Water for Elephants 2011
Frumsýnd: 13. maí 2011
Life is the most spectacular show on earth.
120 MÍNEnska
Myndin segir frá Jacob sem er nemi í dýralækningum sem hættir í skóla og gengur í sirkus eftir að foreldrar hans deyja. Þar hittir hann og kynnist sirkusstjóranum harðsvíraða August og konu hans hinni fögru Marlena. Með þeim tekst ástarsamband sem hefur gríðarlegar afleiðingar.
Aðalleikarar
Leikstjórn
Handrit
Gætu gert mun betur
Þegar ég sá Water For Elephants þá varð ég fyrir vonbrigðum út af því að hún er ekki nógu vönduð. Þeir þurfa að laga handritið og vanda sig, eyða meiri tíma í að vanda senurnar og gera þessa mynd eins og professional fólk. Water For Elephants gæti unnið óskarinn ef þeir myndu leggja sig meira fram. Söguþráðurinn er mergaður en það er svo lítið gert við hann, þeir setja myndina í einhverja krukku og hrista svo hana illa. Söguþráðurinn er mjög klassískur og mjög góður, ég gæti vel séð þessa mynd fyrir mér inná topp 250 bestu myndunum inná Imdb ef handritið væri lagað. Hins vegar er næstum allt annað í lagi.
Leikstjórinn Francis Lawrence sem er meðal annars þekktur fyrir I Am Legend og Constantine, hann fer beint úr spennu yfir í rómantíska gamanmynd. Lawrence nær á góðan hátt að láta myndina lúkka vel út þrátt fyrir handritið, hann svona tjúttar hana aðeins. Það er skemmtilegt að sjá svona tilbreytingu hjá Lawrence.
Ég hef aldrei verið neinn mikill aðdáandi Robert Pattinson en hérna sannar hann fyrir mér að hann er góður leikari. Hann getur meira en Twilight, ég sá Twilight og hún var vandræðaleg allan tíman svo ég missti allan áhugann á Pattinson sem leikara en loks nær hann að sanna sig. Hins vegar er mótleikkonan hans Pattinson Reese Witherspoon svakalega góð í myndini. Ég dáist að henni þarna. Hún hefur alltaf verið í smá uppáhaldi hjá mér, hún stóð sig mjög vel þarna. Mér finnst svoldið fyndið að Christoph Waltz og Robert Pattinson eru að berjast um að fá sömu skvísuna. Waltz hefur alltaf verið í miklu uppáhaldi hjá mér eftir að Inglourious Basterds kom út. Þökk sé góðu leikaravali þá var myndin aldrei leiðinleg.
Söguþráðurinn er mjög klassískur. Jacob er allslaus og kemst svo fljótt inn í sirkús og verður þar stjarna því að hann bjargar leikhúsinu frá gjaldþroti. Jacob (Robert Pattinson) verður mjög fljótt ástfanginn af eiginkonu eigandans á leikhúsinu August (Christoph Waltz). August er mjög grimmur og óhugnarlegur maður, hann elskar bara peninga og konuna sína Marlena (Reese Witherspoon) svo fer hann að gruna einhvað á milli Jacobs og Marlenu.
Water For Elephants er notaleg mynd ekki alltof góð en heldur ekki leiðinleg (Ekki misskilja mig). Hún heldur stefnunni sinni alltaf og nær sínum takmörkum.
6/10 Góð sexa
Þegar ég sá Water For Elephants þá varð ég fyrir vonbrigðum út af því að hún er ekki nógu vönduð. Þeir þurfa að laga handritið og vanda sig, eyða meiri tíma í að vanda senurnar og gera þessa mynd eins og professional fólk. Water For Elephants gæti unnið óskarinn ef þeir myndu leggja sig meira fram. Söguþráðurinn er mergaður en það er svo lítið gert við hann, þeir setja myndina í einhverja krukku og hrista svo hana illa. Söguþráðurinn er mjög klassískur og mjög góður, ég gæti vel séð þessa mynd fyrir mér inná topp 250 bestu myndunum inná Imdb ef handritið væri lagað. Hins vegar er næstum allt annað í lagi.
Leikstjórinn Francis Lawrence sem er meðal annars þekktur fyrir I Am Legend og Constantine, hann fer beint úr spennu yfir í rómantíska gamanmynd. Lawrence nær á góðan hátt að láta myndina lúkka vel út þrátt fyrir handritið, hann svona tjúttar hana aðeins. Það er skemmtilegt að sjá svona tilbreytingu hjá Lawrence.
