Back to the Future 1985
(Back to the Future 1)
Justwatch
He was never in time for his classes... He wasn't in time for his dinner... Then one day... he wasn't in his time at all.
117 MÍNEnska
Vann Óskarsverðlaun fyrir bestu hljóðbrellur. Var tilnefnd til þriggja annarra Óskara; fyrir besta lag í kvikmynd - The Power of Love með Huey Lewis and the News, fyrir besta handrit og besta hljóð.
Marty McFly, dæmigerður bandarískur unglingur á níunda áratug 20. aldarinnar, er óvart sendur aftur í tímann til ársins 1955, í plútóníum drifnum DeLorean bíl sem jafnframt er tímavél, hönnuð af lítið eitt geggjuðum vísindamanni. Nú þarf Marty að sjá til þess að foreldrar hans, sem þarna eru unglingar sjálfir, nái saman svo að hann fæðist í framtíðinni,... Lesa meira
Marty McFly, dæmigerður bandarískur unglingur á níunda áratug 20. aldarinnar, er óvart sendur aftur í tímann til ársins 1955, í plútóníum drifnum DeLorean bíl sem jafnframt er tímavél, hönnuð af lítið eitt geggjuðum vísindamanni. Nú þarf Marty að sjá til þess að foreldrar hans, sem þarna eru unglingar sjálfir, nái saman svo að hann fæðist í framtíðinni, og hann geti farið aftur til framtíðar. ... minna
Aðalleikarar
Leikstjórn
Handrit
Tímamótamynd. Gjörsamlega dýrka hana! 
Í æsku minni horfði ég rosalega oft á þrjá ólíka þríleiki: Gömlu Star Wars-myndirnar, Indiana Jones og Back to the Future, og sá þríleikur sem ég horfði hiklaust langmest á var þessi síðastnefndi. Mörgum þætti þetta ábyggilega skrítið eða a.m.k. finnst mér það tiltölulega sérstakt að ég vildi oftar eyða tíma með Marty McFly í staðinn fyrir Luke Skywalker eða Indy.
Sem krakki elskaði ég hugmyndirnar í þessum myndum. Það var líka alltaf nóg að gerast, persónurnar eru ógleymanlegar og DeLorean-bíllinn var ábyggilega efstur á blaði hjá mér yfir það leikfang sem ég þráði mest í heiminum (á eftir Ghostbusters-bílnum, sem ég átti). Eftir því sem ég eldist meira fór ég að kunna smám saman að meta myndirnar þrjár meira, á allt öðrum sviðum, og þótt ég geti ómögulega munað hvenær ég sá þær fyrst þá hef ég aldrei nokkurn tímann fengið leið á þeim síðan. Ég mun ekki hika við það að sjá til þess að ófædd börnin mín kynnist þessum myndum.
Ég horfi á þennan þríleik ábyggilega einu sinni á ári núna. Vissulega get ég nefnt bíómyndaseríur sem eru miklu betri, en þessi verður alltaf í sterku uppáhaldi. Samt, eins og gengur og gerist með flesta sem hafa ólæknandi áhuga á kvikmyndum þá breytist oft álit manns á þeim myndum sem maður ólst upp með. Þangað til ég var kominn með lágmarksvit á bíómyndir var Back to the Future: Part II alltaf í mesta uppáhaldi hjá mér (líklegast vegna þess að bíllinn gat flogið í henni - það er svona að vera heimskur smákrakki), þótt hinar hafi ekki verið langt á eftir. Í dag segi ég það sama og flestir: Sú fyrsta er klárlega sú albesta, og þeir sem þekkja gott handrit og vel skipulagða sögu geta ekki sagt annað.
Back to the Future er kannski aðeins of upptekin stundum við að vera sniðug og vitna í menningartengda hluti sem áhorfandinn fattar en persónurnar ekki. Svo að auki er endalaust hægt að taka þá umræðu um hversu heimskuleg vísindalögmálin eru. Allt þetta þykir mér samt vera líka partur af sjarma myndarinnar. Hún er augljóslega gamanmynd og eldist að mínu mati alveg gríðarlega vel. Persónurnar eru hér um bil allar frábærar, leikararnir gallalausir hver í sínu lagi og samspil þeirra enn betra. Handritið er samt sem áður helsta gullið hvað kostina varðar. Sagan er dúndurskemmtileg, athyglisverð alla leið, mjög fyndin, undarlega spennandi, meistaralega samsett (með miklu tilliti til "set-up, pay-off" reglunnar) og byggir upp einhvern best heppnaða lokaþriðjung kvikmyndasögunnar að mínu mati, a.m.k. hvað gamanmyndir varða. Þar er frásögnin sífellt að þrepa sig upp frá einum endi til þess næsta og maður helst alltaf jafnlímdur við sætið; Frá tímapunktinum þar sem skólaballið byrjar til mögnuðu senunnar þar sem George McFly (Crispin Glover í besta hlutverki ferils síns) mannar sig upp, svo tónleikanna og að lokum þegar Marty reynir að koma sér aftur heim.
