Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1 2010
(Harry Potter 7, Harry Potter and the Deathly Hallows - Part I, Harry Potter og Dauðadjásnin - fyrri hluti)
Frumsýnd: 19. nóvember 2010
The End Begins
146 MÍNEnska
Í sjöundu og næstsíðustu Harry Potter-myndinni fylgjumst við með Harry, Hermione, Ron og félögum þeirra í baráttu sinni við Voldemort og hin illu öfl sem fylgja honum og stefna að því að ná algerri stjórn yfir heimi galdramanna og –kvenna. Kraftur Voldemorts eykst dag frá degi og það sama á við um áhrif hans í galdraheiminum. Í Galdramálaráðuneytinu... Lesa meira
Í sjöundu og næstsíðustu Harry Potter-myndinni fylgjumst við með Harry, Hermione, Ron og félögum þeirra í baráttu sinni við Voldemort og hin illu öfl sem fylgja honum og stefna að því að ná algerri stjórn yfir heimi galdramanna og –kvenna. Kraftur Voldemorts eykst dag frá degi og það sama á við um áhrif hans í galdraheiminum. Í Galdramálaráðuneytinu er búið að koma fyrir ráðherra og valdafólki sem allt er vinveitt Voldemort og Severus Snape, fylgismaður Voldemorts, er orðinn skólastjóri Hogwarts-skóla eftir að hafa svikið og myrt Albus Dumbledore í lok síðustu myndar. Harry, Hermione og Ron hafa ákveðið að snúa ekki aftur til skólans og ferðast nú um í leit að helkrossum til að geta haft roð í Illa herrann. Það er lítil von fyrir þríeykið, þar sem galdraheimurinn er smám saman að renna undir algera stjórn hins illa, og því er mikilvægara en nokkurn tíma áður að allt sem þau taki sér fyrir hendur gangi algerlega upp, en verkefni þeirra er það erfiðasta sem nokkur galdramaður hefur nokkurn tíma tekið sér fyrir hendur...... minna
Aðalleikarar
Leikstjórn
Handrit
Júlí er allt of langt í burtu! 
INNIHELDUR SPOILERA ÚR FYRRI MYNDUM
Myndin byrjar eftir dauða Dumblerdore og Voldemort og liðið hans eru að taka yfir galdraheiminn. Harry, Ron og Hermoine ákveða að snúa ekki aftur til Hogwarts (í lokin á nr.6) og einbeita sér að svökölluðum Holkruxes eða Helkrossar á íslensku.
Myndin er mjög faglega unnin eins og við mátti búast og takan er geðveik og tæknibrellurnar frábærar. Handritið er vel skrifað, samtölin öll góð og hjálpa framvindunni eða persónusköpun. Aldrei einhver tóm þvæla sem hefði mátt sleppa og myndi ekki breyta neinu. Helsti gallinn er að myndin endar bara alveg upp úr þurru. Alveg fínn staður til að enda á en eins og Tómas benti á er ekkert klimax í endann. Bara búmm! Sjáumst í Júlí!
Það standa sig allir mjög vel og Ron stendur aftur upp úr með bræðrum sínum (þeir eru samt bara í byrjuninni). Í myndinni fær maður vel þá tilfinningu að allt getur gerst og allir geta dáið og þungu andrúmsloftinu er strax komið til skila í opnunarsenunni með Hermoine heima hjá sér.
Tónlistin er lágstemmd og það passar vel við tón myndarinnar í staðinn fyrir einhverja cheesy og uplifting John Williams tónlist. Er ekki viss hvort myndin eigi að fá 8 eða 9, en hún fær 8 í bili. Hækkar kannski þegar ég sé heildina án þess að hafa sjö mánaða hlé. 8/10
INNIHELDUR SPOILERA ÚR FYRRI MYNDUM
Myndin byrjar eftir dauða Dumblerdore og Voldemort og liðið hans eru að taka yfir galdraheiminn. Harry, Ron og Hermoine ákveða að snúa ekki aftur til Hogwarts (í lokin á nr.6) og einbeita sér að svökölluðum Holkruxes eða Helkrossar á íslensku.
Myndin er mjög faglega unnin eins og við mátti búast og takan er geðveik og tæknibrellurnar frábærar. Handritið er vel skrifað, samtölin öll góð og hjálpa framvindunni eða persónusköpun. Aldrei einhver tóm þvæla sem hefði mátt sleppa og myndi ekki breyta neinu. Helsti gallinn er að myndin endar bara alveg upp úr þurru. Alveg fínn staður til að enda á en eins og Tómas benti á er ekkert klimax í endann. Bara búmm! Sjáumst í Júlí!
Það standa sig allir mjög vel og Ron stendur aftur upp úr með bræðrum sínum (þeir eru samt bara í byrjuninni). Í myndinni fær maður vel þá tilfinningu að allt getur gerst og allir geta dáið og þungu andrúmsloftinu er strax komið til skila í opnunarsenunni með Hermoine heima hjá sér.