Ég hef aldrei verið neinn mikill aðdáandi Robert Pattinson en hérna sannar hann fyrir mér að hann er góður leikari. Hann getur meira en Twilight, ég sá Twilight og hún var vandræðaleg allan tíman svo ég missti allan áhugann á Pattinson sem leikara en loks nær hann að sanna sig. Hins vegar er mótleikkonan hans Pattinson Reese Witherspoon svakalega góð í myndini. Ég dáist að henni þarna. Hún hefur alltaf verið í smá uppáhaldi hjá mér, hún stóð sig mjög vel þarna. Mér finnst svoldið fyndið að Christoph Waltz og Robert Pattinson eru að berjast um að fá sömu skvísuna. Waltz hefur alltaf verið í miklu uppáhaldi hjá mér eftir að Inglourious Basterds kom út. Þökk sé góðu leikaravali þá var myndin aldrei leiðinleg.
Söguþráðurinn er mjög klassískur. Jacob er allslaus og kemst svo fljótt inn í sirkús og verður þar stjarna því að hann bjargar leikhúsinu frá gjaldþroti. Jacob (Robert Pattinson) verður mjög fljótt ástfanginn af eiginkonu eigandans á leikhúsinu August (Christoph Waltz). August er mjög grimmur og óhugnarlegur maður, hann elskar bara peninga og konuna sína Marlena (Reese Witherspoon) svo fer hann að gruna einhvað á milli Jacobs og Marlenu.
Water For Elephants er notaleg mynd ekki alltof góð en heldur ekki leiðinleg (Ekki misskilja mig). Hún heldur stefnunni sinni alltaf og nær sínum takmörkum.
6/10 Góð sexa
Notaleg klisja 
Það kemur alltaf jafn mikið á óvart þegar maður sér leikstjóra breyta skyndilega um gír og fara langt út fyrir það svæði sem hann er þekktur fyrir. Water for Elephants er næstum því jafn mikið stökk fyrir Francis Lawrence að fara frá Constantine og I Am Legend yfir í ástarsögu - af svipaðri ætt og The Notebook - og það var fyrir Mark Steven Johnson að skilja sig frá ofurhetjumyndum (s.s. Daredevil og Ghost Rider) og gera lélegan rómantískan farsa í staðinn (When in Rome). Lawrence lendir hins vegar á fótunum í þessu stökki sínu, annað en Johnson gerði, og þrátt fyrir að þessi mynd sé ekki dúndurgóð þá er ýmislegt aðdáunarvert við hana sem gerir hana vel þess virði að horfa á.
Hvort sem manni líkar það betur eða verr þá er Robert Pattinson kominn til að vera. Það má alltaf deila um gæði frammistöðu hans í Twilight-myndunum en burtséð frá þeim er hann óneitanlega efni í traustan leikara, og Water for Elephants sýnir það bara ágætlega. Hann gerir kannski ekki mikið nýtt en manni líkar strax vel við hann og það skiptir heilmiklu máli. Reese Witherspoon er líka sæt og fín við hliðina á honum (eitthvað þykir mér samt fyndið við það að bæði tvö skulu hafa leikið í sitthvorri myndinni sem bar heitið Twilight) en senuþjófurinn er samt án efa Christoph Waltz. Skuggar Hans Landa-rullunnar sýna sig enn og aftur (sem gerðist líka í The Green Hornet) og maður verður að velta fyrir sér hversu fjölbreyttur maðurinn getur verið í enskumælandi myndum. Hann er samt eini karakterinn í þessari mynd sem fær þrívíða persónu sem er athyglisverð. Waltz er ógnandi, kvikindislegur, viðkunnanlegur og hálf sympatískur; Allt í einum pakka. Taktu burt seinasta lýsingarorðið og þá ertu eiginlega kominn með sömu uppskrift að Inglourious Basterds-hlutverkinu. Engu að síður naut ég nærveru hans í botn allan tímann.
Sagan sjálf er og það er varla staka senu að finna sem er ekki fyrirsjáanleg að einhverju leyti. Aftur á móti er lúmskan sjarma að finna í henni og leikstjórinn meðhöndlar alvarlegustu senurnar prýðilega án þess að missa sig í melódramatík. Sviðsmyndir, búningar og almennt útlit myndarinnar er sömuleiðis gallaust. Tímabil sögunnar selst mjög vel og gleymist aldrei að maður sé staddur á fjórða áratug síðustu aldar. Myndin er samt því miður dregin svakalega niður af þeim galla að það vantar alveg neistaflugið hjá sjálfu skjáparinu, og þegar kemur að ástarsögu er það augljóslega mjög stór mínus. Skortur á kemistríu þýðir að þér er í raun alveg sama um elskhugana í sögunni og stundum eru þau Pattinson og Witherspoon eitthvað svo vandræðaleg saman. Kannski 10 ára aldursmunurinn hafi eitthvað um þetta að segja. Mér líkaði alveg við þau bæði svosem, en nánustu atriðin með þeim voru þau allra leiðinlegustu. Hápunkti áhugaleysis míns var náð í skelfilega dæmigerðu ástaratriði. Væminn píanósóló fylgdi m.a.s. með.
