilann í gangi Í fyrstu er Source Code eins og besta mynd sem hefur verið gerð sem er byggð á tölvuleik sem er ekki til. Grunnhugmyndin er sú að við fylgjumst með Jake Gyllenhaal að sífellt endurupplifa sömu 8 mínúturnar um borð í lest rétt áður en hún springur. Þetta virðist alltaf enda eins hjá honum og í byrjun hefur hann ekki minnstu hugmynd um hvað er í gangi (alveg eins og áhorfandinn). Fljótlega kemst hann að því að hans hlutverk er að nota þennan tímaramma til að finna sprengjuna og komast að því hver hryðjuverkamaðurinn er.
Það er erfitt að sjá þetta ekki fyrir sér sem tölvuleik, þar sem þú hefst alltaf á sama upphafsreitnum eftir dauða og hefur x mikinn tíma til að ljúka við ákveðnu verkefni. Það er vissulega líka hægt að kalla þetta sci-fi útgáfuna af Groundhog Day en eftir því sem sagan heldur áfram að þróast fer sá samanburður að dofna. Það er hellingur í þessum pakka sem má rekja til annarra mynda og jafnvel þátta, en eitt af því síðasta sem ég hugsaði um á meðan myndinni stóð var hvaðan ég hafði séð þetta allt saman áður. Hún virkar ófrumleg kannski í byrjun en stefnurnar sem hún tekur sýna að úr gömlum hráefnum er hægt að móta alveg ótrúlega fullnægjandi máltíð.
Source Code er greinilega ekki fullkomin mynd, en hún hefur næstum því allt sem ég vil fá út úr góðum (sci-fi) spennuþriller. Hún er þétt skrifuð, margbrotin, dularfull, skörp, öðruvísi, spennandi, ófyrirsjáanleg, smekkfull af hugmyndum og stýrist af heilmikilli orku í þokkabót. Þetta er svona mynd sem ég held að Hitchcock hefði orðið hrikalega ánægður með. Söguþráðurinn fer aldrei á sjálfsstýringu né brýst hann út í vitleysu. Óþarfa exposition-fyrirlestrar eru í algjöru lágmarki og er þar af leiðandi frekar ætlast til þess að plottið afhjúpist á mátulegum hraða í stað þess að henda öllum svörunum framan í þig. Plottið er stöðugt í vinnslu og sér til þess að halda athygli þinni með því að kippa mottunni reglulega undan þér með úthugsuðum fléttum sem styrkja heildarsöguna, í stað þess að vera bara þarna til að koma á óvart. Ofan á þetta allt fáum við svo Jake Gyllenhaal, sem er rosalega góður í allri ringulreiðinni. Hann tapar aldrei sambandi við áhorfandann og fylgir maður honum alla leið.
Duncan Jones verður bráðum ekki lengur þekktur sem einungis sonur Davids Bowie sem kom öllum gagnrýnendum á óvart með hinni geggjuðu Moon árið 2009. Sú mynd var augljóslega ekki eitthvað gerðist bara af heppni, og miðað við afraksturinn hér er tvímælalaust hægt að segja að þessi gaur sé kominn til að vera. Hann er á sama stað núna og Ben Affleck hvað leikstjórn varðar. Báðir hafa sýnt eftirtektarverða hæfileika og gert tvær nautsterkar myndir í röð. En Jones er ekki bara efnilegur, heldur einhver sem kann að nota heilann og ætlast einnig til þess að áhorfandinn geri það sama. Source Code er mynd sem krefst þess að þú sért svolítið vakandi á meðan þú horfir á hana, en hún gerir sér einnig grein fyrir því að þú þurfir að slökkva á allri vantrú svo þú getir keypt þetta vægast sagt langsótta plott sem hún hefur. Þetta er samt ástæðan af hverju þetta kallast Science FICTION, og greindin í handritinu hér liggur aðallega í samsetningu sögunnar, ekki lógíu.
Örfáar holur eru samt óhjákvæmalegar og það eru ýmis tilfelli þar sem augljóslega líður lengri tími en myndin sýnir. Það er frekar einkennilegt hvað Gyllenhaal er oft sýndur gera skuggalega mikið á þessum litla tíma sem hann hefur, en þarna erum við lent á svipuðu vandamáli og Keanu Reeves-klassíkin Speed hafði. Í þeirri mynd (fyrir ykkur nýliðanna sem hafa ekki séð hana – skammist ykkar!) átti rúta að keyra stöðugt á 80 km hraða (ef ekki, þá BÚMM!) í dágóðan tíma, en allt heilbrigt fólk tekur greinilega eftir því að hún fer langt undir slíkan hraða á köflum. Þannig að ef þú getur komið þér undan þeirri smámunasemi að fókusera á tímarammann í Source Code, þá ættirðu að vera ágætlega staddur. Því miður er þó lítið hægt að gera til þess að laga litla friðsemdarmóralinn í lokin, sem var pínu vandræðalegur. Svo mun ég ávallt syrgja fjarveru snillingsins Clint Mansell, sem átti fyrst að sjá um tónlistina en þurfti að sinna öðru verkefni. Chris Bacon stendur sig þokkalega með músíkina í hans stað, en hún er fullhefðbundin fyrir mynd sem er svona fersk.
Þessi mynd er samt jafnmikið í eigu Gyllenhaals og leikstjórans (rétt eins og Sam Rockwell átti vafalaust hinn helminginn af Moon). Þessi stöðugt upprísandi leikari gerir margt við hlutverk sem aðrir hefðu léttilega gert minna úr. Rullan býður í rauninni ekki upp á margt annað en stöðugt tilhlaup og undrunarsvipi en Gyllenhaal sýnir þessu mikinn áhuga og nær að vera óvenju líflegur og heillandi. Það er ekki beint hægt hrósa aukaleikurunum fyrir fjölbreytni, og þar á ég við um þau Michelle Monaghan, Jeffrey Wright og Veru Farmiga, en það er heldur ekki mikið sem þau hafa í höndunum. Þau eru lítið annað en nauðsynlegir aukahlutir. Svipað og lestin sjálf eru þau þarna til að styðja við Gyllenhaal og hans sögu. Lykilatriðið er að þau þjóni sínum tilgangi án þess að vera óathyglisverðari til áhorfs heldur en veggfóður. Þau gera góð skil allavega, og sýna þessu meiri áhuga en margir aðrir hefðu gert. Kannski er Jones bara svona spennandi gaur til að vinna með.
Ef þessi sonur Bowies heldur svona góðu róli áfram munu sjást risastór hjörtu í mínum augum þegar einhver minnist á hans nafn. Í lokin vil ég segja þér að sjá þessa mynd ef þig langar að horfa á eitthvað sem er spennandi og með virkan heila. Hún er alveg peningana virði og í versta falli taparðu ekki nema tæplega 90 mínútum af ævi þinni.
8/10
PS. Ég veit alveg hvað ég myndi gera með Michelle Monaghan á 8 mínútum...
Your Highness0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Kjörin fyrir skakka D&D nörda Your Highness er ekki mynd fyrir foreldra þína, þrátt fyrir að vera soddan '80s rúnk. Þetta er The Princess Bride – með smá bragði af Krull - eins og Judd Apatow hefði gert hana, sem þýðir að hér sé nóg um gras, blót, brjóst og metnaðarfulla typpabranda. En Rob Reiner-myndin hafði að vísu sjarma og húmor alla leið. Slíkt er líka hægt að segja um bestu Apatow-myndirnar, en það er ekki einu sinni fyndið hvað sá maður hefði getað gert góða hluti fyrir þessa framleiðslu og því er hans sárt saknað. Þessi mynd setur sér nefnilega ekkert æðra markmið en að haga sér eins og krakki og gera það sem hún vill. Stundum gengur hún upp og er sóðalega fyndin en að megnu til reynir hún aðeins of mikið á sig til að teljast fullnægjandi.
Myndin er samt frá því að vera leiðinleg eða þreytandi til áhorfs, sem er annað en ég get sagt um síðustu mynd leikstjórans. Hún rennur á fínum hraða, inniheldur skemmtilega leikara og lítur alls ekkert illa út á mælikvarða fantasíumynda. Skepnuhönnun og brellur eru einmitt óvenju fínar. Samt ferðu ekki á mynd eins og þessa til að horfa á sviðsmyndir og brellur. Þú ferð á hana til þess að hlæja og það veldur talsverðum vonbrigðum hvað húmorinn er oft einhæfur. David Gordon Green (sem var fínn indie-leikstjóri þangað til hann gerði hina ofmetnu Pineapple Express) blóðmjólkar hvern einasta dropa úr senum þegar hann fær tækifæri til þess, og í þeim tilfellum þar sem atriði virðast hvergi stefna neitt er fyllt upp í þau með smekklegu orðbragði, kynlífs- eða grasreykingarbröndurum. Ekkert að því svosem. Þú sérð bara fljótt að það er fátt annað í boði og þá sérðu einnig að biðin eftir frumlegu bröndurunum er oft ansi löng. Mikið af þessu er ekki einu sinni hægt að kalla brandara. Leikararnir blóta oft bara og tala um t.d. sjálfsfróun og endaþarmsmök og með því er ætlast til þess að þú hlæir af þér hausinn því orðbragðið passar svo engan veginn inn í miðaldirnar.
Það er alltaf fúlt í gamanmyndum þegar fjörið á settinu spreðast ekki nógu vel til áhorfenda, og hér sést langar leiðir að leikararnir skemmtu sér konunglega (auðvitað). Ég myndi sjá meiri ástæðu til þess að kvarta ef Danny McBride, James Franco og Natalie Portman væru ekki svona hress og fín. McBride gerir það sem hann gerir best: að leika sjálfhverfan, óviðkunnanlegan hálfvita og á hann sem betur fer slatta af góðum atriðum, sérstaklega í samspilum við aðra. Fylgdarsveinn hans er líka mjög skemmtilegur. Franco og Portman eru einungis að fíflast hérna og leggja semsagt alvöru leikhæfileika sína til hliðar (önnur saga með sönghæfileika Francos). Þeim virðist þó vera sama og sem betur fer tekst þeim að kæta mann í mörgum tilfellum. Portman kætir mann að vísu örlítið meira, en kannski myndu flestar stelpur segja hið öfuga ef Franco hefði næstum því farið úr öllum fötunum.
Bestur er samt Justin Theroux, sem kom mér dálítið á óvart því seinast þegar ég sá hann svona over-the-top var í Charlie's Angels 2, og þar var hann ekki beint ásættanlegur. Þessi maður fær ekki bara bestu línurnar heldur er hann langfyndnasti karakterinn. Hann er fullkomin stæling á yfirdrifnum 80s-fantasíuillmönnum. Leiðinlegt þó að Zooey Deschanel fái ekki mikið annað að gera en að hlusta á hann tala. Hún átti töluvert betra skilið. En fyrst við erum að tala um flestalla leikaranna þá vil ég helst taka það fram að ég hefði alveg getað lifað án þess að sjá Toby Jones – frábæran en ekki beint snoppufríðan leikara - berrassaðan með ekkert klof. Ég neyðist núna til að sitja uppi með þá sjón næstu daga, og af óskiljanlegum ástæðum fannst mér skárra að sjá Mínotáros með standpínu, og líka miklu, miklu fyndnara. Annars ættirðu að fá þarna góða mynd af því hvers konar húmor er um að ræða.
Semsagt, lækkaðu greindavísitölu þína og segðu sjálfum þér að typpabrandarar séu það fyndnasta í heimi og þá áttu eftir að fíla þessa mynd í döðlur! Líka ef þú elskar stóner-gamanmyndir og telur fágaða kímnigáfu vera fyrir aumingja þá mun þér finnast þessi stórkostleg, og ég ætti ekki að þurfa að giska tvisvar undir hvaða áhrifum þú ætlir þér að njóta hennar. Sjálfur gef ég myndinni gott orð fyrir afþreyingargildið og leikaraflippið. Aðeins meiri húmor hefði ýtt henni í sterka sjöu.
6/10
Ef leikstjórinn ætlar að halda þessu mainstream-flæði áfram, þá mana ég hann til að halda sig við kannabis-tengdar myndir áfram. Með eftirnafn eins og Green væri annað bara sóun.
Kurteist fólk0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Vanda sig, Óli. Vanda sig! Nú ætla ég kurteisislega að fjalla um hvers vegna þessi mynd er ein sú versta sem íslenska þjóðin hefur séð síðan ælufatan Heiðin leit dagsins ljós fyrir rúmlega þremur árum síðan. Þegar þessi texti er ritaður er ég einmitt nýstiginn útaf myndinni, enn með kjaftinn galopinn yfir hversu rosalega mikið hún þóttist hafa gert við nákvæmlega ekki neitt. Nei, án djóks... EKKI NEITT. Ég byrjaði að finna til með peningnum sem var sóað í þessi ósköp, og leikurunum sem hefðu getað nýtt tímann í eitthvað vitsmunalegra, eins og að horfa á málverk þorna.
Þessi mynd er svo andstyggilega leiðinleg að hálfa væri hellingur. Ég sit hérna að berjast fyrir því að muna hvað það var sem ég sá en eitthvað er unga minni mitt að bregðast mér. Mér tókst semsagt að finna íslenska bíómynd sem er svo auðgleymd að ég þarf stöðugt að renna yfir atburðarásina í huganum til að muna hvers vegna hún var svona sóðalega leiðinleg. Loks átta ég mig á því að það var ekki nema vottur af sögu til staðar, og það eina sem ég glápti á í 90 mínútur var fullt af hæfileikaríku fólki að kjafta út í eitt um bæjarpólitík sem fór bara endalaust í hringi og skilaði engri ásættanlegri niðurstöðu. Einnig fann ég vott af athyglisverðum persónusamskiptum (öll framhjáhöldin t.d.), en það hvarf ansi fljótt því það virðist eins og þessi mynd setji sér það djarfa markmið að vera jafn spennandi og kattarsandurinn heima hjá mér. Svo sýndist mér líka eins og myndin væri að gefa okkur smá bakgrunn á aðalpersónu myndarinnar, til að við myndum þá ná að tengjast henni almennilega og halda kannski upp á hana. Þetta reyndist ekki vera annað en tímaeyðsla og mjög athugavert dæmi um það hvernig einn leikstjóri getur klúðrað heldur einfaldri persónusköpun.
Ég á erfitt með að muna hvenær íslensk bíómynd skeit svona mikið upp á bak í flashback-senum (svo eitthvað sé nefnt). Þær eru hérna notaðar til að dýpka persónu Stefáns Karls, en það gengur svo illa að ég er við það að halda að það hafi verið ætlunin frá upphafi. Það misheppnast gjörsamlega að láta áhorfandanum vera annt um þennan mann, sem er einmitt frekar skrítið þar sem leikarinn stendur sig vel með það sem hann hefur. Reyndar eru allir leikararnir í myndinni býsna fínir en persónurnar eru allar óspennandi, sama hversu mikið er reynt að gera þær skrautlegar. Mér gat ekki staðið meira á sama um örlög þeirra. Tæknileg vinnsla er svosem ágæt en slíkt ásamt trúverðugum frammistöðum er einmitt tvennt sem Ólafur Jóhannesson hefur oftast náð fínum tökum á.
Ólafur má eiga það að vera með þeim virkari kvikmyndagerðarmönnum sem við höfum að okkur í dag en það sem ég hef séð frá honum sýnir mér einungis það að vinnubrögðin ekki réttlæta magnið. Hann er þ.a.l. líka með þeim áttavilltari kvikmyndagerðarmönnum sem við höfum. Það vantar augljóslega ekki áhugann en burtséð frá nokkrum ómerkilegum heimildarmyndum þá kann maðurinn bara ekki að segja sögu, hvað þá strúktúra slíka. Af verkum hans að dæma er eins og hann skrifi grófa prófíla á hverja persónu, smali síðan saman fullt af leikurum og spinnur svo alla rest.
Kurteist fólk þjáist nefnilega fyrir nákvæmlega sömu hluti og önnur mynd sem hann gerði, Stóra planið, nema sú mynd hafði örlítið litríkari persónur og skítsæmilegan spunahúmor í þokkabót. Annars eru báðar myndirnar stefnulausar að mörgu leyti og eru lítið annað en sería af atriðum sem reyna að móta heilsteypta sögu en gera það alls ekki. Myndirnar tvær fá líka þann mínus að enda gjörsamlega upp úr þurru, sem er enn eitt merkið um glataða strúktúrahæfileika Ólafs. Manni líður aldrei eins og “sagan” sé að klárast, rétt eins og maður finnur aldrei fyrir henni að takast á flug. Það er meira eins og kreditlistanum í lokin hafi leiðst það mikið að hann gat ekki meðhöndlað biðina lengur. Hann varð bara að poppa upp, þrátt fyrir að sagan hafi ekki einu sinni verið alveg búin! Lykilsenur bera sömuleiðis merki um fljótfærni og metnaðarleysi, en kannski ætti ég bara að vera þakklátur fyrir að hafa ekki fengið eitthvað verra þar sem þetta er greinilega það skásta sem fjórir klipparar gátu gert úr þessu öllu.
Orð fá því bara ekki lýst hvað þessi mynd er svæfandi og almennt pirrandi til áhorfs. Hún er eitt risastórt EKKERT og einungis þokkalegur leikur og fáeinar fyndnar línur koma í veg fyrir botneinkunn hjá mér.
2/10
Sucker Punch0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Blautur draumur Snyders Sumar bíómyndir eru einfaldlega bara tryllt svalar vegna þess að sögurnar bjóða upp á það, viljandi og óviljandi. Spennan þarf samt oftast að vera til staðar og persónur verða sömuleiðis að vera þess virði að halda upp á. Svo eru aðrar myndir sem bara demba sig beint út í "kúlið," án þess að taka tillit til þessara þátta. Þær halda að það sé bara nóg að troða öllu á skjáinn sem áhorfendum finnst gaman að sjá. Margir leikstjórar gera þessi mistök, og þeir virðast ekki gera sér grein fyrir því að með þannig hugarfari verða myndir eins og Ultraviolet til.