Tónlist Alans Silvestri er ekkert annað en æpandi klassík, og með öllum líkindum einhver sú minnisstæðasta og mest grípandi sem ég hef heyrt í bíómynd. Silvestri hefur að mínu mati aldrei komist á sama stall og helstu meistararnir í kvikmyndatónlist - þó svo að hann hafi oft og mörgum sinnum reynt það - en Back to the Future-tónlistin er vafalaust eitt það besta sem hann hefur samið á ferlinum. Í hvert sinn sem aðalstefið hrekkur í gang kemst maður í svakalegan fílíng, og þá ekkert minna en t.d. þegar maður heyrir þemalagið í Indiana Jones-myndunum. Þetta er eitt af þessum stefjum sem fær mann til að vilja keyra ofsalega hratt þegar maður heyrir það.
Eftir meira en 25 ár er enn hægt að njóta þessarar myndar og þeir sem eru með fóbíu gagnvart myndum sem eru áberandi gamlar (já, slíkt fólk er víst til!) munu ekkert þurfa að kvarta vegna þess að saumarnir sjást varla. Myndin er vissulega angandi af ‘80s-stílnum, en það er hvort eð er tilgangurinn og vinnur það alls ekkert gegn henni. Þetta er skylduáhorf í orðsins fyllstu merkingu, og svo er eiginlega skylda að loka sögunni með því að horfa á hinar tvær myndirnar. Þær eru alls ekki jafn góðar (ástæðan liggur í þremur orðum: Ekki. Jafn. Heillandi.) en bráðskemmtilegar þrátt fyrir það. Númer tvö er að mínu mati örlítið betri en sú þriðja vegna þess að hún gerir hugmyndaríka hluti á meðan lokamyndin nýtur sér meira eða minna sama söguþráð og fyrsta myndin. Flestir eru að vísu ekki alltaf sammála mér þarna.
Pjúr og einfalt; Þetta er nákvæmlega ein af þessum myndum sem þú átt að horfa á með reglulegu millibili. Og skildi það ólíklega vilja til að þú hafir ekki ennþá séð hana, þá skaltu hypja þig frá skjánum og kippa því í lag eins og skot!
9/10
Í æsku minni horfði ég rosalega oft á þrjá ólíka þríleiki: Gömlu Star Wars-myndirnar, Indiana Jones og Back to the Future, og sá þríleikur sem ég horfði hiklaust langmest á var þessi síðastnefndi. Mörgum þætti þetta ábyggilega skrítið eða a.m.k. finnst mér það tiltölulega sérstakt að ég vildi oftar eyða tíma með Marty McFly í staðinn fyrir Luke Skywalker eða Indy.
Sem krakki elskaði ég hugmyndirnar í þessum myndum. Það var líka alltaf nóg að gerast, persónurnar eru ógleymanlegar og DeLorean-bíllinn var ábyggilega efstur á blaði hjá mér yfir það leikfang sem ég þráði mest í heiminum (á eftir Ghostbusters-bílnum, sem ég átti). Eftir því sem ég eldist meira fór ég að kunna smám saman að meta myndirnar þrjár meira, á allt öðrum sviðum, og þótt ég geti ómögulega munað hvenær ég sá þær fyrst þá hef ég aldrei nokkurn tímann fengið leið á þeim síðan. Ég mun ekki hika við það að sjá til þess að ófædd börnin mín kynnist þessum myndum.
Ég horfi á þennan þríleik ábyggilega einu sinni á ári núna. Vissulega get ég nefnt bíómyndaseríur sem eru miklu betri, en þessi verður alltaf í sterku uppáhaldi. Samt, eins og gengur og gerist með flesta sem hafa ólæknandi áhuga á kvikmyndum þá breytist oft álit manns á þeim myndum sem maður ólst upp með. Þangað til ég var kominn með lágmarksvit á bíómyndir var Back to the Future: Part II alltaf í mesta uppáhaldi hjá mér (líklegast vegna þess að bíllinn gat flogið í henni - það er svona að vera heimskur smákrakki), þótt hinar hafi ekki verið langt á eftir. Í dag segi ég það sama og flestir: Sú fyrsta er klárlega sú albesta, og þeir sem þekkja gott handrit og vel skipulagða sögu geta ekki sagt annað.
