Battle: Los Angeles 2011
(Battle: LA, World Invasion: Battle Los Angeles, World Invasion: Battle LA, Mission: Los Angeles, World Invasion)
Frumsýnd: 11. mars 2011
It's not war. It's survival.
116 MÍNEnska
Battle: Los Angeles segir frá litlu teymi hermanna í sjóher Bandaríkjanna sem er staðsett í Los Angeles, en þar gera það fátt annað en að halda sér í formi og slaka á þess á milli. Einn daginn berast fréttir af dularfullu loftsteinaregni yfir Los Angeles,en fljótlega kemur í ljós að þetta eru engir loftsteinar heldur háþróaður og afar illskeyttur her utan... Lesa meira
Battle: Los Angeles segir frá litlu teymi hermanna í sjóher Bandaríkjanna sem er staðsett í Los Angeles, en þar gera það fátt annað en að halda sér í formi og slaka á þess á milli. Einn daginn berast fréttir af dularfullu loftsteinaregni yfir Los Angeles,en fljótlega kemur í ljós að þetta eru engir loftsteinar heldur háþróaður og afar illskeyttur her utan úr geimnum sem er vart lentur þegar hann hefst handa við að leggja Los Angeles í rúst. Fregnir berast af gífurlega mannskæðum árásum af svipaðri gerð annars staðar í veröldinni, en þegar herliðið er sent af stað til að berjast gegn innrásinni og verja Los Angeles af öllu afli kemur í ljós hversu gífurlegt ofurefli er við að etja, og hversu litla von mannkynið á um að lifa þessa árás af. Þau munu samt gera allt sem þau geta til að halda lífi.... minna
Aðalleikarar
Leikstjórn
Handrit
Æ damn 
Ég var akkúrat að vonast til þess að þessi mynd yrði góð. Hún leit út fyrir að vera ótrúlega fín ræma með dúndrandi afþreyingu. En svo virðist ekki. Two Face leikarin Aaron Eckhart er í alvörunni með tvö andlit. Eitt gott og eitt verulega slæmt, hann sýndi sitt slæma hér. Battle: LA er ekki mynd, heldur ein stór eftir-herma. Hún hermir eftir myndum og gerir það ekki einu sinni vel. Battle: LA hermir eftir: The Hurt Locker, District 9, (held ég) Skyline, Independence Day og flest drama-atriði í kvikmyndasögunni. Það sem var líka virkilega slæmt við þessa mynd (þá meina ég slæmt) var flæðið og persónusköpuninn. Flæðið er ógeðslega hratt og mjög óskýrt. Það eru auðvitað til hraðar myndir en þær halda sig mjög ýtarlega útí efnið, en þessi gerir það ekki eða með betri orðum: Kann það ekki.
Er eitthvað gott við þessa mynd? Jájá, það er hægt að finna flísar sem að eru alveg jákvæðar. Sjálft útlitið er ekkert slæmt og tölvubrellurnar eru alveg góðar. Sjálfar geimverurnar voru mjög áhugaverðar og geimskipið þeirra (þótt að það var ehv stolið frá D-9) var mjög flott. Hasar-atriðin voru vel gefin þótt að maður varð þreyttum af þeim eftir doldin tíma (minnti mig dáldið á Michael Bay) en alveg á fínt. Það sem mátti laga líka var leikaravalið. Ég kannaðist við tvo á skjánum en mér varð drullu sama um hina (líka shit þunnar persónur sem mátti kynna betur, miklu betur). Þessi mynd er þunn og ekkert annað og mér líður bara illa um að skrifa um hana....Fuck!
4/10
Ég var akkúrat að vonast til þess að þessi mynd yrði góð. Hún leit út fyrir að vera ótrúlega fín ræma með dúndrandi afþreyingu. En svo virðist ekki. Two Face leikarin Aaron Eckhart er í alvörunni með tvö andlit. Eitt gott og eitt verulega slæmt, hann sýndi sitt slæma hér. Battle: LA er ekki mynd, heldur ein stór eftir-herma. Hún hermir eftir myndum og gerir það ekki einu sinni vel. Battle: LA hermir eftir: The Hurt Locker, District 9, (held ég) Skyline, Independence Day og flest drama-atriði í kvikmyndasögunni. Það sem var líka virkilega slæmt við þessa mynd (þá meina ég slæmt) var flæðið og persónusköpuninn. Flæðið er ógeðslega hratt og mjög óskýrt. Það eru auðvitað til hraðar myndir en þær halda sig mjög ýtarlega útí efnið, en þessi gerir það ekki eða með betri orðum: Kann það ekki.