Sucker Punch er sem betur fer ekki alveg svo léleg. Hún vill samt svo mikið vera eitursvala, lagskipta rússíbanareiðin í líkingu við The Matrix og Inception en hefur ekki hugmynd um hvað það var sem gerði þær svo góðar. Í stað þess að vera myndin sem þú heldur upp á er hún frekar þessi sem reynir fullmikið að þóknast þér með byssum, hávaða, kroppasýningum, brelluorgíum og ennþá meiri hávaða. Samanlagt erum við að tala um 30-40 mínútur samtals af hasar, og hann virkar á mann eins og lítið annað en uppfylling. Samt virðist þetta vera það eina myndin hefur áhuga á, og þýðir þetta að meira en klukkutími fer í óskipulagða sögu sem virkar LÍKA á mann eins og uppfylling. Ástæðan að hvort tveggja feilar er sú að myndin stendur sig merkilega illa í því að þræða saman fantasíuna við alvöru söguna svo það virki eins og þú sért að horfa á eina heild, en ekki MTV-útgáfuna af Girl, Interrupted með pásum þar sem þú ert staddur í hugarheimi myndasögu- og tölvuleikjanördans.
Zack Snyder leggur hellingsvinnu í það að sjá til þess að þetta sé eitthvað það svalasta sem þú hefur á allri þinni ævi séð. Hann fleygir bókstaflega öllu í þig sem hann finnur: vélmenni, uppvakninga, dreka, tröllvaxna samúræja með hrískotabyssu svo aðeins eitthvað sé nefnt. Myndin hefur auðvitað brjálæðislega flottan hasar hvað stíl og keyrslu varðar og tónlistarnotkunin við nokkrar senur er ansi öflug. Því miður verður manni samt fljótt sama um hasarinn sjálfan því hann er í raun furðu tilgangslaus. Hann speglar raunsöguna nánast ekkert og það drepur auðvitað alla spennu, sérstaklega þegar þú veist strax að þetta er allt saman ímyndun (sem er inni í annarri ímyndun!). Ég trúi ekki að mynd eins og Astrópía hafi náð betri efnislegri tengingu á aðalsögunni og fantasíusenum. Eitt-núll fyrir Gunnar B. Guðmunds býst ég við.
Senur sem gerast ekki í stílíseruðum fantasíuheimi eru oftast notaðar sem stökkpallur fyrir næstu ofbeldissenu. Það er ekki fyrr en hasarnum er lokið þegar myndin áttar sig loks á því að hún er að reyna að segja einhverja djarfa sögu með mikilvægum skilaboðum skelltum beint í smettið á þér. En sama hvað er á seiði hérna þá er ljóst að Snyder hefði átt að skrifa fleiri uppköst að handritinu. Það virðist einfaldlega ekki vera fullklárað. Asnalegast er samt hvað sagan þykist vera snjöll með því að segja dæmisögu inni í annarri dæmisögu. Þetta hefði getað opnað dyr að fleiri hugmyndum en því tækifæri er sóað. Þið skiljið hvað ég á við þegar/ef þið sjáið myndina, annars skiptir það svosem engu máli. Snyder reynir augljóslega að vera Christopher Nolan með því að koma með vísbendingar og pælingar sem eiga að gera annað áhorfið á myndinni ríkara, en hann nær bara ekki þeim hæðum því kúlið skiptir meira máli heldur en sagan. Ef Snyder er ósammála þessu þá er hann mun verri kvikmyndagerðamaður en ég áður fyrr hélt. Orð eins og persónusköpun virðist líka vera algjör latína í hans augum, allavega hér.
Álit mitt á þessum leikstjóra hefur farið talsvert lækkandi, og Sucker Punch gerir mig ekki beinlínis bjartsýnni gagnvart væntanlegu Superman-myndinni hans (þó ég efa ekki að útlitið verði til fyrirmyndar). Dawn of the Dead og 300 voru skemmtilegar en þær þjáðust örlítið fyrir einfaldleika en bættu það upp á öðrum sviðum. Watchmen er án efa hans eina mynd þar sem sagan hélst í fókus allan tímann og stílrúnkið betrumbætti heildina. Eftir hana gerði maðurinn skelfilega ómerkilega (en ógeðslega flotta) uglumynd og hér er hálfkláraða sagan á bakvið flottu umbúðirnar einungis afsökun til að hann geti fest blautan draum sinn á kameru. Vissulega myndi ég gefa hönnunardeildinni gott hrós ef hér væru um einhver frumlegheit að ræða, en ég fann þau bara hvergi. Leikstjórar sem hanna sín eigin skrímsli og umhverfi (eins og Guillermo Del Toro t.d.) myndu hlæja að Snyder fyrir að geta ekki betur en þetta. Hraðinn og brellunotkunin kemur beint frá honum, á meðan skrautið og fígúrurnar eru eins og eitthvað úr öðrum myndum, tölvuleikjum og líka Manga.
Ég get samt ekki lamið myndina of mikið niður því á vissan hátt er hún dálítið fersk. Ég get ekki annað en dáðst að henni smá fyrir að reyna eitthvað óhefðbundið sem maður sér ekki oft frá Hollywood. Ég myndi jafnvel kalla hana hugrakka hefði stúdíóið ekki skorið hana niður í PG-13 unglingamynd þegar blóðslettur, nekt og fleira gleðjandi hefði umhugsunarlaust gert ræmuna safaríkari. En burtséð frá því er ljóst að eitthvað mikið vanti upp á. Sucker Punch nær einungis því markmiði að vera töff þó svo að sjálfumgleði hennar skín svo hryllilega mikið í gegn. Þetta er þunn og ruglandi rúnkveisla sem vill vel og hefur góðar hugmyndir en skilar þeim ekki nógu vel frá sér. Jákvæðu stigin fara til leikranna (sem reyndu sitt besta), búninganna þeirra (Emily Browning í stuttu pilsi = HEITT), litanna (elska liti), brellnanna (eitt orð: brjálaðar!), ýmissa flottra sena (t.d. byrjunin og WWI bardaginn) og íslensku stelpnanna (Björk og ungfrú Torrini, sem áttu sitthvort lagið í myndinni).
Mjög blandaður pakki semsagt. Köllum þetta glansandi miðjumoð sem þú átt að sjá á stórum skjá ef þú skildir ákveða að svala forvitninni.
5/10
Behind the Mask: The Rise of Leslie Vernon0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Skylduáhorf fyrir slasher-unnendur/hatendur Stundum langar mig til að skríða inn í kassa og leggjast í fósturstellingu vegna skammar þegar ég uppgötva rosalega góða mynd sem ég hefði átt að vera löngu búinn að sjá. Behind the Mask, sem er frá 2006 (en kom formlega út árið eftir), er án efa besta og snjallasta satíra á slasher-hrollvekjur sem ég hef nokkurn tímann séð. Verst er samt að alveg merkilega fáir hafa séð hana og ábyggilega er alveg haugur af bíónördum sem hefur ekki minnstu hugmynd um tilvist hennar. Sjálfur hafði ég heyrt bara eitthvað lítið um hana þangað til ég loks gaf henni tækifæri (sem mér var skipað að gera af félaga mínum), en titillinn og plakatið virðist lítið gefa til kynna að hér sé eitthvað nýtt á ferðinni. Kannski tengist það markaðssetningunni og e.t.v. höfðu framleiðendur ekki hugmynd um hvað þeir höfðu hér í höndum sínum. Í staðinn ákváðu þeir bara að selja myndina sem það sem hún gerir mikið grín að. Myndin tekur allt það sem Scream kenndi okkur um slasher-geirann og lyftir því upp á mun hærra plan, og öskrar hreinlega af ferskleika og frumleika alla leiðina. Mikil kaldhæðni dreifð inn í líka.
Áður en ég sá myndina gerði ég þau mistök að kynna mér aðeins söguþráðinn fyrirfram. Þá fyrst var ég rosalega spenntur að sjá afraksturinn en mitt ráð – ef þú hefur kannski ekki heyrt mikið um myndina – er að segja þér að horfa á myndina undir eins, og þá blindandi (forðist trailerinn sérstaklega!). Ef þér finnst slasher-myndir oft á tíðum fyndnar nú þegar og ert pínu þreyttur á formúlum þeirra þá áttu eftir að dýrka þessa. Hún sameinar léttan óhugnað við húmor á þannig máta að þér leiðist ekki í eina mínútu. Ferskleika hennar er mestmegnis að finna í skemmtilegum strúktúr og gáfuðu handriti. Í cirka klukkutíma erum við að fylgjast með meinfyndinni mockumentary-mynd, þar sem áhorfandinn fær að kynnast raðmorðingjanum Leslie Vernon og hversu skarpur, metnaðarfullur og undarlega sjarmerandi hann er í raun. Síðan í lokahálftímanum slítur hún sig frá þeim frásagnarstíl og breytist í hefðbundna (en samt ekki) hryllingsmynd. Skiptingin er mun betur heppnaðri en maður myndi halda.
Það sést samt svo vel á þessari mynd að leikstjóri hennar hafi unnið heimavinnu sína, og maður finnur fyrir því í hverri einustu senu að þetta er eitthvað sem er gert af alvöru kvikmyndaáhugamanni. Krufningin á þessum bíógeira er það góð að ég get næstum því lofað þér að þú munt aldrei horfa á Halloween, Friday the 13th eða sambærilegar myndir aftur sömu augum eftirá. Tilvísanir finnast sömuleiðis í tonnatali, bæði augljósar og duldar. Leikstjórinn missir nokkur prik fyrir fullýktan tón þegar myndin tekur upp á því að skipta yfir í hryllingsmynd. Það koma nokkur brot í þeim stíl áður en myndin umturnast alveg, og þau virka ef ætlast er til þess að maður hlæi af þeim en aldrei tókst mér að finna fyrir alvarleika í andrúmsloftinu. Seinasti hálftíminn var heldur ekki jafn óhugnanlegur og ætlast var til, en allan tímann dáðist ég af handritinu og hugmyndunum hvort eð er. Það er samt erfitt að neita því hversu spúkí gaur Leslie er um leið og þú ert búinn að kynnast gáfum hans.
Leikurinn er yfir heildina ágætlega sannfærandi þó svo að Nathan Baesel hafi hiklaust skilið mest eftir sig í hlutverki sem þú munt seint gleyma. Leslie er svo frábær karakter og snilldarlega leikinn vegna þess að hann er svo fáránlega viðkunnanlegur. Og burtséð frá þeirri staðreynd að hann skipuleggur og fremur morð virðist hann vera ósköp eðlilegur náungi sem maður myndi glaðlega fá sér bjór með. Það er ekki möguleiki að nokkur annar leikari í þessari mynd komist nálægt frammistöðu þessa manns. Leiðinlegt samt að það hafi ekki verið hægt að gera meira við persónuna hans Roberts Englund.
Ég gæti endalaust potað í smáatriði og sett út á feiluðu atriðin en ég ætla mér ekki að gera það því heildarniðurstaðan er svo tryllt skemmtileg og öðruvísi að smæstu gallarnir hverfa nánast út augsýn. Og það sem kryddar Behind the Mask ennþá meira er að hún segist aldrei vera að gera grín að hefðum og uppskriftum hryllingsmynda (annað en Scream). Í staðinn gerist hún í "heimi" þar sem Freddy Kruger, Michael Myers og Jason Voorhees voru allir til í alvörunni. Ef þú hefur hvorki séð né heyrt um þessa mynd þá geturðu ekki annað en sagt að þetta hljómi ansi spennandi. Þeir sem hafa annars séð myndina hljóta að vera sammála mér, ef ekki þá hlýtur ádeilan að hafa farið alveg framhjá þeim.
Það er erfitt verk að móta vel heppnaða slasher-paródíu sem reynir svo LÍKA að vera slasher-mynd, en þessi hittir naglann á höfuðið. Hún er einfaldlega bara Geðveik með stóru G-i.
8/10
Limitless0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Orkurík og skemmtileg vitleysa Limitless byrjar alveg frábærlega. Hún er hrikalega langsótt en fer af stað á svakalegum hraða með þrælfínum mónólógum og dúndur litatrippi í þokkabót. Eftir ákveðinn tíma stígur hún yfir vissan þröskuld þar sem hún breytist úr langsóttri afþreyingarmynd yfir í absúrd þvælu (frekar kaldhæðnislegt hvernig mynd um gáfur getur verið SVONA heiladauð), en það skrítna við þessa ferð er að hún er allan tímann spennandi og verður því aldrei nokkurn tímann leiðinleg.
Bradley Cooper gjörsamlega eignar sér þessa mynd, ekki spurning. Maðurinn hefur hingað til sannað sig sem viðkunnanlegur leikari sem oftast vinnur sér inn stuðning áhorfandans, sama hversu gölluð eða hrokafull persóna hans er. Enginn annar á skjánum skilur nokkurn skapaðan hlut eftir sig, ekki einu sinni Robert De Niro. Karlgreyið hefur svosem ekki gert neitt mikið af viti í tæplegan áratug og hér er hæfileikum hans sóað eina ferðina enn. Að minnsta kosti fær hann nokkrar fínar línur enda myndin troðfull af slíkum. Handritið er yfir heildina skemmtilegt þótt það verði seint hægt að segja að það sé gáfað. Atburðarásin reynir líka svolítið á trúverðugleika manns því lengra sem líður á hana og ekki eru allir hnútar í lokin hnýttir á fullnægjandi hátt. Þó svo að myndin fjalli um mann sem öðlast einhvers konar ofurheila með því að taka inn lyf þýðir það ekki að áhorfandinn taki allar “reddingarnar” í sátt sem eru notaðar sem lausnir við stórum vandamálum. Ef eitthvað þá skapar þetta bara plottholur.
Myndin heldur samt dampi í afþreyingargildi þrátt fyrir kjánalegheitin, og stíllinn á henni gerir hana einnig rosalega líflega. Klipping ásamt kvikmyndatöku og litabeitingu er geysilega yfirdrifin en áhrifarík. Spennuuppbygging verður fyrir vikið öflugri og fær áhorfandinn betri tilfinningu fyrir öllu því sem sögupersónan gengur í gegnum. En alveg eins og hún þá er Limitless orkurík, á fullu nánast allan tímann og er mikið séð til þess að þér leiðist aldrei. Hún stendur sig undarlega vel í að halda athygli áhorfandans með bæði keyrslu sinni og sjarmerandi aðalleikara og þess vegna fær hún fínustu meðmæli. Þetta er ein af þessum myndum sem mun halda þér við efnið ef þú kaupir söguþráðinn strax. Ef ekki þá máttu búast við óreiðu sem mun valda þér miklum höfuðverk.
7/10
The Room0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Einstök mynd. Ein sú fyndnasta sem ég hef séð Ekki láta einkunnina rugla í ykkur, The Room er, eins og eflaust margir ættu að vita, einhver mesti saur sem hefur verið kvikmyndaður frá því að fundið var upp á kamerunni. En þrátt fyrir að vera einhver alversta og með öllum líkindum feilaðasta tilraun að dramamynd sem ég hef á minni stuttu ævi séð, þá er hún líka ein sú skemmtilegasta. Ástæðan er einföld: Tommy Wiseau er jafn hæfur kvikmyndagerðarmaður og blindur gaur með enga heyrn sem er þroskaheftur í þokkabót. Og viti menn, sem leikari er hann ENNÞÁ misheppnaðri! Ég hef bara sjaldan séð annað eins, og ég komst ekki hjá því að stara með galopinn kjaftinn yfir meirihluta myndarinnar. Ef þú ert farinn að leika það illa að sápuóperuleikarar myndu hlæja sig dauða yfir hverjum einasta sérhljóða frá þér, þá ertu heldur betur á vondum stað.
Myndin tekur sig svo tryllt alvarlega að það breytist fljótt í aðhlátursefni, mjög fljótt. Hún reynir af fullum krafti að vera einhvers konar áhrifaríkt melódrama en Wiseau virðist vera ófær um að búa til staka senu sem er ekki illa klippt, illa hljóðsett, hörmulega leikin, tilgerðarleg, grunn eða þvinguð á einhvern hátt. Senuuppbyggingar eru hræðilegar og flæði myndarinnar alveg yfir höfuð út úr kú. Hún er drulluhæg og reynir að slóra eins og hún mögulega getur, bæði með tilgangslausum samræðum, átökum sem stefna hvergi og kynlífssenum sem eru svo bjánalegar að þú ferð að efast um hvort leikararnir hafi hugmynd um hvernig kynlíf virkar. Tónlistin í þeim senum er algjör djókur líka. Reyndar ekki bara þar, heldur í allri myndinni. Annars hata ég venjulega að horfa á svona óvandaðar hægðarhrúgur en þar sem The Room virðist stefna að því að vera Casablanca slæmra mynda tókst mér að skemmta mér konunglega yfir henni, og félagar mínir gerðu það líka.
Ég hef sjaldan eða aldrei hlegið jafn mikið yfir mynd sem ætlaðist aldrei til þess að kalla fram slík áhrif. En í þessari mynd er varla mínúta sem líður án þess að maður hneykslist yfir hversu hallærisleg öll myndin er, og sumar setningar eru svo sjúkt kjánalegar að þú munt kvóta í þær dögum (jafnvel mánuðum) saman eftirá. Þetta er ein slíkra mynda sem þú þarft að sjá með eigin augum til að trúa. Hún er fyndnari heldur en Commando, Batman & Robin, Battlefield Earth og Never Back Down lagðar saman. Ef þú ert kvikmyndaaðdáandi og átt fullt af þannig vinum þá skaltu ekki hika við að skipuleggja gott vídeókvöld með þeim (smá bjór myndi nú ekki drepa múdið heldur). Hún nýtur sín albest í rétta félagsskapnum.
Lógíska einkunn fyrir þessa mynd væri að sjálfsögu ás, en skemmtanagildið nær alveg upp í áttu í minni bók og því beygi ég reglurnar aðeins og enda með því að skella sjöu á kvikindið. Framvegis verður þessi mynd ofarlega á lista hjá mér yfir þær myndir sem munu kæta mig mest eftir vondan dag. Takk hr. Wiseau. Þú ert ómetanlegur og svo sannarlega einn þinnar tegundar.
7/10
Okkar eigin Osló0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Þunnildi í góða veðrinu Okkar eigin Osló vill vera fyndin, dramatísk og heillandi “fílgúdd” mynd. Hún er það bara alls ekki. Ef svona grautþunn gamanmynd á að virka þá þarf hún að halda manni reglulega brosandi, svo ekki sé minnst á það að bjóða upp á persónur sem eru jafn skemmtilegar og þær eru furðulegar. Hún reynir bara alltof mikið á sig til að vera fyndin á köflum og stundum líður svo langt á milli brandaratilrauna að manni líði eins og hún sé bara ekki að reyna neitt. Mér fannst ekki einn einasti karakter hér vera athyglisverður eða viðkunnanlegur. Að horfa á þessa mynd er álíka vandræðalegt og að eyða heilli bústaðarferð með fólki sem er svo félagslega mismunandi að það á bara ekki heima undir sama þaki, og þar af leiðandi er samveran bara afskaplega þvinguð og óþægileg.