Tónlistin er lágstemmd og það passar vel við tón myndarinnar í staðinn fyrir einhverja cheesy og uplifting John Williams tónlist. Er ekki viss hvort myndin eigi að fá 8 eða 9, en hún fær 8 í bili. Hækkar kannski þegar ég sé heildina án þess að hafa sjö mánaða hlé. 8/10
Kröftug, spennumikil og fyndin
Að segja hvaða Harry Potter mynd er best er alveg eins og að segja hvaða Harry Potter bók er best. Þetta er algjörlega einstaklingsbundið og ekkert af þessu stendur einkennilega upp úr (eins og t.d. lokakafli Peter Jackson’s Lord of the Rings: Return of the king). Að mínu mati hefur mér alltaf fundist fyrstu tvær myndirnar verið bestar, enda þær myndir sem einkennast langmest af fantasíu. Eftir því sem nær dregur hafa myndirnar fókuserað meira á karakterana heldur en heiminn sjálfan, sem er þó alls ekki slæmt. Þriðja myndin olli miklum vonbrigðum vegna breytinga, tekur mest úr bókinni af öllum hlutfallslega og bætir það með sérstöku CGI. Fjórða hefur fullt af góðum hlutum en marga slæma hluti líka. Myndin hefur líka halllærislegasta atriði allra myndanna:
http://www.youtube.com/watch?v=9tNUAumvfzg&feature=related
Fyrsta myndin hans David Yates var helvíti skemmtileg og mér líkaði vel við hvernig hún náði að kremja bókina, en mér finnst, út af leiðslunni á milli Dumbledore og Voldemort í bardaganum, að leikstjórinn og handritshöfundurinn hafa ekki verið stórir aðdáðendur bókanna. Half-blood Prince fannst mér vera frábær og kláralega með betri myndum síðasta árs. Hún var langfyndnasta af þeim öllum, hafði mjög góða blöndu af rómantík og drama og mér líkaði hvernig hún var miklu öðruvísi í stíl heldur en Order of the Phoenix, þrátt fyrir að hafa mestu mistök allra myndanna (ein lína sem Dumbledore segir).
Deathly Hallows Part 1 er það sem hún er: Upphitun fyrir lokakaflann. Hún gerir það sem hún getur án þess að reyna of mikið til að vera heil eining. Ég tel í framtíðinni að myndirnar tvær verða meira seldar saman. Mest allt í henni hefur ekki stóran endi (en mun auðvitað lagast í næstu, vonandi) og hefur einn stærsta, og á sama tíma sá réttlætasta, cliffhanger sem ég hef séð í kvikmynd. Hann er á sama svæði og Empire Strikes Back, og það segir sitt.
Leikurunum þremur, Daniel Radcliffe, Emma Watson og Rupert Grint, hef ég fylgst með síðan ég var 11 ára (og þau á svipuðum aldri) og ég hef bæði séð karakterana og leikarana þroskast. Eins og er hef ég ekkert til að kvarta undan leiknum þeirra. Grint hefur alltaf verið senuþjófurinn og Watson kom ferlega á óvart í 6. myndinni (ég þarf ekki að gera meira en að bera saman grátatriðin í 4. og 6. myndinni hjá henni til að sjá muninn). Radcliffe hefur verið skrefi á eftir þeim, en hann nær samt að halda myndinni vel uppi með hjálp þeirra. Það var líka gott að leikurinn hjá þeim hefur batnað (þó ég taldi hann aldrei lélegan yfir heild) þar sem þau hafa nær engan stuðning hjá aukaleikurunum, og kröfur til þeirra verða alltaf meiri eftir því sem myndirnar eru fleiri. Milli atriðina í The Burrow og höllina hjá Malfoy, voru mjög fáir leikarar með þeim, og vona ég að þau eigi eftir að halda áfram leik eftir að serían klárast. En aukaleikararnir voru líka góðir. Það var æðislega pirrandi að sjá Imelda Staunton aftur sem Umbridge og hefur hún ekki gleymt neinu (eða skipt um stíl). Það var líka frábært að Bill kom í fyrsta skipti í seríunni í þessari mynd, þrátt fyrir að vera frekar lítið í henni. Ég vona að Charlie komi fram í síðustu myndinni, þrátt fyrir að það væri einungis sekúnda.