Er eitthvað gott við þessa mynd? Jájá, það er hægt að finna flísar sem að eru alveg jákvæðar. Sjálft útlitið er ekkert slæmt og tölvubrellurnar eru alveg góðar. Sjálfar geimverurnar voru mjög áhugaverðar og geimskipið þeirra (þótt að það var ehv stolið frá D-9) var mjög flott. Hasar-atriðin voru vel gefin þótt að maður varð þreyttum af þeim eftir doldin tíma (minnti mig dáldið á Michael Bay) en alveg á fínt. Það sem mátti laga líka var leikaravalið. Ég kannaðist við tvo á skjánum en mér varð drullu sama um hina (líka shit þunnar persónur sem mátti kynna betur, miklu betur). Þessi mynd er þunn og ekkert annað og mér líður bara illa um að skrifa um hana....Fuck!
4/10
Hún er þó skárri en Skyline
Það er hálf sorglegt að sjá mynd sem reynir að vera svo fersk enda með því að vera svona stöðluð og klisjukennd. Hugmyndin er nokkuð skemmtileg; Mynd um geimveruinnrás sem er gerð í hráum stríðsmyndastíl. Upp að þessum punkti höfum við séð allar mögulegu tegundir sci-fi innrásarmynda en svo ég viti til man ég ekki eftir að hafa séð slíka sem sýnir einungis einn hóp hermanna koma sér í gegnum allt kaosið. Litli, vitskerti hasarfíkillinn í mér vildi svo innilega að eitthvað ljómandi fínt kæmi út úr þessu öllu. Ég reyndi meira að segja að hundsa það hversu vondar fyrri myndir leikstjórans voru. Battle: Los Angleles hefði, í höndum annars leikstjóra og sérstaklega annarrar handritshöfundar, getað orðið að epískri strákamynd með fjörið í fimmta gír, en frekar en að kæta mann með mögnuðum hasar, óstöðvandi spennu og skotheldu afþreyingargildi virðist myndin bara vera ósköp þreytt hrúga af hávaða, formúlum og senum sem við höfum séð áður í margfalt betri myndum.
Þessi mynd er lítið annað en afrakstur þess ef þú tækir endurunnar sci-fi og stríðsmyndaklisjur og límdir þær saman við keyrsluna á Black Hawk Down (ásamt meðfylgjandi galla um laka persónusköpun) og útlitið sem og hönnunina úr District 9. Allt bæði inn á milli og í kringum þennan pakka fer algjörlega eftir uppskrift og ef þú ert ósammála því þá ertu annaðhvort mjög ungur eða hefur ekki séð mikið af bíómyndum.
Stærstu gallarnir fara að láta bera á sér ferlega snemma. Fyrstu 20 mínúturnar fara í það að kynna persónurnar en það gengur eitthvað illa því við fáum ekkert annað en örstuttan prófíl á hvern og einn (mjög vægt til orða tekið) ásamt nafni sem kemur upp á skjáinn svo áhorfandinn viti hver á að vera mikilvægur. Þetta verður síðan merkilega tilgangslaust um leið og hasarinn fer í gang því handritinu er frekar sama um megnið af þessum persónum. Allir breytast fljótt í skotmörk sem hlaupa mikið og öskra næsta klukkutímann og það bætir úr engu að hermennirnir líta allir eins út. Hristingur á tökuvélinni er líka það mikill og klippingin of hröð til að maður þekki nokkurn mann í sundur. Ég náði stundum ekki að átta mig á því hver dó fyrr en kamerumaðurinn minnkaði taugaveiklun sína. Black Hawk Down gerði eitthvað svipað, nema þar var aðeins þægilegra að muna hver var hver því myndin var stútfull af frægum andlitum. Battle: LA gerir nákvæmlega sömu mistök og sú mynd með því að tefja hasarinn til að kæfa sögunni með mörgum persónum í byrjun áður en hún rennur út í stanslaus læti sem endast alveg fram að kreditlistanum. Þetta fer alveg gegn grundvallarreglum handritssmíðar. Það þýðir ekki að ætlast til þess að þér sé annt um þetta fólk ef þú þekkir það ekki neitt, og hasarinn nær aldrei að byggja upp spennu ef þér er sama um liðið. Þarna er tilfinningalegi kjarninn fokinn út um gluggann og spennuvíman í lágmarki líka. Þetta er ekkert annað en risastórt skammastrik fyrir heildina.