Myndin meinar vel samt og ég sé alveg hvað hún er að reyna að gera. Hún gerir það bara ekki rétt. Þorsteinn Guðmundsson fannst mér líka teygja aumingjarulluna alltof mikið. Það tekur á taugarnar að fylgjast með aðalpersónu sem lætur svona mikið vaða yfir sig og er hvorki athyglisverð né eftirminnileg. Þossi selur þetta prýðilega en handrit hans er langstærsti galli myndarinnar ásamt áhugalausri leikstjórn Reynis Lyngdal. Það vantaði meiri þróun hjá bæði aðal- og aukapersónum. Þær eru algjörar spýtur og ekki ein þeirra er þess virði að halda með eða þykja vænt um. Það er ætlast til þess að okkur líki vel við þær þrátt fyrir áberandi galla en það gengur bara alls ekki upp. Þær eru langflestar bara leiðinlegar manneskjur sem skilja nákvæmlega ekkert eftir sig. Samband Þorsteins við Brynhildi Guðjónsdóttur er líka stirt og klaufalega skrifað burtséð frá því að mér tókst aldrei að halda upp á þau sem par. Það tók ekki nema rétt svo 10 mínútur fyrir mig að sjá það að þessar persónur virtust ekki smella það mikið saman, enda leit bara út fyrir að tímabundin gredda í Noregi hafi verið það eina sem tengdi þau saman af einhverju viti. Ég fann aldrei fyrir kemistríunni.
Einu frammistöðurnar sem sýndu einhvern lit voru þær frá Brynhildi og Hilmi Snæ. Þau náðu líka eitthvað saman á skjánum í þokkabót og voru ekki eins einhliða og flestir aðrir. Það fer samt ekki á milli mála að Brynhildur eigi vafalaust hallærislegustu dramasenuna í allri myndinni. Laddi og Lilja Guðrún eru venjulega góð í flestöllu sem þau sjást í (Lilja var t.d. þrusugóð Óróa fyrir stuttu) en litla sub-plottið þeirra í þessari mynd var ekkert annað en uppfyllingarefni sem þjónaði heildarsögunni ekki neitt. Það skreið áfram hægt og rólega og leystist síðan bara upp. Öll myndin er dálítið þannig í hnotskurn. Þér líður eins og hún sé allan tímann að stefna eitthvert en á endanum gerir hún það ekki og breytist bara í klisju, og þá af amerísku gerðinni. Ég fann heldur ekki fyrir neinum húmor sem var ekki pínu þvingaður, eins og eitthvað sem maður sér úr þreyttum gamanþætti. Ég glotti stöku sinnum en hló aldrei upphátt nema rétt í lokin þökk sé Steinda Jr. Ég hef blendnar tilfinningar til mannsins en hér hefði ég glaðlega þegið það að fá hann í stærra hlutverk, m.a.s. lykilhlutverk.
Þessi mynd á einungis erindi til eldri áhorfenda (segjum svona 40+) sem eiga auðvelt með að hlæja yfir smotteríi. Ef þú ert t.d. gallharður aðdáandi Spaugstofunnar eða gamanmyndarinnar Jóhannes þá muntu veltast um allt gólf yfir þessari mynd. Hvað einkunnargjöf mína varðar ætla ég að vera pínu gjafmildur (en sleppa forgjöf að sjálfsögðu, þar sem ég geri augljóslega sömu kröfur til íslenskra mynda og erlendra). Myndin fær prik fyrir að reyna að vera með hjartað á réttum stað og leikararnir eru flestir sannfærandi. Hún fékk mig líka til þess að vilja skella mér í huggulegan sumarbústað á næstunni. Það er sterkur plús.
4/10
Unknown0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Þrælskemmtilegur absúrdleiki Liam Neeson er bara eitthvað það svalasta kvikindi sem er á lífi í dag. Þetta er ekki smekksatriði, heldur staðreynd! Það er ekki hægt að segja annað um manninn sem hefur m.a. leikið Jedi-riddara, venjulegan riddara ("I once fought for two days with an arrow through my testicle" - Kingdom of Heaven), Oscar Schindler, þrumuguðinn Seif og manninn sem þjálfaði sjálfan Batman. Eftir hina mjög svo óvæntu og eiturhörðu Taken er maðurinn bara opinberlega kominn í einhvers konar guðatölu. Hann hefur alltaf verið í svolitlu uppáhaldi hjá mér (þrátt fyrir örlítið bjagaðan amerískan hreim) en nú til dags þegar ég fer á spennumynd með honum er lítill krakki inni í mér sem öskrar hástöfum yfir hverju höggi sem hann gefur frá sér.
Ef þú ferð á Unknown í leit að nýrri Taken þá er ég hræddur um að þú verðir fyrir vonbrigðum. Ég mun samt skilja þig fullkomlega ef þú ferð með slíkar væntingar því markaðsdeild Warner Bros. hefur greinilega lagt blóð, svita og tár í að selja hana sem sambærilega bíómynd (meira að segja bíóplakötin eru furðulega Taken-leg). Unknown er meira í líkingu við Hitchcock ráðgátu í Bourne-stíl á meðan hin var straightforward "lemja-gaura-í-klessu" mynd. Það er ágætan hasar hér að finna en það er ekki fyrr en á seinustu 10 mínútunum þar sem Neeson hrekkur í kunnuglega gírinn og breytist í slagsmálakónginn, og jafnvel það endist í rétt svo 5 mínútur. Taken-aðdáendur verða vissulega svekktir, en ég get lofað ykkur að þetta eru grjótharðar 5 mínútur.
Myndin fer vel af stað og nær athygli manns fljótt með áhugaverðu plotti sem þróast síðar út í algjöran absúrdleika. Leikstjórnin - og að sjálfsögðu aðalleikarinn - sér samt einhvern veginn til þess að þessi vitleysa nái alltaf að haldast skemmtileg, og þegar myndin reynir að byggja upp spennu þá oftar en ekki nær hún markmiði sínu. Söguþráðurinn heldur manni ávallt giskandi um áframhaldið og úrlausn ráðgátunnar er alls ekki jafn fyrirsjáanleg, ófullnægjandi eða bjánaleg og maður heldur á köflum.
Hún sígur kannski örlítið rétt eftir miðju og ef skal segjast eins og er þá er gríðarlegur "séð-þetta-alltsaman-áður" fílingur á þessu öllu. Formúlur finnast dreifðar hér og þar, og persóna hennar Diane Kruger sennilega stærsta klisjan í allri myndinni. Ég efast samt um að slíkir þættir fara í þig ef þú ert tilbúinn til að kaupa allt sem er í gangi í þessari mynd. Ég gerði það og gekk ljómandi sáttur út úr bíóinu. Ég fékk kannski ekki aðra Taken, en myndin var heldur ekki að reyna að vera þannig.
7/10
Love and Other Drugs0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Meira fullorðins en þú heldur (Ath. Þessi umfjöllun jaðar við það að spoila – ekkert of merkilegt en ég gef sterkt í skyn hvert seinni hluti myndarinnar stefnir. Betra að skella viðvörun á til að pirra ekki suma)
Það er alls ekki algengt að maður sjái leikstjóra, sem hefur næstum því bara ofbeldisfullar dramamyndir að baki (sem gerast oft í fortíðnni), skipta svona allverulega um gír. Edward Zwick, maðurinn sem gaf okkur m.a. Glory, The Last Samurai og Defiance, fer núna langt út fyrir þægindasvæðið sitt og gerir mjög svo sérstakt rómantískt gamandrama, sem í fyrstu lítur út eins og eitthvað sem Hollywood ælir reglulega út úr sér bara til þess að græða á fallegum leikurum. Seinast þegar hann gerði eitthvað í líkingu við þetta var árið 1986, þegar hann var rétt að byrja. Það kom mér geysilega mikið á óvart þegar ég sá síðan að Love & Other Drugs er alls ekki jafn standard mynd og ég bjóst við, og það kom mér enn meira á óvart að hún skuli ekki vera gerð með markhóp ungs fólks í huga. Í staðinn fékk ég áhrifaríka og þroskaða litla mynd sem snertir alvarleg málefni en nær samt að vera fyndin á köflum og furðu heillandi þegar uppi er staðið.
Maður finnur það strax á tóninum að þessi mynd er ekki eins og flestar stjörnuprýddar bandarískar ástarsögur, og það er eiginlega þeim mun meira svekkjandi þegar maður sér að hún fer ansi strangt eftir hefðum þegar lengra líður á. Formúlukennd er hún samt alls ekki og handritslega séð er meira á bakvið myndina heldur en þú heldur. Persónurnar – þá aðallega þessar tvær í forgrunninum – eru skrifaðar sem alvöru manneskjur, sem þýðir að þær eru jafn gallaðar og þær eru skemmtilegar, og ég meina það á góðan hátt. Senurnar með þeim saman eru hreinskilnar og trúverðugar á alla vegu. Þróun sambandsins er ákaflega vel meðhöndluð og Zwick misstígur sig aldrei með að færa tóninn úr léttu yfir í alvarlegt.
Fyrri helmingur myndarinnar sýnir þetta klassíska “honeymoon” stig hjá pörum/bólfélögum þar sem losti og líkamleg hrifning er allsráðandi, og myndin strikar sterkt undir þetta stig með því að gefa okkur óvenjulega mikið af kynlífs- og nektarsenum. Í fyrstu virkar þessi áhersla fremur teygð og tilgangslaus (og ég segi þetta sem einhver sem fær aldrei nóg af brjóstunum á Anne Hathaway) en þegar maður sér hversu mikið þetta fer minnkandi í seinni hlutanum þá finnur maður ennþá meira fyrir spennunni sem myndast í sambandinu á þeim tímapunkti. Mjög traust endurspeglun og um leið og alvöru dramað byrjar fór ég að finna til með báðum persónunum í stað þess að taka djúpt andvarp, eins og ég hélt ég að ég myndi gera. Fyrirgefðu að ég efaði þig, Hr. Zwick.
Helsti styrkleiki þessarar myndar er án efa samspil skjáparsins. Þau Jake Gyllenhaal og Anne Hathaway eru virkilega góð í sitthvoru lagi en saman eru þau æðisleg. Skarpir kvikmyndaunnendur ættu að muna eftir því að þau léku einnig par í Brokeback Mountain sem einnig sýndi brjálaða umhyggju fyrst en byrjaði svo að fjarlægjast. Karlmenn sem fylgjast með Gyllenhaal eiga eftir að fyllast af mikilli öfund þegar þeir sjá hversu sjarmerandi kvennagull maðurinn er. Hathaway fær að vísu örlítið kröfuharðara hlutverk og fannst mér hún e.t.v. jafn sterk hér og í hinni ofmetnu Rachel Getting Married. En bæði tvö skila sínu frábærlega, í léttum eða alvarlegum senum og allt þar á milli. Neistann vantar svo sannarlega ekki (né hugrekkið til að koma nakin fram í fjölmörgum senum) og hitinn er það mikill að maður spyr sig hvort þau hafi sofið saman í raun á milli taka.
Skemmtilegar samræður einkenna síðan handrit sem er almennt vel skrifað þótt það sé fjarri því að vera frábært. Aukapersónurnar voru t.d. ekki upp á marga fiska og mér þykir í raun hundfúlt að fullyrða það að klisjurnar í sögunni fóru örlítið í mig, en þá aðallega vegna þess að myndin var svo fersk og öðruvísi upp að vissum tímapunkti. Mér hefði verið skítsama um þetta hefði ég verið að horfa á talsvert staðlaðri kanafroðu en hér hefur þetta meiri áhrif. Smá meiri vinna á handritið hefði getað styrkt myndina helling og jafnvel gert hana ógleymanlega. Það hefði alveg mátt skera smá fitu af lengdinni (senan þar sem Gyllenhaal drífir sér til læknis eftir threesome-ið (sem við fengum aldrei að sjá!!) þjónaði t.d. engum spes tilgangi) og byggja söguna þannig upp að hún væri ekki alveg svona fyrirsjáanleg. Mér leið líka eins og ádeilan á lyfjaiðnaðinn hefði getað verið mun beittari, þar sem hún spilar áberandi stóran þátt í sögunni.
Love & Other Drugs mun ábyggilega falla misvel í kramið hjá fólki, sérstaklega þeim sem eiga von á einhverju mýkra. Kannski er þá betra fyrir þau að sjá No Strings Attached í staðinn. Mjög svipuð mynd nema það vantar allt kryddið sem hér að finna. Sjálfur gæti ég aldrei komist hjá því að mæla með mynd sem er svona öðruvísi, hreinskilin, heillandi, sorgleg og mestmegnis væmnislaus. Leikararnir gera líka bara svo margt fyrir hana og það sakar ekki að hafa eins mikla sál og þessi mynd gerir.
Mig hálfpartinn langar að gefa henni áttu en ég læt háa sjöu duga ásamt Caps Lock-skilaboðum sem segja GEFÐU HENNI SÉNS OG SJÁÐU HANA! Hún gæti nefnilega komið þér á óvart líka. Og í guðanna bænum ekki einungis googla nektarsenurnar með Hathaway. Horfðu á alla myndina og líttu á júllurnar sem bónus.
7/10
The Rite0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Dæmigerð og spennulaus serimónía The Rite er því miður ein af þessum myndum sem virðist vera að byggja eitthvað merkilegt upp allan tímann en skilar afar bitlausri niðurstöðu í lokin. Hún er líka ein af þessum myndum sem ætti nákvæmlega ekkert erindi í bíó hefði ekki ómótstæðilega góður A-leikari tekið að sér eitt aðalhlutverkið. Allt fer meira eða minna eftir hefð. Í alvöru talað, hversu oft höfum við séð spennusögu um prest sem á einhverjum tímapunkti missti trúna sína og þarf síðan að kljást við eitthvað yfirnáttúrulegt? Þú þarft hvorki að vera guðfræðingur né andfélagslegt kvikmyndanörd til að fatta hvert allt þetta stefnir um leið og öll spilin eru komin á loft. Það eru vottar af athyglisverðum þemum en ég stórefa að það hefði ekki verið hægt að gera eitthvað flottara úr efni sem er (mjög svo) lauslega byggt á sönnum atburðum.
Uppbyggingin á óhugnaðinum svokallaða er næstum því alltaf fyrirsjáanleg. Ég skal samt játa að þessi mynd stendur sig margfalt betur með það að búa til ákafar senur með óþægilegu andrúmslofti heldur en megnið af spennumyndum/hrollvekjum sem kemur út. Fáeinir kaflar, en alls ekki margir, eru alveg líklegir til þess að fríka þig út en ef þú ert hins vegar leiður á bregðuatriðum þá þarftu að þola þau líka. Sum þeirra virka, önnur eru alveg jafn ódýr og flest sem maður finnur í unglingahrollvekjum. Flæði myndarinnar er síðan spes umræða út af fyrir sig. Hraðinn á sögunni er fyrst notalegur og í engu flýti en svo koma alltof mörg tilfelli þar sem mjög lítið áhugavert er að gerast og þá missir maður fljótt þolinmæðina. Það er aðeins meiri kraftur í seinni helmingnum en ég festist samt aldrei við sætisbrúnina. Lokasenurnar eru líka alveg jafn dæmigerðar og maður myndi búast við af mynd sem dílar við djöflasæringar. Ég hafði séð þessar senur áður, oft! Þetta var einmitt sá tímapunktur þar sem ég hefði átti að vera mest trekktur upp yfir myndinni en ég var meira farinn að geispa.
Aðdáendur Anthony Hopkins fá alveg það sem þeir borguðu fyrir, og mér til gríðarlegrar ánægju er þetta ekki rulla sem hann sefur í gegnum. Ef eitthvað þá setur hann miklu meira líf í alveg fjandsamlega dauða mynd. Karakter hans var mun meira spennandi heldur en sá sem myndin fjallaði um. Colin O'Donoghue er allt annað en merkilegur á skjánum. Hann er heldur ekki beinlínis leiðinlegur en maður hefur séð þessa persónu áður og þar að auki er þróun hans bara aðeins of fyrirsjáanleg. Af óskiljanlegum ástæðum bætist svo Alice Braga inn í þessa mynd og hún er gjörsamlega tilgangslaus. Bara ekkert annað en sætt andlit, sem er jafnvel á mörkum þess að vera sætt. Skal láta þau orð duga og segja að hún sé “ágæt.”
Eftir fyrstu særinguna í myndinni kemur fram skondin setning þar sem O'Donoghue spyr Hopkins hvort þetta sem hann sá hafi verið allt og sumt. Gamli kallinn djókar svolítið á móti og segir að þetta sé í raun ekkert í líkingu við það sem við sáum í The Exorcist. Mér þykir það býsna fyndið hversu viðeigandi þessi setning á við um alla myndina. Innihaldslega séð vildi ég aðeins ferskara kjöt með móral sem er ekki svo auðútreiknanlegur. Og hvað gæsahúðafílinginn varðar er varla stök sena sem réttlætir áhorfið. Það eina sem gerir það er Hopkins en ég ætti ekki að þurfa að segja ykkur það að þið getið fundið hann í þúsundfalt betri myndum.
5/10
Battle: Los Angeles0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Hún er þó skárri en Skyline Það er hálf sorglegt að sjá mynd sem reynir að vera svo fersk enda með því að vera svona stöðluð og klisjukennd. Hugmyndin er nokkuð skemmtileg; Mynd um geimveruinnrás sem er gerð í hráum stríðsmyndastíl. Upp að þessum punkti höfum við séð allar mögulegu tegundir sci-fi innrásarmynda en svo ég viti til man ég ekki eftir að hafa séð slíka sem sýnir einungis einn hóp hermanna koma sér í gegnum allt kaosið. Litli, vitskerti hasarfíkillinn í mér vildi svo innilega að eitthvað ljómandi fínt kæmi út úr þessu öllu. Ég reyndi meira að segja að hundsa það hversu vondar fyrri myndir leikstjórans voru. Battle: Los Angleles hefði, í höndum annars leikstjóra og sérstaklega annarrar handritshöfundar, getað orðið að epískri strákamynd með fjörið í fimmta gír, en frekar en að kæta mann með mögnuðum hasar, óstöðvandi spennu og skotheldu afþreyingargildi virðist myndin bara vera ósköp þreytt hrúga af hávaða, formúlum og senum sem við höfum séð áður í margfalt betri myndum.
Þessi mynd er lítið annað en afrakstur þess ef þú tækir endurunnar sci-fi og stríðsmyndaklisjur og límdir þær saman við keyrsluna á Black Hawk Down (ásamt meðfylgjandi galla um laka persónusköpun) og útlitið sem og hönnunina úr District 9. Allt bæði inn á milli og í kringum þennan pakka fer algjörlega eftir uppskrift og ef þú ert ósammála því þá ertu annaðhvort mjög ungur eða hefur ekki séð mikið af bíómyndum.