Það sem hefur einkennt Yates myndirnar eru að þær eru skemmtilegar, spennumiklar, innihalda mikið af karakter-drama (allavega 6. og 7.) og eru mjög fyndnar. Deathly Hallows var ekki eins fyndin og Half-blood Prince, en hún hafði mörg góð atriði. Ekkert atriði var hlegið jafn mikið í salnum og þegar Ron fær koss (og þau sem hafa séð myndina vita algjörlega hvað ég er að tala um). Að mínu mati er Yates besti leikstjóri myndanna, þrátt fyrir að hafa haft tvo rosalega stóra galla í 5. og 6. myndinni (og eitthvað af nitpicki), en hann gerir það sem hann hefur mjög vel. Það voru meira að segja atriði í þessari mynd sem voru slatta betri en í bókinni. Þau atriði eru þegar Ron er með sverðið (vá hvað ég átti ekki von á því sem kom fyrir, og ég er stór aðdáðandi bókanna), atriðið með Bathilda, þó það sé frekar jafnt, og afbrýðisemin sem Ron hefur í gegnum myndina. Myndin hefur mörg atriði sem hefðu ekki virkað án góðra leikstjórnar, aðalega þau atriði sem höfðu lítið sem ekkert handrit við, og náði Yates að koma með góða blöndu af hasar, drama, húmor og suspense út myndina og ekkert af því klikkar eða passar ekki við atburðarásina. Myndin er þar að auki snertandi og ansi kröftug á tíma.
Yates-myndirnar breyta líka oft um stíl, tón og útlit (sem er ekkert annað en jákvætt) og það var óhjákvæmlegt með þessari mynd, enda sú fyrsta sem gerist utan Hogwarts, og var að miklu leyti tekin upp í náttúru, og var það ótrúlega vel kvikmyndað og leit guðdómlega út, en allar myndirnar hafa haft flott útlit svo þetta er ekkert nýtt.
Fyrir þá sem hafa kvartað undan breytingum myndanna frá bókunum ættu ekki að verða fyrir vonbrigðum, enda er myndin mest trúverðugust bókinni síðan Columbus myndirnar komu, eða fyrstu tvær. En myndin hefur samt nógu miklar breytingar til að vera ekki rosalega lík bókinni.
Myndin er því miður ekki laus við galla og kem ég hér fyrir neðan með 4 verstu gallana. Ég tek fram að breytingar frá bókinni telst ekki sem galli nema að það sé eitthvað meira á bak við það. Ég er löngu hættur því að bitcha yfir hverju einasta smáatriði sem er breytt úr bókunum.
Gallarnir innihalda spoilera úr myndinni/bókinni:
1: Spegillinn. Í myndinni hefur Harry spegilbrotið úr spegli sem Sirius gaf honum þegar Harry var á 5. ári. Vandmálið við þetta er að þetta er ekkert útskýrt, EKKERT. Maður veit ekki hvar Harry fékk þetta, frá hverjum eða hvernig hann virkar. Ég er soldið hissa á því að Rowling bað Yates sérstaklega um að hafa Kreacher í Order of the Phoenix, en af hverju minntist hún ekki á þetta?
Eða var spegillinn sýndur í Half-blood Prince? Ég man ekki eftir því.
2: Dursley-fjölskyldan: Einna mínútu cameo, búið. Engin kveðja sem var í bókinni, þegar Dudley og Harry sættast loksins eftir 17 ár, og hvernig Petunia var í atriðinu (sem endar á því að hafa ástæðu). Það var samt gaman að sjá Richard Griffiths með grátt hár og skegg.
3: Ginny. Ég hafði þegar heyrt þennan galla og fylgdist þess vegna vel með. Eftir giftingaratriðið er minnst á Ginny tvisvar sinnum (í sambandi við köku og síðan talar Ron um hana) og kemur síðan í nokkrar sekúndur í myndinni í viðbót. Ég get kannski verið smávegis hlutdrægur þar sem Ginny er með uppáhalds karakterunum mínum, en ég vildi fá meira. Ég vildi fá eitthvað atriði þar sem Harry hugsar til hennar eða talar um hana. Meira að segja að skoða hana á kortinu hefði gert sitt. Þau eiga að vera hrifin/ástfangin af hvort öðru en mér fannst vanta smávegis við þetta, sérstaklega samanborið við 6. myndina (en sambandið á milli þeirra þar hefur hækkað mikið síðan ég sá hana í fyrsta sinn). Það er eins gott að hún fái að vera slatta í lokakaflanum. Kossinn var samt mjög vel gerður.
4: Horcruxes/helkrossar. Huffelpuffbikarinn er í lagi þar sem það sást hversu hrædd Bellatrix var þegar hún sá sverðið (sem átti að vera á sama stað og bikarinn, í hvelfingunni hennar í Gringott) en ennþá hefur ekkert verið minnst á hina helkrossana. Harry veit ekki að Nagini sé helkross og ekki heldur að höfuðdjásnið sé síðasti helkrossinn (og man ég ekki eftir að hafa séð það í 6.) rökfræðilegast væri að Ginny sá það þegar hún og Harry voru í Room of Requirement. Það þarf góða leikstjórn til að bæta þetta.