Ég kenni samt leikstjórnum mest um það að hafa ekki hugmynd um hvernig mynd hann vildi gera. Var hann að reyna að búa til mjög svo háværa afþreyingarmynd eða stríðsmynd með geimverum sem tekur sig alvarlega? Mér leið eins og ég var að horfa á bæði, og í þeim tilfellum þar sem dramað tók sig alvarlega átti ég erfitt með að hlæja ekki.
Því verður að sjálfsögðu ekki neitað að myndin lítur alveg hrikalega vel út. Brellurnar eru góðar og framleiðslugildið traust. Maður sér peninganna sem fóru í myndina á skjánum og hún græðir bara fleiri stig á því. Það hefði samt verið huggulegra hefði leikstjórinn ekki misst sig í Paul Greengrass/Michael Bay töktunum því hristingurinn og klippingin gerir allt nema að styrkja hasarsenurnar. Sumar voru ágætar en ég fékk bara hausverk yfir flestum þeirra. Þetta er auðvitað dauðadómur þegar þú reynir að gera mynd sem reynir að skemmta þér með látum, ekki ósvipað því að horfa á söngvamynd þar sem þú hatar meirihlutann af lögunum. Fyrir minn smekk er Battle: Los Angeles undirstrikun á það að það er klárlega hægt að fá fullmikið af því góða. Ofbeldið skipti mér engu því persónurnar voru ómerkilegri heldur en sandpappír (biðst velvirðingar til aðdáenda sandpappírs). Eftir smá tíma leið mér eins og ég væri að horfa á sama hlutinn aftur og aftur: Dúndrandi skothríð, öskrandi hermenn, mikið hlaup, miklu meira hermannablaður og sömu geimverurnar að skjóta eða vera skotnar. Og það ýmsa sem minnti mig á District 9 fékk mig að sjálfsögðu til að hugsa "Mikið vildi ég að ég væri frekar að horfa á hana aftur í staðinn fyrir þessa..."
Á endanum fór ég heim og setti þá perlu í tækið. Það bætti upp fyrir heldur svekkjandi bíókvöld.
4/10
Það er hálf sorglegt að sjá mynd sem reynir að vera svo fersk enda með því að vera svona stöðluð og klisjukennd. Hugmyndin er nokkuð skemmtileg; Mynd um geimveruinnrás sem er gerð í hráum stríðsmyndastíl. Upp að þessum punkti höfum við séð allar mögulegu tegundir sci-fi innrásarmynda en svo ég viti til man ég ekki eftir að hafa séð slíka sem sýnir einungis einn hóp hermanna koma sér í gegnum allt kaosið. Litli, vitskerti hasarfíkillinn í mér vildi svo innilega að eitthvað ljómandi fínt kæmi út úr þessu öllu. Ég reyndi meira að segja að hundsa það hversu vondar fyrri myndir leikstjórans voru. Battle: Los Angleles hefði, í höndum annars leikstjóra og sérstaklega annarrar handritshöfundar, getað orðið að epískri strákamynd með fjörið í fimmta gír, en frekar en að kæta mann með mögnuðum hasar, óstöðvandi spennu og skotheldu afþreyingargildi virðist myndin bara vera ósköp þreytt hrúga af hávaða, formúlum og senum sem við höfum séð áður í margfalt betri myndum.
Þessi mynd er lítið annað en afrakstur þess ef þú tækir endurunnar sci-fi og stríðsmyndaklisjur og límdir þær saman við keyrsluna á Black Hawk Down (ásamt meðfylgjandi galla um laka persónusköpun) og útlitið sem og hönnunina úr District 9. Allt bæði inn á milli og í kringum þennan pakka fer algjörlega eftir uppskrift og ef þú ert ósammála því þá ertu annaðhvort mjög ungur eða hefur ekki séð mikið af bíómyndum.