Stærstu gallarnir fara að láta bera á sér ferlega snemma. Fyrstu 20 mínúturnar fara í það að kynna persónurnar en það gengur eitthvað illa því við fáum ekkert annað en örstuttan prófíl á hvern og einn (mjög vægt til orða tekið) ásamt nafni sem kemur upp á skjáinn svo áhorfandinn viti hver á að vera mikilvægur. Þetta verður síðan merkilega tilgangslaust um leið og hasarinn fer í gang því handritinu er frekar sama um megnið af þessum persónum. Allir breytast fljótt í skotmörk sem hlaupa mikið og öskra næsta klukkutímann og það bætir úr engu að hermennirnir líta allir eins út. Hristingur á tökuvélinni er líka það mikill og klippingin of hröð til að maður þekki nokkurn mann í sundur. Ég náði stundum ekki að átta mig á því hver dó fyrr en kamerumaðurinn minnkaði taugaveiklun sína. Black Hawk Down gerði eitthvað svipað, nema þar var aðeins þægilegra að muna hver var hver því myndin var stútfull af frægum andlitum. Battle: LA gerir nákvæmlega sömu mistök og sú mynd með því að tefja hasarinn til að kæfa sögunni með mörgum persónum í byrjun áður en hún rennur út í stanslaus læti sem endast alveg fram að kreditlistanum. Þetta fer alveg gegn grundvallarreglum handritssmíðar. Það þýðir ekki að ætlast til þess að þér sé annt um þetta fólk ef þú þekkir það ekki neitt, og hasarinn nær aldrei að byggja upp spennu ef þér er sama um liðið. Þarna er tilfinningalegi kjarninn fokinn út um gluggann og spennuvíman í lágmarki líka. Þetta er ekkert annað en risastórt skammastrik fyrir heildina.
Ég kenni samt leikstjórnum mest um það að hafa ekki hugmynd um hvernig mynd hann vildi gera. Var hann að reyna að búa til mjög svo háværa afþreyingarmynd eða stríðsmynd með geimverum sem tekur sig alvarlega? Mér leið eins og ég var að horfa á bæði, og í þeim tilfellum þar sem dramað tók sig alvarlega átti ég erfitt með að hlæja ekki.
Því verður að sjálfsögðu ekki neitað að myndin lítur alveg hrikalega vel út. Brellurnar eru góðar og framleiðslugildið traust. Maður sér peninganna sem fóru í myndina á skjánum og hún græðir bara fleiri stig á því. Það hefði samt verið huggulegra hefði leikstjórinn ekki misst sig í Paul Greengrass/Michael Bay töktunum því hristingurinn og klippingin gerir allt nema að styrkja hasarsenurnar. Sumar voru ágætar en ég fékk bara hausverk yfir flestum þeirra. Þetta er auðvitað dauðadómur þegar þú reynir að gera mynd sem reynir að skemmta þér með látum, ekki ósvipað því að horfa á söngvamynd þar sem þú hatar meirihlutann af lögunum. Fyrir minn smekk er Battle: Los Angeles undirstrikun á það að það er klárlega hægt að fá fullmikið af því góða. Ofbeldið skipti mér engu því persónurnar voru ómerkilegri heldur en sandpappír (biðst velvirðingar til aðdáenda sandpappírs). Eftir smá tíma leið mér eins og ég væri að horfa á sama hlutinn aftur og aftur: Dúndrandi skothríð, öskrandi hermenn, mikið hlaup, miklu meira hermannablaður og sömu geimverurnar að skjóta eða vera skotnar. Og það ýmsa sem minnti mig á District 9 fékk mig að sjálfsögðu til að hugsa "Mikið vildi ég að ég væri frekar að horfa á hana aftur í staðinn fyrir þessa..."
Á endanum fór ég heim og setti þá perlu í tækið. Það bætti upp fyrir heldur svekkjandi bíókvöld.
4/10
Rango0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Meiriháttar grafík umvefur ágæta mynd Rango er einhver óvenjulegasta "barnamynd" sem ég hef séð lengi. Þetta er tvímælalaust mynd sem öll fjölskyldan ætti að geta horft á en persónulega tel ég sterkari líkur á því að kvikmyndaunnendur fái aðeins meira út úr henni. Myndin tekur söguþráðinn úr Chinatown en spilast út eins og klassískur vestri af gamla skólanum (aðdáendur þeirra sjá að titillinn er augljós tilvísun í myndina Django). Þar af leiðandi er hún ekki eins hröð, litrík og ærslafull og hefðbundnar fjölskyldumyndir. Í staðinn er keyrslan hæg (í augum barna a.m.k.), litadýrð takmörkuð og almennt andrúmsloftið skítugt og hrátt. Eldri hópar eiga sérstaklega eftir að njóta þess mikið hvað handritið er snjallt - þótt klisjukennt sé - og stútfullt af tilvísunum í eitthvað sem krakkar þekkja engan veginn til. Það er t.a.m. eitt meiriháttar fyndið skot á tiltekna Johnny Depp költ-mynd (hint: Hún gerist að hluta til í eyðimörk) sem er án efa besti brandarinn í allri myndinni. Ef þið eruð ekki búin að fatta hvaða mynd það er nú þegar þá fer þetta líklegast framhjá ykkur.
Annars er tölvuvinnan langstærsti kosturinn hér og hún er algerlega aðgangseyrisins virði ein og sér. Myndina VERÐUR að sjá á risastórum skjá í óaðfinnanlegri upplausn því ég get umhugsunarlaust fullyrt að þetta sé einhver flottasta teiknimynd sem ég hef séð, á pari með uglumynd Zacks Snyder. Grafíkin er skuggalega raunveruleg og tekur hún sig frábærlega út í útliti persónanna, hasarsenum og umhverfinu. Tillit til smáatriða er nóg til að kalla fram holdris hjá okkur sem virðum vinnuna sem fór í þetta.
Johnny Depp fær síðan hrós fyrir líflega túlkun á kameljóninu, sem reyndar minnir á þroskaheftan bróðir Kermits frosks á köflum. En samt, þó svo að það komi þessari mynd nánast ekkert við vonast ég til þess að Depp fari að taka aðeins safaríkari og e.t.v. margbrotnari hlutverk að sér á næstunni. Mér finnst orðið alltof langt síðan hann lék almennilega síðast, og það særir mig sem gamlan aðdáanda hans að sjá hann breytast meir og meir í skemmtikraft. Aðrir leikarar koma ágætlega út þrátt fyrir að aukapersónurnar hafi flestar verið þurrar og óminnisstæðar. Hver er öðrum hiklaust ómerkilegri og það er meira að segja á mörkunum að ég hafi sýnt sjálfum Rango áhuga því stundum fór hann dálítið í taugarnar á mér. Það er samt hálfgerð sóun á fínu fólki að setja það í bragðlausa karaktersúpu þar sem maður man varla nafnið á einum einasta. Eina undantekningin væri sennilegast skröltormurinn sem Bill Nighy talsetur. Virkilega flottur karakter og eflaust sá sem mun mest reyna á hugrekki ungabarnanna.
Eins og titilpersónan þá er myndin skrítin, oft skemmtilega klikkuð, viðkunnanleg en einnig sálarlaus, öðruvísi en samt svo hefðbundin og pínu ljót í útliti en gullfallega teiknuð þrátt fyrir það. Ég vildi meiri húmor líka en á endanum segi ég að ferskleikinn nái að bæta upp fyrir skortinn á frumleikanum.
7/10
I Am Number Four0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Geimveruútgáfan af Twilight Undanfarin ár hafa bíómyndir sem byggðar eru á bókum verið í miklum fókus því stúdíóin eru í leit að einhverju sem skilar inn hagnaði og breytist vonandi í nýjasta æðið. Fantasíur og vampírusögur eru þar efstar á blaði því allir vilja að næsta Harry Potter eða Twilight enda er bæði tvennt orðið að stórum parti í nútímamenningu (gæðamuninn skulum við láta í friði). Tilraunir til þess að gera eitthvað svipað hafa samt verið oftar en ekki misheppnaðar og það er útaf galdrastráknum þar sem við fórum allt í einu að sjá myndir eins og The Dark is Rising, The Spiderwick Chronicles og Percy Jackson. Og hefði Twilight ekki heillað gelgjur upp úr G-strengnum um allan heim hefði þessi flóðbylgja af vampírusögum ekki litið dagsins ljós. I Am Number Four á miklu, miklu meira sameiginlegt við glitrandi vampírurnar heldur en Potterinn en hún fellur engu að síður í þessa kategoríu því það er enginn alvöru metnaður á bakvið gerð hennar. D.J. Caruso (leiksjórinn) og Michael Bay (einn framleiðandinn) eru augljóslega bara að gera tilraun til þess að færa þessar sögur yfir á tjaldið (með fallegu ungu fólki og FM tónlist) til að græða sem mest, ekki til að svala þorsta okkar sci-fi/fantasíunördanna með hágæðavöru.
Ef þið viljið fá nákvæma lýsingu á því hvernig bíómynd I Am Number Four er þá skuluð þið ímynda ykkur strúktúrinn á fyrstu Twilight-myndinni, víxla svo sögupersónunum og láta eins og Edward (geimvera núna í stað vampíru) sé aðilinn sem flytur í smábæinn og laðast að einhverjum þar áður en langt um líður. Svo fer alveg viðbjóðslega langur tími í nákvæmlega ekkert annað en pínlega rómantík og endalausa uppbyggingu sem skilar vægast sagt ófullnægjandi niðurstöðu í lokin. Þessi mynd hefur að vísu margfalt betri hasar upp á að bjóða í lokaþriðjungnum en sequel-bait endirinn er miklu verri, og hann er reyndar það hallærislegur að myndin virkar meira eins og pilot þáttur fyrir sjónvarpseríu heldur en sjálfstæð bíómynd. Handritið er almennt skrifað í þeim dúr eins og það hafi verið ætlunin og jafnvel leikstjórnin hefur þannig brag á sér eins og þetta sé allt úr einhverjum þætti frá CW-rásinni. Leikararnir líta allir vel út (sérstaklega Teresa Palmer – *slurp*) en handritið gefur þeim svo ósannfærandi og stirðar línur að kjánahrollur er óhjákvæmanlegur. Illmennin eru einnig skömmustulega glötuð. Sá eini sem kemst hjá því að líta út eins og algjör auli á skjánum er Timothy Olyphant.
Það er að vísu töluvert dekkri tónn á myndinni en ég átti von á og það er sjaldan ókostur. Sumar senur eru líka nokkuð töff en tíðkast flestar í endanum og það setur stórt mínusstig á afþreyingagildið því lítið annað áhugavert gerist á undan því öllu. Handritið er samt stærsti vandinn. Upplýsingalega séð er skipulagið alveg glatað og reglulega finnst manni eins og hraðinn á frásögninni sé annað hvort of mikill eða of lítill. Stundum er svo fljótt farið yfir mikilvæga hluti á meðan atburðarásin í heild sinni er heila eilífð að komast í gang. Þetta reyndi hressilega á þolinmæði mína, en kannski langaði mig bara í smá hasar því unglingadramað var engan veginn að ná til mín. Ég á enn erfitt með að trúa þessi mynd sé frá sama manni og gerði The Salton Sea. Hún var hörkufín og sýndi að það bjó alvöru leikstjóri í Caruso. Svo fór hann að detta sífellt meira og meira inn í mainstream kvikmyndagerð með tilliti til unglinga, en mér fannst hann samt langt frá því að standa sig eitthvað illa. Disturbia var vel heppnuð og hafði góða kemistríu á milli ungu leikaranna og meira að segja var Eagle Eye ekki svo slæm. Gallar þeirrar myndar komu mestmegnis handritinu við, ekki hans hæfileikum. En ef maðurinn heldur samt áfram á þessu striki þá er eins og hann tapi stöðugt einhverjum hæfileikum með hverri mynd sem hann gerir.
Ég veit ekki einu sinni hverjir eiga eftir að fá mest út úr þessari mynd. Hún er alltof dimm og viðburðarlítil fyrir krakka, of hæg fyrir unglinga sem vilja sjá hasar, ekki nógu einblínd á rómantíkina til að stelpurnar festist við skjáinn og svo er handritið bara alltof bjánalegt og ófrumlegt í augum sci-fi/fantasíunördanna. Hverjir eru þá eiginlega eftir??
Horfið einungis á þessa mynd ef þið elskið tæknibrellur, dýrkið að horfa á fallega unglinga eða eruð grjótharðir Timothy Olyphant aðdáendur. Einhverra hluta vegna er samt alltaf pínu gaman að honum og með hans aðstoð leyfi ég einkunni að skríða upp í afar viðeigandi fjarka.
4/10
Just Go with It0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Hr. Dugan, skiptu um atvinnu! Just Go with It er önnur mynd Adams Sandler og leikstjórans Dennis Dugan í röð þar sem þeir nýta tækifærið til að fara í huggulegt frí og ákveða að taka fullt af leikurum með sér og skjóta bíómynd fyrst þeir eru þarna. Hin myndin er að sjálfsögðu Grown Ups, þar sem allt liðið fór í sumarbústað og vatnsrennigarð en núna er ferðinni heitið til Hawaii. En vegna þess að þeir eru í fríi er óásættanlegt að leggja of mikinn metnað í verkið, og ferskar hugmyndir koma ekki til greina. Sandler veit fullvel að það skiptir engu hvaða mynd hann gerir eða hversu mikil vinna er lögð í hana, svo lengi sem þetta er grínmynd með þroska á við 10 ára dreng þá mun hún taka í kringum $30-40 milljónir fyrstu helgina. Ef menn skoða afrakstur þessara beggja mynda þá sést vel að tökur hafi verið nokkuð auðveldar, grínið mestallt spunnið á staðnum (sem þýðir ekkert handrit, bara gróft uppkast með orðafjölda á við myndskreytta smábarnabók) og umhyggja gagnvart framleiðslunni í bullandi lágmarki.
Grown Ups var örlítið skárri vegna þess að ég vil frekar horfa á Sandler taka létt á því og skemmta sér með reyndum grínistum (sama hversu misfyndnir þeir eru) en að sjá hann stússast í kringum Jennifer Aniston, Nicole Kidman (???), sundfatamódel, besta vininn úr Grandma's Boy og tvo krakkaorma, sem öll reyna að æla út úr sér fyndnum setningum og þykjast vera að taka þátt í einhverju ofsalega sniðugu plotti allan tímann. Mér finnst samt erfitt að geta hlegið að móralskt röngum söguþræði þar sem persónurnar eru algjörir aular (tek það fram að ég hef ekki séð myndina Cactus Flower, sem þessi á að vera “lauslega” byggð á). Rennum stutt yfir hann: Sandler leikur lygasjúkan lýtalækni sem er nýbyrjaður með konu sem er helmingi yngri en hann. Misskilningur á sér stað og skyndilega er hann byrjaður að ljúga eins og það sé annað tungumál hjá honum. Asnaskapurinn nær hámarki þegar hann segist vera fjölskyldufaðir á leiðinni að skilja við konu sína. Hann á auðvitað enga fjölskyldu svo hann sannfærir vinnukonu sína og börn hennar um að taka þátt í þessum margslungna blekkingarvef. Tilgangurinn með þessu er enginn annar en til að kallinn geti viðhaldið þessu "heilbrigða" sambandi við kærustuna, og þ.a.l. neglt hana dögum saman.
Þessi hugmynd er svo asnaleg og mér dettur tvær ástæður í hug hvers vegna: Siðferðismörkin eru augljóslega óskýr hjá þessum aðalkarakter (svo ekki sé minnst á hversu örvæntingarfullt það er að eyða ruglaðri peningaupphæð í þetta gabb) og í öðru lagi þyrfti kærasta Sandlers að vera með greindavísitölu á við egg til að sjá ekki í gegnum þetta allt. Ég er samt ekki bara að setja út á þessa mynd vegna þess að mér finnst einstaklega erfitt að kaupa söguþráðinn, heldur vegna þess að myndin er vandræðaleg (og ekki vandræðaleg á fyndinn hátt), örsjaldan fyndin, langdregin og leikararnir eru svo áhugalausir að það gerir senur erfiðari á sálina. Fyrri helmingurinn er svo mikið dæmigert sitcom-grín, þar sem Sandler berst fyrir því að viðhalda ímynd sinni sem fjölskyldufaðir. Þeir sem elska fyrirsjáanlegan amerískan húmor eiga eftir að njóta sín í botn en þeir sem sjá hvað þetta er latt, einhæft og barnalegt eiga ekki von á góðu áhorfi. Seinni helmingur myndarinnar versnar vegna þess að sá fyrri er svo leiðinlegur. Það er alltaf sagt ferðin skipti málin í rómantískum gamanmyndum en ekki áfangastaðurinn. Við vitum öll (ath. ÖLL) hvernig þessi mynd mun enda, og þegar klisjuformúlan er komin á skrið vildi ég bara sjá þessa mynd klárast og sem fyrst.
Just Go With It er samt ekki að styðjast við þessar klisjur vegna þess að það hentar sögunni best. Hún gerir það vegna þess að hún hefur ekki hugmynd um hvað annað hún gæti gert. Mest drullar hún samt upp á bak í lokin, en þá er allt vafið upp á örskömmum tíma og lítið er verið að reyna að loka sögunni svokallaðri nema með flýttum yfirlestri frá Sandler. Þetta er annað traust dæmi um hversu löt þessi mynd er á nær allan hátt. Af svona 100 atvikum sem þóttust vera fyndin náðu kannski fimm þeirra að virka á mig. Hin fjölmörgu skot af konum í bikiníi bættu eitthvað upp en alls ekki nógu mikið. Myndin er bara vond. En ég bjóst svosem ekki við öðru af Dennis Dugan þar sem maðurinn er ofvaxið smábarn sem fær alltof mikinn pening fyrir að gera eitthvað sem hann er lélegur í. Ég veit að Sandler getur betur, það vantar bara áhugann. Hvað Jennifer Aniston varðar hefur hún ekki gert neitt af viti í bíómyndum síðan The Good Girl. Ég a.m.k. skora á einhvern til að segja mér annað og rökstyðja það. Að minnsta kosti myndi ég frekar sitja yfir Just Go with It aftur heldur en The Bounty Hunter, og það er eitt af því jákvæðasta sem ég get sagt um þessa mynd.