Annars hér um afskaplega notalega mynd að ræða sem er í senn æðisleg tilbreyting frá sumarhávaðanum og þrívíddarsprengingum. Hún rennur á þægilegum hraða og tapar sjaldan athygli manns. Fínasta deit-mynd allavega, og án efa skásta ástarsagan hans Robba hingað til. Næst væri fínt að sjá hann aðeins breyta um tón.
6/10 – Stutt í sjöu.
Það kemur alltaf jafn mikið á óvart þegar maður sér leikstjóra breyta skyndilega um gír og fara langt út fyrir það svæði sem hann er þekktur fyrir. Water for Elephants er næstum því jafn mikið stökk fyrir Francis Lawrence að fara frá Constantine og I Am Legend yfir í ástarsögu - af svipaðri ætt og The Notebook - og það var fyrir Mark Steven Johnson að skilja sig frá ofurhetjumyndum (s.s. Daredevil og Ghost Rider) og gera lélegan rómantískan farsa í staðinn (When in Rome). Lawrence lendir hins vegar á fótunum í þessu stökki sínu, annað en Johnson gerði, og þrátt fyrir að þessi mynd sé ekki dúndurgóð þá er ýmislegt aðdáunarvert við hana sem gerir hana vel þess virði að horfa á.
Hvort sem manni líkar það betur eða verr þá er Robert Pattinson kominn til að vera. Það má alltaf deila um gæði frammistöðu hans í Twilight-myndunum en burtséð frá þeim er hann óneitanlega efni í traustan leikara, og Water for Elephants sýnir það bara ágætlega. Hann gerir kannski ekki mikið nýtt en manni líkar strax vel við hann og það skiptir heilmiklu máli. Reese Witherspoon er líka sæt og fín við hliðina á honum (eitthvað þykir mér samt fyndið við það að bæði tvö skulu hafa leikið í sitthvorri myndinni sem bar heitið Twilight) en senuþjófurinn er samt án efa Christoph Waltz. Skuggar Hans Landa-rullunnar sýna sig enn og aftur (sem gerðist líka í The Green Hornet) og maður verður að velta fyrir sér hversu fjölbreyttur maðurinn getur verið í enskumælandi myndum. Hann er samt eini karakterinn í þessari mynd sem fær þrívíða persónu sem er athyglisverð. Waltz er ógnandi, kvikindislegur, viðkunnanlegur og hálf sympatískur; Allt í einum pakka. Taktu burt seinasta lýsingarorðið og þá ertu eiginlega kominn með sömu uppskrift að Inglourious Basterds-hlutverkinu. Engu að síður naut ég nærveru hans í botn allan tímann.
Sagan sjálf er og það er varla staka senu að finna sem er ekki fyrirsjáanleg að einhverju leyti. Aftur á móti er lúmskan sjarma að finna í henni og leikstjórinn meðhöndlar alvarlegustu senurnar prýðilega án þess að missa sig í melódramatík. Sviðsmyndir, búningar og almennt útlit myndarinnar er sömuleiðis gallaust. Tímabil sögunnar selst mjög vel og gleymist aldrei að maður sé staddur á fjórða áratug síðustu aldar. Myndin er samt því miður dregin svakalega niður af þeim galla að það vantar alveg neistaflugið hjá sjálfu skjáparinu, og þegar kemur að ástarsögu er það augljóslega mjög stór mínus. Skortur á kemistríu þýðir að þér er í raun alveg sama um elskhugana í sögunni og stundum eru þau Pattinson og Witherspoon eitthvað svo vandræðaleg saman. Kannski 10 ára aldursmunurinn hafi eitthvað um þetta að segja. Mér líkaði alveg við þau bæði svosem, en nánustu atriðin með þeim voru þau allra leiðinlegustu. Hápunkti áhugaleysis míns var náð í skelfilega dæmigerðu ástaratriði. Væminn píanósóló fylgdi m.a.s. með.
Annars hér um afskaplega notalega mynd að ræða sem er í senn æðisleg tilbreyting frá sumarhávaðanum og þrívíddarsprengingum. Hún rennur á þægilegum hraða og tapar sjaldan athygli manns. Fínasta deit-mynd allavega, og án efa skásta ástarsagan hans Robba hingað til. Næst væri fínt að sjá hann aðeins breyta um tón.
6/10 – Stutt í sjöu.
Um myndina
Leikstjórn
Handrit
Framleiðandi
20th Century Fox
Vefsíða:
Aldur USA:
PG-13
Frumsýnd á Íslandi:
13. maí 2011
Útgefin:
22. september 2011