Stærstu gallarnir fara að láta bera á sér ferlega snemma. Fyrstu 20 mínúturnar fara í það að kynna persónurnar en það gengur eitthvað illa því við fáum ekkert annað en örstuttan prófíl á hvern og einn (mjög vægt til orða tekið) ásamt nafni sem kemur upp á skjáinn svo áhorfandinn viti hver á að vera mikilvægur. Þetta verður síðan merkilega tilgangslaust um leið og hasarinn fer í gang því handritinu er frekar sama um megnið af þessum persónum. Allir breytast fljótt í skotmörk sem hlaupa mikið og öskra næsta klukkutímann og það bætir úr engu að hermennirnir líta allir eins út. Hristingur á tökuvélinni er líka það mikill og klippingin of hröð til að maður þekki nokkurn mann í sundur. Ég náði stundum ekki að átta mig á því hver dó fyrr en kamerumaðurinn minnkaði taugaveiklun sína. Black Hawk Down gerði eitthvað svipað, nema þar var aðeins þægilegra að muna hver var hver því myndin var stútfull af frægum andlitum. Battle: LA gerir nákvæmlega sömu mistök og sú mynd með því að tefja hasarinn til að kæfa sögunni með mörgum persónum í byrjun áður en hún rennur út í stanslaus læti sem endast alveg fram að kreditlistanum. Þetta fer alveg gegn grundvallarreglum handritssmíðar. Það þýðir ekki að ætlast til þess að þér sé annt um þetta fólk ef þú þekkir það ekki neitt, og hasarinn nær aldrei að byggja upp spennu ef þér er sama um liðið. Þarna er tilfinningalegi kjarninn fokinn út um gluggann og spennuvíman í lágmarki líka. Þetta er ekkert annað en risastórt skammastrik fyrir heildina.
Ég kenni samt leikstjórnum mest um það að hafa ekki hugmynd um hvernig mynd hann vildi gera. Var hann að reyna að búa til mjög svo háværa afþreyingarmynd eða stríðsmynd með geimverum sem tekur sig alvarlega? Mér leið eins og ég var að horfa á bæði, og í þeim tilfellum þar sem dramað tók sig alvarlega átti ég erfitt með að hlæja ekki.
Því verður að sjálfsögðu ekki neitað að myndin lítur alveg hrikalega vel út. Brellurnar eru góðar og framleiðslugildið traust. Maður sér peninganna sem fóru í myndina á skjánum og hún græðir bara fleiri stig á því. Það hefði samt verið huggulegra hefði leikstjórinn ekki misst sig í Paul Greengrass/Michael Bay töktunum því hristingurinn og klippingin gerir allt nema að styrkja hasarsenurnar. Sumar voru ágætar en ég fékk bara hausverk yfir flestum þeirra. Þetta er auðvitað dauðadómur þegar þú reynir að gera mynd sem reynir að skemmta þér með látum, ekki ósvipað því að horfa á söngvamynd þar sem þú hatar meirihlutann af lögunum. Fyrir minn smekk er Battle: Los Angeles undirstrikun á það að það er klárlega hægt að fá fullmikið af því góða. Ofbeldið skipti mér engu því persónurnar voru ómerkilegri heldur en sandpappír (biðst velvirðingar til aðdáenda sandpappírs). Eftir smá tíma leið mér eins og ég væri að horfa á sama hlutinn aftur og aftur: Dúndrandi skothríð, öskrandi hermenn, mikið hlaup, miklu meira hermannablaður og sömu geimverurnar að skjóta eða vera skotnar. Og það ýmsa sem minnti mig á District 9 fékk mig að sjálfsögðu til að hugsa "Mikið vildi ég að ég væri frekar að horfa á hana aftur í staðinn fyrir þessa..."
Á endanum fór ég heim og setti þá perlu í tækið. Það bætti upp fyrir heldur svekkjandi bíókvöld.
4/10
Um myndina
Leikstjórn
Handrit
Kostaði
$8
Vefsíða:
Aldur USA:
PG-13
Frumsýnd á Íslandi:
11. mars 2011
Útgefin:
16. júní 2011
Bluray:
16. júní 2011