3/10
Gladiator0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Epísk og skemmtileg? Já. Óskarsmynd? Na Það er dálítið furðulegt að segja það en ég er bæði ánægður og svekktur með það að Gladiator tók Óskarinn fyrir bestu mynd fyrir nokkrum árum. Ég er ánægður vegna þess að þetta er svakalega góð mynd sem mér tekst alltaf að lifa mig svolítið inn í í hvert sinn sem ég sé hana, og þar að auki er ánægjuleg tilbreyting að sjá töff, epíska stórmynd taka verðlaunin frá snobbuðum vælumyndum. Ég er samt svekktur að hún skuli vinna útaf tveimur ástæðum: Sú fyrsta er svolítið grunnhyggin að minni hálfu en ég mun alltaf núna líta á Gladiator sem myndina sem stal gullstyttunni af hinni mögnuðu Traffic, en hin er sú að myndin er bara alls ekki ÞAAAAÐ góð.
Þegar ég sá þessa mynd fyrst þá dýrkaði ég hana, og sú skoðun hefur í rauninni ekkert breyst nema skyndilega er þetta orðin að Óskarsmynd, og ég veit ekki hvers vegna en það einhvern veginn setur hana á allt öðruvísi stall, líka upp á væntingar fólks að gera í framtíðinni. Annars hef ég bara alltaf litið á þetta sem mynd sem á mun meira erindi til afþreyingargeirans heldur en til fróðlegra og átakanlegra kvikmynda. Það má vel vera að hún kenni manni ýmislegt í sambandi við stjórnmál og menningu tímans sem hún gerist á, en almennt séð er þetta svokölluð blockbuster-mynd og það þýðir að meiri áhersla er lögð á hasarsenur heldur en innihald. Við fáum auðvitað eitthvað af slíku, en þegar öllu er á botninn hvolft er þetta mjög standard hefndarsaga, bara mun epískari og með aðeins flóknari persónum. Því verður samt ekki neitað að hasarsenurnar í Gladiator eru flestar (ath. FLESTAR) mjög spennandi og vel gerðar. Tónlistin gefur þeim svo meiri kraft og það er alveg óþarfi að fara út í framleiðslugildið því það er ekki dauðan punkt að finna þar. Sagan, þrátt fyrir að vera einföld, er líka áhrifarík á margan hátt þökk sé þess að okkur tekst að halda upp á aðalkarakterinn og þar að auki fyrirlíta illmennið með krepptum hnefa.
Ég er líka almennt mjög sáttur með það hvað Ridley Scott gerir margt gott með þær persónur sem hann hefur hér, og greinilega er mikið lagt upp úr því að gera þær ekki að stöðluðum dúkkum sem fara einungis með þær línur sem hreyfa söguþræðinum við. Í stað þess að hafa t.d. hetjuna, vonda kallinn og gelluna erum við með persónur sem eru með almennilega prófíla. Russell Crowe leikur væminn en markvissan hershöfðingja sem berst einungis þegar hann þarf þess, Joaquin Phoenix er valdasjúkur aumingi sem þráir athygli og girnist systur sína og Connie Nielsen leikur systruna sem er skíthrædd við bróður sinn og er innst inni bilaðslega hrifin af Maximusi, hetjunni okkar. Allt virkilega góðar persónur og leikararnir eru frábærir í hlutverkunum. Crowe fær samúð okkar mjög snemma og aldrei hættir áhorfandinn að halda með honum. ALDREI. Phoenix er samt sá sem eignar sér alla myndina sem einhver eftirminnilegasti skúrkur sem hefur sést í “swords and sandals” bíómynd. Hann gerir karakterinn svo afskaplega hatursverðan að okkur tekst að halda ennþá meira upp á Maximus í hvert sinn sem Phoenix minnir okkur á það hvað persóna hans, Commodus, er mikið kvikindi. En eins og það sé ekki allt saman nóg er alveg heilt auka borð stappað góðum aukaframmistöðum, frá t.d. mönnum eins og Oliver Reed, Richard Harris, Darek Jacobi, Djimon Hounsou og Spencer Treat Clarke. Já, það er strákurinn sem lék líka í Unbreakable.
Það eru einungis nokkrir hlutir sem koma í veg fyrir að þessi mynd nái hærri einkunn, en því miður eru þetta nokkur stór atriði. Fyrst bera nefna bardagann við upphaf myndarinnar og mér dettur ekki annað orð í hug en: LEIÐINLEGT! Engin spenna því við vitum að ekkert slæmt muni gerast fyrir hetjuna okkar og auk þess er okkur nákvæmlega sama um andstæðingana því myndin er rétt að byrja. Innihaldslega séð er eini tilgangurinn með þessari orrustu sá að sýna hvað Maximus er góður bardagamaður. Þetta er líka þarna til þess að kæta mainstream-áhorfendur, því ef það er of langt í fyrsta hasarinn þá fara þeir að geispa. Hin kvörtunin tengist lokasenunum, þar sem Scott reynir að vera aðeins of ljóðrænn varðandi örlög Maximusar. Ónauðsynleg töf segi ég. Betra að enda myndina með trompi í staðinn fyrir melódramatík.
En þrátt fyrir neikvæðni og smámunasemi er þetta meira en örlítið fullnægjandi kvikmyndaáhorf. Gladiator hefur styrkleikann, tilfinningalega kjarnann, væmnina (djók! En samt ekki...), hasarinn og, síðast en ekki síst, hetju sem þig langar til að sjá sigra og illmenni sem þig langar að kyrkja klukkustundum saman. Gott afþreyingarbíó sem á þó ekkert að þvælast með Óskarsmyndum nema sé verið að hrósa útliti, tónlist og frammistöðum.
8/10
The King's Speech0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Ánægjuleg og vönduð sögukennsla The King's Speech er svona mynd sem er ómögulegt að finnast ekki góð, a.m.k. ef þú ert einn af þeim sem þekkir góða mynd í sundur frá slakri. Það er bara svo mikið lagt í hana og varla ókostur í augsýn, eða allavega þangað til krufning er hafin. Hún er faglega unnin, frábærlega leikin en umfram allt fróðleg og skemmtileg. Það er mjög sjaldan hægt að segja að fágað, sögulegt drama sé einhvers konar feel-good mynd en hér er fullyrðingin alls ekki óviðeigandi.
Eftir öll þessi verðlaun og endalaust lof þykir manni það vera sjálfsagður hlutur hvað Colin Firth stendur sig vel í aðalhlutverkinu, en hrósið á hann samt svo fyllilega skilið. Hann setur heilmikið í persónu sína og þótt hún sé þegar vel skrifuð þá tekst honum að gera meira við hana en þurfti. Mér hefur alltaf líkað vel við Firth og litið á hann sem mjög viðkunnanlegan gæja (þrátt fyrir að leika oftast í annaðhvort búningadrömum eða konumyndum) en eftir að hafa horft á hann í A Single Man og núna þessari þá skal ég hiklaust kalla hann einhvern besta leikara sem fyrirfinnst þarna úti í dag. Svo minnisstæður er hann. Geoffrey Rush er að vísu ekki langt á eftir Firth. Hann er alveg frábær og í sameiningu eiga þeir tveir bestu senurnar. Aukaleikarar eru til fyrirmyndar og þá á ég við hvern og einn einasta, sem er enn eitt merkið um að mikil fagmennska sé hér á bæ. Útlitið undirstrikar það sömuleiðis ansi vel. Búningar og sviðsmyndir eru óaðfinnanlegar, og kvikmyndatakan er ekkert nema stórkostleg. Hún dregur aldrei of mikla athygli að sér, heldur í staðinn eru rammarnir bara vel skipulagðir og látnir vera partur af frásagnarsögninni. Myndatökustíllinn breytist talsvert með persónu Firths í myndinni. Þið kvikmyndanördarnir skuluð endilega reyna að taka eftir því. Lúmskt áhrifaríkt.
Það má samt ekki neita því að þrátt fyrir marga kosti er voðalega mikill “gemmér Óskar” fílingur á þessu öllu. Þessi mynd, eins og svo margar aðrar, var gerð til þess að heilla akademíuna og snobb gagnrýnendur um allan heim en ég þakka þó fyrir það að afþreyingargildið og dýptin sé nógu fullnægjandi til að gera hana að svo miklu meira en bara Óskarsbeitu. Það eru fáeinir kaflar þar sem ég datt út úr sögunni og fannst hún verða heldur teygð, og þá að óþörfu. Og jafnvel þó svo að myndin haldi sig við sögulegar heimildir er strúktúr sögunnar kannski fullhefðbundinn, með vott af buddy-mynda klisjum stráðum yfir. Þetta eru aðeins fáeinir gallar sem breyta þó ekki þeirri staðreynd að þessi mynd sé hálfgert skylduáhorf, en þeir koma annars vegar í veg fyrir að ég geti kallað þetta eitthvað meistarastykki.
8/10
The Fighter0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Frábær leikur bjargar fínni mynd The Fighter minnti mig á það hversu góður leikari Mark Wahlberg getur verið og hversu magnaður Christian Bale er á góðum degi. Þetta er einhver mikilvægasta mynd ferils þeirra beggja því núna á þessum tímapunkti var löngu kominn tími á það að þessir menn gerðu eitthvað framúrskarandi. Wahlberg er einn af þessum leikurum sem mér hefur aldrei tekist að líka illa við, en einu ómissandi myndirnar sem hann hefur leikið í eru Boogie Nights og The Departed, og í þeim báðum var hann til fyrirmyndar. Allt inn á milli hjá honum hefur verið voða upp og niður og þessi mynd trónir einhvers staðar mitt á milli. Hún er hörkugóð en gefur manni ekki höggið sem maður vildi fá.
Bale er aftur á móti aðeins betur staddur en það segir sig sjálft þar sem hann er einn hæfileikaríkasti leikarinn á markaðnum. Þegar hann sýnir umhyggju gagnvart kröfuhörðu hlutverki er ótakmarkað hvað hann leggur mikið á sig. Við elskum hann auðvitað öll sem Batman en þær myndir sýna varla brot af því sem hann getur. Mér fannst eitthvað svo pínlegt að sjá hann síðan vannýttan í Public Enemies svo ekki sé talað um Terminator Salvation. The Fighter sýndi mér þessa hlið af honum sem hefur ekki sést síðan áður en hann fór í mainstream-ið, og ásamt American Psycho og The Machinist (þar sem hann stofnaði lífi sínu í hættu með að grenna sig um rúm 20 kíló!!) er þetta aðdáunarverðasta hlutverk sem hann hefur tekið að sér hingað til.
Frammistöðurnar eru það eftirminnilegar að þær breyta myndinni úr þokkalegri yfir í eitthvað sem er vel þess virði að sjá. En þó svo að Wahlberg standi sig eins og hetja í erfiðu hlutverki þá hverfur hann svolítið í skuggann á Bale og sömuleiðis Amy Adams og Melissu Leo. Þetta gæti samt eitthvað haft með stærsta vandamál myndarinnar að gera, og það er skortur á fókus hjá Micky Ward. Af öllum karakterum myndarinnar er Wahlberg langmest persónuleikasnauður og maður finnur dálítið fyrir því hversu mikið skemmtilegra það er að fylgjast með hinum. Bale, Adams og Leo eru mun ríkari persónur heldur en sú sem titillinn vísar í en það bitnar meira á handritsvinnunni heldur en Wahlberg, sem á hiklaust heima í þessu hlutverki. Fyrir utan boxið fær hann samt minnst að gera vegna þess að hinar þrjár persónurnar valda fleiri deilum, sem oftar en ekki koma Micky við. Ég hefði samt stutt baráttu Mickys til að ná lengra hefði handritið skrifað hann betur. Þetta er heldur leiðinlegur galli því í lokin á manni að líða ótrúlega vel fyrir hans hönd, en í staðinn er maður bara sáttur.
Bale er samt svo fullkominn sem bróðir hans, Dicky, enda óhugnanlega trúverðugur sem krakkfíkill. Hann er grindhoraður, stanslaust á hreyfingu og oftar en ekki með galopin augu og heilmikið "attitude;" Bale lifir sig svo mikið þetta og ef ég vissi ekki hversu mikla heimavinnu hann vinnur áður en hann tæklar erfið hlutverk þá gæti ég svarið það að maðurinn hefði verið í neyslu í tökum. En burtséð frá kröfunum býður Dicky upp á mjög athyglisvert hlutverk, og alveg sama hversu oft maður hatar hann kemst maður ekki hjá því að dýrka hann pínu á sama tíma.
Ég bjóst nú reyndar við því fyrirfram að leikurinn yrði traustur og rúmlega það, sérstaklega eftir að myndin fór að sópa svona mörgum tilnefningum að sér. Það bíttar samt engu því þetta er frábært leikaralið og því er varla við öðru að búast þegar hráefnin ná svona vel saman. Sá sem kom mér hins vegar mest á óvart var David O‘Russell í leikstjórastólnum. Hann hefur aldrei verið í miklu uppáhaldi hjá mér en kannski virðist það bara henta honum fullkomlega að gera mynd sem byggist svona mikið á átökum, reiði og metnaði. Stuttur þráður er það fyrsta sem maður hugsar í tengslum við þennan mann ef þið vitið eitthvað um hann, þótt lýsingin "kvikindi á setti" gæti þótt meira viðeigandi. Það angrar mig samt lítið hvernig aðstandendur eru í eigin persónu svo lengi sem að afraksturinn er góður, og loksins líður mér eins og Russell kunni að segja almennilega sögu, þó svo að hún sé dálítið klisjukennd.
Russell fær gott hrós fyrir að ná föstum tökum á leikurum sínum, frásögn sem rennur á ljúfum hraða og ágætan stíl sem auglýsir sig aldrei. Hins vegar er ég sannfærður um að einhver annar leikstjóri hefði alveg getað gert sömu hluti og jafnvel betur því Russell skreytir þennan pakka með sama frumleika og einkennir handritið. Tónlistarnotkunin er svolítið Scorsese-leg og heimildarmyndarbragurinn á myndatökunni minnir á það sem Darren Aronofsky (sem er einn framleiðandi þessarar myndar) gerði með The Wrestler. En það gengur svosem upp vegna þess að hver mínúta sem við sjáum á skjánum er raunsæ og trúverðug, og hristingurinn gerir það að verkum að manni líði eins og maður sé staddur þarna með öllu pakkinu. Það er nokkuð sérstakt hvernig maður sogast inn í þetta litla fjölskyldudrama, og það er áhugavert hvernig þær senur eru stundum alveg jafn ákafar og þær sem gerast í boxhringnum. Annars fáum við hérna skemmtilega meðhöndlun á þessum boxsenum og eru þær flestar teknar upp á gamlar sjónvarpsupptökuvélar. Sniðug ákvörðun.
Þegar uppi er staðið er The Fighter traust mynd sem rétt missir af því að vera frábær. Það er talsverður kraftur í henni og kryddar það mikið upp á afþreyingargildið en það eina sem er hægt að kalla einstakt eru frammistöðurnar, og sama hversu góðar þær eru þá geta þær aldrei gert staðlaða mynd að skylduáhorfi. Að minnsta kosti þarftu ekki að vera boxaðdáandi til að kunna að meta hana.
7/10
Life as We Know It0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Jafn ánægjuleg og tveggja tíma barnsgrátur Hvað gerist þegar einhver reynir að búa til hjartnæma, hlýja og fyndna mynd en mistekst alveg skelfilega og nær ekki einu af þessum þremur markmiðum? Nú þá stendur auðvitað eftir mjög vandræðaleg, væmin og húmorslega þvinguð mynd og það er nákvæmlega ein af mörgum neikvæðum lýsingum sem á við um Life as We Know It. Þetta er alveg meistaralega feiluð tilraun til þess að skapa feel-good afþreyingarmynd sem þykist vera svo raunsæ, fyndin og sniðug. Það sjá það samt allir sem berja hana augum að hún er ekkert annað en tröllvaxið ílát af klisjum og að segja að hver einasta sena sem hér finnst sé endurunnin á einhver máta er skömmustulega vægt til orða tekið.
Þessi mynd er svo mikil uppskrift að ég var farinn að drepa tímann með því að spila leik sem ég bjó til sem heitir "spottaðu klisjuna og spáðu í framhaldið." Hún náði augljóslega ekki að fanga athygli mína með einhverju öðru, sem hún hefði svosem getað gert með betri leikstjórn, minna melódrama, meiri húmor og skjápari sem manni langaði til að sjá enda saman. Ég skal samt gefa ykkur dæmi um það sem handritið býður upp á sem við höfum séð trilljón sinnum áður (Spoiler, að sjálfsögðu - en í alvöru, er einhverjum ekki sama?)
- Karl og kona kynnast. Þau þola ekki hvort annað.
- Hann er léttlyndur en grunnhygginn "player" sem hugsar um fátt annað en vinnuna sína og kynlíf. Hún er meira eða minna andstæða við hann. Mikið þras á sér stað.
- Þau gerast skyndilega foreldrar og neyðast til þess að þola hvort annað.
- Flækjurnar byrja. Krakkinn hefur áhrif á "stílinn" hans. Ætli föðurhlutverkið henti honum?
- Hún byrjar að deita góðan gaur (lekinn af grátlega vannýttum Josh Lucas), en er hann sá rétti?
- Þau sofa saman. En óvænt!
- Hann byrjar að láta eins og skíthæll.
- Honum býðst til að flytja í annað fylki útaf betri vinnu (þetta er über-klisja!), en mun hann þiggja það?
- Þau rífast og sundrast.
- Hann áttar sig á því sem skiptir mestu máli í lífinu, og breytist þ.a.l. úr skíthæl yfir í góða gæjann.
- (ÜBER-KLISJA NR. 2!!) Ástarjátning á flugvelli! Handahófskenndur flugmiði er keyptur svo annar aðilinn geti hlupið í gegnum flugstöðina til að segja að hinn sé sá rétti. Mun það nást??
Ath. Þetta er aðeins atburðarásin í hnotskurn. Ég myndi glaðlega kryfja myndina nánar til að benda á formúlurnar en það tæki margar blaðsíður. Þegar öllu er á botninn hvolft er þetta óbærilegur skammtur af hinu kunnuglega. Meira að segja aðalleikararnir eru ekki að gera rassgat sem gæti talist nýtt hjá þeim. Katherine Heigl átti gott hlutverk í Knocked Up en svo fór hún bara að leika sömu persónuna, aftur (27 Dresses) og aftur (The Ugly Truth) og AFTUR (Life as We Know It). Josh Duhamel er sjálfur í nákvæmlega sama gír og hann var í When in Rome, sem er frekar aumt, en maðurinn hefur samt óneitanlegan sjarma (Ég held að ég sé kominn með smá "man-crush" á hann!) og hann bjargar því sem bjarga skal í þessari mynd. Þau tvö ná þokkalegum neista saman en handritið fer þannig með persónurnar að maður heldur aldrei almennilega upp á þær. Það er líka svo mikill sitcom-fílingur í þessu öllu, sem er alveg nógu vandræðalegur. Og svo þegar myndin reynir að losa sig við hann, þá dettur hún út í eitthvað mun verra. Ekki gaman.