Út af þessum göllum, og fyrir að vera einungis fyrri hluti, get ég einungis sagt að myndin sé fjórða besta, á eftir Half-blood Prince, Chamber of Secrets og Philosopher’s Stone. Báðar myndirnar eiga eftir að vera eins og ein löng mynd með 8 mánaða hléi.
Samt algjörlega með 10 bestu myndum sem ég hef séð á árinu, en engann veginn sú besta.
Farið á hana og horfið á hana fyrir það sem hún er: Prelude.
8/10, há 8.
PS: Fannst einhverjum sérstakt hversu mikið af bringuhárum Harry hafði? Hann er ekki einu sinni 17 ára í byrjun myndarinnar.
Að segja hvaða Harry Potter mynd er best er alveg eins og að segja hvaða Harry Potter bók er best. Þetta er algjörlega einstaklingsbundið og ekkert af þessu stendur einkennilega upp úr (eins og t.d. lokakafli Peter Jackson’s Lord of the Rings: Return of the king). Að mínu mati hefur mér alltaf fundist fyrstu tvær myndirnar verið bestar, enda þær myndir sem einkennast langmest af fantasíu. Eftir því sem nær dregur hafa myndirnar fókuserað meira á karakterana heldur en heiminn sjálfan, sem er þó alls ekki slæmt. Þriðja myndin olli miklum vonbrigðum vegna breytinga, tekur mest úr bókinni af öllum hlutfallslega og bætir það með sérstöku CGI. Fjórða hefur fullt af góðum hlutum en marga slæma hluti líka. Myndin hefur líka halllærislegasta atriði allra myndanna:
http://www.youtube.com/watch?v=9tNUAumvfzg&feature=related
Fyrsta myndin hans David Yates var helvíti skemmtileg og mér líkaði vel við hvernig hún náði að kremja bókina, en mér finnst, út af leiðslunni á milli Dumbledore og Voldemort í bardaganum, að leikstjórinn og handritshöfundurinn hafa ekki verið stórir aðdáðendur bókanna. Half-blood Prince fannst mér vera frábær og kláralega með betri myndum síðasta árs. Hún var langfyndnasta af þeim öllum, hafði mjög góða blöndu af rómantík og drama og mér líkaði hvernig hún var miklu öðruvísi í stíl heldur en Order of the Phoenix, þrátt fyrir að hafa mestu mistök allra myndanna (ein lína sem Dumbledore segir).
Deathly Hallows Part 1 er það sem hún er: Upphitun fyrir lokakaflann. Hún gerir það sem hún getur án þess að reyna of mikið til að vera heil eining. Ég tel í framtíðinni að myndirnar tvær verða meira seldar saman. Mest allt í henni hefur ekki stóran endi (en mun auðvitað lagast í næstu, vonandi) og hefur einn stærsta, og á sama tíma sá réttlætasta, cliffhanger sem ég hef séð í kvikmynd. Hann er á sama svæði og Empire Strikes Back, og það segir sitt.
Leikurunum þremur, Daniel Radcliffe, Emma Watson og Rupert Grint, hef ég fylgst með síðan ég var 11 ára (og þau á svipuðum aldri) og ég hef bæði séð karakterana og leikarana þroskast. Eins og er hef ég ekkert til að kvarta undan leiknum þeirra. Grint hefur alltaf verið senuþjófurinn og Watson kom ferlega á óvart í 6. myndinni (ég þarf ekki að gera meira en að bera saman grátatriðin í 4. og 6. myndinni hjá henni til að sjá muninn). Radcliffe hefur verið skrefi á eftir þeim, en hann nær samt að halda myndinni vel uppi með hjálp þeirra. Það var líka gott að leikurinn hjá þeim hefur batnað (þó ég taldi hann aldrei lélegan yfir heild) þar sem þau hafa nær engan stuðning hjá aukaleikurunum, og kröfur til þeirra verða alltaf meiri eftir því sem myndirnar eru fleiri. Milli atriðina í The Burrow og höllina hjá Malfoy, voru mjög fáir leikarar með þeim, og vona ég að þau eigi eftir að halda áfram leik eftir að serían klárast. En aukaleikararnir voru líka góðir. Það var æðislega pirrandi að sjá Imelda Staunton aftur sem Umbridge og hefur hún ekki gleymt neinu (eða skipt um stíl). Það var líka frábært að Bill kom í fyrsta skipti í seríunni í þessari mynd, þrátt fyrir að vera frekar lítið í henni. Ég vona að Charlie komi fram í síðustu myndinni, þrátt fyrir að það væri einungis sekúnda.