Back to the Future er kannski aðeins of upptekin stundum við að vera sniðug og vitna í menningartengda hluti sem áhorfandinn fattar en persónurnar ekki. Svo að auki er endalaust hægt að taka þá umræðu um hversu heimskuleg vísindalögmálin eru. Allt þetta þykir mér samt vera líka partur af sjarma myndarinnar. Hún er augljóslega gamanmynd og eldist að mínu mati alveg gríðarlega vel. Persónurnar eru hér um bil allar frábærar, leikararnir gallalausir hver í sínu lagi og samspil þeirra enn betra. Handritið er samt sem áður helsta gullið hvað kostina varðar. Sagan er dúndurskemmtileg, athyglisverð alla leið, mjög fyndin, undarlega spennandi, meistaralega samsett (með miklu tilliti til "set-up, pay-off" reglunnar) og byggir upp einhvern best heppnaða lokaþriðjung kvikmyndasögunnar að mínu mati, a.m.k. hvað gamanmyndir varða. Þar er frásögnin sífellt að þrepa sig upp frá einum endi til þess næsta og maður helst alltaf jafnlímdur við sætið; Frá tímapunktinum þar sem skólaballið byrjar til mögnuðu senunnar þar sem George McFly (Crispin Glover í besta hlutverki ferils síns) mannar sig upp, svo tónleikanna og að lokum þegar Marty reynir að koma sér aftur heim.
Tónlist Alans Silvestri er ekkert annað en æpandi klassík, og með öllum líkindum einhver sú minnisstæðasta og mest grípandi sem ég hef heyrt í bíómynd. Silvestri hefur að mínu mati aldrei komist á sama stall og helstu meistararnir í kvikmyndatónlist - þó svo að hann hafi oft og mörgum sinnum reynt það - en Back to the Future-tónlistin er vafalaust eitt það besta sem hann hefur samið á ferlinum. Í hvert sinn sem aðalstefið hrekkur í gang kemst maður í svakalegan fílíng, og þá ekkert minna en t.d. þegar maður heyrir þemalagið í Indiana Jones-myndunum. Þetta er eitt af þessum stefjum sem fær mann til að vilja keyra ofsalega hratt þegar maður heyrir það.
Eftir meira en 25 ár er enn hægt að njóta þessarar myndar og þeir sem eru með fóbíu gagnvart myndum sem eru áberandi gamlar (já, slíkt fólk er víst til!) munu ekkert þurfa að kvarta vegna þess að saumarnir sjást varla. Myndin er vissulega angandi af ‘80s-stílnum, en það er hvort eð er tilgangurinn og vinnur það alls ekkert gegn henni. Þetta er skylduáhorf í orðsins fyllstu merkingu, og svo er eiginlega skylda að loka sögunni með því að horfa á hinar tvær myndirnar. Þær eru alls ekki jafn góðar (ástæðan liggur í þremur orðum: Ekki. Jafn. Heillandi.) en bráðskemmtilegar þrátt fyrir það. Númer tvö er að mínu mati örlítið betri en sú þriðja vegna þess að hún gerir hugmyndaríka hluti á meðan lokamyndin nýtur sér meira eða minna sama söguþráð og fyrsta myndin. Flestir eru að vísu ekki alltaf sammála mér þarna.
Pjúr og einfalt; Þetta er nákvæmlega ein af þessum myndum sem þú átt að horfa á með reglulegu millibili. Og skildi það ólíklega vilja til að þú hafir ekki ennþá séð hana, þá skaltu hypja þig frá skjánum og kippa því í lag eins og skot!
9/10
Alltaf jafn góð
Þetta er ein af þessum myndum sem er alltaf góð. Í stuttu máli fjallar hún um Marty McFly sem fer aftur í tímann. Marty er leikinn af Michael J. Fox (Stuart Little myndirnar, Mars Attacks!) sem lék hann mjög vel. En fyndnast karakterinn , Doc er leikinn af snillinginum Christopher Lloyd (Who Framed Roger Rabbit, My Favorite Martian)
Steven Spielberg (Jurassic Park myndirnar, Saving Private Ryan) producear myndina svo það er nóg ástæða til þess að sjá hana, allt sem að þessi maður kemur að verður snilld. Svo eyðileggur það ekki að söguþráðurinn er snilld sama þótt hversu furðulega það hljómar að ferðast aftur í tímann í DeLorean.