Life as We Know It ætti að virka á kvenfólk sem ekki er aðeins ónæmt fyrir klisjum, heldur tekur á móti þeim með fögnuði. Ef þú ert kvikmyndafrík skaltu forðast hana með mikilli þrjósku. Og ef kærastan á vídeóvalið og stingur upp á þessari skaltu frekar sannfæra hana um að velja Going the Distance í staðinn. Bara uppástunga, enda margfalt betri mynd. Ekki nema kallinn sé búinn að vera leiðinlegur. Þá er þetta kjörin leið til að hefna sín á honum.
3/10
Saw: The Final Chapter0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Bless Jigsaw - og komdu aldrei aftur! Þó svo að það verði seint hægt að telja Saw-seríuna eitthvað klassíska þá hefði alveg verið hægt að gera eitthvað rosalega skemmtilegt, krassandi og frumlegt við þennan lokahluta. Í staðinn fáum við bara (kemur á óvart!) ENN MEIRA af því sama, sem þýðir að skotið er framan í okkur flashback-senur, óþarflega gróft ofbeldi (það þarf ekki að sýna bókstaflega ALLT sem gerist við fórnarlömbin til að við föttum að þetta sé ógeðslegt – fyrsta myndin sýndi það nokkuð vel), lélegan leik og bjánalegar fléttur sem eru asnalega þræddar við hinar myndirnar. Það er löngu búið að skemma fyrstu myndina fyrir mér, og þessi sjöunda eyðileggur hana ennþá meira með því að sýna það sem gerðist beint eftir hana með Cary Elwes persónunni í stað þess að leyfa þeirri mynd bara að halda manni í smá óvissu. Þessi sería hefur átt sín móment, en eftir þetta sýni ég henni bara miðfingurinn.
Saw 7, Saw 3D, Saw: The Final Chapter eða hvað sem hún heitir (!) er svo vond kvikmynd að það er skömmustulegt að fjalla um hana. Hún er vond því hún spilar svo illilega með þig og þegar þú áttar þig á því hvað þessi teygða vitleysa er orðin hallærisleg - eftir allar þessar breyttu stefnur í söguþræðinum – þá líður þér verr. Hugmyndaflugið hefur aldrei heldur farið eins mikið sígandi. Gildrurnar sem við sjáum eru kannski nokkrar sniðugar en í öllum seinni helmingnum er vandræðalegt hvað þær verða vægar og óáhrifaríkar. Þetta með spýtuplankana, tennurnar og brennsluofninn (sem ég hélt í fyrstu að væri geimflaug!) er eins og vinahangs á kaffihúsi í samanburði við sumar þrautirnar sem voru t.d. í fyrstu þremur myndunum (sprautunálaatriðið í nr. 2 er líklegast það öflugasta sem ég hef hingað til séð). Ég veit ekki alveg í hvaða endaþarmi leikstjórinn var með hausinn fastan í, en það er sjálfsagt mál að þegar þú ert að loka seríu eins og Saw, þá er málið að skilja smá högg eftir sig. Og það nægir ekki að mjaka endalaust viðbjóði framan í þig. Subbuskapur er svo ódýr leið til að vekja óþægindi. Stundum nægir ekki annað en að gefa hlutina vel í skyn eða stríða okkur með fáeinum römmum, í stað þess að troða þessu framan í andlitið á okkur. Með þessu eru aðstandendur augljóslega að segja við þig: "Finnst þér þetta ekki geðveikt ógeðslegt??"
Meira að segja aðdáendur, ef þeir eru ennþá til, eru líklegir til þess að verða fyrir biluðum vonbrigðum. Í mínum huga er þessi mynd þegar farin að sjóðast saman með Saw 4 og 5 í minningunni (6 var skítsæmileg). Ég er hættur að geta þekkt þær í sundur, sem er áberandi merki um hversu mikið þú ert að sóa tímanum þínum með því að horfa á seríuna. Ef þú ert nýliði eða þekkir einhvern sem hefur ekki séð neina af þessum myndum, segðu honum að hætta að horfa eftir nr. 1 eða 3.
3/10
Burlesque0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Nokkuð flott sýning sem ég hef séð áður Burlesque er svo mikil uppsöfnuð hrúga af klisjuleifum að þú gætir næstum því púslað henni saman úr öðrum myndum. Það er smá af Chicago í henni, örlítið af Showgirls (mínus allt sem skipti máli við þá mynd, sjónrænt séð) og mikið af "snilldinni" Coyote Ugly. Allt sem kemur inn á milli eru frásagnarformúlur og persónutengdar klisjur sem við höfum séð oftar en hollt getur talist. Það er sjaldan gaman þegar maður horfir á bíómynd og getur sagt eftir fyrstu þrjár senurnar hvernig hún mun öll spilast út, nánast frá upphafi til enda, en það er einmitt tilfellið hér. Ofan á þessa vankanta bætist síðan við langdregni og einhver flýttasti og mest ósannfærandi endir sem hægt er að ímynda sér, og ég grínast ekki með það að bókstaflega öll sagan og hvert einasta vandamál er leyst á innan við 5 mínútum. Skyndilega koma lausnir upp úr þurru og allir hnútar eru snyrtilega hnýttir. Það er í rauninni skuggalega fyndið!
Þetta þýðir samt ekki að myndin sé laus við kosti því burtséð frá máttlausa og kunnuglega innihaldinu eru umbúðirnar alveg glansandi, og ekki síður grípandi á augað og fáklæddu gellurnar í myndinni (stelpur, trúið mér þegar ég segi að þessi mynd höfðar alveg jafn mikið til stráka og ykkar – augljóslega ekki af sömu ástæðum þó). Það er fullt af flott uppsettum söng- og dansatriðum með fínum lögum. Myndatakan er góð og litapallettan gerir rammana e.t.v. meira sexý. Christina Aguilera er heldur ekki slæm í sínu fyrsta alvöru hlutverki. Hlutverkið hennar ætlast ekki til mikils af henni sem hún er ekki þegar reynd í. Hún er allavega langt frá því að vera óþolandi eða pínleg og það er stór plús í sjálfu Cher. Hvað sextugu söngdívuna varðar er ekki mikið hægt að segja. Hún er auðvitað góð leikkona almennt en ef hlutverkið er eins hefðbundið og það er hér þá er lítið gott um það að segja. Söngatriði hennar voru líka án efa þau leiðinlegustu, sérstaklega þegar hún söng ein í klúbbnum eftir lokun. Markmið atriðisins var greinilega að slá á tilfinningalega strengi en mér fannst það bara þurrt og óspennandi til áhorfs. Það er líka eitthvað svo Cherstakt við það að horfa á konuna með galopinn munn þegar hún syngur, eins og andlit hennar neiti gjörsamlega að bjóða upp á það. Annars sýndu karlmennirnir í aukahlutverkunum mikinn lit, helst þá þeir Stanley Tucci (sem stelur alltaf senunni þegar hann leikur í stelpumyndum) og Cam Gigandet. Fyrrum Twilight-illmennið kom mér mikið á óvart og hefur dálítið batnað í áliti hjá mér. Áður en það gerðist fannst mér alltaf eins og hann hafði bara takmörkuð svipbrigði upp á að bjóða – svipað og Cher.
Burlesque er bitlaus klisjuréttur sem ungar stelpur ættu að hafa meira gaman að heldur en þær eldri. Hvað mitt alit varðar flokkast hún í "hvorki-góð-né-slæm" dálkinn. Ég gat alls ekki sagt að mér hafi leiðst yfir henni á köflum, og glansandi kroppasýningar sáu vel til þess. Ef karlmenn ætla Cher að kíkja á þessa mynd þá mæli ég með stórum skjá í háskerpugæðum svo hægt sé að góna á þá staði þar sem nektin sést nææææstum því.
Ég segi 5 standpínur af 10
Tangled0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Ótrúlega fyndin. Næstum því frábær Mér sárnar að geta ekki gefið Tangled hærri einkunn heldur en sjöu. Ég skemmti mér hreint út sagt konunglega yfir myndinni og satt að segja hef ég aldrei hlegið jafn mikið yfir teiknimynd frá Disney (Pixar-myndir ekki taldar með, þær eru í sérflokki), og þá á ég við frá upphafi þeirra. Hún skákar semsagt The Emperor‘s New Groove sem sú teiknimynd frá merkinu sem nær að vera næstum því stanslaust fyndin þökk sé þess að húmorinn er yfirdrifið flippaður, aulalegur og aldrei of þvingaður. Myndin er líka bara ómótstæðileg á margan hátt; Persónurnar eru nánast allar frábærar, handritið snjallt, sagan skemmtileg og sjarmurinn temmilega mikill. Hvað kemur þá í veg fyrir að þessi mynd fái ekki betri heildareinkunn? Það eru reyndar tvær ástæður en ég kem betur að þeim eftir smá.
Kannski höfðaði þessi mynd svo vel til mín vegna þess að ég var svo lengi orðinn þreyttur á því hvað Disney-teiknimyndir voru oft eins, en þá meina ég þær sem voru teiknaðar í klassískum stíl áður en tölvuvæðingin byrjaði. Þær fóru svo oft eftir svipuðum uppskriftum og jafnvel sem krakki sá ég í gegnum það. Tangled hefur þau einkenni að vera svolítið í takt við þessar "klassísku" prinsessuteiknimyndir en á sama tíma gerir hún eiginlega grín að þeim, og húmorinn sem er sprautaður inn í þessa sögu er aldrei langt undan. Ég er viss um að ég hafi verið pirrandi gaurinn í bíósalnum mínum því ég gat ekki hætt að hlæja. Sem betur fer hló allur salurinn líka með mér, í flestum tilfellum. Það eru kannski nokkrar sveiflur þar sem bröndurum fer fækkandi, en þá tekur hjartnæma hliðin við (og því verður alls ekki neitað að þessi mynd er ótrúlega sæt, og jafnvel sorgleg). Meira að segja voru flestöll lögin viðurstyggilega fyndin. Ég sem var einmitt hálf smeykur að sjá Disney taka aftur upp á því að láta persónurnar bresta í söng, en hér kom það mjög vel út.
Raddirnar smellpössuðu allar og eins og ég sagði efst þá voru allar persónurnar góðar einnig. Hver og ein var minnisstæð og gerði stöðugt eitthvað skondið eða óvænt, sem er einmitt svolítið spes því við höfum hérna karaktera sem í fyrstu virka rosalega staðlaðir (t.d. prinsessan með draumana, myndarlega karlhetjan, vonda kellingin og fyndnu dýrin sem fylgja ávallt með) en leyna síðan ýmislegt á bakvið sig. Ég held líka í rauninni að það sé partur af djókinu hversu klisjukenndar þessar persónur eru. Ég er reyndar ekkert langt frá því að tilbiðja þessa teiknimynd en það sem hindrar mig eru einungis tvær senur sem hafa samt mjög pirrandi áhrif á söguna sem heild... Þar byrjar mér að sárna. (ATH. Léttir spoilerar það sem eftir er af þessari málsgrein!) Fyrri senan tengist ákveðinni æskuminningu sem aðalpersónan, Rapunzel, rifjar upp þegar langt er liðið á seinni helming myndarinnar. Hún sér þá merki og fær samstundis í kollinn minningu frá ungabarnsaldri. Maður þarf ekki að vera áhrifamaður í þroskasálfræði til að átta sig á því að þessi sena er hlægilega langsótt, jafnvel fyrir teiknimynd! En burtséð frá því þá er reddingin bara ótrúlega kjánaleg. Hin senan sem skildi mjög leiðinlegt bragð eftir sig var Deus Ex Machina-endirinn. Gallinn lýsir sér sjálfum. Ákveðin úrlausn kom gjörsamlega upp úr þurru - rétt áður en hamingjusami Disney-endirinn kom - án nokkurra útskýringa og mér fannst eins og aðstandendur höfðu þarna svindlað aðeins á okkur. Smá aukavinna á handritið sem hefði lagfært þessi tvö atriði hefði skiptu svoooo miklu.
Tangled er svo nálægt því að vera æðisleg mynd og þrátt fyrir þessa tvo leiðinlegu galla þá hvet ég alla á öllum aldri til að sjá hana. Svona litríkt, fyndið og skemmtilegt bíó er alltaf peninganna virði, ekki síður þegar öll familían gengur út með bros á vör.
7/10
The Green Hornet0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Skemmtileg brómantík með miklum látum Venjulega nenni ég ekkert að velta mér upp úr því hvað gagnrýnendum finnst um bíómyndir og þ.a.l. kýs ég að meta þær sjálfur en eftir að hafa horft á The Green Hornet og skemmt mér bara furðulega vel verð ég að segja að mér finnst hún hafa fengið alltof harðan skell. Það hefur auðvitað verið lengi vitað að meðalgagnrýnandinn eigi erfitt með að skemmta sér. Klisjan er sú að hann vill bara þungar og þýðingarmiklar dramamyndir og allt sem er framleitt með einungis markmiði afþreyingar í huga er bara gagnslaust. Stærsta hrósið sem ég get gefið þessari mynd er að skemmtanagildið heldur dampi nánast út lengdina. Gallar eru þó til staðar og nóg af þeim, en (spuna?)húmorinn, leikarasamspilið og fínasti hasar bætir upp fyrir þá og burtséð frá einhverri tilgangslausustu þrívídd sem ég hef lengi séð þá kom þetta bíókvöld bara nokkuð vel út hjá mér.
Myndin er mestmegnis létt, stundum alvarleg, en aldrei nokkurn tímann *OF* alvarleg og það er kostur. Mér líkaði vel við tóninn og ef þú gerir þér grein fyrir því að þú ert að horfa á Seth Rogen gamanmynd (sem er alls ekki svo ólík Apatow-myndunum hans) með aðeins meiri stæl og töffaraskap, þá ertu alveg kominn í rétt hugarfar. Rogen er aftur kominn í það hlutverk að sinna fleira en einu starfi og hér skrifar hann handritið ásamt félaga sínum Evan Goldberg (sem saman skrifuðu "bromance" myndirnar Superbad og Pineapple Express). Þessir tveir menn einkennast af því að þeir geta stundum verið æðislega fyndnir en á sama tíma aðeins of góðir með sig í húmornum og þá líður manni eins og þeir séu að skemmta sjálfum sér meira en öðrum. The Green Hornet gekk samt upp fyrir mig vegna þess að hún er mixtúra af ýmsu. Rogen, Goldberg og sérstaklega Michel Gondry setja mjög ferskan svip á mynd sem hefði auðveldlega getað orðið að týpískri mainstream-færibandsmynd. Myndin er aðallega keyrð af bröndurum sínum þökk sé pennunum og kemistríu aðalleikaranna en það er allt auka skrautið sem fylgir með sem gerir hana bara andskoti skemmtilega, og þar kemur Gondry inn.
Kvikmyndaáhugamenn sjá það strax að Gondry er ekki beint á heimavelli hérna. Hann er skrítinn náungi (með mjög artý feril að baki) sem gerir oftast skrítnar myndir þar sem hann reynir með bestu getu að peppa upp á sjónræna stílinn. The Green Hornet er óvenjulegt val á mynd fyrir einhvern eins og hann, og í fjarska skynjaði ég að hann væri bara að taka þátt í þessu vegna launaseðilsins en eftir að ég sá myndina tók ég eftir að hann lagði heilmikið á sig til að setja sinn stimpil á verkið. Færni hans til að búa til hasarsenur eru líka langtum betri en þorði að vonast eftir. Slagsmálasenurnar eru geysilega töff (þá helst þær sem nota "Kato-vision" stílinn) og eltingarleikirnir hraðskreiðir og skemmtilegir. Þegar leið á lokaþriðjunginn var ég vel farinn að lifa mig inn í kaosið og var hissa yfir því hvað Gondry gerði þessa steik ansi spennandi.
Rogen, núna 15 kílóum léttari, er síðan bara býsna góður í titilhlutverkinu, en það er líklegast vegna þess að hann kaus að leika bara sjálfan sig í stað þess að skrifa karakterinn sem eitthvað allt annað. Rogen leikur karakterinn sem ríkan, sjálfselskan fanboy-nörda og selur hann 100% sem slíkan. Þið sem eru orðin þreytt á Rogen og stælunum hans - og ég er viss um að mörg ykkar eru það - þið eigið alls ekki eftir að breyta áliti ykkar eftir þessa mynd. Ég gef honum samt það að hann þykist ekki vera neitt annað en hann er og heldur í staðinn bara þétt um sína föstu ímynd, bara með smá snúningi. Hann er líka traust hliðstæða við Jay Chau (sem leikur bardagaundrið Kato), sem er oftast lágstemmdari og alvarlegri. Þeir móta frábært tvíeyki, jafnvel þótt Chau mætti æfa sig meira í enskunni. En ég fílaði þá báða. Þeir eru m.a.s. það góðir saman að maður tekur meira eftir því hvað Cameron Diaz þjónar litlum tilgangi í allri myndinni. Kannski vildu framleiðendur troða henni inn til að draga fleiri stelpur á myndina. Flestar heimsþekktu leikkonur myndu móðgast við tilhugsunina að taka svona ómerkilegt hlutverk að sér - ekki nema ætlunin sé að nota hana áfram ef fleiri Green Hornet-myndir yrðu gerðar. Ég myndi samt segja að þessum karakter hefði mátt sleppa hefðu ekki nokkrar meinfyndnar senur tengst henni. Ég gjörsamlega dýrkaði atriðið þar sem Rogen og Chau slást um hana. Á endanum hefði samt verið betra að fá yngri gellu í minna hlutverk. Annars er mjög mikil ánægja að fylgjast með Christoph Waltz í hlutverki óöruggs illmennis með gráa fiðringinn. Frekar einhæft hlutverk að vísu, en skítt með það, þetta er Christoph Waltz!