Það sem hefur einkennt Yates myndirnar eru að þær eru skemmtilegar, spennumiklar, innihalda mikið af karakter-drama (allavega 6. og 7.) og eru mjög fyndnar. Deathly Hallows var ekki eins fyndin og Half-blood Prince, en hún hafði mörg góð atriði. Ekkert atriði var hlegið jafn mikið í salnum og þegar Ron fær koss (og þau sem hafa séð myndina vita algjörlega hvað ég er að tala um). Að mínu mati er Yates besti leikstjóri myndanna, þrátt fyrir að hafa haft tvo rosalega stóra galla í 5. og 6. myndinni (og eitthvað af nitpicki), en hann gerir það sem hann hefur mjög vel. Það voru meira að segja atriði í þessari mynd sem voru slatta betri en í bókinni. Þau atriði eru þegar Ron er með sverðið (vá hvað ég átti ekki von á því sem kom fyrir, og ég er stór aðdáðandi bókanna), atriðið með Bathilda, þó það sé frekar jafnt, og afbrýðisemin sem Ron hefur í gegnum myndina. Myndin hefur mörg atriði sem hefðu ekki virkað án góðra leikstjórnar, aðalega þau atriði sem höfðu lítið sem ekkert handrit við, og náði Yates að koma með góða blöndu af hasar, drama, húmor og suspense út myndina og ekkert af því klikkar eða passar ekki við atburðarásina. Myndin er þar að auki snertandi og ansi kröftug á tíma.
Yates-myndirnar breyta líka oft um stíl, tón og útlit (sem er ekkert annað en jákvætt) og það var óhjákvæmlegt með þessari mynd, enda sú fyrsta sem gerist utan Hogwarts, og var að miklu leyti tekin upp í náttúru, og var það ótrúlega vel kvikmyndað og leit guðdómlega út, en allar myndirnar hafa haft flott útlit svo þetta er ekkert nýtt.
Fyrir þá sem hafa kvartað undan breytingum myndanna frá bókunum ættu ekki að verða fyrir vonbrigðum, enda er myndin mest trúverðugust bókinni síðan Columbus myndirnar komu, eða fyrstu tvær. En myndin hefur samt nógu miklar breytingar til að vera ekki rosalega lík bókinni.
Myndin er því miður ekki laus við galla og kem ég hér fyrir neðan með 4 verstu gallana. Ég tek fram að breytingar frá bókinni telst ekki sem galli nema að það sé eitthvað meira á bak við það. Ég er löngu hættur því að bitcha yfir hverju einasta smáatriði sem er breytt úr bókunum.
Gallarnir innihalda spoilera úr myndinni/bókinni:
1: Spegillinn. Í myndinni hefur Harry spegilbrotið úr spegli sem Sirius gaf honum þegar Harry var á 5. ári. Vandmálið við þetta er að þetta er ekkert útskýrt, EKKERT. Maður veit ekki hvar Harry fékk þetta, frá hverjum eða hvernig hann virkar. Ég er soldið hissa á því að Rowling bað Yates sérstaklega um að hafa Kreacher í Order of the Phoenix, en af hverju minntist hún ekki á þetta?
Eða var spegillinn sýndur í Half-blood Prince? Ég man ekki eftir því.
2: Dursley-fjölskyldan: Einna mínútu cameo, búið. Engin kveðja sem var í bókinni, þegar Dudley og Harry sættast loksins eftir 17 ár, og hvernig Petunia var í atriðinu (sem endar á því að hafa ástæðu). Það var samt gaman að sjá Richard Griffiths með grátt hár og skegg.
3: Ginny. Ég hafði þegar heyrt þennan galla og fylgdist þess vegna vel með. Eftir giftingaratriðið er minnst á Ginny tvisvar sinnum (í sambandi við köku og síðan talar Ron um hana) og kemur síðan í nokkrar sekúndur í myndinni í viðbót. Ég get kannski verið smávegis hlutdrægur þar sem Ginny er með uppáhalds karakterunum mínum, en ég vildi fá meira. Ég vildi fá eitthvað atriði þar sem Harry hugsar til hennar eða talar um hana. Meira að segja að skoða hana á kortinu hefði gert sitt. Þau eiga að vera hrifin/ástfangin af hvort öðru en mér fannst vanta smávegis við þetta, sérstaklega samanborið við 6. myndina (en sambandið á milli þeirra þar hefur hækkað mikið síðan ég sá hana í fyrsta sinn). Það er eins gott að hún fái að vera slatta í lokakaflanum. Kossinn var samt mjög vel gerður.
4: Horcruxes/helkrossar. Huffelpuffbikarinn er í lagi þar sem það sást hversu hrædd Bellatrix var þegar hún sá sverðið (sem átti að vera á sama stað og bikarinn, í hvelfingunni hennar í Gringott) en ennþá hefur ekkert verið minnst á hina helkrossana. Harry veit ekki að Nagini sé helkross og ekki heldur að höfuðdjásnið sé síðasti helkrossinn (og man ég ekki eftir að hafa séð það í 6.) rökfræðilegast væri að Ginny sá það þegar hún og Harry voru í Room of Requirement. Það þarf góða leikstjórn til að bæta þetta.