Snilldarmynd sem allir ættu að sjá.
Quote:
Marty : Wait a minute, Doc. Ah... Are you telling me that you built a time machine... out of a DeLorean?
Dr. Brown: The way I see it, if you're gonna build a time machine into a car, why not do it with some style?
Þetta er ein af þessum myndum sem er alltaf góð. Í stuttu máli fjallar hún um Marty McFly sem fer aftur í tímann. Marty er leikinn af Michael J. Fox (Stuart Little myndirnar, Mars Attacks!) sem lék hann mjög vel. En fyndnast karakterinn , Doc er leikinn af snillinginum Christopher Lloyd (Who Framed Roger Rabbit, My Favorite Martian)
Steven Spielberg (Jurassic Park myndirnar, Saving Private Ryan) producear myndina svo það er nóg ástæða til þess að sjá hana, allt sem að þessi maður kemur að verður snilld. Svo eyðileggur það ekki að söguþráðurinn er snilld sama þótt hversu furðulega það hljómar að ferðast aftur í tímann í DeLorean.
Snilldarmynd sem allir ættu að sjá.
Quote:
Marty : Wait a minute, Doc. Ah... Are you telling me that you built a time machine... out of a DeLorean?
Dr. Brown: The way I see it, if you're gonna build a time machine into a car, why not do it with some style?
Gullaldarmoli sem stendur tímans tönn. Michael J. Fox og Christopher Lloyd eru brilliant sem Marty McFly og prófessorinn og eru örugglega með skemmtilegustu tvíeykum sem hefur sést á bíótjaldinu. Klassamynd.
Fyrsta myndin í Back to the Future trilógíunni og sú besta að mínu mati. Ég keypti mér trilógíunna um daginn og þá var ansi langt síðan ég hafði síðast séð þessa mynd og ég get sagt ykkur að ég varð sko ekki fyrir vonbrigðum með hana, þetta er ein af langbestu myndum sem ég hef séð. Venjulega fara svona framtíðarmyndir í taugarnar á mér, en ekki þessi. Henni er leikstýrt af Robert Zemeckis sem skrifaði líka handritið ásamt Bob Gale, aðalhlutverkin leika Michael J. Fox, Christopher Lloyd, Lea Thomson, Crispin Glover og Thomas F. Wilson. Myndin er um strák að nafni Marty McFly (Fox) sem að aðstoðar vin sinn Dr. Emmet Brown (Lloyd) í að prufa tímavélina sem að hann smíðaði úr einhverjum bíl. En þegar þeir tveir eru að prófa bílinn á tómu bílastæði koma hryðjuverkamenn og skjóta doktorinn af því að hann stal plútóníumi af þeim til að tímabílinn myndi virka en Marty sleppur í bílnum og fer aftur í tíman en hann getur ekki komist til baka og bjargað próffesornum af því að plútóníumið er búið. Marty lendir í basli við að reyna að finna út úr öllu og hittir m.a foreldra sína (Thomson og Glover)og hlutirnir fara að versna.
Venjulega leiðast mér líka myndir sem eru svona gamlar (þó eru nokkrar undantekningar eins og BTTF og Star Wars) en það var bara eitthvað við þessa mynd svo ... töfrandi og skemmtilegt, þetta er svona mynd sem maður getur horft á aftur og aftur og maður verður ekkert leiður á henni. Þessi mynd er klassík og verður klassík. Fjórar stjörnur fær hún og ég bara vildi að ég gæti gefið henni meira því að hún ætti það svo sannarlega skilið.
Fyndin mynd, góður söguþráður og frábærir leikarar. Michael J. Fox er snilldarlegur og Christopher Lloyd fyndinn. Þannig er það nú að Marty McFly (Fox) ferðast aftur í tímann og kemur í veg fyrir að foreldrar hans hittist þannig að hann verður ekki til. Ég segi ekki meira. Góð mynd. Solit.
Um myndina
Leikstjórn
Handrit
Kostaði
$19.000.000
Tekjur
$381.109.762
Vefsíða:
Aldur USA:
PG
- Marty McFly: Wait a minute, Doc. Are you telling me you built a time machine... out of a DeLorean?