Við vitum öll að The Green Hornet er alls engin Kick-Ass. Kannski ósanngjarn samanburður en myndirnar eru báðar í svipuðum dúr og eiga það sameiginlegt að fjalla um persónur sem ákveða að gerast hetjur bara upp á gamanið. Frumleiki er týndur en þrátt fyrir það er meðhöndlunin á efninu mjög skemmtileg og á mörgum stöðum nokkuð fersk. Eins og hinar myndirnar sem Rogen/Goldberg teymið skrifaði má saka þessa fyrir að vera örlítið lengri en hún þurfti að vera, en yfir heildina er þetta ljómandi fín afþreying sem gæti alveg fengið þig til þess að hlæja og klappa fyrir fjörinu ef þú veist hvað þú átt von á. Svo ef þú ert bílamanneskja er góður séns að þú slefir yfir köggunum líka. Ekki slæmur bónus.
7/10
Black Swan0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Dáleiðandi geðveiki Því verður alls ekki neitað að Darren Aronofsky er hreint út sagt geðveikur leikstjóri, og þá á ég við báðar merkingar orðsins. Það eru fáir leikstjórar þarna úti sem geta sagt sturlaðar, erfiðar, grimmar en um leið mannlegar sögur á jafn áhrifaríkan og eftirminnilegan hátt og hann gerir. Myndirnar hans, hvort sem þér líkar vel við þær eða ekki, finna sér sess inni í heilanum á þér og halda sér þar í óákveðinn tíma. Þegar Aronofsky er í stuði, þá grillar hann í þér þangað til þú getur ekki komið út úr þér einföldum orðum (sbr. Pi, Requiem for a Dream og The Fountain), en hins vegar þegar hann tekur létt á þér (The Wrestler) þá tekst honum samt að skilja eftir sín spor. Black Swan undirstrikar aðeins það að þessi leikstjóri er alveg jafn hrifinn af tilfinningaríku kaosi í dag og hann var þegar hann byrjaði. Hann er aðeins meira á heimavelli hér en þegar hann gerði The Wrestler hvað andrúmsloft varðar en ekki nærri því jafn beittur og í Requiem. Myndin situr samt einhversstaðar þarna á milli, bæði efnislega og tæknilega séð, og hún er eiginlega afrakstur þess ef myndirnar tvær yrðu skelltar saman í blandara.
En þó svo að efniviðurinn sé kunnuglegur - þá aðallega fyrir leikstjórann - þá er Black Swan samt æðisleg mynd, og af öllum þeim 2010-myndum sem ég hef hingað til séð, þá er þessi sú sem fríkaði mig hvað mest út og hafði áhrifaríkasta endinn. Það er eitthvað við truflandi tæknivinnsluna, þessa myrku, mænd-fokk sögu og framúrskarandi frammistöðu hjá Natalie Portman sem gerir myndina næstum því ógleymanlega. Hún er svo "intense" allan tímann, nánast upp að þeim punkti að hún breytist hálfgerða hryllingsmynd, og rennur þannig hjá að maður er dáleiddur við skjáinn. Það mætti þó saka myndina fyrir að vera heldur of einblínd á ringulreiðina og blekkingarnar heldur en tilfinningalega kjarnann, og ef þessi mynd er borin t.d. saman við The Wrestler og Requiem for a Dream þá hafa þær það fram yfir þessa að lykilpersónurnar náðu það sterkt til manns að maður fór í rúst þegar eitthvað slæmt kom fyrir þær, sama hversu gallaðar þær voru. Black Swan gerir nánast allt rétt, nema það að leyfa sögupersónunni að tengjast manni betur. Hefði mér þótt jafn vænt um Portman hér og Mickey Rourke í The Wrestler þá hefði þessi perla fengið hjá mér fullt hús stiga án umhugsunar.
Portman er svo ólýsanlega góð í hverri einustu senu að myndin verður erfiðari á augun og andlegu heilsuna einungis vegna hennar. Alveg síðan ég sá hana fyrst í Léon vissi ég að þessi stelpa væri efni í góða leikkonu en áður en ég sá þessa mynd taldi ég að Closer sýndi það besta sem hún gæti. Hlutverkið hennar í Black Swan er svo skuggalega kröfuhart en samt nær Portman að hitta naglann á höfuðið og gerir e.t.v. meira en maður héldi að væri hægt við rulluna. Þó svo að það sé stutt liðið núna er ég viss um að þessi leikur verði minntur sem einn af þeim kröftugri sem munu sjást á þessum áratug. Það skemmir alls ekki að aukaframmistöður eru mjög svo öflugar líka, þá frá þeim Vincent Cassel, Milu Kunis (sem hefur aldrei verið jafn heit!), Winonu Ryder og Barböru Hershey. Allar þessar aukapersónur eru lagskiptar þrátt fyrir mismikinn skjátíma, og ég get lofað því að álit ykkar á þeim mun breytast út söguna frá fyrstu kynnum.
Eins og gengur og gerist í tilfinningalegum rússíbönum að hætti leikstjórans þá tekur myndatakan, klippingin og tónlistin fullan þátt í óþægindunum og er séð vel til þess að áhorfandanum sé tuskað til jafn mikið og persónan sem við fylgjumst með. Aronofsky veit alveg hvað hann syngur og ég er fullviss um að daginn sem hann gerir mynd sem situr ekki örlítið eftir í manni þá fer hæfileikum hans sígandi. Mér þætti það nokkuð athyglisvert að sjá hvernig The Wrestler og Black Swan myndu koma út ef maður horfir á þær í röð, enda eru þær óopinberar systkinamyndir sem spegla hvor aðra nokkuð mikið í innihaldi sínu. Hvað aðeins þessa mynd varðar ætla ég að skella sterkri áttu á kvikindið, sem þýðir að ég skipa ykkur að sjá hana, en helst ef þið kunnið gott að meta. Og til þeirra sem hafa þegar séð myndina: Sjáið hana aftur og athugið hvort það var eitthvað sem fór framhjá ykkur í fyrsta áhorfinu.
8/10
Faster0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Betri en þú heldur Öruggt er að fyrstu mistökin sem þessi mynd gerir er að bera mjög svo villandi og að mínu mati hálf asnalegan titil. Svona heiti á bíómynd getur varla öðru lofað en hraðskreiðri testósterónveislu þar sem vöðvarnir á Dwayne Johnson fara með aðalhlutverkið og leikhæfileikar hans sitja í aftursætinu.
Jánei! Frekar hefði þessi mynd bara átt að heita Driver, eins og "nafnið" á aðalpersónunni. Annars fara titlar aldrei í taugarnar á mér nema niðurstaðan skili einhverju allt öðru en heitið lofar, eins og hér er augljóslega tilfellið. Þarna er ég hins vegar bara að hugsa um einfalda mainstream-hópinn sem mun kynna sér þessa mynd með akkúrat þessu hugarfari. Titillinn er aukaatriði fyrir mér því ég átti von á heilalausri strákamyndafroðu en fékk í staðinn hráa en á sama tíma yfirdrifna stílsúpu sem er furðulega létt á hasar en nokkuð þung á tilfinningum. Þetta er án efa snjallasta og (dirfist ég að nota þetta orð?) dýpsta mynd vöðvafjallsins, og þó svo að það segi nákvæmlega ekkert, þá segir það ýmislegt um mynd sem ég var í fyrstu tilbúinn til að hata.
Ég get sagt eitt um Johnson. Hann er viðkunnanlegur gaur og ég hef aldrei haft neitt á móti honum. Eina sem hefði mátt laga er hlutverkavalið. Það skilja auðvitað allir að jafnvel stórstjörnum vantar oft pening til að kaupa nýjan tennisvöll eða sundlaug en það er engin afsökun fyrir því að setja eitthvað eins og Race to Witch Mountain og The Tooth Fairy á ferilskránna sína. Þetta mun aldrei þurrkast af. Það er þess vegna vægast sagt hressandi að sjá hann í harðri ofbeldismynd eins og þessari, og hér er hann eldfimur og eiturharður. Hlutverkið krefst ekki margra orða frá honum en kröfurnar eru engu að síður fleiri en maður myndi halda. Maðurinn hefur aldrei verið jafn reiður í bíómynd og maður finnur allan tímann fyrir því. Karakterinn er líka svo athyglisverður og lúmskt dularfullur. Áhorfandinn spyr sig við og við hvort það þykir viðeigandi að halda með honum. Svo koma nokkur "intense" augnablik sem reyna óvænt á svokölluðu leikhæfileika mannsins. Og viti menn, hann stendur sig bara þokkalega!
Það er nettur keimur á myndinni sem minnir óneitanlega á The Good, The Bad and The Ugly (svo er fyndin tilvísun í hana sem ætti alls ekki að fara framhjá neinum nema heyrnarlausum). En þetta þýðir að Johnson er ekki einn að halda söguþræðinum á floti heldur bætast tveir aðrir við (einn er lögga, hinn morðingi - efa að það hafi komið á óvart) og þeir eru leiknir af Billy Bob Thornton og Oliver Jackson-Cohen. Í fyrstu hélt ég að Thornton myndi bara sofa í gegnum þetta hlutverk en hann leggur ágætlega á sig í raun og hlutverkið er engan veginn jafn flatt og fyrstu senurnar gefa til kynna. Cohen aftur á móti er risastórt, spikfeitt spurningarmerki. Karakterinn er svo sérstakur og ferskur að maður ætti að hafa ótrúlega gaman að honum. Cohen er samt aðeins of ýktur og ofleikur hans sveiflast á milli þess að vera skondinn og pirrandi. Það gagnast lítið að minnast á aðra leikara (þrátt fyrir kunnugleg nöfn eins og Carla Gugino, Jennifer Carpenter, Maggie Grace, Tom Berenger, Xander Berkeley og Moon Bloodgood) því það fer ekkert fyrir þeim.
Samt, fyrir utan þessa þrjá ólíku aðalleikara er það stílrúnkið sem er hér fremst í forgrunni. Leikstjórinn George Tillman Jr. reynir eins og hann getur að búa til bræðing af léttri exploitation-mynd og þýðingarmiklum hefndarþriller. Tónlistarnotkunin og klippingarstíllinn lítur út eins og afrakstur þess ef mynd eftir Quentin Tarantino og Tony Scott yrðu skelltar saman í hrærivél. En þó svo að þetta sé kannski fullmikið á pörtum þá kemur þetta aldrei illa út. Ef eitthvað þá er þetta væga tripp í takt við pumpandi reiði Johnsons, sem er endalaust áþreifanleg út alla myndina eins og áður kom fram. Tónlistin var líka oftar en ekki skemmtilega valin, þó svo að mér finnist eitthvað rangt við það að heyra Kenny Rogers-lagið Just Dropped In í bíómynd án þess að myndin sé The Big Lebowski.
Faster hefur hrúgu af kostum en einnig fulla lúku af göllum, og sá stærsti er endirinn. Hann er ófullnægjandi og í heild sinni kraftlaus miðað við áköfu uppbygginguna. Myndin drullar líka alveg upp á bak með því að gefa upp óvæntar upplýsingar alltof snemma og á asnalegum stað. Þetta gjörsamlega slátraði svokallaðri fléttunni í lokin og möguleikanum á því að hún gæti komið á óvart.
Lokaniðurstaðan er svona: Ef þú ert einn af þeim sem telur The Expendables vera einhverja bestu mynd sem þú hefur séð þá áttu eftir að verða fyrir miklum vonbrigðum með þessa. Ofbeldið stendur fyrir sínu og afþreyingargildið líka en það er auðséð að þessi mynd gæti höfðað betur til kvikmyndanördanna. Sjálfur er ég einnig óður í hefndarmyndir ef þær eru gerðar vel, og Faster er alveg nógu stílísk, klikkuð og óvenjuleg til að hljóta eitt stykki meðmæli frá mér.
7/10 - Rétt svo sleppur
True Grit0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Góður vestri, meðalgóð Coen-mynd Mér líður eins og ég hafi framið einhvern glæp þegar ég segist ekki hafa séð upprunalegu John Wayne-myndina þar sem ég er bæði kvikmyndafrík og mikill vestragaur. Ég mundi hins vegar fyrr láta fjarlægja úr mér endajaxlanna án deyfingar í stað þess að missa af einhverju nýju frá Coen-bræðrum, sérstaklega ef það er kúrekamynd af gamla skólanum sem sameinar Jeff Bridges, Matt Damon og Josh Brolin. Það er erfitt að spennast ekki örlítið upp, og ég lét það alveg fara framhjá mér að seinast þegar bræðurnir ákváðu að endurgera mynd (The Ladykillers) þá varð það hiklaust sísta myndin þeirra. Héðan í frá verð ég samt ekki jafn spenntur fyrir mynd frá þessum fjölhæfu mönnum ef hún er endurgerð, því einhvern veginn þykir mér það fulláberandi hvað þeir eru ekki jafn mikið í gírnum þegar efnið er ekki "100% Coen" og algjörlega úr þeirra hugarheimi. Það eru vissulega örfáar undantekningar (eins og No Country for Old Men - sem var byggð á bók - og hin stórlega vanmetna Intolerable Cruelty - sem var meðskrifuð af öðrum líka). Ég vona þó að það hljómi ekki eins og ég hafi orðið fyrir svakalegum vonbrigðum með True Grit, en ég varð það samt örlítið. Með áhöldin sem voru til staðar hefði verið hægt að gera eitthvað ógleymanlegt úr þessu. Í staðinn fékk ég bara drullugóða mynd sem ég myndi ekki einu sinni kalla eina af 5 bestu myndum bræðranna. Sættum okkur samt við það að einungis fín mynd frá þeim er oftast betri en margt annað sem þú finnur í bíó.
Miðað við það sem ég hef lesið er True Grit minna endurgerð á hinni samnefndu John Wayne-mynd og meira bein aðlögun á bókinni sem hún er byggð á. 1969 útgáfan átti víst að hafa breytt ýmsu og þess vegna koma bræðurnir og lagfæra það. Áður en ég fer að nefna þá fjölmörgu kosti sem þessi mynd hefur vil ég einblína aðeins á gallana. Til að byrja mér fannst mér ég aldrei ná tengslum við neitt eða neinn á skjánum. Ég naut þess að horfa á hvern einasta leikara enda frammistöður alveg hreint frábærar. Mér fannst samt myndin aldrei ná til mín, hvorki með persónunum né sögunni. Það þótti mér líka hálf hneykslandi hversu fljótt er leyst úr hefndarsögunni. Það er eins og Brolin hafi ekki fengið neitt að gera. Hann kom bara (alveg upp úr þurru! Hvílík tilviljun) og síðan þurfti sagan ekki lengur á honum að halda. Frekar kraftlaust fannst mér, og alls ekki fullnægjandi endir á hefndarplottinu litla. Lokasenurnar voru líka eitthvað svo einkennilega máttlausar í heild sinni. Ég var ekki hrifinn af því hvernig myndin bara fjaraði út þar til hún kláraðist í stað þess að móta endinn betur. Sé þetta alveg fyrir mér virka í bók en í kvikmynd væri þægilegra að fá aðeins safaríkari og minnisstæðari endasprett.
Jeff Bridges er auðvitað aðalmaðurinn á skjánum. Hann er fullkominn sem eineygða byttan Rooster Cogburn. Ég átti ekki von á því að Bridges gæti skapað eftirminnilegri persónu hjá bræðrunum eftir The Big Lebowski en hér tekst honum það bara feiknavel. Matt Damon er einnig traustur og Brolin ásamt Barry Pepper gera gott úr því sem þeir hafa, þó svo að það sé ekki mikið. Á eftir Bridges er það samt hin nýstirnið Hailee Steinfeld sem skilur hvað mest eftir sig. Hún er ekkert annað en æði og að fylgjast með samspili hennar og Bridges er aðgangseyrisins virði í sjálfu sér. Bridges er einn uppáhalds leikarinn minn og að sjá 13 ára píu vera jafningi hans í kvikmynd er ótrúlegt hrós fyrir hana. True Grit tekur sig heldur ekki allan tímann alvarlega, sem er skemmtilegt fyrir tóninn. Dökki Coen-húmorinn finnst dreifður um alla heildina, og það kemur sér vel fyrir þegar ekki rassgat er að gerast í sögunni, sem kemur nokkuð oft fyrir. Mjög stór hluti af frásögninni fer einmitt í það að byggja upp kynnin við persónuna sem Brolin leikur. Fúlt.
Sérstakt hrós fer til tónlistar, sviðsmynda og búninga. Kvikmyndataka Roger Deakins er einnig skotheld en það er svosem ekki við öðru að búast frá manninum sem hefur tekið upp flestar myndir Coen-bræðra. Í heildina er nóg í boði sem margir ættu að kunna að meta. Myndin hefur gott afþreyingargildi og leik sem ómögulegt er að setja út á. Hvað söguna varðar bjóst ég við meiru og miðað við það sem bræðurnir eru þekktir fyrir er myndin í einfaldari kantinum og reyndar hefðbundnari fyrir vikið.
7/10
When in Rome0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Ómarkviss della Mark Steven Johnson tekur hérna alveg merkilega stórt stökk út fyrir sitt þægindasvæði, þó svo að það megi deila um það hversu vel hann stóð sig með ofurhetjumyndirnar tvær sem sitja á ferilskránni hans (ekki berja samt vitið úr Daredevil að óþörfu - horfið á lengri útgáfuna). Ég myndi samt gagnrýna þessa skiptingu minna ef When in Rome hefði endað með því að vera sæt, heillandi og fyndin lítil ástarsaga. Hún er ekkert af þessu. Í besta falli fær hún fjórðung af hverju lýsingarorði.
Myndin er bara stundum sæt (þökk sé Josh Duhamel - sem selur sinn karakter alveg undarlega vel), stundum heillandi (viti menn, Duhamel aftur!) og aðeins fyndin í litlum skömmtum og það er öllu leikaraliðinu að þakka fyrir að hafa gert sig að sannfærandi aulum í heilar 90 mínútur, en það er jafnframt stór galli í þeirri lýsingu því þeim tókst ekki að gera betur en að framkalla bros og fliss allan þennan tíma í stað þess að hafa mann veltandi um af hlátri. Ég hefði líklegast fyrirgefið þessu steikta, klúðurslega og illa unnu handriti ef húmor hefði staðið upp úr. En hann gerði það ekki svo í staðinn var ég bara orðinn frekar þreyttur á því sem ég var að horfa á.
Kristen Bell reynir sitt besta og hún gerir ýmislegt betur en handritið býður upp á. Annars er það Duhamel sem skilur mest eftir sig, en jafnvel hann á það til að vera fórnarlamb pínda húmorsins sem hér finnst duglega dreifður. Sumar senur eru meira að segja svo vandræðalegar að þær eru látnar enda með því að láta manneskju reka sig í eða detta niður í holræsi að óþörfu. Johnson er augljóslega heldur óöruggur í leikstjórastólnum sínum (ég væri það líka ef ég væri að gera mína fyrstu mynd eftir Ghost Rider) og stundum er eins og hann viti hreinlega ekki hvernig betur á að gera hlutina en að toga út óhentugu slapstick-gríni.