Út af þessum göllum, og fyrir að vera einungis fyrri hluti, get ég einungis sagt að myndin sé fjórða besta, á eftir Half-blood Prince, Chamber of Secrets og Philosopher’s Stone. Báðar myndirnar eiga eftir að vera eins og ein löng mynd með 8 mánaða hléi.
Samt algjörlega með 10 bestu myndum sem ég hef séð á árinu, en engann veginn sú besta.
Farið á hana og horfið á hana fyrir það sem hún er: Prelude.
8/10, há 8.
PS: Fannst einhverjum sérstakt hversu mikið af bringuhárum Harry hafði? Hann er ekki einu sinni 17 ára í byrjun myndarinnar.
Stórskemmtilegt kitl áður en fjörið byrjar
Það er svakalega erfitt að gagnrýna kvikmynd þegar maður hefur ekki séð hana alla. Í mínum augum er þetta eins og þegar hléið kemur í bíói og félagi þinn spyr: Hvernig finnst þér myndin? Sjálfum finnst mér ómögulegt að svara slíkri spurningu með öðruvísi orðum heldur en "hún er góð hingað til" eða "það verður spennandi að sjá hvert þetta stefnir." Þú getur ekki mótað skoðun þegar þú hefur ekki séð hvert heildin fer með frásögnina og Harry Potter and the Deathy Hallows: Part 1 er fullkomið dæmi um þetta. Það er ekki hægt að meta hana eins og maður hefur metið allar hinar Harry Potter-myndirnar, því þó svo að þær tengdust allar hverri annarri þá virkuðu þær sem heilsteyptir, einstæðir kaflar þar sem hver og ein mynd hafði sinn eigin söguþráð innan um epíska plottið sem var verið að byggja upp. Það vita auðvitað langflestir ef ekki allir að Deathly Hallows er ein risastór saga sem hefur verið bútuð hér í tvennt (og ekki á seinustu stundu eins og gerðist með Kill Bill – sem átti að vera ein mynd), og okkur Potter-aðdáendum til mikillar ánægju er sitthvor hlutinn alveg sæmilega langur. En þó svo að ég hafi notið myndarinnar alveg í botn og rúmlega það, þá á ég voða erfitt með að segja nákvæmlega það sem mér finnst um hana án þess að hafa séð seinni hlutann. Skal gera mitt besta.
Þessi sjöunda mynd er virkilega, virkilega góð og olli mér litlum sem engum vonbrigðum, sem eru ávallt góðar fréttir fyrir einhvern sem elskar seríuna (bæði í bóka- og kvikmyndaformi). Það eina sem ég get samt í rauninni metið er krafturinn, keyrslan og skemmtanagildið. Það er gagnslaust fyrir mig að kafa of mikið út í frásögnina og söguþráðinn sjálfan því hnútarnir eru augljóslega allir óhnýttir undir lok myndarinnar. En hvað hitt varðar er ég mjög svo jákvæður. David Yates (sem er greinilega fæddur í það að leikstýra þessum Potter-myndum) kemur í þriðja sinn með glænýjan tón og stíl sem við höfum ekki áður fengið að sjá. Við skynjum það strax frá fyrstu mínútu að þessi saga er að detta inn á lokastigið. Harkan er byrjuð og maður finnur fyrir alvarleikanum í hverri einustu senu. Andrúmsloftið hefur aldrei verið myrkara (sem er mikið sagt miðað við það að þessi setning hefur reglulega verið sögð út seríuna) og myndin algjörlega neglir þá tilfinningu sem bókin gaf frá sér að manni finnst eins og allt gæti gerst og hver sem er tapað lífi. Það besta sem ég get sagt um þennan hluta er að hann er tilfinningalegur rússíbani frá byrjun til enda. Myndin er allt frá því að grimm - og á fáeinum stöðum er ofbeldið svo gróft að það nánast sjokkeraði mig (hardcore PG-13 stimpill hér á ferð, krakkar), meinfyndin, spennandi, falleg og hryllilega sorgleg. Engin sena náði mér þó eins sterkt og ein með Hermione alveg í byrjuninni. Brútal!
Flæðið er auðvitað pínu ójafnt af sökum þess að myndin er að troða inn eins miklu efni úr bókinni og hún getur. Ég held að engin Potter-mynd hafi verið *svona* trú uppruna sínum síðan Chamber of Secrets kom út, þannig að þið sem kvartið sífellt útaf breytingum getið aðeins farið að anda rólega. Annars er það nánast sjálfsagður hlutur að myndin skuli flæða skringilega þar sem hún hefur ekki byrjun, endi eða almennilegan miðkafla. Hún sprettir mjög hratt af stað í byrjun en hægir svo á sér upp úr miðju. Alls ekki slæmur hlutur því við fáum helling af áhrifaríkum persónuaugnablikum, en síðan fær maður á tilfinninguna að cliffhanger-endirinn sé á leiðinni og flæðið skilur mann eftir svolítið hangandi, jafnvel meira en hún hefði átt að gera. Það hefði verið töff hefði Steve Kloves (sem hefur skrifað handritið að öllum myndunum nema fimmtu) aðeins kryddað upp á lokasenurnar til að gefa þessum fyrri hluta meiri "climax" endi. Bara aaaaðeins. Möguleikarnir voru alveg til staðar.