Stíllinn á gríninu er að vísu pínulítið retró og ég meina það alls ekki á vondan hátt. Það sem böggar mig meira við hann er einungis það að leikstjórinn þekkir ekki hvenær tímasetning virkar best hjá gríni. Allavega, svo ég flýti mér að samantektinni þá verður að segjast að 2010 hefur ekki hingað til verið gott ár fyrir rómantískar gamanmyndir. Ég meina, Leap Year, Valentine's Day, The Bounty Hunter og nú When in Rome. Ég veit ekki einu sinni hvernig þessi mynd mun leggjast í markhópinn sinn því hún er bara of kjánaleg og veit ekki alveg hvort hún vilji vera steikt mynd með smá hlýju eða barnalegur farsi með rómantík sem aukaplott. Það er fullt af betra efni þarna úti þó þessi hafi sína spretti, en svo fáir sprettir réttlæta ekki tímann eða peninginn sem gæti farið í að horfa á myndina.
4/10
127 Hours0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Fastur Franco er vel áhorfsins virði 127 Hours er önnur myndin frá 2010 sem ég hef séð sem er einungis borin uppi af einni frammistöðu, þar sem ætlast er til þess að áhorfandinn fylgist bara með einum leikara í vægast sagt erfiðum aðstæðum. Hin myndin er vissulega Buried, en síðan er önnur mynd frá sama ári sem spilar með svipuð átök, sem er Frozen. 127 Hours er eiginlega föst (*fliss*) á milli þessara tveggja mynda ef ég ætti að lýsa hversu afmörkuð hún er. Frásögnin er ekki nærri því jafn krefjandi og lokuð og í Buried, en hún hefur heldur ekki jafn margar persónur og Frozen. Kaldhæðnislega er hún líka rétt á milli þeirra í gæðum að mínu mati, en það sem aðskilur hana frá þeim er að hún er ekki þriller, heldur sannsögulegt drama. Og þegar maður hugsar til þess að þetta hafi allt gerst í alvöru verða sumir kaflar ennþá erfiðari til áhorfs.
Danny Boyle, sem er einn besti og fjölhæfasti leikstjórinn starfandi í dag, beinir athygli okkar beint að James Franco út alla myndina (ekki að það sé annað í boði), og Franco nær strax til okkar áður en langt um líður. Þessi leikur er óaðfinnanlegur og það kemur jafnvel á óvart hversu lagskipt frammistaða þetta er, þrátt fyrir ótal takmarkanir og litla hreyfigetu. Boyle er samt ekki alveg jafn djarfur og t.d. leikstjóri Buried (sem yfirgaf aldrei líkkistuna sem Ryan Reynolds lá í) því hann reynir eins og hann mögulega getur til að sjá til þess að okkur leiðist ekki, og þá með eins mörgum brögðum og hann finnur, bæði frásagnarlega séð og sjónrænt séð. Við fáum hérna flashback-senur, einkennilegar draumasenur, kvikmyndatöku sem gerir bókstaflega allt sem hún getur til að vera fjölbreytt og síðast en ekki síst ljúft fetish fyrir split-screen skotum til að krydda upp á einfalda innihaldið. Sumt af þessu virkar rosalega vel, enda Boyle þekktur fyrir að nota vélar sínar vel ásamt hæfileika fyrir flottri klippingu og tónlistarnotkun, en annað er kannski aðeins of mikið og á ekki alveg heima þarna. Franco er svo viðkunnanlegur og grípandi með leik sínum að það þurfti í rauninni ekki annað til að fanga áhuga minn. En eitthvað af skrautinu er svosem fínt.
Ef þið haldið að 127 Hours fjalli bara um einhvern mann sem festist í einhverjum kletti þá skjátlast ykkur. Kafið aðeins dýpra og þá sjáið að þetta er grimm saga um lokaðan einfara sem endaði í frekar kaldhæðnislegri stöðu, þar sem hann hafði engan nema sjálfan sig til að tala við. Franco nær sömuleiðis að segja manni svo margt þó svo að hann geri eða segi mjög lítið. Síðan bætist við einhver sársaukafyllsta sena sem ég sá út allt síðasta ár (þið vitið alveg hvað ég er að tala um!) og þá er komin uppskrift að virkilega minnisstæðri mynd - um heldur betur kjarkaðan og aðdáunarverðan mann - sem hittir beint til manns. Myndin er nefnilega í sjálfu sér svolítil upplifun, og ég er viss um að allir sem sjá hana munu ganga út af henni nokkuð sáttir með það að vera á lífi. Þeir sem gera það ekki eru gerðir úr grjóti.
8/10
PS. Vel gert af Boyle að nota lag eftir Sigur Rós í lokin. Gaman að því hvað leikstjórar hlaupa oft til þessarar hljómsveitar til að fá dramatíska áherslu á lokasenurnar þeirra. Ég leyfi ykkur að dæma hvort þetta hafi verið kaldhæðni hjá mér eða ekki...
The Last Exorcism0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Búið ykkur undir... mikla bið Ég er byrjaður að verða heldur þreyttur á mocumentary hryllingsmyndum og svokölluðum "found footage" myndum. Þessi geiri er, frásagnarlega séð, svakalega takmarkaður og það þarf meira en lítið hugmyndaflug til að skila af sér einhverju sem við höfum ekki séð áður. Möguleikarnir um hvernig svona myndir enda eru heldur ekkert alltof miklir, en það er aukaatriði. The Last Exorcism er dæmi um hvernig mocumentary hrollvekja getur ekki mikið gert með það sem hún hefur í höndunum, og stíllinn á henni takmarkar mynd sem er þegar tiltölulega stöðluð ennþá meira.
Fyrir utan það að innihald myndarinnar er ekki nógu áhugavert til að halda athygli manns út lengdina (sem ég býst við að sé viðburðarlítilli atburðarás að þakka) þá fann ég sjaldan fyrir spennu og festist aldrei við sætisbrúnina eins og ég hefði viljað. Leikararnir eru að vísu nógu sannfærandi til að maður kaupi það sem er að gerast, en leikstjórnin er eitthvað svo dauf allan tímann. Kraftinn vantaði alveg, og óþægindin fóru aldrei þær leiðir sem þau áttu að gera.
Í fyrri hlutanum býður "söguþráðurinn" upp á ýmislegt sem lofar mjög góðu, og ég skal alveg viðurkenna að ég fílaði aðalkarakterinn talsvert mikið. Hugmyndin um hálf trúlausan prest sem sviðsetur andsetningar (áður en alvaran byrjar þ.e.a.s.) er líka nokkuð skondin í sjálfu sér. Leiðindin eru samt þau að út þennan fyrri hluta er maður allan tímann að bíða eftir að eitthvað merkilegt gerist sem annaðhvort grípur mann eða fær hárin til að rísa. Svo fær maður rétt svo fjórðung af því sem maður vonaðist eftir. Ég hefði fundið minna fyrir þessari bið hefðu persónusamskiptin verið eftirminnileg, en svo er ekki þannig að í staðinn fáum við bara langa uppbyggingu að engu sérsöku. Endirinn kemur líka að manni eins og blaut tuska í smettið og ég meina það ekki á jákvæðan hátt eins og eitthvað hafi komið mér á óvart. Þegar manni líður eins og myndin sé loksins orðin subbulega athyglisverð, þá kemur lokatextinn - sem ég hélt í fyrstu að væri einhver djókur. Ekki einu sinni nær orðið pirrandi að lýsa þessu nógu vel.
Heimildarmyndastíllinn fór að verða meira böggandi því lengra sem leið á seinni hlutann. Hann virkar í fyrstu en persónulega finnst mér myndin alveg mátt sleppa honum eftir miðpunktinn (myndin dettur hvort eð er inn og út úr þessum stíl - þið sjáið t.d. hvernig tónlist er notuð undir sumum senum). Nálgunin á efninu hefði þá verið miklu ferskari, og þar að auki hefði margt verið hægt að gera betur með lokasenurnar, sem voru óneitanlega nokkuð kúl. Það er erfitt að kalla myndina leiðinlega því allan tímann *langaði* mig til þess að detta inn í hana, í stað þess að telja niður í það að hún myndi klárast. Það eru semi-áhrifarík atriði dreifð um hér og þar en yfir heildina er það óásættanleg niðurstaða fyrir einhvern sem vonast eftir einhverju almennilegu. Ég held að jafnvel gelgjurnar gætu endað með því að geispa, og það er sjaldnast gott merki þegar um svona mynd er að ræða.
5/10
MacGruber0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Vildi eitthvað gott, fékk bara ágætt Ég hef allt annað en hátt álit á grínmyndum sem eru framleiddar af Saturday Night Live-teyminu, sama hvaða kynslóð þær tilheyra. Ég geri undantekningu fyrir The Blues Brothers og Wayne's World 1 og 2 en hef mjög lítið jákvætt að segja um myndir eins og Coneheads, It's Pat, A Night at the Roxbury (skil ekki hvað fólk sér svona gott við þá mynd!), Superstar og The Ladies Man, svo eitthvað sé nefnt. Það er því hressandi að sjá loksins SNL bíómynd sem sýgur ekki feitan rass. Ég held að það hafi ekki gerst síðan einmitt 93. MacGruber er samt ekki mynd sem ég myndi mæla með, nema fyrir mjög afmarkaðan hóp. Það er ýmislegt gott við hana og í þokkabót er hún oft mjög fyndin, en hún er líka dregin niður af miklu egói og barnaskap.
Myndin fær samt hrós fyrir að vera talsvert betur heppnaðri en hún átti skilið að vera. Þeir SNL-sketsar sem ég hafði séð með þessum titilkarakter voru fremur slakir og ég gat ómögulega séð fyrir mér heila mynd virka með honum í forgrunni. Þar hafði ég bæði rétt og rangt fyrir mér. Will Forte getur verið drullufyndinn á góðum degi en rétt eins og nafni hans, Will Ferrell, getur hann einnig verið óbærilegur ef efnið sem hann hefur í höndunum er ekki fyndið. Í tilfelli persónu eins og MacGruber, þá myndi ég segja að hún sé góð í hófi. Þetta hefði í rauninni verið fullkomin aukapersóna í einhverri annarri mynd en sem einhver fær 90% af skjátímanum reynir hún svolítið á bæði þolinmæði og taugar manns. Forte skiptist á milli þess að vera þvingaður og steikt fyndinn, sem mér finnst nokkuð óvenjulegt. Ég skil ekki alveg hvað gerðist með Val Kilmer. Hann hefði átt að stela senunni en ef eitthvað þá er hann sá máttlausasti á skjánum, Ryan Phillippe meðtalinn. Mér leiddist allavega ekki á meðan myndinni stóð. Margir brandarar misstu marks en þeir sem gerðu það ekki voru yfirleitt ferskir og skemmtilega súrir. Tvær senur settu mig meira að segja í hláturskast. Önnur tengdist óvæntri sprengingu og hin kynlífssenu, í klassískum 80s-stíl (eða hvað?).
MacGruber er fyrsta myndin sem Jorma Taccone leikstýrir. Hann er auðvitað best þekktur sem einn af Lonley Island-þríeykinu. Maðurinn er oft frábær, en ég er samt á þeirri skoðun að hann sé sístur í sketsagrúppunni sinni. Maður sér a.m.k. talsverðan gæðamun á húmornum hér og í mynd eins og t.d. Hot Rod (sú vanmetna perla!). Taccone meðskrifaði báðar, en hefði hann fengið annaðhvort Andy Samberg eða Akiva Schaffer til að penna þessa mynd með sér í staðinn fyrir Forte sjálfan, þá hefði niðurstaðan getað orðið mergjuð. Taccone má samt eiga það að hann er ekki gjörsamlega heiladofinn þegar kemur að leikstjórn. Myndin hefur nefnilega skondinn tón sem sver sig í stíl við 80s spennumyndir. Leikarar eru oftast dauðaalvarlegir (nema Forte, sem ég býst við að sé viljandi gert) og láta eins og þeir séu fastir í mynd af allt öðrum geira. Senur eru líka meira látnar spilast í kringum steiktu samtölin heldur en ýkt samspil og slapstick-grín. Ég hélt síðan að það væri einhver djókur að myndin kostaði rétt svo $10 milljónir í framleiðslu, því Taccone felur það ótrúlega vel. Kvikmyndatakan er sömuleiðis mun flottari en maður sér venjulega í mynd af þessari tegund, og maður hættir eiginlega aldrei að dást pínulítið af henni. Kamerumaðurinn hefur augljóslega unnið sína heimavinnu því lýsingin og bara tökustíllinn almennt lyktar hreinlega af 80s mynd.
Hér er klárlega um tilvonandi költ-gamanmynd að ræða. Ég naut þess sæmilega að horfa á hana en skemmti mér aldrei konunglega eins og ég vildi. Sumt var bara alltof þvingað (var virkilega ætlast til þess að við myndum endalaust hlæja yfir Cunth-nafninu??) og stundum gróft af engri ástæðu nema bara til þess að ganga yfir strikið. Veit ekki hvort það sé Forte að kenna eða Taccone, en barnaskapurinn sést langar leiðir og þess vegna get ég ekki mælt með myndinni nema fyrir unglinga og hugsanlega stónera, sem hlæja hvort eð er yfir öllu. Annars kemur trailerinn með býsna nákvæma mynd af því hvernig ræma þetta er, þannig að ef hann nær til ykkar þá myndi ég segja ykkur að kíkja á MacGruber. Ef ekki, þá er Hot Rod meira málið fyrir þá sem hafa ekki ennþá séð hana.
6/10
Buried0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Taugatrekkjandi atburðarás... oní kassa Hvaða snillingi datt þetta í hug??
"Heyrðu, ég er með geðveika hugmynd að þriller! Við eyðum heilli bíómynd ofan í líkkistu þar sem einhver frægur leikari hefur ekkert við hendi nema GSM-síma, vasaljós, penna og kveikjara. Við tökum semsagt atriðið úr Kill Bill vol. 2 þar sem Uma Thurman er í svipuðum aðstæðum og mjólkum það í rúmar 90 mínútur."
Ég held að enginn framleiðandi gæti sagt nei við einhverju svona metnaðarfullu eða brjáluðu. Og ég sem taldi að Frozen gerðist á afmörkuðu svæði... Sú mynd er nú bara býsna epísk í samanburði við þessa. Ég held að það sé ómögulegt að segja að mynd gerist eitthvað mun takmarkaðri en þetta.
Buried hefur tvennt sem enginn getur dissað hana fyrir: Einstaklega frumlega grunnhugmynd og hátt í gallalausan leik frá Ryan Reynolds. Að fylgjast með honum taka hræðsluköst og liggja í símanum í einn og hálfan tíma er mun athyglisverðara en það hljómar. Handritið heldur manni við efnið og spennan sem byggist upp í gegnum þessa einföldu hugmynd er stundum óbærilega mikil. Við fáum líka nokkrar geysilega áhrifaríkar senur sem ekki bara sýna leikhæfileika Reynolds vel, heldur koma þær að manni eins og kröftugt högg í magann. Atriðið með símtalinu sem aðalkarakterinn (hver annar?) á í lokin við fulltrúa vinnunnar sinnar er gjörsamlega magnað. Svo fáum við jafnvel stutta en vel heppnaða "hasarsenu." Þið verðið bara að sjá það sjálf hvernig slík lýsing getur átt við mynd sem gerist ofan í kassa.
Helsti galli myndarinnar er samt býsna augljós, og takið eftir að ég hef tvisvar minnst á lengd myndarinnar hingað til. Þegar maður er með svona hugmynd er það ekkert annað en glæpur að fara langt yfir 70 mínútna markið. Það hefði léttilega verið hægt að raka 10-15 mínútur af atburðarásinni og ég held jafnvel að styttri lengd hefði gert myndina frábæra. Það er ekki eins og hún þurfti á aukamínútunum að halda til að koma því til skila að það er óþægilegt að vera fastur í líkkistu. Tilfinning innilokunarkenndarinnar er til staðar allan tímann, frá fyrsta atriðinu.
(ATH. Miklir spoilerar í eftirfarandi málsgrein. Öruggt er að hoppa beint í þá seinustu)
Það sem angraði mig samt mest var bláendirinn. Mér fannst hann á vissan hátt öflugur en á sama tíma ófullnægjandi. Það að láta Reynolds deyja gerði myndina fullgrimma upp að þeim punkti að gerir mann hálf pirraðan. Ég dýrka senuna þar sem hann ímyndar sér að hann finnst og sleppur út, en persónulega fannst mér svipað mátt gerast stuttu eftirá, án þess að það yrði draumur. Ástandið hjá Reynolds gerir það að verkum að hann öðlast svo mikla samúð frá manni að maður vill alls ekki sjá hann deyja, sérstaklega eftir senuna þar sem vinnufyrirtæki hans segir honum óbeint að hoppa upp í rassgatið á sér. Svo að auki neyddist hann til að saxa af sér puttann, og að láta myndina síðan enda með honum kaffærðum í sandi stuttu eftir hjartnæmt samtal við konuna sína er eiginlega einum of niðurdrepandi. Orðið svekkjandi og brútal kemst ekki nálægt því að lýsa þessu öllu. Að sjá þennan endi minnir mann á þau tilfelli þegar maður skoðar upprunalega enda á DVD diskum. Þið vitið, þessa sem voru skotnir en síðan eyddir út eða breyttir því þeir náðu aldrei að smella við heildina. Þessi er dálítið þannig. Ég hef ekkert á móti því þegar myndir enda illa ef það passar við söguna, en hér fannst mér allt mátt blessast í lokin. Jafnvel opinn endir hefði betur dugað. Það er eins og leikstjórinn sé aðeins of mikið að lesa yfir okkur hvað lífið getur oft ollið manni vonbrigðum.
Annars hvet sem flesta til að reyna að sitja í gegnum þessi óþægindi. Það reynir slatta á að horfa á myndina, og hún verður bara enn erfiðaðri til áhorfs með aðstoð Reynolds og undarlega fjölbreyttri myndatöku. Ég vissi ekki að til væru svona margar leiðir til að skjóta mynd eins einfalda og þessa. Buried er allavega ein af þessum myndum sem margir eiga eftir að tala um, hvort sem þeim fannst hún góð eða ekki. Hún er óneitanlega einstök og ég efa að það hafi verið auðvelt að skrifa hana eða taka hana upp, og það að hún hafi sloppið svona langt undan leiðindum er afrek í sjálfu sér.
7/10