Eins og ég sagði, þá læt ég það vera að kafa út í söguþráðinn fyrr en ég sé seinni helminginn. Það er freistandi miðað við hversu margt er skilið eftir opið hér, en maður vonar bara að þessar uppbyggingar skili sér með fullnægjandi niðurstöðum. Annars eru helstar kvartanir mínar þær sem tengjast aðallega persónusköpuninni. Þetta tengist ekki mér eða kröfum mínum sem hlutdrægum aðdáanda bókanna heldur meira mér sem standard áhorfanda. Til að byrja með þá fannst mér Ginny algjörlega vera skilin útundan um leið og Harry, Ron og Hermione leggjast í litla ferðalagið sitt. Og það sem ég meina með því er að hún er aldrei nefnd á nafn, sem er óvenjulegt miðað við hversu mikilvæg hún á að vera í augum Harrys. Við fáum stutta senu með þeim snemma í myndinni sem staðfestir það að þau séu ástfangin, en síðan þegar allt fer í háaloft er hvergi kommentað á áhyggjur Harrys gagnvart henni eða eitthvað í þeim dúr. Þetta er vandamál sem jafnvel ein setning hefði getað reddað.
Þegar uppi er staðið tekst myndinni samt að gera akkúrat það sem hún á að gera, og margt af því felur í sér það að trekkja upp áhorfendur af spennu fyrir næsta kafla. Ég get að sjálfsögðu ekki beðið! Deathly Hallows er án efa uppáhalds bókin mín í seríunni (mínus endakaflinn – er pínu smeykur að sjá hvernig hann verður kvikmyndaður) og hingað til finnst mér aðstandendur hafa náð að kvikmynda hana glæsilega. Svo er aldrei að vita nema álit manns á fyrri hlutanum hækki ef hinn reynist vera frábær og allt byrjar að smella saman eins og það á að gera. Ég vona það allavega. Part 1 er þó ein af betri myndum seríunnar eins og stendur og það eitt og sér ætti að vera býsna traust fullyrðing að minni hálfu.
Þá er bara að telja niður í *hina* sjöundu myndina...
8/10
Það er svakalega erfitt að gagnrýna kvikmynd þegar maður hefur ekki séð hana alla. Í mínum augum er þetta eins og þegar hléið kemur í bíói og félagi þinn spyr: Hvernig finnst þér myndin? Sjálfum finnst mér ómögulegt að svara slíkri spurningu með öðruvísi orðum heldur en "hún er góð hingað til" eða "það verður spennandi að sjá hvert þetta stefnir." Þú getur ekki mótað skoðun þegar þú hefur ekki séð hvert heildin fer með frásögnina og Harry Potter and the Deathy Hallows: Part 1 er fullkomið dæmi um þetta. Það er ekki hægt að meta hana eins og maður hefur metið allar hinar Harry Potter-myndirnar, því þó svo að þær tengdust allar hverri annarri þá virkuðu þær sem heilsteyptir, einstæðir kaflar þar sem hver og ein mynd hafði sinn eigin söguþráð innan um epíska plottið sem var verið að byggja upp. Það vita auðvitað langflestir ef ekki allir að Deathly Hallows er ein risastór saga sem hefur verið bútuð hér í tvennt (og ekki á seinustu stundu eins og gerðist með Kill Bill – sem átti að vera ein mynd), og okkur Potter-aðdáendum til mikillar ánægju er sitthvor hlutinn alveg sæmilega langur. En þó svo að ég hafi notið myndarinnar alveg í botn og rúmlega það, þá á ég voða erfitt með að segja nákvæmlega það sem mér finnst um hana án þess að hafa séð seinni hlutann. Skal gera mitt besta.
Þessi sjöunda mynd er virkilega, virkilega góð og olli mér litlum sem engum vonbrigðum, sem eru ávallt góðar fréttir fyrir einhvern sem elskar seríuna (bæði í bóka- og kvikmyndaformi). Það eina sem ég get samt í rauninni metið er krafturinn, keyrslan og skemmtanagildið. Það er gagnslaust fyrir mig að kafa of mikið út í frásögnina og söguþráðinn sjálfan því hnútarnir eru augljóslega allir óhnýttir undir lok myndarinnar. En hvað hitt varðar er ég mjög svo jákvæður. David Yates (sem er greinilega fæddur í það að leikstýra þessum Potter-myndum) kemur í þriðja sinn með glænýjan tón og stíl sem við höfum ekki áður fengið að sjá. Við skynjum það strax frá fyrstu mínútu að þessi saga er að detta inn á lokastigið. Harkan er byrjuð og maður finnur fyrir alvarleikanum í hverri einustu senu. Andrúmsloftið hefur aldrei verið myrkara (sem er mikið sagt miðað við það að þessi setning hefur reglulega verið sögð út seríuna) og myndin algjörlega neglir þá tilfinningu sem bókin gaf frá sér að manni finnst eins og allt gæti gerst og hver sem er tapað lífi. Það besta sem ég get sagt um þennan hluta er að hann er tilfinningalegur rússíbani frá byrjun til enda. Myndin er allt frá því að grimm - og á fáeinum stöðum er ofbeldið svo gróft að það nánast sjokkeraði mig (hardcore PG-13 stimpill hér á ferð, krakkar), meinfyndin, spennandi, falleg og hryllilega sorgleg. Engin sena náði mér þó eins sterkt og ein með Hermione alveg í byrjuninni. Brútal!
Flæðið er auðvitað pínu ójafnt af sökum þess að myndin er að troða inn eins miklu efni úr bókinni og hún getur. Ég held að engin Potter-mynd hafi verið *svona* trú uppruna sínum síðan Chamber of Secrets kom út, þannig að þið sem kvartið sífellt útaf breytingum getið aðeins farið að anda rólega. Annars er það nánast sjálfsagður hlutur að myndin skuli flæða skringilega þar sem hún hefur ekki byrjun, endi eða almennilegan miðkafla. Hún sprettir mjög hratt af stað í byrjun en hægir svo á sér upp úr miðju. Alls ekki slæmur hlutur því við fáum helling af áhrifaríkum persónuaugnablikum, en síðan fær maður á tilfinninguna að cliffhanger-endirinn sé á leiðinni og flæðið skilur mann eftir svolítið hangandi, jafnvel meira en hún hefði átt að gera. Það hefði verið töff hefði Steve Kloves (sem hefur skrifað handritið að öllum myndunum nema fimmtu) aðeins kryddað upp á lokasenurnar til að gefa þessum fyrri hluta meiri "climax" endi. Bara aaaaðeins. Möguleikarnir voru alveg til staðar.
Eins og ég sagði, þá læt ég það vera að kafa út í söguþráðinn fyrr en ég sé seinni helminginn. Það er freistandi miðað við hversu margt er skilið eftir opið hér, en maður vonar bara að þessar uppbyggingar skili sér með fullnægjandi niðurstöðum. Annars eru helstar kvartanir mínar þær sem tengjast aðallega persónusköpuninni. Þetta tengist ekki mér eða kröfum mínum sem hlutdrægum aðdáanda bókanna heldur meira mér sem standard áhorfanda. Til að byrja með þá fannst mér Ginny algjörlega vera skilin útundan um leið og Harry, Ron og Hermione leggjast í litla ferðalagið sitt. Og það sem ég meina með því er að hún er aldrei nefnd á nafn, sem er óvenjulegt miðað við hversu mikilvæg hún á að vera í augum Harrys. Við fáum stutta senu með þeim snemma í myndinni sem staðfestir það að þau séu ástfangin, en síðan þegar allt fer í háaloft er hvergi kommentað á áhyggjur Harrys gagnvart henni eða eitthvað í þeim dúr. Þetta er vandamál sem jafnvel ein setning hefði getað reddað.
Þegar uppi er staðið tekst myndinni samt að gera akkúrat það sem hún á að gera, og margt af því felur í sér það að trekkja upp áhorfendur af spennu fyrir næsta kafla. Ég get að sjálfsögðu ekki beðið! Deathly Hallows er án efa uppáhalds bókin mín í seríunni (mínus endakaflinn – er pínu smeykur að sjá hvernig hann verður kvikmyndaður) og hingað til finnst mér aðstandendur hafa náð að kvikmynda hana glæsilega. Svo er aldrei að vita nema álit manns á fyrri hlutanum hækki ef hinn reynist vera frábær og allt byrjar að smella saman eins og það á að gera. Ég vona það allavega. Part 1 er þó ein af betri myndum seríunnar eins og stendur og það eitt og sér ætti að vera býsna traust fullyrðing að minni hálfu.
Þá er bara að telja niður í *hina* sjöundu myndina...
8/10
Um myndina
Leikstjórn
Handrit
Framleiðandi
Warner Bros. Pictures
Vefsíða:
harrypotter.warnerbros.fr/hp7a/
Aldur USA:
PG-13
Frumsýnd á Íslandi:
19. nóvember 2010
Útgefin:
15. apríl 2011
Bluray:
15. apríl 2011